Þjóðólfur - 29.09.1852, Blaðsíða 3

367
Á Biering þá lOcr í jörft? $etta mun kjör-
stjórninni hafa þótt nokkuó efasamt, og þvi
hefur hún hætt við fyrir aptan, a?) eignin hafi
verið metin til skipta á 1000 dali, en hjer er
blandaö tvennu saman, sem alls ekki á sam-
an eptir Alþingistilskipuninni; þegar þar er
talað um jarðeign, þá er farið eptir dýrleik-
anum einum, en þegar talað er um húseign,
þá er farið eptir mati i dalatali.
5að er reyndar alkunnugt, að Ásmundur
prófastur er kjörgengur lijerí Reykjavík fyrir
jarðeignir sínar í öðrum kjördæmum í suður-
amtinu, en það kemur ekkert við kosningar-
skránni í Reykjavík. Riering kaupmaður væri
og kjörgengur i þessu kjördæmi, ef liann hefði
Iátiö meta hús sín hjer, sem allir vita, að
nema fleirum þúsundum ríkisdala, og mundu
margir óska, að svo hefði verið frá gengið,
að bæði hann og Jón yfirdómari væru efa-
laust kjörgengir lijer í kjördæminu, en kosn-
ingarskráin sýnir þetta engan veginn, eins og
hún er nú.
Til samanburðar um það er nú hefur
verið sagt, biðjum við góðfúsa lesendur að
hafa 3., 5., 10., 11. og 13. gr. í Alþingistilskip-
uninni, og vonum við, að þá muni sannast,
það sem fiílið sagði forðum um fororðningarn-
ar, „að þær væru ekki altjend lesnar niðr úr
„kjölnum, þó að nóg væri af augunum á nefinu“.
Að endingu finnst okkur mega ráða af
öllu þessu,
1. að einhver hafi verið nógu jáandaleg-
ur í kjörstjórninni.
2. að ekki hafi verið of bjart, þegar ver-
ið var að dæma um kjörgengina, og
3. að Vilhjálmur Finsen hafi hjer, i kosn-
ingarskráarinnar tilliti, verið í meðallagi fýsi-
legum fjelagskap.
Reykjavík seinni hluta scptembermánaðar árið 1852.
Tveír votabúðarmenn
með kcsnirigarrjetti og kjörgengi.
Varið yður á súrdegi Fariseanna, herra ininn!
þar eð sumir af kaupendum „þjóðólfs", sem lcsa f
seinasta blaði „Nýrra Tíðinda“ aðsenda ritgjörð,
u n d i r s k r i f a ð a „þ. Sveinbjörnsson“, kunna að
hugsa, að þjóðólfur ætli framvegis að breyta nafni, og
kalla sig þ j ó ð á 1 f eða þ j ó ð ú I f, eða jafnvel hvort-
tveggjá, eins og stendur í ritgjörðinni frá þessum merka
manni, þá finn jeg mjer skylt að láta alla kaupendur
þjóðólfs vita, að hann mun framvegis halda nafni sínu
óbreyttu, þó harin skipti um ritstjóra. Álfs-og Úlfs
nöfnin aptanvið hjá herra þ. Sveinbjörnsson eiga að
fíkindum að vepa vottur fyrir lesenduin „Tíðindanna"
um gáfur hans og gál'nalag. Skyldu samt einhvferjÍT
leggja þau út á verra vcg fyrir honum, og segja t. a.
m. að það sje óverðugt slíkum herra að gefa það í
skyn, að hann vilji ekki láta fírimark fyrir blaðið, svo
hann eigi það sjálfur, en geta þó fengið af sjer að láta
því uppnefni í tje, til að lýsa óvild sinni, þá verða þeir
hinir sömu að virða nokkurn gyðingahátt þeiin manni
til vorkunar, sem sjálfur segist halda rjettast í tilliti til
þjóðólfs, að fylgja lifsreglu frá gömlurn spekingi hjá
Gyðingum; því skyldi sá spekingur vera úr flokki Fari-
sea, þá vita menn, að mjög voru blendnar lífsreglur
þeirra; og því álit jeg skyldu rnína að gefa honum,
sem hrósar sjer af því að fylgja þeim, þessa alkunnu
hugvekju: varið yður á súrdegi Fariseanna!
Ábiiriiðarmcidurinn.
FJÓRAR RIDDARASÖGUR,
útgefnar af H. Erlendssyni og E. Jórðarsyni.
11 c y kjavík,
Prentaðar í prentsmiðju Islands, hjá E. þórðarsyni.
það liggur djúpt falið í anda sjerhverrar þjóðar, að
vilja halda á lopt þeim menjum, sein bera vott um hið
fyrra líf þeirra, og lýsa því, hversu þapr áður voru
sjálfar, eða ímynduðu sjcr aðra. En vegna þess, að
timinn, sein öllu vill eyða, og á öllu vinnur, breytir
hlutnuin meir eða minna í hinum frammrennanda straumi
alda og ára, og hlutirnir koma opt fyrir sjónir eptir
langan aldur sþtnir og eyddir, og eins og annarlegir
fyrir þá, sem nú eru uppi: vegna þessa þurfa þeir Iíka
nákvæmari skoðun og vandlegri meðferð, ef þeir á rjett-
an hátt eiga að sýna oss liðna tíð. það munu allir
skilja, að jeg meina til fornlcifa og fornrita, og það er
einkum tvennt, sem vakir fyrir sjerhverjuin þeim vönd-
uðuin manni, er vill halda þeim á lopt, nl. 1) helgi
þeirra, svo að þeir sjáist óbreyttir og óbjagaðir, með
ummerkjum tíðarinnar, og þó svo íulikomlegir, s*m
auðið er, og 2) sú nytsemi, sem menn hafa afþeim til
að sjá liðinn tíma, sem leiðir af liinu fyrra, og er því
óaðgreinanlega saineinað. þetta hefur nú vcrið reynt
og gjört af hinum ágætustu inönnum, bæði þeim, seni
bafa unnið fyrir Fornfræðafjelagið, og þciin, sem hafa
tekið þátt 1 „Fornfræðafjelagi Norðurlanda11. Tíl þess
að sýna oss gömul rit á prenti í óbjagaðri mynd, og
eins og þau hafa fundist, liafa þeir farið rjettán veg,
með því, að láta prenta þau nákvætnlega eptir hanðrit-
unum, og skýra frá mismunandi orðum (Variantes loci),
og frá því, hvenær þau muni vera rituð, hvaðan þau
sjeu o. s. frv.
Einusinni var sú gullöld — eða forgyllta öld — hjá
oss hjer á sjálfu voru landi Islandi, að það átti að fara
að gefa út fornsögur vorar hjer í landinu sjálfu, og
eptir þær hríðir, ~sem prentsmiðjan fjekk, fæddist hin svo