Þjóðólfur - 17.11.1852, Blaðsíða 1

p J Ó Ð Ó L F U R.
18 5 2.
5. Ar 17. nóvember. U7. og*98.
Al' blaði þcssu koma að öllu foilallalausu út 2 Nr. eður ein örk hvern mánuðinn október — martz', en 2 nrkir
eðnr 4 Nr. Iivern mánaðauna aprfl—scptembcr, alls 18 arkir eður 86 Nr.; árgángurinn kostar 1 rbdd. alstaðar
á Islandi og i Daninörku, kostnaðarlaust fyrir kaupendur; hvert einstakt Nr. kostar 8 sk. 8. hvert blað taka
sölumcnn fyrir að standa full skil af andvirði hinna 7.
N ý T í ft i n d i
o°; brefift frá Keykjavík í C(Fœdrelandct” 8.
sept. 1852.
Ver vítum ekki til, a?) Ný Tíhindi hafi til
Jiessa orðið fyrir neiitni aðfyndni efta liall-
mælum á prenti. jþau hafa og sýnt sig yfir
böfiið að ta!a, meinlaust hlað, litift ieitað á
aðra, og liöið svona áfrain, engan veginn eins
og fjósj heldur einnig þoka; fiau hafa verif)
fróðleg og gagnleg fyrir skýrslur þær, aug-
lýsíngar og yfirrettardóma, sem |>au Iiafa haft
(i?> færa, en baiði hafa jiau liaft meðferðis fá-
ar greinir frumritaðar um einstakleg efni, og
gefið sig lítif) vií) blaða- keppni (Polemik);
en fiah lítið sem fiau hafa fengizt. vi?) af fiess-
konar, f)á ber fiah naumast vott um f)á vand-
virkni og yfirvegun, sem menn hefhi getað
vænzt og krafizt affieim ritstjóra, semerjafn
lipur og mentnhur maður eins og herra Magn-
ús Grimsson er.
En hann hefir attðsjáanlega haft ritstjórn
blaðsins öldúngis í hjáverkuin, og f)að dugir
oss ekki, hlaðamönnunum, ef oss á nokkru
sinni að lærast að halda úti bærilegu blaði.
Oss skilst Jiað vel, að mnnaðarrit, 12 arkir
um árið, sem að tveimur firiðjúngum, eða
meiru, er fyllt nieð skýrslum og auglýsíngum,
útheimti ekki mikinn tíma af ritstjóra, sem
er ljós í hugsunum sínum og hefir lipran
penna, en f)að virðist sanngjörn krafa, að f>vi
minna sem ritstjórinn f)arf sjálfur að semja í
l»laftif), því betur og viðunanlegar ætti hann
að t-'vsa það af hendi.
Til dæmis upp á þessa minni vandvirkni
en ménn hefði mátt vænta. tökum ver að
eins eitt, sem stendur í 21. bl. „N. Tið.“ hls.
86. „Eins virðist það miður sómalegt,-------
og vita helztú. mennbæjarins deila og fara í
handalögmál út a hersvæði*. í lleykjavík eru
nú uppi — það vita allir út um land her —
að eins tveir he'lztu menn, það eru konfe-
renzráð og háyfirdómari $órður Sveinbjörnsson
og stiptamtmaður greifi Trampe; hefði þeir
farið í handalögmál á bersvæði, — en
flestuin, sem ekki liafa annað fyrir ser enn
„N. Tíð.* mun verða að smíða ser, að þessir
hafi verið mennirnir, — j)á var fiað að visu
sú óvenja, sem vel inátti geta í blöðum. —
Skamt á ept.ir, á söinu blaðsiðu, stendur: „Frið-
semi ogeindrægni erogminni, en vera skyldi,
milli suinra embættismannanna" (í lleykjavik;
þvi fiað er veríð að tala um hana). Oss er
ekki kunnugt. um neina ófriðsemi eða óein-
drægni — sem svo megi neíha — milli em-
bættismanna vorra i höfuðhorginni,nú umstund-
ir; ef það er, fiá skýri „N. Tið.“ frá fivi; en ef
það er ekki, þá eiga þau naumast miklar þakk-
ir að jieim tveimur helztu, og öðruin embættis-
mönnum staðarins, fyriraðbera fiet.ta út afþeiin.
En þar að auki hefir einu brugðið fyr-
ir í „N. Tíð.“, sem oss geðjast. miður að,
og sem víst er öldúngis gagnstætt jivi,
sem er rett blaðaleg aðferð, en jrað er, að
svara ekki greininni, hverri seni er, eða }>ví,
sein i henhi stendur, f)ó hún se nafnlaus,
heldur leggja á hana einhvern röksemdalaus-
an dóm, sem engar ástæður eru færðar fyrir,
og segja: „fietta skaltu hafa fyrir það að þú
þorir ekki að nafngreina þig!“ En í hverju
gerir þá hið sanna nafn höfundarins greinina
að betri eða verri, sannari eða ósannari?
Sannleikur er sannleikur, og röksemdir rök-
semdir, þó ekkert sé nafnið undir, og slíkar
greinir stnnda, eða falla, en að eins fyrir rðk-
semdaleiðslu, en ekki fyrir það, að þær eru
nafnlausar, eða fyrir það, þó höfundurinn sé
kallaður (,aumivg{”, eins og „N.Tíð.“ nefndu
„sveitúnga bóndans við Búahellir“; eða þó