Þjóðólfur - 07.11.1854, Page 1

þJOÐOLFUR.
1854.
Sendur kaupendum kostnaðarlaust; verð: árg., 18 ark. 1 rd.; hvert einstakt nr. 8 sk.; sölulaun 8. hver.
7. ár.
7. nóvember.
3.
Hver á að verða koniing’sfulltrúi
á afþíngi 1855?
þaí) sýnir sig í flestu, sem Danastjórn stí, er
ntí ræfeur fyrir, lætur korna fram vife oss, afe vér
Íslendíngar erum alls ekki óskabörn liennar, heldur
olnbogabörn; ef vér vogum afe segja hreinskilnislega
og beina meiníngu vora, þegar hún skorar á oss
um þafe, eins og var 1851, þá ýglir hún sig og
refsar oss; og ef vér óskorafe berum upp fyrir hann
aufemjúka kveinstafi vora og bænir um hinar helztu
þjófe-og landsnaufesynjar vorar og vafalausan rétt,
þá lætur hún þafe sem vind um eyrun þjóta, eins
eg vant er um bænastafei olnbogabarna. þau mál-
in, sent stjórnin hefir sjálf gefife tilefni til og skor-
afe á oss um, eins og Jarðamatið, o. fl., þau
getur hún ekkert gert vife efea ráfeife úr, af því þau
eru svo flókin og umfángsmikil, og ef vér bifejum
um lög sem vér skiljum, ura landstjórn, sem vér
megum treysta, um talsmann og milligaungumann
hjá landsföfeurnum, svo afe bænir vorar megi koma
fyrir hann sjálfan og koma þafe strax og korna þafe
rétt, — þá er þessu engu svarafe, þau mál eru
löggfe á hylluna en mefe dönskum tilskipunum um
fyrirkomulag ríkisins gefifc tvíllaust í skyn, afe vife
megum halda okkur saman, sem sléttir og réttir
nýlendumenn og megum þakka fyrir afe þyggja
þafe, sem náfeugur úrskurfeur innanríkisráfcgjafans í
Danmörku og þjófesamkoma Eydana og Jóta vilji
af miskun sinni vife oss gjöra, og vera láta, þegar
þ e i m þyki tími tilkominn og hentugleiki á; en um
þörf vora og tillögur vorar varfei ekki afe öferu leyti;
vér getum befeife og skemmt okkur vife ráð- titla þá
og daimebrogskrossa sem náfein sæmi suma af ess
mefe svo ríkuglega, og afe öferu leyti drukkife danskt
brennivín sem oss smakkast betur en allt annafe.
Eh þó Danir sendi oss nægfe af dannebrogs-
krossum og dönsku brennivíni þá mega þeir vita
þafc, og þá ættum vér smámsaman afe vitkast svo,
afe oss skildist, afe þar mefe er sífcur en ekki bætt
úr hinum óteljanlegu, verulegu naufesynjum vorum;
þafe ætti ekki afe koma sú ofbirta í augu vor af
,,dannebrogskrossunum“ og ekki sú glíja í augu
vor efea lítilleiki fyrir brjóst af brennivíninu danska,
- 9
afe oss ekki geti verifc áþreifanlega ljóst, afe vér
erum hvein og bein olnbogaböru stjórnarinnar eins
fyrir þessu, og afe oss er misbofcifc og vér afræktir
engu afe sífeur.
Afrækt olnbogabörn erum vér hjá stjórn Dana,
þeirri sem nú erl En hvafe gera þess konar börn
einatt og optast, og hvafe eiga þau afe gera, til þess
afe bogna hvorki né beygjast af ómildri og rétt-
lausri mefeferfe yfirbofeara sinna? þau neyta alls
þess vits og afls og orku, sem þeim er unnt, til
afe ná þeim framförum og þeiin gæfeum, sem hinir
afræknu yfirbofearar synja þeim Um og vilja standa
þeim í vegi fyrir. Og hafife þér ekki mátt sjá og
reyna þráfaldlega, afe slík olnbogabörn hafa mefe
því afe neyta allra krapta sinna og vitsmuna látife
slíka heimskulega afrækni foreldra og yfirbofcara
vife þau, verfea til skammar; einmitt þessi' börnin
rífa sig þráfaldlega áfram sjálf og hefja sig sjálf
mefe eigin orku og þolgæfci til svo veglegrar og
svo nýtrar stöfeu í lífinu, sem einatt tekur marg-
faldt fram því, sem óskabörnin, er alit leikur í
lyndi framan af, geta komizt afe.
því án baráttu fæst enginn sigur, og þafe er
einatt mótkastife, sem knýr manninn og kennir hon-
um, afe neyta þeirrar orku sem mefc honum er
fóigin en sem lítife ber á og lítinn ávöxt færir efe-
ur opt engan, ef mótkastife og erfifcleikinn aldrei
knýr hann.
Þetta ætlum vér afe landsmenn megi nú hafa
sér hugfast fremur en nokkru sinni fyrri, og
leita sjálfum sér mefe orku og samtökum, árvekni
og þolgæfei þeirra gæfea og þeirra framfara afe sjálfs
ramleik, sem stjórn vor virfcist afe láta sér ligggja
í mjög léttu rúmi nú um stundir, og þá munum
vér reyna þafe á sjálfuin oss, sem reynslan liefir
sannafc á olnbogabörnunum og allra tíma reynsla
stafefestir, afe gufe hjálpar þeim sem vilja hjálpa sér
Sjálfir.
En þafe er alþíng Islendínga, — þó þafc sé enn
lítill vísir og aflvana, — sem á afe sameina krapta
vora, og vera afcal sálin í þjófelegum fyrirtækjuni
voruin og framkvæmfeum; „þafe er auga landsins“,
—eins og konúngsfulltrúinn sagfei í fyrra, — því