Þjóðólfur - 09.01.1862, Blaðsíða 4

- 28 -
ei til hugar komib, aö hún sjálf hafi þab verií).
Hún svarar: „þab erfi eg ekkert vi6 þig, heldrskaltu
nú kaupslaga vib niig og ætíb héban í frá mér vel-
kominn vera, og far aldrei hér svo um, ab þú kom-
ir ekki til mín, og látir mig vita, hvab þú hefir þá
til sölu", hfvab eg og enti, og þó hún harbkeypin
væri, lét eg hana þó rába, en vita þab; bætti hún
þab þó ætíb meb einhverri gjöf ab síbustunni, ebr
eptir því sem eg beiddi hana og hélt því áfram
til daubadags meb sama hreinlyndi og ærlegheitum.
Nú er ab segja til frekara gamans og ab sýna
aldarmóbinn, er þá var, hvernig franifór, þá eg fann
húsbóndann sjálfan. þá vib húsmóbirin höfbum ab
fnllu kaupslagab og dagmál voru komin, fór hún
frá mér inn í stab aptr, nú er scnt út eptir mér
og ieiddr inn í eitt kamers; þar sat hann fyrir á
dönskum lángbríkastól, á hverjum klútar og sal-
vetti láu til beggja handa; hann var yfrib stór-
skorinn mabr í andliti og ab öllu öldúngslegr, hann
hafbi hvftt lokkaparryk, sem nábi á axlir og herb-
ar nibr, í bláum kjól meb stórum kúluhnöppum úr
silfri, og studdi sig fram á sill'rbúinn reirstaf vib
yfirdekt borb; mátti eg nú brnka öll snibugheit, er
eg kunni í orbi og vibmóti, því hann var stórum
upp á þab, og afhenti honum bréfin meb stóru
bukti; svo var eg til borbs settr, og fyrst tevatn
borib, síban einn annar dúkr á borb látinn og þar
á fat meb frúkosti, braubi, osti, kjöti, sírópi, smjöri
og eg man ei hvab. I tintalerknum, er eg skyldi
af snæba, var tréplata látin á botninn, ab hnífseggin
skyldi ei snerta ebr rispa hib minsta tinib; þar var
og líka vib hendina hvítt salvet og tannstaungull,
ef meb hefbi þurft; var mér hér minkun búin, ef
ei hefbi ábr til manna heyrt og séb. Ab þessu
búnu var uppá bréfin svarab, og gekst hún fyrir
því, nokkub betr búin, en ábr. Ab skilnabi bubu
þau mér, hvab mig vanhagabi um, hvort þab væri
ncsti, reibíngr, járn ebr þess kyns, er eg afþakkabi,
þó mátti eg endilega þyggja brennivíns mörk, braub
og tóbak ab því skapi. Svo var þá höfbíngja sibr
og lund.
— Glebileikirnir hér á gildaskálanum hafa
gengib libugt, sem af er, og verib vel sóktir; alls
hefir verib leikib 7 kvöld, ágóbanum af leiknum í
gjærkvöldi ánöfnubu leikendrnir snaubum mönnum,
sem ekki þyggja sveitastyrk.
þab var nýmæli, ab þegar var á enda sjáifr
leikrinn á nýársdagskveld, gekk tjaldib upp aptr og
hófst nýársósk til Islendínga í Ijóbum; kom fyrst
Ægir, gob hafsins, fram á leiksvibib í sefgrænni
skikkju skósíbri, meb þara-kórónu á liöfbi og mik-
inn þaraþaungul í hendi, þá kom litln síbar frani
Njörbr frá Nóatúnum, einn af Asum, gub árgæzku
og jarbargróba, búinn sein sögur fara af um Æsi;
en síbast kom Norbri hrímþursinn ebr Kári, er mestu
ræbr um norbrheimskautin og illvibrunum, vetrar-
hörkunum meb frostum og fannlögum, er norban-
vebrum fylgja, hann var hulinn drifhvítum blæjum
frá hvirfli til ilja, sem snjódrífa væri, og illvibris
hvítahrímsþoku umhverfis höfub hans og gullkór-
ónu, — þeirmæltust vib þeim stefuin erliérkoma,
en orkt hefir þau Mattías skólapiltr Jolckumsson.
Æ g i r:
Nú er sævaldr
svillnn frá djúpi
Ægir nnnsvaldr
úr Atlantsstraumi;
genginn er ek heiman
ok glæhaddabar
skild’ ek dætr vib
í drafnar sfdum.
Fjsti mik flnna
frændr gófga,
lábvalda fróns
ok iýba kindir,
þvf at hinn svalaubgi
sævargramr
Isafoldu ann
ástum heitum.
Njörbr (kemr inn og segir);
Se ek hér Sævald
sviflnn frá djúpi,
Ægi unusvalau
úr Atlautsstraumi.
Ægi r:
Heiil sertu Njórbr
frá Núatúuum,
ársældargob
Isafoldar.
Nj örb r:
Vert’ oss veikominn,
vísir lagar,
þráb hcf ek iengi
þína komu.
Ægir:
Soflb hef ek lengi
sævarhebjum á,
höfga harbbundinn
í hvílu Ránar;
avæfa oss þar dætr
hinar sætrómubu,
þær er sí-glymja
sals of rjáfr.
Leika þær ok dansa
ok logaböndnm
röbuls rósfagrs
reifa faida,
skotra þ»r skeibum
af skelfl-gáska
eba blíblega
á brjóstum vagga.
Nú em ek farinn
foldar á vit,
drottinn dals
dýrau fluna;
man ek Irændsemi
ok forna skiidn
vörbnm lands
at veita tryggbir.
Nj örbr:
Veit ek þat, Ægir,
at varstu borinn
æbstr unnvörbr
ísafoldar,
því skal hollustu
ok heillaóskir
Fróns of flytja
fylki ríkum.
Ægir:
Seg oss, Njörbr, y
hvat er sveitum í?
Njörbr:
Frost ok fannkýngja
ok fölvar hlíbar,
knýr hart Kári,
kuminn ab norban
úr frostheimi,
hurbir bænda.
Ægir:
Kenni ek Kára
hinn kólgoþrúngna,
Norbri heitir hann
nafni öbrn,
Nj örbr:
er hans ofríki
ok yflrgángr
Nirbi orbiun *
næsta leibr.
Ægir:
Satt er þat, Njörbr,
sárt of væri
vib harbneskjn
hans at búa,
ef Subri eigi