Þjóðólfur - 09.07.1864, Qupperneq 2

— 130 —
(Aísent).
— Blaðið »íslendingur«, sem kom út 25. f.
mán. og segist vera 4. ár Nr. 1, segir oss nú,
að hann hafl dottið útaf máttvana af þreytu, þegar
hann endaði 3. árið; — það var svo sem ekki af
kaupendaleysi eða féskorti og vanskilum við prent-
smiðjuna á prentunarkostnaðinum og pappírsverð-
inu, — nei ónei, allt var það í beztu skilum, trúi
eg, eins og við mátti búast af slíkum mönnum scm
voru útgefendr hans hin árin, — það stendr svo
sem ekki uppá mennina þá, það sem þeir eiga að
borga hvorki einum né öðrum, allra sízt ábyrgð-
armanninn, og er það nú þar sem við eigum hinu
megin svo röggsamlega og einstaklega árvakra og
reglusama yfirstjórn yfir landsprentsmiðjunni. Og
eg er aldeilis hissa á þeim gersökum og illkvittni,
sem sumir geta látið sér um munn fara, að prent-
smiðjustjórnin hafi ekki fengið annað uppí 800—
1000 rd. skuld sem blaðið á að hafa verið komið
í við liana um lok 3. ársins, heldren skuldalista
útsölumannsins yfir þá sem hann sagði, að ætti ó-
borgað til sín (útsölumannsins), hvort sem þeir
voru búnir að borga einum og öðrum af útgefend-
um eðr ekki, og svo hafi prentsmiðjuyfirstjórnin
tekið þetta fyrir góða borgun, — eg segi það sé ó-
hæfa að tala slíkt, og það er óhætt að antaka,
eða svo sýnist mér, að prentsrniðjan hafi fengið
allar sínar skuldir útaf blaðinu í beinhörðum spe-
cíum, beint eptir samníngunum, fyrstað stjórn
prentsmiðjunnar hefir ekki gert neina aðra gáng-
skör eptir þcssu nú í meir en heilt ár. En livað
sem um þetta er, Islendíngr lagði sig fyrir að sofa
örmagna af þreytu, þegar hann endaði þriðja ár
sitt; hapn aðvaraði ekki kaupendr sínaeða lesendr
um þenna svefn sinn eða hvað hvíldartíminn yrði
lángr, hann sofnaði án þess nokkur vissi af, og
vaknaði aptr einsog annar »deus ex machinao1
eptir fullra 13 mánaða svefn; töluna þrettán álíta
margir meðal annara þjóða, fyrir óheilla tölu. Iiefir
nú blaðið hrestzt og gengið í endrnýúng lífdag-
anna fyrir þenna Iánga svefn og miklu hvíld? verkin
sýna merkin, almenníngr sjálfr getr bezt dæmtum
það. Núna þegar »íslendíngur« vaknartil 4. árs-
gaungunnar, sem hann kallar, eptir 13 mánaða-
svefninn, þá er hann búinn að týna 5 af þeim út-
gefendum sínum sem upphailega voru, en ná ein-
um nýum »assessor« í allra þeirra stað, svo þeir
eru nú 3; hann hefir lítilækkað sjáifan sig til 12
1) þaí> þýtiir eptir orbunum: guí) eba goí) tír vél (oíia
galdravM), en er nálega sómu meiníngar eins og ísienzka ort)-
tækií): „andskotinn úr saut)arleggnum“. Eitst.
arka um árið í |>jóðólfsbroti og til 600 upplags, í
stað 24 arka um árið margfalt stærri, með 1000—
1200 upplagi; hann hefir sett niðr verð sitt til 1
rd. um árið, eðr sett upp hverja örk til 8 skild.
svo nú er hann það lángdýrasta blað, sem er til í
heiminum1. Ekkert einkennir hann framar fyrir
sama blað, nema letrhausinn eða titillinn, sem er
sá sami eins og var á 24 arka blaðinu, sjöfætta,
í mikla brotinu. J>essi titill var nú altaf allrafall-
egasta höfuðfat á sinni tíð og sínum stað, en út-
gefendrnir mega vara sig, að það verði ekki þeim
og þessu blaðgreyi þeirra að — blýhalti.
Hver er ábyrgðarmaðr blaðsins? þeir eru það
allir prír; það er óheyrt nýmæli. Hvar er rit-
sijórnarheimili blaðsins? J>að hlýtr að vera að
Elliðavatni, að Leirá í Borgarfirði og í Reykjavík
norðanundir vindmyllunni; það er hagkvæmt fyrir
hvern þann sem vildi koma einhverju í blaðið. —
llvar er afgreiðslu- og útsendíngarstofa blaðsins, er
býr það út og sendir, tekr við áskrifendum, borg-
un fyrir það o. fl.? — livergi, og engi afgreiðslu-
maðr tiltekinn, — það er mikið hentugt fyrir alla
sem eiga einhver viðskipti við blaðið »íslendíng«.
a.
Gjafir til forngri'pasafnsins.
Alþíngsmaðr Páll Sigurðsson í Árkvörn hefir
gefið safninu fjaðrarspjóts odd og er nokkuð riðg-
að framanaf oddinum og aptan af falnum; sést
gat gegnum falinn fyrir geirnaglann; falrinn er sagt
að hafi verið allt að hálfu lengri þá spjótið fanst.
Spjól þetta fanst blásið upp úr jörðu hér um bil
hundrað faðma frá hól þeim, skamt frá Gunnars-
holti forna, sem nefndr er Gunnarshóll, sem nú
er uppblásinn. f>essi hóll er kendr við Gunnar
Baugsson í Gunnarsholti, afa Gunnars á Hlíðarenda
(Landnáma bls. 286), og getr því vel verið, að
hann liafi átti það spjót, og að sá rétti haugr hafi
verið þar sem spjótið fanst, ea ekki hinn fyrgreindi
lióll. Menn hafa að minnsta kosti mörg dæmi til,
að fornir haugar hafa ekki verið þar sem almenn-
íngr hcfir sagt þá, heldr hafa þeir opt færzt um set
til álillegri hóla (Ferðabók Ólaviusar II. bls. 292).
En hvað sem nú þessu líðr, þá held eg að þessi
spjótsoddr sé frá söguöldinni, því hann er mjög
líkr þeim 2 spjótsoddum, sem safnið hefir áðr
2) þaí) er líklega meiníugin, ab her sé mibab vi& stærb og
letrmergb. Vér verbnm ab athuga til samanburbar, ab sakir
emálctss, cr pjábrtlfr hefir, optast um 3 bls. ebr 6 dálka í
hverri órk, þá er hann miklu letrmeiri heldren þassi nýi Is-
lendíngr, og kostar þó ekki hver órk pjóbólfs nema 5'/, sk.,
þar sem hver örk Íslendíngs kostar 8 sk. Kitst.