Þjóðólfur - 09.07.1864, Page 8

— 138 —
við ár. — Mánnd. 4. þ. mán. Iagði skip með 17
manns undan Dyrhólaey eðr af Pétrseyar-Melnum
í Mýrdal útí Vestmanneyar, ætlaði mest í kaup-
staðarferð, en meðfram einnig til þess að sækja
bæði nokkra Mýrdælínga, er þar voru útí Eyunum
til að vinna fugl og við aðra vorvinnu, og einnig
eyamenn, er ætluðu til kaupavinnu þar á landi.
Formaðr fyrir skipinu var Jón bóndi þorsteinsson
á Eystri-Sóiheimum, gætinn og dugandis maðr;
þeir náðu Eyunum með heilu og höldnu, en leg-
aðist þar síðan um rúma viku fyrir andviðri og
sakir brims við land; um síðir lögðu þeir frá Ey-
unum að líkindum á áliðnum degi 13. þ. mán.
með samtals 27 manns innanborðs, og lögðu að
landi á Melnum (Pétrseyarmel) daginn eptir, 14.
þ. m., en þá var ílt í sjó og brimrót við land.
Er haft eptir skipverjum, að formaðr haö talið ó-
færan sjó til lendíngar þar á Melnum, en viljað
leggja að á Sólheimasandi þar sem Jökulsá fellr í
sjó, því þar kvað nú í vor hafa verið eitt eð bezta
hlið þar fyrir söndunum; en Eyólfr bóndi Por-
steinsson í Steig, föðurbróðir formannsins, haö
talið það úr og eggjað þess fastlega, að leita heldr
lendíngar á Melnum og mundi það óhætt. Fékk
liann svo þessu ráðið, en skipinu barst svo frek-
lega á í lendíngunni, að nálega alla skipverjana
tók út; varð 13þeirra samt bjargað, og var það því
að þakka, eptir því sem nokkrir segja, að 2 dug-
andis menn voru þar staddir á fjöru er skipið lagði
að; en 14 skipverjanna biðu þarna bana: 4 kvenn-
menn (voru 3 þeirra úr Vestmanneyum) og 10
karlmenn, 2 þeirra eyjamenn, eptir því sem oss
heör tekizt eptir, en 8 Mýrdælíngar; meðal þeirra
voru 2 bændr: Guðmundr Porsteinsson á Litlu-
Hólum, og hálfbróðir hans, Eyólfr bóndi Por-
steinsson á Steig (albróðir þorsteins bónda í Úthlíð)
nál. 60 ára að aldri eðr það rúmlega, dugnaðar-
maðr og bezti búhöldr, bjargvættr í sveit sinni og
merkismaðr að flestu.
— Ilaustið 1861 kom híngað enskr maðr af
göfugum ættum að nafni Herman Bicknell; dvaldi
hann hér í Reykjavík nokkra stund og kynti sér
mál vort, og hag vorn allan á þann hátt, að þeim
af oss sem náðum viðkynníngu hans mátti þykja
fullvíst, að hann mundi vilja efla sannan hag ís-
lendínga í hverju sem vera skyldi, ekki síðr en
þó hann væri samlandi vor. j>essi ágætismaðr
heör nú ókvaddr til þess, þar sem hann var staddr
lángt frá íslandi, í borginni Algier í Afriku, sent
sjúkrahúsfélaginu í Reykjavík að gjöf vexilbréf eða
ávísan upp á 625 fránca, sem að jafngildir í hið
minsta 208 rd. r. m., og jafnframt látið í ljósi,
að þó hann sæi, að félagið hefði góðanbyr, mundi
hann síðar styrkja það að öðru eins. j>ar sem
útlendr maðr í tjarska við oss og í annari heims-
álfu af veglyndi sínu styrkir gagnsamlegt fyrir-
tæki hjá oss á þenna hátt, má sáran fyrir brjósti
brenna, að almenníngr hér í grendinni, sem mest
gagn ætti að hafa af fyrirtæki þessu, að fráskild-
um félagsmönnum sjálfum, næsta lítinn gaum, og
minni en vera ætti, hefir gefið að fyrirtæki þessu,
sem nokkrir af hinum helztu bæarbúum hafa ráð-
izt í, af því þeir töldu víst, að málinu mnndi verða
gefinn góðr gaumr af öllum, æðri og lægri, ríkum
sem fátækum. En þó nú svo megi kalla, að fé-
lagið hafi átt nokkru láni að fagna, má samtgjalda
varhuga við, að deyfð, sérgæðingskapr1 og hlífðar-
semi við að styrkja golt mál, hæglega getr frestað
framkvæmd þess, sem, ef allir vildu leggjast á eitt
og stuðla að, innan skams tíma mundi geta kom-
izt á fót. Vér fyrir vort leyti vantreystum því alls
ekki, að fyrirtæki þettakomizt áfram, en eins og allir,
sem eru þessu máli velviljaðir, og það eru flestir
af hinum helztu embættismönnum og kaupmönn-
um hér í bænum, teljum liverja stundina, sem því
frestast; og hvað gera þá ekki hinir sjúku og ve-
sælu, sem eiga að njóta góðs af sjúkrahúsinu.
þessi veglyndi Englendíngr og ágætismaðr,
lierra Bicknell, hverjum eg hérmeð í nafni félags-
ins, sem formaðr þess, leyfi mér opinberlega að
votta þakklæti fyrir þessa höfðínglegu gjöf, hefir í
fjarlægð minzt örlátlega hinna sjúku og vesælu í
þessum bæ, og væri óskandi, að allir góðir íslend-
íngar ekki vildi láta dragast nú strax að láta, hver
í sínu lagi, eptir efnum og örlyndi, skerf sinn í
té til sjúkrahússtofnunarinnar, svo að hin höfðíng-
lega gjöf herra Bicknells geti fengið sem mesta
þýðíngu, og sem fyrst orðið til sannra nota. þegar
hinum útlenda manni, sem er í þúsund mílna
fjarska við oss, verðr ekki lengri leiðin til þess að
1) þannig heflr því verit) lireyft af nokkrum, afe engi brýn
þórf sé til sjúkrahúss í Reykjavík, af því aí) spítali fyrir alt |
laudií) muni verba stofnaíir innan skams. Fyrst og fremst
hafa þossir menn enga vissu fyrir því, hvenær þessi land-
spítali veríii stofnsettr, þar næst heldr ekki fyrir því, aí) hann
veríii settr í R ey kj av í k, og þó nú svo yr?)i, gleyma þe'1
því, aþ felagiþ heflr sett sér lóg, sem hafa fyrir mark og mib
a& bæta úr hinnm brýnustu þórfum á sjúkrahúsi fyrir ReykjS'
vik, án þess aí> kamla stofnun iandspítalans á nokkurn hátt,
og þaþ m.í liggja í augura uppi, a?) ef spítali fyrir alt landib
yrl&i bygftr í Reykjavík, mundi fhlagit) leggja alt í sölurnar
til þess aí) hann kæmi ab som boztum notum fyrir fátæka.