Þjóðólfur - 03.04.1882, Blaðsíða 1

JJOÐOLFUR.
34. ár.
Kostar 3 krónur (erlendis 4 krónur),
á að borgast fyrir lok ágústmánaðar.
Ileykjavík 3. apríl 1882.
Uppsögn á blaðinu gildir ekki, nema
það sé gjört fyrir i. okt. árinu fyrir.
blað.
Leiðrétting.—í 30. blaði 38. árgangs af
»|>jóðólfi«, 24. desbr. 1881, bls. 121, 2 dálki,
9. línu að ofan stendur: »Jónssonar, prests
í Vatnsfirði«, en á að vera: »G'ísíasonar,
prests í V«.
Fréttir frá útlöndum.
f>ótt blöð þau, er með póstskipinu
komu nái yfir æði langan tíma — rúma
þrjá mánuði,—þá hafa þau með minna
móti inni að halda af því, er með ný-
mælum má telja. Veturinn hafði þang-
að til skipið lagði af stað verið hinn
mildasti með frostleysu og optast hlý-
indum, en þó höfðu stundum gengið
talsverðir stormar. í Danmörku hafði
ekkert gerzt til stærri breytinga i póli-
tiskum efnum, því á ríkisþinginu gekk
alt eptir vanda að þingdeildirnar gátu
ekki komið sér saman, og verður lík-
lega sama ofan á og verið hefir næst
undanfarin ár að stjórnað verði með
bráðabyrgðafjárlögum og ráðherrarnir
sitji við. |>ó er vert að geta þess, að
sumir merkir menn úr hægra flokki
hafa nálgast nokkuð vinstri menn í
sumum málum, einkum fyrverandi ráð-
herra Klein, og má vera að ekkikomi
af góðu heldur vilji þeir að eins vera
til taks að laumast inn 1 nýtt ráða-
neyti ef Estrup ráðherra yrði frá að
fara með sínum félögum.
Frá Noregi er hið sama að heyra
og áður að mótgangsflokkur stjórnar-
mnar magnast, og þjóðríkissinnar
fjölga. Gústaf krónprinz Svía var á
ferð í Kristjaniu með konu sinni, og
var þeim fagnað með ljómandi viðhöfn,
enn þess konar hverfandi tildur mun
lítið sanna um það, hvað sjálfri þjóð-
inni býr í brjósti. — í Finnmörk hafði
nokkuð eftir nýjár orðið fjarska skaði
að stormum og flóði, og fjöldi fólks
misti aleigu sína, en bæði stórþingið
og einstakir menn hafa hlaupið undir
bagga með að bæta hlutaðeigendum
tjónið.
jpótt ekki verði beinlínis sagt að
ófriðvænlega áhorfist í Evrópu á þessu
ári, þá fer þó fjærri því að menn séu
ugglausir í því efni, þó friðlega hafi
verið látið og þrátt fyrir keisarafund-
ina árið sem leið í Danzig og Gastein.
Svo er mál með vexti að uppreisn hefir
hafizt gegn Austurríki sunnantil í Dal-
matíu, í Bosníu og Herzegóvínu, og
var tilefni uppreisnarinnar í orði kveðnu
að íbúar Dalmatíu vildu ekki lúta land-
varnarlögum Austurríkisstjórnar, en í
raun réttri er aðalrót uppreisnarinnar
sú að íbúarnir i téðum löndum eru að
miklum hluta Slafar og hata þ>jóðverja
og þeirra yfirráð. Að baki uppreisn-
arinnar segja menn að Rússastjórn
standi, enda er nú Panslafista flokkur
sterkastur á Rússlandi, það er sá flokk-
ur sem safna vill öllum slafneskum þjóð-
um í eitt til móts við hina pangermanis-
tisku einingu germanskra þjóða (Pange-
manisme). Ef því þessu ófriðarefni
lysti í loga, þá gæti þessum tveimur
stóru þjóðættum lent saman í stríði.
En það sem mönnum hefir fundizt hvað
mest um, er það að hershöfðingi Skobe-
leff, sem Rússar telja þjóðhetju sína,
hefir við tvö tækifæri kveðið opinber-
lega upp með það sem undir niðribýr
hjá Slöfum. það var fyrra skiptið
(í janúarm.) í Pétursborg í veizlu einni
sem haldin var í minningu sigursins við
Geok Tepe (1881) og seinna skiptið í
París (18. febr.) og þá með enn frek-
ari orðum í ræðu einni er hann hélt
til Serba þeirra, er stúdera í París,
þar komst hann þannig að orði: „Ut-
lendingurinn er hvervetna; vér erum
ginningafífi stjórnvéla hans, skotmál
hrekkvísi hans og þrælar styrkleika
hans og svo lamaðir af hans áhrifum,
að oss er engin önnur björg enn að
frelsa oss með sverð í höndum. Eg
skal nafngreina ykkur þenna útlending,
þenna háskalega óvin; það er þ>jóðverj-
inn. Stríð á milli Slafa og Tevtona
(o: fjóðverja) er óumflýjanlegt og mun
verða bæði langvint og blóðugt, enn
Slafinn mun að lokum sigri hrósa.------
Hittumst heilir aptur á vígvellinum
fylktir hlið við hlið mót hinum sam-
eiginlega óvin‘‘. í>etta voru ótvíræð
orð og þeim mun þýðingarmeiri sem
Skóbeleff er vildarmaður keisarans auk
þess að vera þjóðdýrðlingur Slafa.
Hefir Rússakeisari á þessu ári látið
eitt nýsmíðað herskip heita Skóbeleff
Hægra er um að tala enn í að komast.
(„Erotik og Idyl“ eptir Alex. Kjeliand).
(Framhald frá bls. 22).
Hún sér hvað ungu stúlkunum leik-
ur mikill hugur á að giptast og hvað
ungu mennirnir eru sjálfbyrgingslegir,
er þeir bjóða meyjunum, að „innganga
í það heilaga hjónaband11. Hún rifjaði
það upp fyrir sér, er hún hafði reynt,
og henni fanst hún hafa verið dregin
á tálar.
En það var ekki rétt af Maríu, að
hugsa á þessa leið, því hún hafðifeng-
ið ágætt uppeldi. Lífsskoðun sú, sem
henni hafði verið innrætt frá blautu
Larnsbein var allra lífsskoðana fegurst.
Það var henni einni að þakka, að hún
hafði ekki alveg misst sjónar á hinu
fegra í lífinu. Hún hafði verið alveg
^hyggjulaus á uppvaxtarárum sínum.
^ún hafði aldrei haft fyrir því, að
hugsa um lífið og tilveruna. J>að var
svo erfitt og óskáldlegt. Hún vissi, að
ástin er langfegurst af öllu í þessum
heimi, að hún stendur skör hærra en
skynsemin, og, að það er hjónabandið,
sem hefir ástina f för með sér. Henni
hafði verið kent að sótroðna, er börn
voru nefnd á nafn.
J>að höfðu ávalt verið hafðar strang-
ar gætur á því, hvað hún las. Hún hafði
lesið margar alvarlegar bækur um skyld-
ur kvenfólksins. Hún vissi, að það
er því að eins sælt, að karlmennirnir
elski það, og það er ákvörðun þess að
vera konur þeirra. Hún þekti vonsku
mannanna ; fannst henni hún einkum
vera fólgin í því, að þeir vörnuðu opt
ungum elskendum þess, að njótast, enn
hún vissi og, að hin sanna ást ber sig-
ur úr býtum að leikslokum. Og þá
er mennirnir urðu undir í baráttu lífs-
ins, kom það til af því, að þeir fylgdu
ekki nógu fast fram hinni fegurstu og
æðstu hugsjón sinni, og henni trúði
hún eins og nýju neti, þótt hún skyldi
ekkert í henni.
Hún var vel kunnug skáldritum
þeirra, er hún mátti lesa og unni höf-
undum þeirra. Hún skildi ekki nema
helminginn af sumum ástarljóðunum,
enn þau voru þó lang-inndælust. Hún
vissi, að hjónabandið var alvarleg, já,
fjarska-alvarleg athöfn, sem prestur
varð að vera við, og að hjónaböndin
eru stofnuð í himninum eins og trúlof-
anir hefjast í dans-salnum. En þá er
hún hugsaði um þetta alvarlega mál-
efni á æskuárum sínum, þá vareinsog
hún liti inn í töfraskóg og sæi ástar-
guði hnýta sveiga, enn storkana koma
færandi hendi, með ofurlitla ljóshærða
engla. Henni sýndist svolítið hús vera
þarna aptur frá. J>að var lítið, enn
samt geymdi það hinnar æðstu sælu,
sem mögulegt er að njóta hér í heimi: