Þjóðólfur - 06.09.1884, Blaðsíða 3

135
Prakka í þctta sinn sterkari, en ribbalda-
skaprinn (»Chauvinism«), þá getr svo farið,
að í stað niðrlægingar-tímabils Prakklands
byrji niðrlægingar-tímabil Englands«.
— Peakkae géngu 4. f. m. á alsherjar
þjóðfund í Versölum, til að kljá á énda
endrskoðuu stjórnarskrár sinnar. Gékk
skrykkjótt í fyrstu, varð hávaði og þing-
spjöll. 7. ág. byrjaði aðal-umræðan ; forseti
var Leroyer. 420 atkvæði þurfti til gildrar
samþyktar breytinganna. 11. ág. samþ.
fundrinn 1. gr. innar endrskoðuðu skrár
með 523 atkv. mót 139; en 13. ágúst sleit
þjóðfundinum til fulls. þótti svo róstusam-
lega hafa tilgengið, að eigi hyggja menn
samkomu þessa verða mundu til að
auka álit fulltrúanna í augum kjósenda
þeirra. Frumvarpið náði þó að síðustu
fram að ganga með 509 atkv. gegn 172. í
meiri hlutannm voru 171 úr öldungadeild-
inni og 338 úr þjóðfulltrúa-deildinni: þjóð-
valdsstjórn er ákveðið að vera skuli stjórn-
arskipun Frakka fyrir fult og alt órjúfanlega
um aldr og æfi; allir prinzar af ættum þeim,
er rikt hafa á Frakklandi, eru méð öllu úti-
lokaðir frá forsetatign í inu frakkneska þjóð-
veldi; kosning senatóra gildir eftirleiðis eigi
æfilangt; bænahald við þingsetning fellr
niðr; en senatið (öldungaráðið) heldr enn
atkvæði sínu í fjármálum.
Samningsleitun Frakka við Kínverja bar
lítinn árangr. Frestr sá, er Kínverjum var
veittr til umhugsunar, rann út 4. f. m.
Höfðu Frakkar fært bótakröfu sína niðr í
80 milíónir franka, enn eigi gékk þó enn
saman. þá tók Lespes aðmíráll höfnina og
kolanámana við Ke-Lungs á eynni Formósa.
þá er Frakkar höfðu skotið á hafnarbæinn,
töldu menn styrjöldina vísa, og »Times«
flutti enda þá fregn, að Iíínverjar hefðu sagt
friðnum slitið. En síðustu fregnir báru það
aftr, hvað sem réttast reynist.
í Tonkin er hagur Frakka nú upp á ið
bezta, og enginn mótþrói framar gegn þeim
meðal Anams-manna.
— Kóleean í rénun í Toulon og Marseille ;
frá 4. til 10. f. m. dóu t. d. einir 30 menn
(5 á dag) í Toulon, en 40 (6 á dag) í Mar-
seille. En í framt að 20 bæjum smærri var
hún enn í Frakklandi, og eins eða ámóta í
Norðr-Ítalíu, en hvervetna mjög væg.
Eun um „íslendingafélag“.
þeir hafa þó verið að smá-tína úr sér dálít-
inn skæting og skreytni um „íslendingafélag11,
Fiinir Jónssen og einliverjir, som sammerkt
eiga við hann, í hlöðum vorum í sumar, þar
sem þeir liafa fengið að komast að. I 6. tölu-
hlaði „Fjallkonunnar11 er greinarkorn eftir einn
nafnlausan höfund, sem á að vera dœmalaust
fyndin og vel skrifuð, og í 28. töluhlaði „þjóð-
ólfs“ er grein eftir Finn Jónsson, sem þó ekki
gjörir kröfur til að vera álitin það. Ég hefði
húizt við mildu meiru. Ég hélt þeir mundu
sjálfsagt koma með yfirlýsingar móti oss, við-
víkjandi félaginu, með ótal undirskriftum, t. d.
frá útróðrarmönnum út um alt ísland, sem ald-
rei hefðu hingað komið, samkvæmt þeirri að-
ferð sem þeir höfðu, þegar þeir létu alt að tíu
mönnum greiða með sér atkvæði gegn bókan
minni á fundi nokkrum, sem þessir menn aldrei
höfðu komið á, ekki einu sinni verið í félaginu
þegar fundrinn var haldinn. Aumíngja Finnr,
ekki stóð það lengi. Ekki varð mikið úr öllu
því erfiði og heilabroti, sem hann af veikum
mætti hafði til þess að finna upp eitthvað, til
að láta hjörðina sína samþykkja. Vesalingr!
Á næsta fundi eftir að upphlaupsmennirnir
voru roknir úr „íslendingafélagi11 fyrir fundar-
spell og fundarbókarrán,var það alt dœmt dautt
og ómerkt, og alt sem ég hafði bókað, sett aftr
í staðinn. En þá var hann nú reyndar fjarri
góðu gamni, því það var á þeim fundi, þegar
mest var hlegið að honum fyrir þann skilmála
sem hann setti, þegar hann skilaði formanni
„íslendingafélags11, Tryggva Gunnarssyni, fund-
bókinni sem hann tók aftr fyrir sáttanefndinni,
að þeir „þrír“ (þeir voru reyndar fimm, en hon-
um hefir víst fundizt tveir af þeim nokkuð
magrir), þeir „þrír“ sem höfðu verið reknir úr
félaginu, væru teknir inn í það aftr. Hans
góða hjarta hefir ekki grunað, þegar hann var
að láta bóka þetta í sáttinni, að stallbræðr
hans mundu reynast honum svo illa, að senda
Tryggva samdægrs yfirlýsingu um, að hann
hefði ekkert umboð haft til þessa það er þá
snerti, og hefði því talað út í bláinn, því að
þeir þættust vera „íslendingafélag“, og játuðu
ekki útrekstrinn. Hann hefir auðsjáanlega ver-
ið búinn að gleyma þeim dögum, sem hann átti
ekki kvæmt í „Lestrarfélagið“ fyrir vikið, þeg-
ar hann var að skrifa greinina í „J>jóðólf“, og
fór að reyna að hengja hatt sinn á, að Tryggvi
hefði ekki uppfylt skilyrði sín. Hann hafði
enga heimild til að setja nema alveg persónu-
leg skilyrði. Og því hefir hann líka verið bú-
inn að gleyma, að það er til útskrift af sátt-
inni, staðfest af sáttanefndarmönnum, og á henni
sést, að Tryggvi lofaði ekki, að kalla saman
„alsherjarfund“, heldr að liann skyldi bera und-
ir stjórnarneýndina, hvort ástæða virtist til að
kalla saman fund (generalforsamling). J>að
gjörðiliann. En við feldum það náttúrlega, sam-
stjórnarmenn hans.
Illmæli Finns virði ég ekki svars. J>að er
ekkert vit i því fyrir Finn og þá, aö fara því
fram, að við íslendingafélagsmenn, sem nú er-
um, höfum eklri mælt á móti, þegar hann kom
fram með afsetningaruppástunguna, eins form-
laus eins og hún var. Ilann ve.it, að það kvað
svo rammt að mótbárunum, að það var rétt að
segja orðið handalögmál. Hann má fá eins
mörg attest me’ð sér eins og hann vill, og frá
hverjum sem hann vill. Samlcvæmt áðr um-
getinni aðferð við fundarbókan mína., getr hann
notað það eins og hann vill, að hans sinnar
voru þá a.í atburði fieiri á fundi, af því að það
átti als elcki að taka fólagsmálin fyrir þá, heldr
halda fyrirlestr, en hann og hans menn höfðu
haft í frammi gamla pukrið, og komu oss að
óvörum með gauragang sinn og ólæti. Á næsta
fundi, eftir að þeir allir voru farnir, og höfðu
annað félag, sást hvort við vorum ekki fleiri
í rauninni, því þá voru 53 á fundi okkar, en
þeir höfðu liðuga 40, þegar bezt blés. Eins og
hann veit, var „mistrausts-vottorðið“, sem hann
svo smekkvíslega nefnir, ekki samþylckt á fundi,
þó honum hafi orðið að segja það. Við feng-
um ekki þá ánægju að hlæja að honum fyr
en fundi var slitið; þá fyrst klifraði hann upp
á stólinn. Veri Finnr nú sæll; nú svara ég
honum ekki optar um þetta mál.
Sá nafnlausi í „Fjallkonunni“ telr það ó-
sóma mikinn, að Tryggvi hafi höfðað mál við
danskan dómstól gegn 19 ísl. stúdentum, og
um 30 ísl. leikmönnum. Mundi það ekki vera
nær sannri sómatilfinningu, að skammast sín fyrir,
að 19 ísl. stúdentar etc. skuli gjöra sig seka í
slíkum ósóma gegn löndum sínum í öðru landi,
að ekki sé hægt að ná rétti sínum nema við
dómstólana ?
Svo getr sami nafnleysingi þess í enda grein-
ar sinnar, að við höfum smalað saman 30
vinnukonum víðsvegar úr bœnum. Jað kann
að vera fyndið, en ósatt er það, því í félagi
voru voru aðeins örfáar vinnukonur, er svo
eru nefndar. En ég get þessa að eins til þess
að sýna, hvað þessir frelsismenn eru langt á
veg komnir. Fyrst ætlar hann að gjöra fólk
hlægilegt með því, að það vinni fyrir sér, og 1
öðru lagi er hann svo langt kominn í því og
viðrlcenna jafnrétti kalla og kvenna, að hann
ekki að eins telr þær svo langt fyrir neðan
þessa 30 leikmenn, sem hann nefnir, sem voru
vinnumenn flestir, að þær ekki gæti borizt
saman við þá, heldr líka yfir höfuð virðist
telja það lfiægilegt, að kvennmenn njóti félags-
réttar í íslenzlcu félagi. En hann má reiða
sig á, að íslenzkir kvennmenn eru að fullu
jafnburða íslenzkum karlmönnum, og íslenzkar
vinnukonur að jafnaði fult eins góðar og is-
lenzkir vinnumenn yfir höfuð, og þeir 30, sem
fyltu flokk hans í vetr.
Hannes Hafsteinn.
pjóðólfr minn! F.g ætla að biðja þig að gjöra
mér þann greiða: að láta Einar Einarsson á Strönd
vita, að grein þeirri, sem frá honum standi í 19.—20.
nr. pjóðólfs þ. á„ sem á að vera svar upp á kosn-
ingarsöguna úr Meðallandi í 43. tölublaði sama
blaðs frá f. á„ en i stað þess gengur einungis fram
á að breiða út óhróðr um mig í augum allra þeirra
sem fjóðólf sjá, lesa og heyra um allan inn
mentaða heim, — svari ég engu; því jafn einfeldn-
islega samdar illgirnisgreinir eru ekki svara verðar.
|>að eru sýslumennirnir: Árni Gislason, Einar
Thorlacíus, A. L. E. Fischer og Sigurðr Ólafsson
sem stjórnað hafa sýslufundum þcim er ég hefi
setið á og sem ég álít vel til fallna dómara i
greindu efni, en ekki Einar. Enda ber ég ekki
kvíða fyrir þvi að hreppsbúar mínir beri mér ó-
hróðr, verði þeir fyrir rétti krafðir sagna um það.
En sé svo að Einari sé nokkur greiði i því, að
ég skýri frá honum til verðskuldaðs hrðss, hvað
hreppsbúar hafa verið ljúfir á að kjósa hann i hrepps-
og og sýslunefndir síðan þær komust á, að undan-
teknum inum mikla upphefðar og auðnudegi lians,
' kosningardeginum II. júlí 1883, svo og hvernig