Þjóðólfur - 13.12.1884, Blaðsíða 3

19i
einhverjar inar gildustu úr, skulum vér fús-
lega ræða þær við hann.
„Með því, sem að framan er sagt, hefi ég
viljað leiða athygli manna að því, hverjar sén
helztu orsalcirnar til þess, að ýmsum lagafrum-
vörpum frá alþingi hefir verið synjað staðfest-
ingar“,
segir hr. O. St.-—Yér höfum nú reynt að
sýna fram á, hve gildar þessar »orsakir« só.
Yér vonum að oss hafi tekizt að sýna, að
þær sé einskis virði, alveg fdnýtar og ógildar.
VÚr erum hr. etazráðinu einlæglóga þakk-
látir fyrir það, að hann hefir gefið oss svo
gott færi á að sýna þetta, — að hann hefir
styrkt svo vel málstað vorn gegn stjórninni
í ásökunum þeim, er vér veittum henni í
sumar fyrir lagasynjanirnar, styrkt málstað
vorn með því, að færa svona veikar ástæður
fyrir stjórnarinnar aðferð, og kannazt þann-
ig óbeinlínis við, að gildum rökum til varnar
stjórninni sé eigi völ á.
Grein hans verðr oss ósegjanlega mikill
styrkr í baráttu vorri og eitt ið hárbéittasta
vopn gegn stjórninni, sem unt var að fá.
þetta ber oss þakklátlega að viðrkenna.
þeim heiðr, sem heiðr heyrir!
Vér óskum og biðjum þess af alhug, að
hr. etazráðið væri sem oftast við látinn að
halda uppi slíkri vörn fyrir misferli stjórn-
arinnar!
Opið hróf til
Tryggva Gunnarssonar,
riddara, alþingismanns og margt fleira.
[niðrlag].
En þér talið um, að vér hefðum haft mis-
jafnlega fenginn meirahluta (43 á móti 38), og
kynni af orðum. yðar að mega sýnast svo, sem
vér þannig hefðirm haft rangt í frammi. það
er því enginn óþarfi að skýra þetta hér, úr því
að þér hafið gerzt svo djarfr að fara út í það
mál. Hvernig voru þá yðar 38 atkvæði tilkom-
in ? Ef þér hafið gleymt því, skal ég minna
yðr snöggvast á það. þegar yðar menn sáu,
að vér mundum hafa betr í atkvæðagreiðslu
þeirri, er framm átti að fara á fundinum þeim,
er lýst var yfir mistraustinu (ótrúnni) við yðr,
þá tóku þeir það til bragðs, sem ég gat um í
grein minni inni fyrri, að gera alla þá kvenn-
menn að atkvæðisbærum félögum, sem þeifi
höfðu yfir að ráða. þctta átti að fara leynt,
en kvisaðist þó til okkar. Vórum vór tregir td
að trúa þossu óriddarlega tiltæki; en þótti það
þó hollast, að vera við öllu búnir og fengum
því svo marga í lið með oss, sem lcostr var á. Og
þegar á fundinn kom, reyndist það satt, sem
kvisazt hafði um kvennmannasmöhmina og höfðu
yðar monn 40 atkvæði, en vér—42. Yðar kump-
ánum brá heldr en elcki í hrún, og sérstak-
lega man ég að kvennfólkið var fremr niðrlútt
og upplitsdeigt, það sem eftir var kveldsins.
það sem vér því gerðum, var þanníg ekkert
nema sjálfsagðr krókr á móti bragði. A næsta
fundi höfðuð þér og yðar 38 atkv. en vér 43,
einu fleira en á næsta fundi á undan. Sjáið
þér nú ekki, herra riddari, hvorir það vóru, er
fyrstir slengdu inn í þetta mál mönnum, sem
als ekkert vóru við málið riðnir í upphafi, og
hefðu aldrei átt að verða, enda hafa líklega
ekki alveg skilið, hvað um var að vera. En
að láta yðr og kumpána yðar komast að svo
léttum og ómaklegum sigri, gat ekki komið
oss til hugar, en vér neyttum að eins þess
bragðs, sem þér og yðar flokkr hafði kennt os$.
Afleiðingarnar af öllu þessu eru kunnar og of-
kunnar orðnar. En hvorum megin séu ófrels-
ismennirnir, og hvorum megin „hrekkvísir ó-
friðarseggir“ (ef um slíka menn getr verið að
ræða), það legg eg óhræddr undir dóm lesand-
anna.
Og svo kom málið.
En það ætla ég alveg að hlaupa yfir og taka
ið síðasta, er gerzt hefir í þessu máli nú í haust.
Félag vort gerði fyrsta skrefið til þess, að fá
félögin sameinuð og fór þess á leit við yðr af
hálfu félags vors maðr einn, sem ekki er neinn
svarinn óvinr yðar, eins og þér vitið bezt sjálfr;
voru boðnir þess konar kostir, að þér gátuð
sjálfr ekki óskað þeirra betri; enda tókuð þér
fyrst glaðr undir þessi boð, og kváðust fús til
þess að styrkja það af alefli, og hétwð því. petta
var nú fyrsta daginn.
Svo kom sami maðrinn daginn eftir til yðar
til þess að leiða það mál til lykta, en á meðan
hafði ráðgjafi yðar auðsjáanlega komið yðr á
aðra skoðun, tjáð yðr, að þetta væri ófært, hér
væru brögðítafli o. s. frv.,'.og eftir sömureglu
sem vindhaninn snýst um möndul sinn horfðuð
þér nú í aðra átt. Nú þaut öðruvísi í yðr, uú
tölduð þér á þessu öll tormerki, nú sáuð þér
alstaðar grýlu. Á fundi í klikkufélagi yðar
sögðuð þér, að yðr væri persónulega ekkert um
sameining (nei, nú hafið þér það líka náðugt!)
en landsins (!!) vegna vilduð þér það (?!). Á
fundi hjá oss höfðu kostirnir verið samþykktir,
á fundi í yðar félagi var þeim hrundið mest
fyrir fylgi Hannesar frænda yðar ; þávarð ljóst
hvaðan aldan var runnin. Nú hafið þér og
kumpánar yðar neitað þessum boðum, er yðr
sjálfwm gazt mjög vel að í fyrstu. f>ér og þeir
ala enn þá úlfbúðina, halda enn fram því verki,
sem þeir hafa svo efnilega byrjað, þér og þeir
erwð öfriðarseggirnir, og engvir aðrir. Vér höf-
um fyllilega sýnt, að vér getum vel verið i
félagi með mönnum, þótt annarar slcoðanar sé;
þér og yðar klikka hefir sýnt deginum ljósara
övæga drottnunargirni, óþolandi ráðríki, ljós-
hrætt ófrjálslyndi og svo nú seinast hemjulausa
ósáttgirni.
Og svo bitnar alt á yðar broiða baki; það
megið þér sjálfum yðr um kenna. Eftir tilgerð-
um fara atte.iðingarnar.
Svona er ‘nú mál þetta vaxið. Og nú hefi ég
svarað grein yðar yfir höfuð, að þvi er til mín
tekr.
En þaö eru einstöku atriði, sem ég vildi enn
fremr dropa lítið eitt á.—Eg ætla ekki að minn-
ast á orð yðar um útlit mitt á sáttafundinum.
ý>au hefði ég betr trúað að kæmi frá heldr ó-
feimnum götustrák, en manni, sem er dubbaðr
af konungi til riddara; krossinn á brjóstinu
ætti að verja hvern mann fyrir þess konar
freistingum.
ý>ví að ég veit það, herra riddari, að þér vit-
ið, að þau orð yðar eru ósönn; og ég get vel
skilið, að þér blygðizt yðar fyrir þau, og vilduð
víst gjarna að þau væru óskrifuð, nú, er þér
hugsið rólega um, hvað þér hafið að hafzt.
Orðin: „Hefði átt að kjósa formann í torf-
fllagi, efast ég ekki um að Einnr hefði fengið
nær því öll atkvæði11 ganga hreint fram af allri
skynsemi. Yðr lætr satt að segja ekki vel
fyndni, og ekki betr en „frænda" yðar Hannesi,
og því skylduð hvorki þér né hann vera að
streitast við hana. ý>að er reyndar ef til vill
stundum hlegið að yðr, en það er í alt öðrum
skilningi en þér ætlizt til. Hann „frændi“ yð-
ar gat þess einhvers staðar, að ég væri ekki
fyndinn, en þér segið honum ef til vill í bróð-
erni frá mér, að ég hafi aldrei ætlað að ég væri
það og aldrei heldr reynt að vera það, en þess
vegna hefi ég heldr ekki reist mér neinn hurð-
arás um öxl. Nú getið þér litið hýrlega yfir
torfflagið yðar og brosað ánægjulega, en það
er heldr enginn annar, sem gerir það, jafnvel
ekki Hannes; til þess er liann þó of skynsamr.
jpykir yðr nú hetr farið, en heima setið,herra
Tryggvi riddari ? fér getið engu’af þessu neit-
að, sem hér er sagt að framan, og nú mega
allir sjá, hvern heiðr þér hafið af málum þess-
um öllum, einkum því allra síðasta. Hvort þér
vinnið málið fyrir réttinum, skal ég ekkert hér
um segja, en það veit ég, að þótt þér vinnið
bókarskriflið með dómi, eruð þér engu bættari.
íslendingafélag verðr ekki framar undir yðar
forstjórn, sem betr fer.
J>ér eruð búinn að vera þar !
Verið þér að svo mæltu vinsamlegast kvaddr,
herra riddari,
af
Finni Jónssyni.
P. S.
Jóni Ólafssyni ætla ég sjálfumað svara fyrir
sig, ef honum þykir það þess vert. En als ó-
maklega hafið þér ráðizt á hann með götudóna-
hrakyrðum, þótt hann hafi tekið grein mína
sem svar á móti „frænda“ yðar, sem líka sárn-
ar það, að hr. Jón Ólafsson var svo frjálslyndr
blaðamaðr og skyldurækinn, að taka grein mína
á móti honum (Hannesi). ý>að er, sem ég sagði
fyr, ekki frjálslyndið eða frelsið, sem þérfrœndr
hafið mestar mætrnar á.
Og svo skal ég að endingu taka það fram,
að það er hvorld ég né neinn af þeim flokld,
sem ég heyri til, sem höfum hafið þetta mál í
íslenzkum blöðum; það eru yðar kumpánar, yð-
ar flokksmenn, sem hafa byrjað á því, og svo
eruð þér frændr svo frjálslyndir, að því, sem
yðar flokks menn hafa skrifað um oss, sem er
mest alt rangt og snúið við, því viljið þér að
íslenzkir blaðamenn skuli ekki leyfa oss að
svara.
Jú, þér frændr eruð ekta frjálslyndir—alveg
eins og Estrúpsmenn í Danmörlcu.
F- J-