Þjóðólfur - 23.12.1887, Blaðsíða 3

231
að hann hafi verið skyldur að standa straum
af heimilisfólki sínu; en þetta er tæplega rjett.
Hrepparnir eru ekki bundnir við samninga og
skyldur hreppsómaga sinna. Þótt einhver hafi
skuldbundið sig til að halda prðfentufólk eða
börn o. s. frv., þá er hans hreppur ekkert
skyldugur til, að færa þetta fólk fram, þótt
hreppsómaginn liafi verið skyldur til þess. Það
er, eins og áður er sagt, einungis skylda að
færa fram þanu þurfamann, sem sjálfur í raun
og veru þarfnast, ,en ekki aðra, og ef sams
konar tilfelli og í vor kernur optar fyrir, er
sjálfsagt að skjóta málinu aptur undir úrskurð
landshöfðingja og reyna að sannfæra hann um,
að úrskurðurínn frá í vor muni ekki vera á
rökum byggður.
í járnbrautarvagninum.
Jeg var á ferð í Norður-Frakklandi.
Þegar jeg kom inn i járnbrautarvagn-
inn, var þar fyrir ung stúlka, for-
kunnarfögur. Þegar jeg hafði heils-
að kurteislega þessari óþekktu stúlku
settist jeg beint á móti henni, en hún
hafði búið þægilega um sig í einu
horninu í vagninum. Hver skyldi
hún vera ? Hvert skyldi húu ætla að
fara ? Dálítill malpoki, sem hún hafði
í kjöltunni, sýndist benda á, að hún
ætlaði ekki langt. I sama augnabliki
kom umsjónarmaðurinn til að vitja um
járnbrautarmiða okkar. Þá hjelt jeg,
að jeg fengi gott tækifæri til að brjóta
upp á einhverju samtali, og jeg ætl-
aði þegar að taka við hennar miða,
en fann þá ekki minn eiginn. Þeg-
ar jeg loksins fann hann, hafði hún
fyrir löngu fengið umsjónarmannin-
um sinn miða og fengið hann aptur.
Það gekk þá ekki betur en þetta fyr-
ir mjer í það skipti. en jeg treysti
þvi, að eitthvert tilfelli mundi koma
mjer til hjálpar, og hjelt áfram rann-
sóknum mínum með sjálfum mjer.
Skyldi hún vera gipt? Skyldi mað-
ur hennar bíða eptir henni einhver-
staðar, þangað sem hún ætlar að fara ?
Skyldi hann ekki öllu heldur hafa
orðið eptir í Paris? I stuttu máli,
hugsanir míuar fóru óðiiuga út í
geim ágizkana og ímyndana. Eptir
þetta iiug staðnæmdust, hugsanir mín-
ar, og skynsemi mín notaði sjer það,
til að hvísla að mjer, að ekki væri
annað, þegar menn vildu fá að vita
eitthvað, en að spyrja um það. Það
er bara áríðandi að koma því iaglega
fyrir. Allt í einu hreyfðist vagninn
lítið eitt, svo að nú vissi jeg, aðjárn-
| brautarlestin var að því komin aðleggja
I af stað. Þetta hjálpaði mjer dálítið,
j því að í sama augnabliki opnaði jeg
| munninn til að byrja . . . . en það
má geta nærri, hvernig mjer varð
I við, þegar maður kom hlaupandi inn
í vagninn, hlammar sj er niður á bekk-
inn gagnvart mjer og segir með digr-
um róm:
„Það mátti ekki seinua vera“.
Eptir því að dæma, hvernig hann
sagði. þetta, var ekki ástæða til að ef-
ast um það, að því er hann snerti, en
aptur á móti var það allt annað en
þægilegt fyrir mig. Jeg vissi ekki,
hvaðan þessi þrjótur gat komið hing-
að. Jeg hefði helzt viljað, að hann
væri kominn norður og niður, og það
þvi heldur, sem jeg sá háðbrosi bregða
fyrir á vörum hinnar fögru stúlku,
og tvo litla spjekoppa koma fram á
kinnuna hennar. Hún var að gera
gis að mjer, jeg var hlægilegur, áður
en jeg hafði talað, að eins af því, að
jeg hafði ætlað að tala, og hverjum
var það að kenna? Þorpara, þræl-
menni, því að eptir þvi, sem jeg virti
j lengur fyrir mjer þennan óboðna gest,
því betur fann jeg, að þessi orð áttu
j við hann. Hann var ljótur og lura-
legur, rauður í andliti, hafði tortryggi-
legt augnaráð og var óskammfeilinn
á svipinn. Klæðnaður haus var held-
ur ekki ásjálegur. Hann hafði ólögu-
lega skó á fótunum, var í óhreinum
frakka; þá var hálsbúnaður hans ekki
betri, og hatturinn var voðalegur.
Hver skyldi þessi maður vera ? Hann
kveikti svo forvitni mína á sjer, að
jeg gleymdi því, að mig langaði til
að sýna mig kurteisan við stúlkuna,
og jeg gat ekki gert að mjeraðvirða
hann nákvæmlega fyrir mjer. Fyrst
varð jeg var við, að honum var þstta
mjög móti skapi; í hvert sinn sem
augu okkar mættust sneri hann sjer
undan með auðsjáanlegri feimni. I
öðru lagi tók jeg eptir því, að þessi
maður hafði engan farangur með sjer
ekki einu sinni tösku. Þegar jeg nú
íhugaði þetta i sambandi við það, hve
skyndilega hann kom inn í vagninn,
þegar vagnalestin var að fara af stað,
komst jeg að þeirri niðurstöðu, að
þetta væri flóttamaður fremur en vand-
aður maður, sena ferðaðist eins og aðr-
ir menn.
Svo langt var jeg kominn í hug-
leiðingum mínum, þegar vagnlestin
fór að hægja á sjer, sem benti á, að
nú værum við rjett komin að fyrstu
járnbrautarstöðinni. Þá stakk þessi
fjelagi minn höfðinu út um vagnglugg-
ann, litaðist um til beggja hliða, • og
áður enn lestin var stönsuð, opnaði
hann dyrnar skyndilega, stökk út og
hljóp eins og fætur toguðu. Nokkur
augnabiik sat jeg alveg hlessa, síðan
leit jeg út um dyrnar, til þess að gá
að honnm, en mjer var ómögulegt að
sjá hann innan um þann aragrúa af
ferðamönnnm, sem komu út úr vögn-
unum. Jeg settist því niður aptur.
Okunna stiilkan var allt af að smá-
kíma, þó að hún liti ekki á mig. Hún
starði á dyrnar, sem jeg- hafði lokað
rammbyggilega. . . . Allt í einu rak
húu upp hljóð, og mannshöfuð með
mikið yfirskegg og þríhyrndan hatt
með silfursnúru sást við gluggann,
„Verið ekki hræddar, fagra frú, jeg
er að gæta inn i vagninn að eins f'yrir
varúðar sakir“, og hinn kurteisi lög-
regluþjónn fór aptur burt, eptir að
hafa kvatt okkur með því að setja
höndina upp að hattinum. (Niðurl.).
a iTglý si n g a r
hvort heldr yfir allan
heim (á 1 eða 2 blöðum) eður fir hverja álfu, eðci
einstök lönd (S3\27 þml.) ferníseruð á stokk-
um, fást pöntuð fyrir 6 kr.; sömu stœrri (50
X.42 þml.) 12 lcr. — Margar aðrar tegundir,
náttúrufrœði-veggkort o. fl.
Fást að eins p öntuð hjá
S. Eymumlssj iii. 528
Allur i'jéðóll'ur, 1 eintak, frá upphafi, er til
sölu. Bitstjóri vísar á seljanda. 529
L ý s i u g' á seldurn óskilakindum í Mos-
fellshreppi haustið 1887:
1, Mórautt gimburlainb, mark: sueitt ír.
hnífsbragð apt. h.; sneiðrifað apt. vinstra. 2.
Hvítt gimburlamb, mark: gagnbitað bægra;
stýft standfj. apt. v. 3. Hvítt gimburlamb,
mark: stig apt. h.; stýft biti apt. v. 4. Hvítt