Þjóðólfur - 10.02.1888, Blaðsíða 3

31
um. Þegar fjósamaðuritm á Mosastöðum
ætlaði úr fjósinu inn í bæ, óð hann vatn-
ið nærfellt í höku í fjósdyrunum. Sum-
staðar spýttist vatnssúlan upp um gólfin
í bæjarliúsunum og heygörðunum, svo fólk
var nærri flúið úr bæjunum. Ekki er enn
hægt að sjá, livaða skaða jarðir þessar
hafa orðið fyrir, því svo mikil íshrönn
kggur yflr, að hún er 2-3 álnir þarsem
holar eru undir, og þyf hærri á lágIendi;
oe i er hægtaðkoma nokkurriskej mu
Þar milli bæja. Hæðin á flóðinu, sem var
mest 1 nálægt hálfa stund. hefur verið 15
til 20 álnir yfir vanalegt flóðfar. ísinn er
ekki enu leystur af ánni fyrir neðan Kald-
u arnes, svo leysi ekki af ánni hægt og
ægt, búast ;.:enn við flóði á ný í vetur,
sem verði ef til vill enn voðalegra. Það
má undrum sæta, að f'ólk beið ekki bana
i flóðinu, en skynsamir og öfgalausir menn
segja, að áin sje búin að grafa sig svo
un ir hverfið, að ekki sje annað sýnna,
en íœirmr, lcirhjan og öll hús þar, sópist
um koll þegar minnst varir.
„ . ðlu hrjeli 21. f. m. er ogs gkrifað: „Á Sel-
iossi var mælt. livað áin hækkaði, þar sem hin
íyrirhugaða brú á að vera, og liækkaði áin urn 8
álnir train yfir það, sem lifm er, þegar meðalvöxt-
ur er í henni“.
Ein linúta enn.
Dómurinn í ísafold 8. þ. m. um fyrirlestur nrinn
hinn 4. febr. er ekki einungis mjer mjög óvinveitt-
ur, heldur einnig fullur af ósannindum og allt fært
á versta veg. Jeg hef aldrei gefið fyrirlestrinum
þau nöfn, sem ritstjórinn nefnir; það veit hann
sjálfur vel, og við töluðum einmitt saman um ]>að,
áður en jeg hjelt fyrirlesturinn, að jeg ætti engan
þátt í auglýsingunni um hann. Dað er einnig ó-
satt, að jeg hafi farið með samanhengislaust og á-
stæðulaust tal — jeg nenni ekki að hafa hjer upp
hin fyrirlitlegu orðatiltæki um þetta — jeg hef
ekkert sagt, sem jeg ekki hef fært ástæður fyrir,
eða citjerað eptir öðrum höfundnm. Að bregða
mjer um það, að jeg hafi farið út um alla heima
og enda í það, sem ekki er til, er mjög lítilfjör-
legt og ranglátt, þar sem það, sem jeg sagði, stóð
einmitt i samanhengi innbyrðis, og það var þegar
gefið, þegar jeg tók fram það, sem jeg æt.laði að
tala um. Dað er auðf'undið á öllu, að hann hefir
ekki getað fyigt með, og ekki haft vit á ýmsu
því, sem jeg talaði um. Svo brígslar hann mjer
um, að jeg hafi þótst eiga Hanuesi grátt að gjalda,
og jeg hafi valið honum „mörg sneiðyrði með ýms-
um freklegum getsökum“ ; jeg skal ekki eyða orð-
um um það, en hitt nefnir hann ekki, að Hannes
hafði lýst mig eintóman hringlara og ómögulegan
(og sama meining er i orðum fsafoldar), og gjöl't
að mjer háð og spott, svo sem viðurkenniugu fyr-
ir það, að jeg, gamall kennari hans, er nú búinn
að vera á pappírnum í meir en fjörutíu ár. Hann
getur heldur ekki um það hrós, sem jeg veitti
Haunesi sem lyrisku skáldi og gerði jeg það á
allt annan liátt, en houum fórst við mig. En apt-
ur á hinn bóginn tekur ritstjórinn sjer það ekki
mjög nærri, þó að landi voru og þjóð sje út.húðað
og sett i röð með skynlausum skepnum. Jeg vona,
að fyrirlesturinn komi nú bráðum út, og að rit-
stjórínn muni þá sjá, að jeg hef þó ekki talað eins
ástæðulaust og ósamanhangandi eða út i bláinu,
eins og lionum hefur fundist; eu að hann muni
kannast við það, dettur mjer ekki í hug að vona.
Hann dæmir mig einungis eptir minni, og það er
einmitt hans eigin dómur, sem er ástæðulaus.
Ben. Gröndal.
Reykjavík, 10. febr. 1888.
Fyrirlestur Gröndals var haldinn í Good-
Templarahúsiuu, húsið alveg fullt aí' áheyiendum,
og margir urðu frá að hverfa, sem ekki koinust
að. Fyrirlesturinn var áheyrendunum til mikillar
skemmtunar, enda var hann fluttur með hinu al-
kunna fjöri og fyndni ræðuinaunsins.
Póstsldpið Laura fór hjeðan aðfaranótt 3. þ.
m. og með því kaupmaður W. Ó. Breiðfjörð með
frú sinni og fósturdóttur, kaupmaður F. A. Löve
og 2 Ameríkufarar.
Búuaðarfjelag Suðuramtsins hjelt fyrri árs-
fund 7. þ. m. Samkvæmt framlögðum reikningi á
fjelagið liðugar 18000 kr. — Drír búfræðingar
höfðu boðið fjelaginu þjónustu sina næsta sumar
fyrir 400 kr. hver, en því var hafnað, enda hafði
fjelagsstjörnin, að fundinum fornspurðum, ráðið
Svein búfræðing fyrir 600 kr. frá júníbyrjun til
septemberloka næsta sumar, til að ferðast um Ár-
nessýslu, og Sæmund Eyjólfsson til ferða í
Skaptafellssýslu fyrir 400 kr. — Menn þeir, sem
fjelagið hefur styrkt af Suðurlandi til farar norð-
28
það. Farðu ekki þangað; aunars kalla jeg á nienn tj
að Varnú þjer það“.
Jilin reyndi að liafa drenginn ofan af því.
„Jeg ætla ekki að fara langt“, sagði hann, ,,je,
ætla bara að ganga spottakorn lijerna upp eptir. Je:
æt a að leita að jurt einni til lækninga handa sjúkun
°mCU IT1Þ‘r' Meðan jeg hef' þessa trjekubba á fót
unum, get jeg ekki flúið burt. Jeg skal búa til bog,
og örvar lianda þjer á morgun“.
Drengurinn fjellst á þetta og fór^með honum.
Langt til að sjá sýndist heldur stutt upp á brún
1Ua’ en Jilin útti mjög erfitt með að ganga þangað upp
a ')VÍ' að þuun hafði trjekubbana á fótunum. Þega
íann var kominn upp á brúnina, settist hann niður oj
vpo- 1 •n * llmraðið- í suður frá klefanum sá hann liggji
frarn^m i , ve^5a ilaisa- Nokkrir -hestar voru á bei
við bann )V°gHluni' Langt burtu sástannar bær. Bai
", / ?*. v» W, toattara en þaO, Sem JiUn va
Zj'l^ V‘S 'r’ Þriðja fjaílið. Milli flall
anna var skogur. Lemn-. K J „
Qo.vr h' i '• gr hurtu voru enn flein fjöll
sem baru við skym. Meðoi i,„- . , , .
fí;,n , ,r , e0dl þeirra voru snævi þakii
íjofl, iiærn en hm og hvít ein« 1 .
vnv , lus °g sykur. Eitt þeirr.
var appnnott °g tarra e„ Umrur, „8 sást illU
auatn og vertri saat ekb aanaa en eintóm fjoll „g rejk
ur La bæjum a stöku stað milli þeirra.
25
Hann hafði misst allar tennurnar nema framtönnur
tvær.
Þegar hann var á gangi í kápu sinni, studdi hann
sig við staf sinn, og gaut augunum út undan sjer í
allar áttir, eins og soltinn úlfur. Þegar liann kom auga
á Jilin, murraði hann og sneri við houum bakiuu.
Einu sinni fór Jilin upp að fjallinu, til þess að
skoða bústað karlsins. Hann gekk upp stíg einn og
kom að aldingarði, umgirtum með múr. Þar fyrir inn-
an sá hann kirsiber, fersken- og aþrikos-trje og liús með
flötu þaki; hann gekk nær, og sá nú býflugnabú og
hálm; hópar af býflugum voru suðandi kring um það.
Jilin tyllti sjer á tá, til þess, að sjá betur yfir múrinn,
eu þá rákust trjekubbarnir saman, svo að karlinn, sem
var í garðinum, varð var við Jiliu, rak upp hljóð, þreif
skammbissu frá belti sínu og skaut á Jilin, en hann
skaust bak við stóran stein, og komst þannig undan
skotinu.
Karlinn var ekki seinn á sjer að fara til húsbónda
Jilins, til þess að kæra þetta. Abdul ljet kalla fang-
ann fýrir sig, og spurði hann brosandi, hvers vegna
hann heíði farið og gægst yfir múrinn.
„Jeg ætlaði ekki að gjöra karlinum neitt mein;
jeg ætlaði bara að gá að, hvernig bústaður hans væri“.
7