Þjóðólfur - 24.02.1888, Side 4

44
. 1 fat, steinolía, 290 pund
1 pund grænsápa . . .
1 pund handsápa . . .
l 'pund stangasápa . .
1 tvinnarúlla . . . .
27 kr. „ a.
» » 161/,-
n » 35 ;
Heykjamk, 24. fébr. 1888.
Forngripasafnið. í dag er liðin 25
ár síðan fornpripasafnið var stófnað. í
minningu þess verður í kveld haldið sam-
sæti á Hótel Alexandra.
Siysfarir. í norðanveðrinu um dag-
inn (10.—13. þ. m.) varð maður úti frá
Króki í Norðurárdal, og annar maður úr
Laxárdal í Dalasýslu á leið frá Borðeyri
vestur í Laxárdal.
Brennumálið (sbr. Þjóðólf 51. tbl. £
á. og 1. tbl. þ. á.). Bræðrurnir Jóhann-
es og Guðmundur, sem kveiktu í húsinu
Bjargasteini 11. nóv. f. á., hafa nú ver-
ið dæmdir af undirrjettinum, hinn fyrri
í 2 ára betrunarhúsvinnu, hinn síðar-
nefndi i 1 árs betrunarhúsvinnu, og kona
Jóhannesar, Elísabet, sem var i vitorði
og að nokkru leyti í verki með þeim
bræðrum, var dæmd í 4 sinnum 5 daga
fangelsi við vatn og brauð.
go .i ee . . ‘ :>
Fyrirspurnip. 1. Evn þeir sem fara til Ame-
ríku, en skilja eptir tíundbært lausafje, sem á að
koma í peninga að sumrinu og haustinu, annað-
hvorttil að horga með skuldir, eða til að sendast
til Ameríku, skyldir eða ekki skyldir til að telja
það fram til tíundar að vorinu?
2. Eru þeir skyldir að gjalda af því til allra
stjetta, eða til nokkurra af stjettunum?
3. Eru þeir, sem hafa tekið að sjer umsjón á
skepnunum ekki skyldir að greiða gjaldið af þeim ?
Svör. 1. Þeir eru skyldir til að telja það fram,
og ef þeir fara af landi burt áður, verður að líta
svo á, að sá, sem hefur umsjón yfir fjenu, sje
skyldur til að telja það fram i umboði burtflytj-
enda.
2. Já til allra stjetta.
3. Ekki úr sínum eiginn vasa, en hafi þeir
undir höndum eitthvað af eigum burtflytjenda, verð-
ur að taka gjaldið af því.
AUGLÝSINGAR
i samfeldu máli með smáletri kosta 2 a. (þakkaráv. 3 a.)
hvert orö 15 stafa frekast; m. öðru letri eða setning,
1 kr. fyrir þumlung dálks-lengdar. Borgun út í hönd.
Lystarleysi og krampi.
Eptir að jeg uxn langan tíma hafði
íeitað læknishjálpar við kveisu og sár-
um í maganum, án þess, að mjer batn-
aði, fór jeg að brúka Brama-lífs-elixír
og varð alheill heilsu, er jeg hafði drukk-
ið eina flösku. Dóttir mín, sem aldrei
hefur getað gengið, hafði lystarleysí
og krampa, sem var farinn að hnýta
hana, henni batnaði stórum, er hún fór
að drekka elixír þetta; og jeg er sann-
færður um, að hún verður alheil, efhún
heldur áfram að brúka það.
Eakstad við Skien.
Sigváld Svendsen.
FÁnlcenni á vorum eina egta Brama-lifser
lixír eru firmamerki vor á glasinu, og á merkiskildin-
um á miðanum sjést hlátt Ijðn og gullhani, og
innsigli vort MB & L í grænu lakki er á tappan-
um.
Mansfeld-B(dlner & Lassen,
sem einir btta til hinn verðlannaða Brama-lífs-elixír.
Kaupmannahöfn.
Yinnustofa: N'örregade No. 6. 75
Commercial Union,
vátryggingarfjelaq í Lundúnum, tekur í
ábyrgð hús, vörubirgðir, álls konar innan-
hússmuni o. fl. o. fl. fyrir lægsta vátrygg-
ingargjáld. Umboðsmaður í Reykjavík er
Sighvatur Bjarnason bankabókhaldari.
76
Til sölu eða leigu
stðrt og vandað tvíloptað hús við Hliðarhúsastíg.
Lysthafendur snúi sjer til verslunarstjóra Jóh.
Hansens i Reykjavik 77
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Þorleifur Jónsson, cand. phil.
Skrifstofa: á Bakarastíg.
Prentari: Th. Jénsen.
38
„Það ber ekki á öðru; ríðandi maður kemur á
móti okkur“.
Þeir viku þegar af veginum og földu sig í skóg-
arrunna. Þaðan laumaðist Jilin íram að veginum
aptur, og sá ríðandi Tartara, sem rak kú á undan sjer,
og var að smátala við sjálfan sig. Svo var ekki meir
um það; hann var kominn fram hjá.
Jilin sneri þá aptur til fjelaga síns.
„Guð varðveitti okkur í þetta sinn“, sagði hann',
„stattu upp; við skulum halda áfram".
Kostilin ætlaði að standa upp, en hneig þegar nið-
úr aptur.
„Jeg gét það ekki, jeg segi þjer aíveg satt, að jég
get ekki haldið áfram. Jeg er kúupþgeflnh“.
Jilin tók 1 hann og ætlaði að fykkja hdnhm áfæt-
ur, en Kostilin rak upp hljóð. Jilin' Varð náfölúr 'bg
sagði: .no!.:! ítiKnuin.Á* go nihiot (nav áúiiT,
„Hljóðaðú ekki, fyrir guðs skuld. Tartarinn ér rjett
hjá okkur, og getur heyrt til þín“.
„Vesalingurinn sá arna er alveg magnþrota. Jég
get ekki yfirgefið fjelaga minn", hugsaði Jilin með sjör>
og sagði síðan: „Stattu upp, jeg skal taka þig á bak
mjer og bera þig, fyrst þú getur ekki gengið. Og það
gjörði hann.
39
„Haltu um axlirnar á mjer, on ekki um hálsinn,
svo að þú hengir mig ekki“.
Jilin var þreyttur. Fætur hans voru því nær skinn-
lausar orðnar. Hann beygði sig til þess, að Kostilin
skyldi komast hærra upp á bakið og þreyta hann minna.
Síðan lagði hann af stað.
En Tartarinn hafði að öllum líkindum heyrt, þeg-
ar Kostilin rak upp hljóðið.
Þeir beyrðu köll bak við sig, Það var Tartarinn,
sem veitti þeim eptirför. Jilin skaust inn í skógarrunna.
Tartarinn hleypti skoti úr bissu sinni í áttina til þeirra,
en hitti ekki. Hann kallaði á ný, og fór svo burt.
„Það er úti um okkur“, sagði Jilin, „þessi hund-
ingi sogir hinum öðrum Törtörum frá þessu, og þá fara
þeir að leita okkur uppi. Ef við komumst ekki hálfa
mílu lengra burt, ér úti um 'okkur“.
„Það var ljóti bjánaskapurinn úr mjer“, liugsaði
hann með sjély „að hafa þéúnan drösul í eptirdragi; ef
jeg' hefði verið eínn, skyldi jeg fyrir löngu vera kóm-
inn langt í burtu“.
„Haltu áfram einnu, sagði Kostilin. „Hví skyldir
þú vera að leggja þig í sölurnar fyrir mig?“
„Nei, það er rangt að yfirgefa (jelaga sinn“.-
Hann tók Kostilin aptur á bak sjer og gekk enn
alllangan veg gegn um skóginn, sem ætlaði aldrei að