Þjóðólfur - 06.07.1888, Blaðsíða 4

124
/7> • l- á dönsku, 2 kr. pv. 100.
L-Ö MOIA3J klVC 111 j 25 pr 50
fást i Bókverslun Sigf. Eymundssonar. 256
II' með bið ég fjárhaldsmenn skóla-
I ICI pilta að senda mér umsóknarbréf
fyrir þá um gjafkenslu, fjárstyrk, heima-
vist og inntöku í skólann hið siðasta 15.
dag þessa mánaðar. 3./7. ’88.
•Jón Þorkelsson. 257
Sem rjettur eigandi að jörðinni Vigdísarstöðum
í Kirkjuhvammshrepp í Hánavatnssýslu, segi
jeg einum og sjerhverjum ðheimilt að veðsetja jarð-
eign þessa fyrir peningalánum eða á annan hátt
nota hana til sinna þarfa nema með mínu leyfi og
samþykki.
Staddur að Reykjakoti, 2:1. júní 1888.
Jóhann Bjarnason. 258 J
Greiðasala.
Hjer eptir sel jeg undirskrifaður allan greiða,
sem jeg veiti ferðamönnuin, en lofa ekki að veita '
þeim allt, sem þeir kynnu að beiðast.
Þðrukoti í Hfinavatnssýslu, 3. júní 1888.
Cruðmundur Bjarnarson. 259
Peningahudda með peningum í hefur glat-
ast í Bvík eða á vegunum þar í kring. Finnandi
skili henni til ritstjðra Þjóðólfs. 260
Hið konunglega
oktrojeraða ábyrgðarfjelag
tekur í ábyrgð hús, alls konar vörur og innanhúss
muni fyrir lægsta endurgjald. Afgreiðsla í J. P.
T. Brydes verslun í Reykjavík. 261
E i n k a s a 1 a fyrir Danniörku á
1» r j ó n a v j e 1 um frá Miihlhausen
og spólunarvjelum frá Chemnitz
með nýjasta og besta lagi fyrir verk-
smiðjnverð. Menn geta fengið að sjá
unnið á vjelarnar.
WtT Brúkaðar prjónavjelar fást með
hálfvirði.
Simon Oisen & Co. s Tricotagefabrik.
Kjöbmagergade 50, C, 2. Kbhvn K.
_____________________________________262
Magakvillar.
Jeg hefi í mörg ár verið mjög veik-
burða og þjáðst af magakviílum, en
nú get jeg með gleði vottað, að mjer
hefur farið í alla staði batnandi eptir að
jeg fór að brúka Brama-lífs-elixír þeirra
Mansfeld-Bollner & Lassens og hef jeg
örugga von um, að verða alheilbrigður
við að halda áfram að brúka það.
Usseröd.
L. Larsen, skósmiður.
Einkcnm á,na á vornm eg-ta Brama-lífs elixír
eru firmamerki vor á glasinu, og á merkiskildin-
um á miðanum sjest blátt ljón og gullhani, og
innsigli vort MB & L í grænu lakki er á tappan-
um
Mansjeld-Búllner & Lassen,
sem einir bfla til hinn verfllaunaSa Brama-lifs-elixír.
Kaupmannahöfn.
Vinnustofa: 1\arregade No. 6. 263
264
ísafold, 1. árgangur, verður keypt á afgreiðslu-
stofu Þjðððlfs. 265
Noröunfari, 21. árgangur og það sem út hefur
komið af honum síðar, verður keyptur. Ritstjðri
Þjóðólfs visar á kaupanda. 266
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Þorleifur Jónsson, cand. ph.il.
Shifstofa: á Bakarastíg.
Prentsm. S. Eymundssonar og S. Jönssonar.
110
aðist við hina fyrstu konu í aldingarðinum Eden, og
sama aðferð hefur reynst vel til þessa dags“.
Jeg fylgdi þessari aðferð höggormsins svo vel, sem
jeg gat, og skal nú reyna að skýra frá hinum ýmsu
fótmálum, sem báru mig að takmarkinu. Vera kann,
að það gagni öðrum, sem eru í líkum ástæðum á sjó-
ferðum, og jeg geti orðið til einhvers gagns fyrir þá,
sem ætla yfir Atlantshafið.
Fyrsti dagur: Við tölum um hundinn. Fröken
Mira segir sögur um hina sjaldgæfu tryggð hundsins og
vit lians. Jeg tek eptir því með miklu athygli. Allt i
einu eru gerð orð eptir mjer, svo að jeg varð að fara.
Hundurinn gólar af sorg, þegar jeg stend upp tii að
fara. Hún klappar honnm og brosir vingjarnlega til
mín. „Hann er nærri því eins elskur að yður eins og
mjer“, segir hún. — Fyrsta fótmál áfram til að ná hylli
liennar.
Annar dagur: Umtalsefni okkar er æfi mín; jeg
segi æfisögu mína með svo íám orðum sem mjer er unut.
Uað íær ekki lítið á fröken Míru, að heyra, að jeg sje
sonur stórbónda, sem einu sinni liafi átt höfuðból en
síðan orðið fjelaus. Hún spyr mig, hvers vegna jeg hafi
leitað mjer atvinnu á sjónum, þar sem menn á hverri
stundu megi búast við að drukkna; henni þótti svo
sem sjálfsagt, að vinir töður míns sáluga og kunningj-
ui
ar hetðu þó getað útvegað mjer aðra betri atvinnu. Jeg
svara henni því, að þeir, sem einstæðingar sjeu í heim-
inum eins og jeg. hafi engan rjett til að kvarta yfir
stöðu sinni. Við lítum hvort á annað. Það kemur dá-
lítið íát á hana og hún íer að klappa hundinum sínum.
Annað fótmálið áleiðis.
Þridji dagur: Nú kemur til hennar kasta að segja
mjer æfisögu sína. Hún byrjar þó — en livað kvenn-
fólkið er skarpskygnt! — á því, að hafa orð á því, að
jeg sje öðruvísi klæddur, en jeg eigi vanda til. Jeg
hafði verið nýleystur af verði og hafði ekki haft tíma
til að fara úr prjönatreyjunni minni lilýju. Hver hef-
ur prjónað þessa treyju handa yður, herra Fenkote“?
— „Frú ein, að nafni Jennet“. — „Hver er það“ ? —
„Þakklát kona, fröken Ringmore“. — „Ung konau ? —
„Nei, gömul“. — „Og fyrir hvað er hún þakklát“? —■
Jeg neyðist til að segja henni frá atburði næsta al-'
mennum á æfi livers sundfærs manns: Einn afskipsdrengj-
unum fjell útbyrðis og mundi hafa drukknað, hefði jeg
eigi bjargað honum. Hann sagði ömrnu sinni frá þessu,
og að launum ]>á jeg prjónatreyjuna mína. — Með nokk-
urri fyrirhöfn gat jeg fengið liana til að fara að tala
um sjálfa sig. Framtíðarhagur hennar var eigi glæsi-
legur; hún hafði ekki á annað að byggja, en að bless-
að ljósið hún frænka hennar tæki vingjarnlega móti