Þjóðólfur - 07.08.1891, Blaðsíða 4

r
Laugardaginn 25. júlímán. andaðist að
Reynifelli á Rángarvöllum merkisbóndinn
Árni Gruðmundsson. Hann var íæddur 30.
apríl 1824; kvæntist 15. júní 1849 Guð-
rúnu Guðmundsdóttur, sem lifir hann á-
samt 3 börnum þeirra. Árni sál. byrjaði
búskap á Þorleifsstöðum, en flutti þaðan
eptir 2 ár að Reynifelli og bjó þar til
dauðadags. Hann var búhöldur hinn besti
og einn af máttarstólpum sveitar sinnar,
eins og faðir hans Guðmundur Brynjólfs-
son frá Keldum, og ljet ekki sitt eptir
liggja að hjálpa og liðsinna hverjum sem
hann mát.ti og þess hafði þörf. Hrepp-
stjóri var hann í nærfelt 30 ár, og ávann
sjer traust og hylli yfirboðinna og undir-
gefinna. Yfir höfuð kom hann hvervetna
vel og heiðarlega fram, sýndi ávallt sann-
girni og mannúð, sfillingu og einurð.
Starfsmaður var hann liinn mesti, og mun
heimili hans lengi bera vott um hina löngu
og þörfu starfsemi hans. En kirkjufjelag
vort má einnig sakna haná sárt, því háun
var trúaður og guðrækinn maður. S.
Til leigu fást 1. okt. 4 herbergi með kokkhúsi
og geymsluhúsi. Ritstjóri vÍBar á. 278
Meö gjafveröi:
Eldavjel stór, mjög góð, og
magazinofn, ágætur, sem nýr.
Söluumboð liefur
273 Björii Guðmundsson, múrari.
152
-
iDlílt Is UlltlS mjög fallegt er til
sölu. Ritstjóri vísar á. 274
JXTærfelt frá því að jeg man til hef
jeg verið þjáður af magaveiki „dyspepsia".
En eptir að jeg hef lesið auglýsingu frá
hinum nafnkunna prakt. lækni Lárusi
Pálssyni viðkomandi Kína-lífs-elcxír Walde-
mars Petersens í Frederíkshavn, sem er
nú í flestum dagblöðum okkar, þá hef jeg
fundið stóran mun á mjer til batnaðar síð-
an jeg fór að taka hann, og held þess vegna
áfram að brúka þennan heilsusamlega bitter,
með því reynslan er sannleikur, sem aldrei
bregst.
Akranesi, 10. júní 1891.
Þorvaldur Böðvarsson
275 (pastor emeritus).
Til athugunar.
tjer undirskrifaðir álítum það skyldu
vora að biðja almenning gjalda varhuga
við hinum mörgu og vondu eptirlíkingum
af Brama-lífs-elixír lir. Mansfeld-Búllner
& Lassens, sem fjöldi fjárhuga kaupmanna
hefur á boðstólum; þykir oss því meiri
I ástæða til þessarar aðvörunar, sem marg- |
ir af eptirhermum þessum gera sjer allt
far um að líkja eptir einkennismiðanum á
ekta glösunum, en efnið í glösum þeirra
er ekki Brama-lífs-elixír. Vjer höfum um
langan tíma reynt Mansfeld-Búllner &
Lassens Brama-lífs-elixír, og reynst hann
vel, til þess að greiða fyrir meltingunni,
og til þess að lækna margs konar maga-
veikindi, og getum því mælt með honum
sem sannarlega heilsusömum bitter. Oss
þykir það uggsamt, að þessar óekta ept-
irlíkingar eigi lof það skilið, sem frum-
semjendurnir veita þeim, úr því þeirverða
að prýða þær með nafni og einkennis-
miða alþekktrar vöru, til þess að þær
gangi út.
Harboöre ved Lemvig.
Jens Chr. Knopper. Tomas Stausliom.
C. P. Sandsgaard. Lanst Bruun.
Nies Chr. Jensen. Ove Henrik Bruun.
Kr. Srned Bönand. I. S. Jensen.
Gregers Kirk. L. Dahgaard.
Kokkensberg. K. C. Bruun.
I. P. Emtkjer. K. S. Kirk.
Mads Sögaard. I. C. Pausen. L. Lasscn.
Laust Chr. Christenscn. Chr. Sörensen.
276 N. B. Mesen. K. E. Nörby.
SKata fæst í
277 verslun Sturlu Jónssonar.
Eigandí og Abyrgíarmaftur:
ÞORLEIFIJR JÓNSSON, cand. phil.
Skrifsto/a: i Bankastrrati nr. 3
Fjelagsprentsmiðjan.
118
Seinni hluti dagsins leið, og kvöldið sje yfir. —
Önnur löng þreytandi nótt kom, með saltan sjóinn í
stórstraumum yfir þilfarið. Skipstjóri og stýrimaður
skiptust á á verðinum og sögðu fyrir.
Skipið hafði dregist spyrnandi eptir hvalnum í 45
klukkutíma — nærri tvo sólarhringa.
Og rjett þegar brítinn færði kaffið á þriðja dag-
vörð — þá skyldi kaðallinn hrökkva; og hvalurinn rjúka
sína leið, með skutulinn, 16 ál. járnfesti og 30 ál. lang-
an kaðalinn við — lengst niðri í hafdjúpinu.
Nokkrum vikum síðar sögðu blöðin frá geysistórum
hval, sem hafði sjest í mjóum firði, innan við skerja-
garðinn við strendur Noregs.
Hvalurinn hagaði sjer svo kynlega; synti með ó-
bifanlegri ró aptur og fram yfir grynningarnar. Menn
vonuðu, að hann festi sig þá og þegar.
En hvernig stóð á hvalnum þarna inn við strönd-
ina? Náttúrlega hafði hann verið að elta síldarhóp; eða
hann hafði flúið sverðfisk, stökkul eða hrosshval. Tvö
ófreski, er alþýðutrúin hefur myndað eins myrk og
ægileg og Margygi eða Lyngbak.
Fjöður og fit var uppi á hverjum einasta manni
við fjörðinn; það gekk hraðboð bæ frá bæ inn eptir.
119
Manngrúinn stóð á klettum og skerjum til og frá með-
fram firðinum.
Til allrar ógæfu vantaði bæði skutla og önnur á-
höld, til að vinna hvalinn.
Öllum skotvopnum í firðinum var brugðið á lopt;
hermannabyssur, tinnubyssur, hvellhettubyssur og kol-
riðgaðir byssuræflar voru þrifnar af nögium og snögum,
eða dregnar fram úr skúmaskotum, ti! þess að vinna
á hvalnum; kúluregnið' dundi á honum, en liann synti
eins rólegur aptur og fram fyrir því, það var eins
og honum væri sama um þetta regn, sem þaut stöðugt
inn í fetþykkt spikið á hryggnum og hliðunum á hon-
um.
Menn voru sárgramir yfir að geta ekki náð öllum
þeim auð — hundrað tunnum af hvallýsi og öllum tálkn-
unum — sem sveimaði fram og aptur rjett fyrir aug-
unum á þeim.
Hvalurinn hafði að minnsta kosti fengið tvö hundr-
uð kúlur í spikið, áður en hann — án þess að láta neitt
óðslega — svam út til hafs aptur.
Einhvers staðar, einum 50 milum sunnar, náðist
nokkru seinna stóreflis hvalúr, full 70 fet á lengdina.
Það var ekki fyrirhafnarlaust, að koma dauðum skrokkn-