Þjóðólfur - 21.08.1891, Blaðsíða 3

163
Yfirskoðunarmenn landsreikning-
anna kosnir: í neðri deild yfirdómari Jón
Jensson með 13 atkv., í efri deild yfirdóm-
ari Kristján Jónsson með 7 atkv.
Leiðrjettingar.
Eigendur Ágrips af bókmenntasögu Isands I.
bið jeg að leiðrjetta þessar prent- og aðrar villur.
Bls. 7 1. 4 sterlci les spaki
— 36 - 22 liljóðin les ldjóðum
— 40 - 11 verð les veriö
— — - 17 jarlaskáld les jarlsskáld
— 44 - 24 -vísa les -vísun
— 45 - 7 a. n. Gíslasonar les Gilssonar
— 60 - 13 13. öld les 1300
— 74 - *7J3 Lögrjetlu-brigðaþ., les Lögrjettuþ.
— 76 - 22 les: <)* (u-hljóðvarp af a), Q* (i-hljóð-
varp af a).
— 83 - 25 vantar , á undan Oddr og þar að
auk hls. 51 1. 1—2 a. n.: Grímsnesi les Biskups-
tungum.
Khöfn Vs 91- Finuur .íónsson.
Leiðrjetting.
Þjer hafið, herra ritstjóri, fnudið ástæðu til að
hafa í 37. tölublaði blaðs yðar Þjóðólfs grein með
yfirskript: „Misbeitt forsetavaldi". Það er hægt
að varpa slíku fram ástæðulaust1, en það er rangt
*) Prentsmiðjan hefur eigi aðra stafi til að tákna
þessi hljóð. Ritstj.
1) Það voru færðar nægilegar ástæður fyrir því,
og skýrt alveg rjett frá. , Ritstj.
að gjöra. Dað er þegar rangt að gjöra at-
kvæðagreiðslu á alþingi að blaðamáli, því flestir
lesendur blaða eru ókunnugir þeim reglum, sem á
að fara eptir við atkvæðagreiðslu, en það er líka að
hiuu leytinu hentugt, ef maður vill kasta ástæðu-
laust skugga á eiuhvern.
Af því að jeg ímynda mjer, að yður haíi verið
skýrt skakkt frá- og þjer fyrir þá sök hafið við
haft þessij röngu orð, vil jeg skýra rjett frá því,
sem hjer ræðir um. Jeg hafði lýst yfir þeirri reglu,
sem er með öllu samkvæm þingsköpunum, að þeir,
sem vildu breyta einhverri lagagrein, yrðu að koma
fram með prentaðar breytingartillögur um það,
annars yrðu greidd atkvæði, samkvæmt þingsköp-
unum, um greinina í heilu lagi. Þetta var sam-
þykkt án nokkurra mótmæla, og var þessari reglu
fylgt fyr og síðar eptir að jegjýsti henni yfir. Á
2) Oss kefur eigi verið skýrt skakkt frá. Vjer
þurftum enga skýrslu um atkvæðagreiðsluna, þvi að
vjer voruui inni í þingsalnum, er hún fór fram.
Jafnvel þótt forseti þykist geta fóðrað það mcð
þingsköpunum, að haga atkvæðagreiðslunni eius og
hann gerði, þá verða þó víst flestir að játa, að
slík tilhögun er óheppileg um fjárlagafrv., enda
þvert ofan í venju þá, sem aðrir forsetar hafa fýlgt,
auk þess sem það er ekki liðleg framkoma af for-
seta, ef hann hagar atkvæðagreiðslu móti vilja
þingmanna. En hvað svo sem menn segja nm allt
þetta, þá getur hvorki forseti nje neinn annar neit-
að þvi með rjettu, að það sje misbeiting á forseta-
valdi að neita þingm. að taka til máls um þing-
sköp og atkvæðagreiðslu.
Ritstj.
13. grein fjárlaganna hafði stjórnin stungið upp á,
að lagt væri fram fje til að kenua skólaiðnað, sem
nú er mjög farinu að tiðkast í öðrum löndum og
álitinn til mikilla framfara fyrir sálir og líkami
nemenda. En svo virtist, sem surnir þingmenn
væri mjög á móti þessu, þótt margir væri með, og
óskaði einn þeirra að hjer væri gjörð undantekuing
og afhenti mjer við byrjun fundar skrifaðan miða
með þeirri ósk, að atkvæðagrciðslunni um 13. grein
B. a.—d. væri skipt. En jeg neitaði því, fyrst af
því, að þessi liður væri hvorki til i fjárlögunum
nje á atkvæðaskránni og svo af því, að það væri
beiut brot á 23. grein þingskapanna, sem setur þá
reglu, að tillaga um, að skipta atkvæðagreiðslu um
lagagrein sje breytingurtillaga, en að breytiugar-
tillögur eigi að liggja prentaðar fyrir hverjum
þingmanni, eu nú væri það ekki. För þá atkvæða-
greiðslan fram um breytingartillögu þá, sem
lá prentuð fyrir þingmönuum og sem fór fram á,
að fella úr stjórnarfrumvaipiuu allan styrk til að
kenna skólaiðnað. En húu var felld. Þá fyrst
kröfðust 8 þingmenn að jeg, þvert á móti því, sem
samþykkt hafði verið, ljeti greiða atkvæði um hina
einstöku liði í frumvarpinu sjálfu, en því neitaði
jeg, fyrst af þvi, að atkvæðagreiðsluuui um þetta
væri nú lokið og svo af því, að það væri á móti
því, sem samþykkt hefði verið, og brot á 23. gr.
þingskapanna.
Það er ósatt, að jeg hafi neitað þingmöunum
um að taka til máls um þetta3. í 36. greiu þing-
3) Það er undarlegt, að forseti skuli dirfast að
neita þessu, þar sern raörg vitni eru að því, að
hann neitaði þingm. að taka til máls. Hann neit-
aði þingmanni um orðið og sagði konum að þegja
132
kveldið, og lá þar þá allt fólk í bælum sínum og svaf.
Hann gekk að bæli því, er þeir bræður sváfu í allir
saman, og stakk hendi á Jóni bróður sínum og sagði
við hann, að hann skyldi koma fram með sjer.
Þeir fóru fram í kofa nokkurn út úr bæjardyrum,
og stóðu þar; liefði dagsbirtan skinið á þá, var það
ekki álitleg sjón. Þeir vormklæddir karbættum ræflum,
og sá hingað og þangað í gegn um götin. Á höfðunum
höfðu þeir mórauða hetturæfla uppbrotna, og stóð hárið
ofan undan þeiin í ógreiddum sneplum, sem löfðu langt
ofan á háls. Þeir voru líkir í sjón, báðir rangeygðir,
°g svo óhreinir í framan, að varla sá á þeim hörunds-
lit. Þeir voru litlir vexti, en harðneskjulegir og finelln-
ir að sjá.
Jón eldri sagði nú bróður sínum frá, hvað hann
hefði í hyggju, en Ijet Jóns bisa að öllu ógetið, og bauð
honum upp á að vera með sjer og hjálpa sjer til. Jón
yngri var fyrst hálftregur til, en ljet þó brátt tilleiðast,
þegar slík fjárvon var sem þessi. Kom þeim saman
um að leggja af stað, er komið væri um háttatíma, og
halda að Hrísum, ef veður væri gott til.
Síðan fóru þeir inn og sváfu, eða að minnsta kosti
ljetust sofa til háttatíma.
Það var dauflegt í baðstofunni um kveldið. Karl
129
sem þú telur svo víst að vinna, fyrst þjer er svo mik-
ill hugur á því?“
„Það liefði jeg líka gert, en það er nú svona með
migy eins og þú veist, að jeg er kjarklaus og hjartveik-
ur, og treysti rajer ekki til þess; — jeg treysti engum
öðrum betur til þess en þjor“.
„Jeg geri það ekki, nema þú farir þá með“.
„Nei, það get jeg ekki, jeg er ekki maður tii þess“.
„Svo stel jeg því bara handa mjer, þú færð þá
ekkert af því“.
„Þú ræður því, en helmiuginn ætla jeg mjer að
liafa af því, því að annars segi jeg til, þegar þjóínað-
urinn kemst upp, að það sje reynandi að leita hjá
þjófapakkinu í Kálfagerði“.
„Jæja, við kunnum þá að muna eitthvað líka, svo
að þú sleppir ekki alveg óhýddur, jeg kann að vita
eitthvað um þig síðan í hitt eð fyrra og fyrra, sem ekki
væri gott að sýslumaðurinn vissi“.
„Pæi þinn var nú með í því, drengur minn“.
„Hjer?er alveg sama; jeg á ekkert vandgerðara við
hann en þig“.
„Við skulum nú ekki vera að þessum fjanda, Jón“,
sagði Jón í Sveinshúsum; og byrsti sig dálítið, lieldur
koma okkur saman um þetta; annars fæ jeg annaðhvort