Þjóðólfur - 25.09.1891, Side 3

183
55 a. Af saltfiski liefur verið seldur til
Spánar einn farmur frá Faxaflóa fyrir 65
ríkismörk, kominn um borð á íslandi. Fyr-
ir vestfirskan fisk boðin 68 ríkismörk.
Hjer seldur stór óhnakkakýldur saltfiskur
á 45, 48—50 kr. smáfiskur 42—48 kr.,
ýsa 37 kr., löngur 48—50 kr. — Lýsi
að lælcka í verði og boðið, án þess að
Út gangi, ljóst, gufubrætt hákarlslýsi fýr-
ir 36 kr., pottbrætt 35 kr., dökkt 28—30
kr., hver 210 pd. — Harðfiskur, sem í f.
m. seldist á 220 kr., er nú kominn niður
í 120 kr. skppd, af því að af honum hef-
ur komið helmingi meira en vonast var
eptir. Æðardúnn seldur á lO1/^— 11 kr.;
af honum einnig komið miklu meira en
búist var við. -— Sundmagar 45—50 a.
pd. — Kindakjöt boðið fyrir 45 kr. 224
pd., án þess að út gangi. — Oœrur 4x/2
—5 kr. vöndullinn (2 gærur) eptir þyngd.
— Tdlg 30 a. pd. — Af laxi kemur miklu
ffieira en með þarf; verðið á honum því
lækkað um 20 °/0.
Kornverð að lækka. Eptir nýjustu
frjettum frá útlöndum er kornmatur stöð-
ugt að lækka í verði, því að útlit með
uppskeru betra nú seinast en á horfðist,
og líkur til, að kornmatur komist innan
skamms eða sje kominu niður í vanaverð.
í Khöfn, þar sem rúgbrauð hefur venju-
lega kostað 56 a., komust þau upp í 80
a., en voru komin niður í 72 a. 12. þ. m.
Dáinn 19. f. m. í Winnipeg í Kanada
ritstjóri Gestur Pálsson eptir 4 sólarhringa
legu, 38 ára að aldri.
Landainerkjadómunilieimvísað. Hinn
8. des. f. á. felldi landsyfirdómurinn úr
gildi landamerkjadóma í tveim málum milli
Keykjavíkurkaupstaðar og H. Th. A. Thom-
sens kaupmanns út af landamerkjum milli
Klepps og Laugarness á aðra hliðina og
Bústaða á hina og vísaði málunum heim.
Merkjadómurinn tók þá málin aptur fyrir,
en vísaði þeim frá merkjadóminum, af því
að sami dómur hafi eigi heimild til nje
sje bær um að fella tvisvar dóm í sama
málinu um aðalefni þess. Þessum dómum
áfrýjaði bæjarstjórn Keykjavíkur; eptir
kröfu liennar voru þessir merkjadómar af
landsyfirrjetti 21. þ. m. dæmdir ómerkir og
málunum vísað aptur lieim til dómsálegg-
ingar í aðalefni. Sýslumaður Franz Siem-
sen og meðdómsmenn, Grísli Gíslason, Hall-
dór Jónsson, Þórður Runólfsson og Þórð-
ur Guðmundsson dæmdir í 30 kr. málskostn-
að til bæjarstjórnar Reykjavikur í hvoru
málinu fyrir sig.
Grufuskipið Vaagen, flutningsskip 0.
Wathnes kom hingað 21. þ. m. frá Seyð-
isfirði sunnan um land með Sunnlendinga,
sem á Austfjörðum hafa verið í sumar;
skildi nokkra þeirra eptir á Vestmanna-
eyjum, en kom með flesta hingað. AIls
voru farþegar 138. Skipið fjekk versta
veður á leiðinni hingað. Það fór hjeðan
aptur 22. þ. m. um kveldið vestur og norð-
ur um iand; ætlaði að koma við á Akur-
eyri. Er væntanlegt hingað aptur um
næstu mánaðamót með Sunnlendinga af
Austfjörðum.
Sjera Oddur V. Oislason kom liingað
með Vaagen úr ferð siuni vestur og norð-
ur um land, er hann fór með Thyru síð-
ast; átti á þeirri ferð fundi með bjargráða-
nefndum og hjelt týrirlestra um bjargráð
og bindindi.
Austri, blað Austfirðinga, er nú endur-
vaknaður, miklu stærri en áður; kemur
út á Seyðisfirði sem fyr. Eigandi er Otto
Wathne, en ritstjóri Skapti Jósepsson fyrv.
ritstj. Norðlings.
Dáinn 13. þ. m. GHsli Felixson á Stór-
hofi í Rangárvallasýslu; „hann var á ferð
suður að Garðsauka 2 dögum áður og datt
af hestbaki, er liann fór til baka, í túninu á
144
vakir í hana með bökkum og nær landi. En bolurinn
var allur vel hcldur.
Þeir gengu nú ofan að ánni, og voru að spjalla
saman. Helgi var einna fálátastur. Þar sem þeir komu
að ánni, var bakki nokkur að henni, og hjarnblandin
ísskör með fram bakkanum. Þar fyrir framan var vök
eptir ánni, á að giska álnarbreið, þar sem hún var
mjóst; upp eptir og ofan eptir að sjá var liún breiðari.
Skarirnar að vökinni voru ekki mjög. hálar, en
þykkar voru þær og sterkar.
„Hjer er ágætt yíir“, sagði Bjarni og stökk vestur
yfir vökina, og varð þannig fyrstur yfir hana; Jón
yngri og Helgi stukku þegar á eptir honum.
Jón eldri varð dálítið seinastur; hann var ragastur
við ísinn, og efaði sig að stökkva. Loksins rjeð hann
til og stökk yfir og náði vel yfir á meginísinn.
En þá var Bjarni þar fyrir og tók á móti honurn,
svo að liann fótaði sig ekki, en hrataði öfugur ofan í
vökina aptur og hljóðaði við. En hann sökk ekki þegar;
nann náði með olboganum og hinni hendinni á vakar-
barmana, og stóö svo upp úr höfuðið og herðarnar. Um
leið sagði ilann blíðari í máli en hann hafði nokkurn
tíma áður verið:
„Guð hjálpi mjer; því gerir þú að tarna, Bjarni
minn“.
141
„Eu svo hefur fjandinn hlaupið í Jón, svo liann
kennir mjer um allt saman, og er svo reiður, að ef hann
verði tekinn, segist liann skuli ausa úr sjer öllu þessu,
sem hann hefur snuðrað upp um það Kálfagerðisfólk og
svo okkur, sem getur orðið okkur óþægilegt eins og þú
skilur“.
„Ekki líst mjer á það“, svaraði Bjarni og dró seim-
inn við.
„Jeg sje ekki nein ráð til að losast við þetta klúð-
ur, nema við höfum einhver ráð með það, að láta hann
þegja, Bjarni minn, það má til að drepa hann“.
„So-o? ætli það?“
„Já, viltu heldur verða tvihýddur og marghýddur
og ærulaus, lieldur en að vinna á strákóþokkanum ?
Það má til að drepa hann; en jeg treysti mjer ekki til
þess, jeg er svo hjartveikur".
„Ja-á, jeg sje það má til“.
„Jeg veit jeg gæti nú fengið Einar í Fjósakoti til
þess að vinna á stráknum, en liann er svo kjöptugur,
að það er ómögulegt að trúa konum fyrir neinu, svo að
það sje vel óhætt. Jeg verð því að biðja þig, Bjarni
minn, að gera gustukaverk á okkur, og vinna á hon-
um“.
„Mig? og hvernig? jeg ræð ekki við hann einn!“
„Nei, jeg skal nú segja þjer livernig það er lagað;