Þjóðólfur - 19.08.1892, Síða 4

156
Hinn eini ekta
(Heilbrigðis matbitter).
í þau 20 ár, sem almenningur hefur notað bitter þennan, hefur hann rutt sér í
fremstu röð sem matarlyf og lofstír hans breiðzt út um allan heim.
Honum hafa hlotnazt hæstu Terðlaun.
Þegar Brama-lífs-elixír hefur verið brúkaður, eykst öllum líkamanum þróttur og þol,
sálin endurlifnar og fjörgast, maður verður glaðlyndur, hugrákltur og starffús, sJciln-
ingarvitin verða nœmari og menn hafa meiri ánœgju af gæðum lífsins.
Enginn bitter hefur sýnt betur að hann beri nafn með rentu en Brama-lífs-
elixír, en sú hylli, sem hanri hefur uáð(hjá almenningi, hefur gefið tilefni til einskis-
nýtra eptirlíkinga, og viljum vér vara menn við þeim.
Kaupið Brama-lífs-elixír vorn einungis hjá útsölumönnum vorum, þeim sem
fengið hafa umboð frá oss, sem eru þessir:
Akureyri: Hr. Carl Höepfner.
----Qránufélagið.
Borgarnes: Hr. Johan Lange.
Dýrafjörður : Hr. N. Chr. Gram.
Húsavík: Örum & Wulffs verzlun.
Keflavík: II. P. Duus verzlun.
----Knudtzon’s verzlun.
Keykjavík: Hr. W. Fischer.
—— Hr. Jón Ó. Thorsteinson.
Raufarhöfn: Gr&nufélagið.
Sauðárkrókur: ----
Seyðisfjörður:--------
Siglufjörður:---------
Stykkiskðlmur: Hr. N. Chr. Gram.
Vestmannaeyjar: Hr. J. P. T. Brydt.
Vík í Mýrdal: Hr. Halldór Jónsson.
Ærlækjarsel: Hr. Sigurður Gunnlögsson.
464
Einkenni: Blátt Ijón og gullhani á einkennismiðanum.
Mansfeld-Búllner & Lassen,
hinir einu, sem búa til hinn
verðlaunaða Brama-lífs-Elixír.
Kaupmannahöfn, Nörregade 6.
Ekta Singers-saumavélar
úr sænsku stáli
fást i verzlun
465 Sturlu Jónssonar.
Klukkur, vasaúr og úrfestar
fást hjá úrsmið
Magnúsi Benjamínssyni
466 í Reykjavik.
Jeg undirskrifaður sezt fyrst um sinn
að í Keykjavík, sem læknir í eyrna- nef-
oq liáls-sjúkdómum.
Bankastræti nr. 7.
467 Tómas Helgason.
Bókbandsverkstofa.
Arinbj. Sveinbjarnarsonar:
HjHfr Skólastræti 3. 'Wns
Stein o]Jéi
fæst í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Kína-Lífs-Elixír
fæst hjá Eínari Brynjólfssyni á Sóleyjar-
bakka. 470
Kirkjuréttur Jóns Péturssonar er til
sölu á skrifstofu Þjóðólfs.
’§0jjr Nærsveitíimeun eru beðnir að
vitja Þjóðólfs á afgreiðslustofu hans
(Yeltusundi nr. 3).
Eigandi og ábyrgftarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theoí.
Félagsprentami&j an
98
aði kaupmaðuriun með fyrirlitningarbrosi. „Jeg held
sannarlega, að fimm „shillings“ sé sómasamleg borgun,
því að fyrir það verð hefði eg getað látið smíða nýjan
lykil, eða fengið hinn gamla aptur".
„Meira en svo“, svaraði smiðurinn, „en gætuð þér
fengið nýjan lykil smíðaðan. eða lýst hinum, áður en
bankanum verður lokað? Hefði eg í raun og veru vilj-
að nota mér vandræðin, sem þér voruð í, gat eg fyrir-
fram áskilið mér mikhi meira en þetta, og þér hefðuð
þá sjálfsagt með glöðu geði lofað mér helmingi meiru
en því, sem eg nú heimta“.
„Helmingi meira heldur en hann heimtar!“ sagði
kaupmaðurinn. „Er mannskepnan alveg genginu af
göflunum! Takið þér við. hérna eru fimm „shil!ings“,
og um ieið rétti hann smiðnum þá, með þessum þótta-
fulla hroka, er auðmenuirnir ímynda sér að þeir geti
að ósekju sýnt fátæklingnum. „Ef yður þykir það ekki
nóg, getið þér stefnt mér, ef þér viljið; tími rninn er
mér dýrmætari en svo, að eg geti eytt honum við slík-
an hégórna".
„Eg hef aldrei stefnt nokkrum manni“, svaraði
Amos, „og eg hef beðið stórtjón af þvi, að eg hef látið
mér margt lynda, en“ — bætti hann við, og varð hörku-
legri á svipinn, en hann átti vanda til, af gremju yfir
rangindum þeim, er honum voru sýnd — „þér eruð auð-
99
ugur, þér getið borgað, og þar eð þér ætlið að laufia mér
þannig verk mitt, þá skuluð þér samt ei að síður verða
að borga, án þess, að eg þurfi að stefna yður“. Og í
sama vetfangi skellti hann skríninu aptur af afli, svo að
small í skránni, er það lokaðist, og bankaseðlarnir og
„dollara“-strangarnir voru horfnir sjónum á einu auga-
bragði, rétt eins og einhver álfkona hefði lostið þá með
töfrasprota sínum.
Kaupmaðurinn stóð höggdofa; haun horfði á Amos
og svo á stóru stofuklukkuna, hana vantaði að eins 20
mínútur í 3.
„Ef þér haldið, að eg hafi beitt rangindum viðyður“,
mælti Amos, „getið þér kært raig, fyrir hverjum, sem
yður lízt; minn tími er mér dýrmætari en svo, að eg
geti eytt honum við slíkan hégöma", og að því búnu
gekk liann út.
Kaupmaðurinn kallaði á eptir hœ.um. Hann hafði
ekki nema um eitt að velja, það voru síðustu forvöð og
tiltrú lians var í veði. Ætli það yrði ekki taiað um
það í bænum, að haun hefði sjálfur skrökvað upp sög-
unni um týnda lykilinn, til þes3 að fá svigrúm til að
leyna fjárþurð sinni?“
„Hérna“, sagði hann við Amos og fékk honum
fimm dollara, „hérna eru peningarnir yðar, og sýnið
ekki af yður neinn dónaskap lengur“.