Þjóðólfur - 14.10.1892, Blaðsíða 1

Kemur tlt 4 föetudög- um — Yerö 4rg. (60 arka) 4 kr. Erleudie 5 kr. — Biug Borgist fyrir 15. júlí. 'JÓÐÓLFU] Oppeögn skrifleg, buudin vi» iramót, ógild nema komi til útgefanda fyrir 1, oktöber.
XLIV. árg. Reykjavík, föstudaginn 14. október 1893. Nr. 48.

Sagan af Þuríði formanni
og Kambsránsmönnum.
Saga þessi er skrásett af herra Bryn-
jólfi Jónssyni kennara (frá Minnanúpi) og
kemur upphaf hennar (um 4—5 arkir)
út næsta ár sem fylgirit Þjödolfs. Er
hún mjög fróðleg og skemmtilega rituð,
og laus við alla skáldlega viðauka. Pur-
íði „formann“ hafa margir hér syðra lieyrt
nefnda. Það er hún sem Carl Andersen
lýsir í skáldsögu sinni: „Over Skjær og
Brænding“.
Ennfremur fá nýir kaupendnr að næsta
(45. árg.) Þjóðólfs ókeypis sögusafn blaðs-
ins þetta ár sérprentað. Þeir œttu því að
gefa, sig frarn sem fyrst, svo að þeir gætu
fengið fylgiritið næsta ár, með því að það
verður alls ékki til lausasölu, og geta því
engir eignazt þessa „sögu af Þuríði for-
manni og Kambsránsmönnum11 nema kaup-
endur Þjóðólfs.
Saga þessi verður öll um 12—16
arkir.
Ekkert íslenzkt blað nema Þjóð-
ölfur veitir öllum kaupendum sínum slíka
kosti.
Fjárverzlunin
við Englendinga verður ekki ýkja mikil
í þetta sinn. Hér syðra verða engir fjár-
markaðir haldnir í haust, að því er kunn-
ugt er og nyrðra og eystra mun sárlítið
kveða að fjárkaupum Englendinga. Hrossa-
markaði þá, er Coghill hefur haldið í sum-
ar er vart að telja í samanburði við það
sem áður var og fé kaupir hann alls ekki.
Eu ástæðulaus með öllu mun samt sá
grunur sumra manna, að nokkur leynileg
samtök milli Zöllners og Coghills eigi sér
stað, að því er sauðfjár- og hrossaverzlun
snertir hér á landi. Þessi mikli aptur-
kippur í þessari verzlun stafar eingöngu
af hinu lága verði, sem nú er á Englandi
einkum á sauðfé, en þetta lága verð er
aptur á móti sprottið bæði af óvenjulega
miklum innflutningi af kjöti frá Ástralíu
og annarstaðar að, en þó einkum af fóð-
urskorti. Hafa því enskir sauðabændur
orðið að selja fleira fé en ella, og það
hefur anðvitað stórmikil áhrif á útlendu
fjárverzlunina.
Það er kunnugt, að fé það, er héðan
kemur til Englands er alið þar langa hríð
áður en því er slátrað, en nú er það ekki
unnt sakir fóðurskortsins, og þess vegna
gengur salan þar svo illa.
í blaðinu „Scotsman11 um miðjan f. m.
er skýrt frá, að fé seljist nú miklu ver en í
fyrra, því að verðið sé að meðaltali 7—8
krónum minna á hverri kind en þá, og
þó er þar um enskt fé að ræða, sem auð-
vitað selst tiltölulega miklu betur en ís-
lenzkt fé. Það er því engin furða, þótt
fjárkaup Englendinga verði litil hér þettaár.
Pöntunarfélögin, er senda út fé í þetta
sinn á eigin ábyrgð í umboði Zöllners,
geta því varla búizt við að fá hátt verð
fyrir það. Mörgum kann að þykja þessi
umboðssala athugaverð, og að vart sé ger-
andi að fela hana einum manni á hendur
og er nokkuð hæft í því, ef umboðsmað-
urinn væri lítt vandaður og stingi öllum
ágóðanum í sinn eiginn vasa. En vér
þurfum varla að óttast, að hr. Zöllner fari
svo ódrengilega að ráði sínu í því, sem
honum er trúað fyrir, því að hann hefur
jafnan komið hér fram sem einkar vand-
aður og áreiðanlegur maður í viðskiptum
og látið sér annt um vöxt og viðgang
pöntunarfélaganna.
Svo ber þess og að gæta, að vér treyst-
um landa vorum, hr. Jóni Vídalín, sem
milligöngumanni milli Zöllners og lands-
manna að sjá um hag pöntunarfélaganna,
eptir því sem unnt er, enda er hann orð-
inn nákunnugur þessari verzlun og á því
auðveldara með að viuna henni gagn.
Með því að það mun hafa borizt til
eyrna Zöllners, að einhverjir landar vorir
mundu tortryggja frammistöðu hans við
fjársöluna ytra, höfum vér jafuvel heyrt
þess getið, að hann mundi ekki ófús á að
veita einhverjum áreiðanlegum, skilríkum
manni ókeypis ferð til Skotlands til að
hafa þar eptirlit með, hvernig sölunni
væri hagað og gæta réttar félagsmanna.
Er slíkt vel boðið og göfugmannlega ef
satt er. Meira verður varla af honum
heimtað.
Eptir því sem horfurnar nú eru, get-
um vér ekki betur séð, en að þessi aðferð
pöntunarfélaganna, — að senda fó til Eng-
lands á eigin ábyrgð og láta umboðsmann
sinn selja það þar — sé hin eina rétta.
Hún mun heldur alls ekki hnekkja tjár-
kaupum Englendinga hér á landi fram-
vegis. Þeir munu koma hingað eins eptir
sem áður, svo framarlega sem útlit er íyr-
ir, að íslenzkt fé seljist vel á enska mark-
aðinum, sern vonandi er að lagist innan
skamms. Vér verðum að gera alt sem í
voru valdi stendur til að halda áfram
verzlunarviðskiptum vorum við Englend-
inga á einhvern hátt, því bæði höfum vér
mikinn beinan og óbeinan hagnað af því,
og svo vekjum vér á þann hátt eptirtekt
þeirra á oss, og það er ekki svo þýðingar-
lítið.
Útlendar fréttir.
Khöfn 28. sept. 1892.
Kóleran. Það var viðbúið, að eitthvað
mundi koraa úr flóka þeim, er lá yfir
Rússlandi framan af sumrinu. Enda er
það nú fram komið. Eins og fyr var frá
sagt hófst sýkin austurfrá í nánd við
Kaspíahafið, Um þær slóðir eru menn fá-
kunnandi og hjátrúarfullir og því illa
fallnir til að stöðva jafnnæma sótt sem
kóleran er. Þar er og lítið um lækna,
enda ódyggir þeir fáu sem til eru. Sum-
ir þeirra flýðu en suinum misþyrmdi
skríllinn. Hélt hann að læknar dræpu
sjúklingana og tók þá því burt úr sjúkra-
húsunum. Við það breiddist sóttin út,
færðist smámsaman vestur um Rússland
og linnti eigi fyr en hún var komin til
Pétursborgar og hafði náð föstum fæti
víðsvegar um landið. Nú leið og beið og
menn vonuðu, að hún mundi Iáta sér nægja
að gista Rússana. En 17. ágúst gaus
hún upp í Hamborg og gerðist mjög mann-
skæð þar. Heíúr hún geisað þar síðan
og drepið menn hrönnum og gert afar-
mikil spjöll á verzlun og atvinnu borgar-
búa. 17. september voru alls 15,663 menn
orðnir veikir, en 6,764 höfðu dáið. í
fyrstu flúðu menn bæinn og var það þá
eigi sjaldgæft að þeir lögðnst annarstaðar.
En hvergi hefur hún enn sem komið er
náð föstum fæti og er nú í réuun í Ham-
borg. Miklum varúðarreglum er alstaðar