Þjóðólfur - 24.03.1893, Blaðsíða 3

5B
setja á sig, hvenær hana hefði dreymt
þetta, til þess að vita, hvort það reyndist
ekki satt. Grunur hennar hafði við rétt
rök að styðjast, því að innan skamms
barst sú fregn til ættingjanna, að unn-
usti hennar hefði fallið í orustunni við
Corunna (1809), daginn fyrir þá nótt,
er unnustu hans liafði birzt draumsjónin.
Dæmi eru til þess, að menn hafa hrokkið
upp úr svefni við það, að þeim hefur heyrzt
vera kallað með nafni á einhvern ættingja
sinn eða vin, er einmitt hefur þá andazt
á sama tíma einhversstaðar langt í burtu.
Eru þetta í raun og veru fyrirburðir,
en ekki draumar, þótt náið samband sé
þar á milli, því að hvorttveggja heyrir til
hinum yflrskilvitlega, andlega heimi, er
vér ekki þekkjum. (Niðurl. næst).
Prófastur skipaður í Mýraprófasts-
dæmi af biskupi 17. þ. m.: séra Einar
Friðgeirsson á Borg.
Póstskipið enn ókomið, og er allmjög
farið að sneiðast um nauðsynjavörur hér
í bænum, svo að jafnvel horflr til vand-
ræða, ef skipskoman dregst lengi úr þessu.
Það er svo að sjá, sem dönsku stjórninni
standi nærri því á sama, hvernig allt velt-
ist. Það mundi þó hafa verið vinnandi
vegur að senda eitthvert skip af stað 1.
marz, hafi „Laura" þá enn legið föst í ís,
sem mestar líkur eru fyrir. En það hef-
ur líklega ekki þótt svara kostnaði, fyrir
önnur eins olnbogabörn, sem íslendinga.
Ailabrögð. Á föstudaginn var (17.þ.m.)
aflaðist fyrirtaksvel á Eyrarbakka, mest
ýsa. Hæstur hlutur (165) hjá Jóni Sig-
urðssyni í Túni, en meðalhlutarupphæð þá
urn daginn um hundrað.
ý Hinn 15. okt. f. á. andaðist að Hún-
stöðum í Húnavatnssýslu merkisbóndinn
Oísli Jönsson. Hann var fæddur 19. marz
1820 á Fremstagili í Langadal; ólst hann
þar upp með föður sínum þar til hann
var um fermingaraldur, fluttist hann þá
að Yztagili í sömu sveit til systur sinnar
Helgu og var þar lijá henni nokkur ár
þar til hún varð ekkja og fluttist að
Orrastöðum á Ásum. Varð hann þá ráðs-
maður hjá henni og var það í 8 ár. Síð-
an fór hann að Hurðarbaki í sömu sveit
og var þar í 2 ár og kvænllst pa 1 fyrra
sinn 1847, Sigurbjörgu Kristjánsdóttur
merkisbónda, er þar bjó. Fluttist þá
Gísli sál. að Húnstöðum og byrjaði þar
búskap og bjó 21 ár með fyrri konu sinni,
átti með henni 15 börn og lifa af þeim
að eins 2 dætur, sem nú eru báðar giptar.
Gísli sál. kvæntist í seinna skipti 1870,
Þuríði Andrésdóttur; lifðu þau saman í 22
ár og eignuðust 2 dætur, er önnur lifir
heima hjá móður sinni.
Gísli sál. var einn með fremstu bænd-
um í sinni sveit, hygginn og stilltur,
gestrisinn og góðsamur við bágstadda. Hann
var bezti búhöldur, sem augljóst er af því,
hve vel hann sá fyrir börnum sínum og
húsi, en græddist þó fé einkum á síðari
árum, svo að hann varð með efnaðri bænd-
um hér. Hans má því maklega sakna
sem sveitar stoðar og sem þess manns,
er jafnan var reiðubúinn til að veita þurf-
andi hjálparhönd og hýsa gesti og gang-
andi, sem opt báru að garði hans.
S.
Fyrirspurnir og svör.
1. Er sá skyldur að vera í lög-vist, sem er við
nám allan veturinn, og er hann skyldur til að láta
aukaútsvar, ef hann kostar sig af sinum eigin
fjármunum 9
Svar: Sá, sem stundar nám, er undanþeginn
vistarskyldunni, en skyldur getur hann verið að
borga aukaútsvar, cnda þótt hann kosti sig við
námið af eigin fjármunum.
36
Jón gerði svo.
Síðan sagði hann eptir litla bið:
„Yfir ána get eg komið með yður“.
Svo riðu þeir yfir ána, og lítinn spöl frá henni
undir holtbarð eitt, litlu austar en Úlfáin fellur í Eyja-
fjarðará. Þar fóru þeir enn af baki undir holtinu, og
settust niður.
„Nú fer eg ekki lengra, hér ætla eg að bíða“, sagði
Jón, „ef þér ætlið að fara heim“.
„Jæja, þú ræður því, en vita skaltu, að með ertu
í förinni, hvað sem í kann að skerast“.
„0 — veit eg það. En þar erum við líka báðir í,
og vonandi að ekkert komi það fyrir sem er ljótt“.
„Ekki skulum við ætla það — en ljáðu mér nú
þessa síðhempu, sem þú ert í; eg ætla að vera í henni
keirn. Mig gilti einu þó eg þekktist ekki, ef einhver
kynni að vera á fótum“.
„Uss, það verður enginn á fótum núna, um hálág-
nættið. Jú, hérna er síðkempan, hana getið þér fengið
— hérna“ — hann smeygði sér úr henni, og færði Magn-
ús í kana. En þegar til kom var hún Magnúsi öll of-
þröng; gat liann engum hnappnum hneppt, en um herð-
arnar gat hún dugað. Tók hann þá snæri upp úr buxna-
vasa sínum og hnýtti yfir um sig.
Síðan tók hann hest sinn og teymdi fyrst upp eptir.
33
„Já, eg veit það nú varla, við ætlum eitthvað ofan
í sveit, en hvað langt, veit eg ekki“.
„Þið? — er nokkur með þér?“
„Já, það held eg — húsbóndinn er með mér — hann
bíður liérna neðra, og bað mig að spyrja eptir konum
Gvendi hérna kaupa, sunnlenzka, hvort hann væri hérna
— eg hef boð til hans — er hann liérna núna?“
„Nei, hann er einhversstaðar niðri á Byggð, en
kemur líklega hérna í kveld, til þess að sækja kaupið
sitt. Hann fer líklega frameptir á morgun, því að á
stað trúi eg hann ætli á sunnudaginn“.
„Já, það þarf þá engin boð að gera lionum, fyrst
hann kemur“.
„Það er frá um það — liaun skilar sér víst hann
Gvendur gamli — hann vill hafa sitt“.
„Jæja — þakka ykkur nú fyrir matinn og verið þið
sælir“, sagði Jón, spratt^ upp af hlóðarsteininum og
fór út.
Hann fór síðan á hest siun og reið ofan í nes; þar
var Magnús fyrir og spurði tíðinda, og sagði Jón það,
er lianu vissi um Guðmund, og svo það, að hann hefði
sagt, að þeir ætluðu eitthvað ofan í sveit.
Þeir stóðu enn við um stund. Það var orðið meira
en hálfrokkið, komið um mjaltatíma. Magnús ýmist
stóð, eða gekk fáein spor, og stóð svo aptur. Hann var