Þjóðólfur - 17.06.1893, Blaðsíða 2

110
Höf. segir, að „ráðstöfun neðri deildar alþingis
(1891), um að láta aðalpðstinn milli Akureyrar og
Seyðisfjarðar ganga eptir sveitum, án þess að ganga
um Núpasveit og Sléttu og 1 til 2 bæi í utan-
verðurn Þistilfirði, sé í ýmsum greinum mjög ó-
beppileg“. Detta var blaðran, sem sprakk, og þar
um vefur höf. ruglvef sinn. Við það, að aðalpðstur-
inn fer beint yfir Axarfjarðarheiði, gæti að vísu
verzlunarstjðrinn á Raufarhöfn ekki svarað einstöku
bréfum sínum aptur um hæl með sama pðsti, eins
og hann gerir nú, með því að fá póstana þvert á
mðti því, sem þeir mega og er skipað fyrir, að
bíða eptir bréfum hans. Það er aðgætandi, að þetta
getur enginn brallað, nema verzluuarstjðrinn á
Raufarhöfn, af þvi að hann er allra manna penna-
færastur. — Væri þar á móti aukapðstur, eins og
bæði alþingi og sýslunefnd Norður-Þingeyinga og
amtsráðsmennirnir séra Einar í Kirkjubæ og Sig-
urður á Hafursá vilja, frá Skinnastað út eptir, ætti
hann að ganga út Núpasveit og út að Grjótnesi
og eptir Sléttunni á Raufarhöfn. Þessa væri fylli-
lega þörf, því að Sléttungar eru með þessu lagi,
sem nú er, mjög útúrskotnir, en bættist alveg úr
því, ef aukapósturinn væri látinn ganga á þann
hátt, er nú var sagt.
Engin hæfa er i því, sem höf. „Bréfs af Sléttu“
segir viðvikjandi vegalengd o. s. frv. á Hólsstíg og
AxarfjaTÖarheiði. Hólsstígur er opt bráðófær á
vetrardag og ekki fjölfarinn hvorki vetur, vor né
sumar, síðan uppsigling fékkst til Kópaskers; á
honum cr slæmur vegur, og mjög villugjarn á vetr-
um. Hann er jafnlangur (o: úr Núpasveit út á
Raufarhöfn) Axarfjarðarheiði eptir mælingu lieuten-
ants Borns frá 1817. Axarfjarðarheiði er með betri
heiðum hér í Þingeyjarsýslu bæði að Jjví, hve góð-
ur vegur er á henni frá náttúrunnar hendi, og að
því, hve opt góð færi eru á henni á vetrum, enda
nú þegar fyrir nokkru vörðuð góðum vörðum bæja
á milli. Hún má heita sem optast vel fær allan
veturinn, og það þó að Hólsstígur sé bráð-ófær. Það
getur að minnsta kosti á vetrardag munað um eina
viku, sem póstur yrði lengur að fara ytri veginn,
heldur en Axarfjarðarheiðina. Til þess að ekki sé
hægt að fara yfir hana á dag í skammdegi, sé eg
ekki neina ástæðu næstum í hverju veðri sem væri,
enda veit eg ekki betur, en að enn í dag standi
nýlegur kofi á miðri heiðinni (í Hrauntanga, sem
er niðurlagt býli fyrir 4 árum), til að setjast að í,
ef endilega þarf; en í flestum vetrum mun þó slikt
ekki koma fyrir að þurfi.
Sjálfsagt er, að láta ekki aðalpóstinn fara nema
i lengsta lagi út að Þórshöfn á Langanesi, og það-
an yfir Brekknaheiði, sem, eins og höf. „Bréfs af
Sléttu“ segir, er fjölförnust, enda miklu betri veg-
ur en hinn sjaldfarni Sauðanesháls, sem er ótræði, —
eða þá um Hallgilsstaði yfir Helkunduheiði.
Það, sem þá er eptir að minnast á í „Bréfi af
Sléttir (endirinn), er tómt bull, og sé eg því enga
ástæðu til að eyða oröum um það og elta ólar við
slíkar lokleysur, sem öllum skynberandi mönnum
hljóta að liggja í augum uppi.
2. Sama og um endann á „Bréfi af Sléttu" má
að mestu leyti segja um flest í „Nokkur orð um
vegi og samgöngur (í „Austra“ II, 19.). Hálfur
þriðji dálkur (c: fyrri helmingur) er eintómt lok-
leysuhjal. A allt er litið á landi voru geguum
sótsvört gleraugu, og sjá allir heilvita menn, hví-
lík fjarstæða slíkt er.'fjam þar er borið á borð. Það
er að vísu vitanlegt, að oss íslendingum er eins og
öðrum mönnum ábótavant, enda „fáir smiðir í fyrsta
sinn“ meðan viðvaningar eru.
Það er eins og annað hjá þessum höf. skrítin
kenning, að ekki neitt gagn sé að póstgöngum
nema það, að góður vegur verði lagður. Fyrir hví
er þá verið að hafa nokkurn póst, ef þetta væri
satt ? En það er sem betur fer ósatt hjá höf., eins
og eg vona að allir viðurkenni, og þarf ekki annars
hrakningB, enda er það fífldirfska og öfgar, að
gera sýslunefnd Norður-Þingeyinga, sem hefur á-
byrgð gerða sinna, slíkar órýmilegar getsakir, sem
þessi höf. gerir.
Eg nenni nú ekki í þetta sinn, að vera að setja
ofan í við höf. þennan meir en orðið er. Að eins
gleður það mig, að Norður-Mýlingar eru með oss
Norður-Þingeyingum yfirhöfuð í því, að haga póst-
göngunum eins og neðri deild alþingis samþykkti
1891 og sýslunefnd Norður-Þingeyinga hefur aptur
og aptur farið fram á og mun enn halda fram,
þrátt fyrir mótþróa amtmanns vors og amtsráðs-
manns. Það voru einmitt Norður-Mýlingar, er vér
Norður-Þingeyingar að upphafi vorum hræddir um,
að mundu verða á móti þessu, einkum Seyðfirðing-
ar, af því að þeir fá liklega ofurlitið seinna bréf
af Akureyri, ef pósturinn er látinn ganga eptir
sveitum, í stað þess sem nú er yfir öræfi.
Mér er óhætt að segja, að vér Norður-Þingey-
ingar erum þeim, og sérstaklega amtsráðsmönnum
þeirra séra Einari og Sigurði að Hafursá, mjög
þakklátir fyrir það, að þeir liafa tekið eins og
góðir drengir undir þetta áhuga- og velferðarmál
vort, er oss finnst vera, og ekki látið villa sig af
ranghermi misjafnrar raddar, er, sem betur fer, inun
ein uppi standa í öllum Austfirðingafjórðungi.
Skinnastað, 21. sept. 1892.
Þórleifr Jónsson.
Dáin er ytra frú Soffía Amalía Bar-
denfleth (fædd Schmettau), ekkja C. E.
Bardenfleths (f 1857), er hér var stiptamt-
maður 1837—41. Hún var 83 ára gömul
(f. 1810) og hafði alllengi verið forstöðu-
kona Valleyjarklausturs á Sjálandi, er
brann í næstJ. marzmánuði.
Dr. Jón Stef'ánsson hefur verið svipt-
ur sýslaninni sem aðstoðarbókavörður við
konungl. bókasafnið í Khöfn, en heldur þó
fullum launum til 1. apríl 1894. Er svo
að sjá, sem dr. Jón eigi ekki upp á pall-
borðið hjá Dönum nú á síðustu tímum.
Sifjaspellsmál G-uðmundar á Úlfá, er
barn gat með dóttur sinni, hefur verið
dæmt í hæstarétti og fékk Gruðm. 8 ára
hegningarhúsvinnu (í landsyfirrétti 10).
liruni. Sú fregn hefur borizt hingað
bréflega (frá Winnipeg?), að aleiga blaðs-
ins „Heimskringlu“ hafi brunnið 22. f. m.
Áhöldin kváðu hafa verið vátryggð fyrir
1000 doll., en virt á 1700. Sagt er og,
að Jón Ólafsson ritstj. hafi beðið þar mikið
tjón, misst upplag kvæða sinna og m. fl.,
allt óvátryggt, og er sá skaði allur mik-
ill og tilfinnanlegur, sé fregnin sönn, sem
líklegt er.

Nýr löggiltur dýrlingur. „Sunnan-
fari“ getur þess í síðasta blaði (júní-nr.),
að Leó páfi 13. hafi „kanoníserað“ (þ. e.
tekið í heilagra manna tölu) Ólaf Haralds-
son Noregskonung, er féll á Stiklastöðum
1031. Það var furðu seint, sem hinum
heilaga Ólafi kóngi hlotnaðist þessi vegur.
Nýfundið er í klaustri á Síuaí
pergaments-handrit á sýrlenzku af öllum
4 guðspjöllunum nálega í heilu lagi. Hef-
ur það komið í Ijós, að textinn er ná-
skyldur hinum svonefnda Curetons (sýr-
lenzka) texta, sem öllum ber saman um,
að sé elzti guðspjallatextinn, en af þessu
Curetons-haudriti hefur hingað til ekki
verið þekkt nema dálítið brot í British
Museum og tvö blöð, sem geymd eru í Berlín.
Eptir því sem J. B. Harris háskóla-
kennari í Cambridge skýrir frá, hefur
frændkona lians, frú Lewis, fundið liand-
rit þetta, og var það þá mjög illa útlít-
andi, blöðin límd saman og mjög ólirein,
en lienni tókst með gufu að ná þeim sund-
ur hverju fyrir sig, og tók hún svo ljós-
myndir af öllum textanum, um 3—400 bls.
Það er kunnugt, að Tischendorf fann í
þessu sama klaustri árið 1859 liið ágæta
gríska handrit af guðspjöllunum, er nefn-
ist „Codex Sinaiticus11. Síðan hafa marg-
ir aptur og aptur leitað þar í handritun-
um og þar á meðal Harris, er fyr var
nefndur, en ekki tókst honum samt að
finna þetta sýrlenzka handrit. Frændkona
hans varð hlutskarpari.
Meir en hundrað ára gamall dverg-
ur, að nafni Theodulf Ecofíire, hefur
dvalið 80 ár í sama þorpiuu í fylkinu
Wallis í Sviss. í rauninni vita menn ekki
með vissu, hve gamall hann er, því að það
var ómögulegt að ákveða fæðingarár hans
með vissu, þá er síðasta manntal var tekið
og karlskepnan vissi ekkert um það sjálf-
ur. En svo langt sem elztu menn í þorp-
inu muna var hann jafnellilegur útlits þá
(fyrir hér um bil 60 árum) sem nú. Ætla
menn að liann sé að minnsta kosti 110
ára gamall. Hann er að eins la/2 alin á
hæð. Man hann enn glögglega eptir því,
er Frakkar brutust inn í Wallisárið 1798
og alla atburði, er þá gerðust.
Stærsta bókasafn í heimi er þjóðbóka-
safnið í París með rúmum 2 miljónum
prentaðra bóka og um 200,000 handrita.
Þar næst er „British Museum“ í Lund-
únum með l1/^ miljón binda og keisara-
bókasafnið í Pétursborg með 1 miljón.