Þjóðólfur - 30.03.1894, Blaðsíða 4

60
GrOtt nertoergí í
miðjum bænum fyrir einhleypan mann fæst
tii leigu frá 14. maí næstk. Ritstj. vísar á.
„Chicago-för mín 1893“ eptir
síra Matth. Jochumsson fæst i bókaverzlun
Sif/urðar KriJjánssonar.
Á næstliðnu hansti var mér dregin hvíthyrnd ær
fullorðin með mínu marki: Hvatt og gat hægra,
hvatrifað vinstra og ólæsilegu brennimarki. Getur
réttur eigandi vitjað andvirðisins til mín fyrir 30.
sept. næstkomandi og borgi hann auglýsingu pessa.
Stafni í Svartárdal 26. febr. 1894.
Eyjólfur Eansson.
Þjóðólfur á Suðurnes er ávallt send-
ur í einu lagi til hr. P. J. Petersen í
Keflavík, og geta kaupendur blaðsins þar
syðra vitjað þess hér í bænum, eins og að
undanfornu, hjá hr. verzlunarmanni ólafi
Arinbjarnarsyni í Eyþórsbúð, er annast
um sendingu þess þangað suður.
Kaupendur Þjóðólfs í Hafnarfirði og á
Yatnsleysuströnd vitji hans hjá hr. kaupm.
B. Leví Oudmundssyni hér í bænum, eða
verzlunarm. Pétri Jónssyni í Hafnarfirði.
Þeir kaupendur hér í nánd við Reykja-
vík, er áður hafa sótt biaðið í „Apótekið",
geta vitjað þess eptirleiðis á skrifstofu
þess í Veltusundi nr. 3, nema Kjalnesing-
ar, er taki það í Knudtzons-búð.
Hinn eini ekta
Brama-Ijífs-Ellxlr.
(Heilbrígðis matbitter).
í þau 20 ár, sem almenningur hefur notað bitter þennan, hefur hann rutt sér í
fremstu röð sem matarlyf og lofstír hans breiðzt út um allan heim.
Honnm hafa hlotnazt liæstu verðlaun.
Þegar Brama-lífs-elixír hefur verið brúkaður. eykst öllum líkamanum þróttur og þol,
sálin endurlifnar og fjörgast, maður verður gladlyndur, hugrakkur og starffús, skiln-
ingarvitin verða nœmari og menn hafa meiri ánœgju af gæðum lífsins.
Enginn bitter hefur sýnt betur að hann beri nafn með rentu en Brama-lífs-
elixír, en sú hylli, sem liann hefur náð hjá almenningi, hefur gefið tilefni til einskis-
nýtra eptirlíkinga, og viljum vér vara menn við þeim.
Kaupið Brama-lífs-elixír vorn einungis hjá útsölumönnum vorum, þeim sem
fengið hafa umboð frá oss, sem eru þessir:
Akureyri: Hr. Carl Höepfner. Raufarhöfn: Gránufélagið.
----Gránufélagið. Sauðárkrókur:----
Borgarnes: Hr. Johan Lanye. Seyðisfjörður:---
Dýrafjörður; Hr. N. Chr. Gram. Siglufjörður:----
Húsavik: Örum & Wulff’s rerzlun. Stykkishólmur: Hr. N. Chr. Gram.
Keflavík: H. P. Duus verzlun. Vestmannaeyjar: Hr. J. P. T. Bryde.
----Knudtzon’s verzlun. Vík í Mýrdal: Hr. Halldór Jónsson.
Reykjavik: Hr. W. Eischer. Ærlækjarsel: Hr. Sigurður Gunnlögsson.
----Hr. Jón O. Thorsteinson.
Einkenni: Blátt Ijón og gullhani á einkennismiðanum.
Mansfeld-Búllner & Lassen,
hinir einu, sem búa til hinn
verðlaimafia Brama-lífs-Elixír.
Kaupmannahöfn, Nörregade 6.
Frímerkja-blað fæst ókeypis hjá Gunnlaugi
Jónssyni á Seyðisflrði.
Hafl einhverjir kaupendur „Þjóðólfs“
fengið ofsend bl'o'ð af þessum árgangi, eru
þeir heðnir að endursenda þau sem allrafyrst,
einkum 7., 8., 9. og 10. töiubl.
Fundur í stúdentafélaginu verður
haldinn annad kveld kl. 9 á hótel Island.
Eigandi og ábyrgðarmaðnr:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Félagsprentsmiój an.
14
Hann hélt niðri í sér andanum og hlustaði — nei, guði
sé lof, það var að eins sjávarniðurinn og gargið í máf-
unum, er styggðust við skotið. Jú, það heyrðust kvein-
stafir inn í þokunni. Henning fleygði sér flötum til
jarðar, grúfði sig niður í iyngið og hélt fyrir eyrun.
Honum virtist, að hann sæi greinilega hið samankypraða
andlit, krampateygjurnar í líkamanum og rautt blóðið,
er bunaði í óstöðvandi straumum út úr brjóstinu, knúið
fr m við hvert högg, er hjartað sló, hann þóttist sjá
það renna niður á lyngið, seytlast eptir greinum og
stofnum og sýjast nð lokum burtu meðal lyngrótanna.
Hann hóf upp böfuðið og hleraði; enn heyrðist
veinið, en hann þorði ekki að ganga á hljóðið, nei, nei,
hann reif í lyngið með tönnunum og boraði höndunum
ofan í hinn lausa jarðveg, svo sem til þess að fela sig.
Hann velti sér á ýmsar hliðar sem vitstola maður, en
ekki var enn komin kyrð á inn í þokunni. Hann heyrði
enn veinið.
Loksins varð allt hljótt. Hann lá lengi hreyfingar-
laus og hlustaði og skreið því næst ofurhægt á fjórum
fótum inn í þokuna. Það leið á Iöngu, áður en hann
sæi nokkuð, en svo fann hann Niels ioksins neðan und-
ir hæð einni lítilii. Hann var steindauður. Skotið hafði
hitt hann beint í hjartaholið.
Henning tók líkið í fang sér og bar það þvert yfir
15
Reynirinn niður í bátinn, er þeir höfðu komið á, þreif
árarnar og reri í land. Jafnskjótt sem hann hafði séð
líkið varð hann rólegri, og það hvíldi eins konar kyr-
lát, dapurleg angurbliða yfir svip hans. Hann hugsaði
um hverfulleik lífsins og um það, hvernig hann skyldi
flytja heimafólkinu sorgarfregn þessa með sem væg-
ustum orðuro.
Þá er hann var kominn í iand gekk hann til bónda-
bæjar nokkurs til þess að fá vagn. Bóndinn spurði
hann, hvernig slys þetta hefði að höndum borið og það
varð ekki erfitt fyrir Henning að leysa úr því. Hann
sagði, að Níels liefði skriðið þvert yfir hæð nokkra þar
út frá að vestanverðu með byssuna í hendinni, haninn
hefði eflaust verið í hálfspennu og eitthvað komið við
hann, svo að skotið hefði riðið af. Henning kvaðst hafa
heyrt af hljóðinu, að þeir voru skammt hvor frá öðrum
og hefði þá kallað á Níels, en er hann hefði ekkert
svar fengið, kvaðst hann hafa orðið órólegur og gengið
í áttina þangað, sem hann heyrði hveliinn, og fundið
hann þá liggjandi neðan undir hæðinni, en þá hefði hann
þegar verið dauður.
Hann skýrði frá þessu öllu saman ofur stillilega
með lágri, sorgbitinni rödd, og fann alls enga sök hjá
sjálfum sér meðan hann var að lýsa þessu, en þá er
líkið hafði verið hafið í vagninn og það sökk niður í