Þjóðólfur - 11.10.1895, Blaðsíða 3

195
skamms, cf hann heldur lengi áfram í sama tón,
eins og hann hefur raulað næstliðið sumar. Þá er
eg og ýmsir kunningjar mínir lásum greinina sælu,
um bráðabyrgðarfjárlögin, sem Þjóðólíur með réttu
hefur kallað „óviðjafnanlega endemisgrein“, jiá kom
okkur alvarlega til hugar, að senda gamla mann-
inum, þessum nýja kóngslalla, einskonar kveðju, á-
þekka því sem Jón sýslum. Guðmundsson reit Jör-
undi hundadagakongi hérna á árunum, en ætlum
að fresta því nú um sinn, þangað til lallinn er hú-
inn að vindþurka isuroðið sitt enn betur í grinda-
hjalli stjórnarinnar. Dað hýrnaði dálítið yiir okk-
ur í vor, þá er vér fréttum, að einhverjir svart-
álfar hefðu farið á gandreið til Furðustranda og
sótt þangað dverg nokkurn, mesta furðuverk nátt-
úrunnar og ramfjölkunnugan, er vera skyldi
kapellán hjá „gamla manninum11 og honum til að-
stoðar í elli hans og andlega hrumleika, en þessi
nýja bót á gamla fatið, hefur ekki samsvarað til-
gangi sínum, þótt sami sé liturinn, því að glopp-
urnar hafa orðið enn stærri en fyr, svo að nú má
heita, að ekki sé heil brú í „ísafoldar“-dulunni,
sem hún veifar á báðum öxlum til að hylja sína
andlegu nekt og vesaldóm. í samanburði við fjár-
lagagreinina, þótti oss það lítil tiðindi, þótt „Elín“
hlypi á þurt á Straumfirði, því að það varð hún
að gera fyr eða síðar, úr því að „ísafoldar“-skjall-
ið reyndist ónógt til að halda henni á floti. Meiri
tíðindi þóttu það, er biskup landsinB primsigndi
dr. Ólsen og biskupsmágurinn fann Laugardalinn,
sem var stórmerkileg uppgötvun, þá er alfaraveg-
urinn frá Reykjavík til Geysis liggur um dalinn.
Það hafði nfl. enginn ferðazt þar fyr með opin
augun. En þótt vér íslendingar séum ef til vill
blindir fyrir því, sem fagurt er, þá erum vér hins
vegar furðu glöggskyggnir á það, sem ljótt er og
ósæmilegt hverjum manni, sem þykist vera íslend-
ingur, eins og t. d. á hegðun og atferli ísafoldar-
ritstjórans í velferðarmálum landsins. Hann sýpur
líklega seyðið af þeirri framkomu sinni, áður en
langt um líður, ef annars nokkuð er spunnið i
þjóðina.
Þennan pistil bið eg yður, herra ritstjóri Þjóð-
ólfs, að birta í blaði yðar. Eg tala í margra
nafni. Ef til vill meira síðar. Verið þér sælir.
Njörður í Nóatúnum.
* * *
Jafnvel þótt vér séum samdóma hr. Nirði íöll-
um aðalatriðum, að því er ísaf. snertir, finnst oss,
að hann hefði getað orðað grein sína kurteislegar,
því að „kennir hvað sín“ o. s. frv. Vér höfum
jafnan leitazt við að áminna nágranna vorn, ísaf.
ritstj., hóglega og ofsalaust, visa honum á rétta
leið, er hann hefur farið villur vegar og reynt að
kenna honum góða siðu í rithætti, framgöngu o.
fl., og það hefur tekizt vonum framar að ýmBu
leyti, því að fáeina ósiði hefur hann lagt niður
síðan við kynntumst. Um aðstoðarmann hans verð-
ur ekki annað sagt, en að hann hafi hegðað sér
fremur skikkanlega, síðan hann kom hingað. En
eitt finnst oss vanta hjá hr. Nirði, er hann minn-
ist á merkustu tiðindi síðari tíma, og það er blást-
urinn út af Garðaprestskosningunni og allt góðgæti
ísafoldar um það mál, er „Kirkjublaðið“ varð svo
bálskotið i og þakkaði auðmjúklegast fyrir i nafni
prestastéttarinnar. Vonandi að ráðgjafinn sannfær-
ist, er hann hefur lesið „ísafold“ og „Kirkjublað-
ið“ og sjái svo um, að séra Jens fái trúrra þjóna
verðlaun. Bitstj.
Báturinn „Elín“ er nú algerlega
orðinn að strandi, eins og ætla mátti,
og verður skrokkurinn seldur við uppboð
15. þ. m.
líýjan bát til milliferða hér um Faxa-
fióa hefur eigandi „Elínar“, Fr. Fischer
stórkaupmaður, boðizt til að útvega, ef
hann fær nægilegan styrk (12,000 kr.) til
útgerðarinnar. Báturinn á auðvitað að
vera stærri og fullkomnari en „Elin“. Til-
boð þetta hefur verið lagt fyrir bæjar-
stjórnina, og hefur hún kosið nefnd til að
íhuga það. Mjög hætt við, að hlutaðeig-
andi sýslufélögum þyki styrkkrafan ærið
há, enda þótt landssjóður leggi til helm-
ing upphæðarinnar.
Slysför. Af Eyrarbakka er ritað 7.þ.m.:
„Hinn 23. f. m. týndist maður, sem var á
ferð austur í Skaptafellssýslu, Eiríktir
Jónsson frá Stíghúsi hér á Eyrarbakka,
var vinnumaður í Hrísnesi í Skaptártungu
í fyrra og ættaður þar að austan. Hann
hafði ætlað skemmri leið en samferðamenn
hans austur í Skaptártunguna og er talið
víst, að hann hafi drukknað í svokölluðu
Sandvatni á Mýrdalssandi; hesturinn komst
heim að Hrísnesi. Mannsins hefur verið
leitað, en ekki fundizt. Hann var hér um
60
bak nokkrum stallsystrum minum, er nýir eigendur
höfðu á brott með sér.
Ó hve mér virtist það aum kjör að vera ambátt
— ekkert nema ambátt. Þar eð eg var ambátt, varð
eg að falla til fóta skiptavinum húsmóður minnar að
henni ásjáandi, og sí og æ var hún að áminna okkur
um, að vera glaðar og brosleitar, hvað mikið sem skipta-
vinirnir settu út á okkur.
Eg var að eins 10 ára, þegar eg í fyrsta sinni var
látin fara inn í söluherbergið. Eg þótti forkunnar fög-
ur og var svo búin, að eg var í blómofnum kjól úr baðm-
ullarvefnaði. Neglur mínar höfðu verið litaðar og hár
mitt var kembt; bjóst húsmóðir mín við, að eg yrði
keypt háu verði. Mér hafði verið kennt að dansa, að
hneigja mig fyrir karlmönnunum og kyssa kjóla kvenn-
fólksins, að falla á kné fyrir gestum og bjóða þeim
kaffi eða þá að standa út við dyr með krosslagðar
hendur á brjósti, reiðubúin til að svara öllu, sem eg
var spurð um.
Þetta var ekki mikil kunnátta, en þar eð eg var
barn að aldri, ætluðust menn ekki til meira, og svo
bætti það líka um fyrir mér, að eg var hörundsbjört og
íturvaxin, og hafði dökk augu og fagrar tennur.
Mér er alls^ekki-unnt að lýsa tilfinningum míuum,
er eg stóð þarna meðal hinna ambáttanna og beið eptir
57
komið þar einu sinni áður fyrir mörgum árum. Hún
komst brátt upp á fyrsta þrepið, og við ofurlitla ljós-
skímu fann hún stigann, er gekk lengra upp. Leður-
blökur sveimuðu umhverfis höfuð hennar og hún þóttist
heyra allskonar undarleg hljóð, en hún Iét ekki hug-
fallast, því að ástin knúði hana áfram. í kolniðamyrkri
þreifaði hún fyrir sér, unz hún fann stigann, er lá upp
á þriðja og efsta þrepið, og að vörmu spori var hún
komin upp í klukknastúkuna. Ofurlitla ljósskímu lagði
gegnum hina stóru hljómglugga á stúkuuni, svo að hún
sá greinilega klukkurnar, er enn héngu þegjandi og
óhreyfðar.
Þá féll hin unga stúlka á kné og baðst fyrir inni
lega: „Ora mente pia pro nobis virgo Maria!“
En þegar að vörmu spori tók önnur klukkan að
hreyfast, hin stóra saxneska klukka, er hringt var
jafnan á kvöldin. Það brakaði í rjáfriuu og rambaldinn,
er klukkustrengurinn var festur við, snerist til hálfs í
hring. En áður en kólfurinn skall við klukkuna, hafði
Blanche náð handfesti á honum og hélt honum kyrrum
með örvæntingarinnar afli og öliurn líkamsþunga sínum.
Það var tekið enn öflugar í strenginn, svo að enn meira
brakaði í bjálkunum, og klukkan sveiflaðist enn hærra,
en brúnin á henni nerist um handleggi Blanche’s svo