Þjóðólfur - 12.06.1896, Blaðsíða 1

irg, (60 arkir) kostar 4 kr,
Krlendis 5 kr.-Borgi«t
fyrir 15. J411,
Upr«8gn, fcnndin vi# 4ram6t,
ógild nema komltillitgefanda
lyrir 1. októfcer.
ÞJÖÐÓLFU lí.
XLVIII. árg.
Útlendar fréttir.
Kaupmannahöfn, 2. júni.
Krýningin. Eins og lög gera ráð fyrir
hafa öll blöð verið full af frásögnum um
alla þá dýrð og viðhöfn, sem voru samfara
keisarakrýningunni í Moskva. Hér er ekki
rúm nema fyrir lítið eitt af öllu því máli.
Aðalhátíðin var 26. maí. Vikan á und-
an gekk til undirbúnings, aðflutninga her-
manna og löggæzluliðs, ráðagerða um til-
högun á öllu saman o. s. frv. Þá fastaði
keisarinn og þá fór Moskva í sparifötin.
Þá streymdi að aðallinn og biskupar hvaðan-
æfa úr hinu mikla ríki, æztu menn úr her
og flota, sendimenn frá stéttum og héruð-
um, sendiherrar frá öllum löndum; þarvar
Li-Hung-Sjang frá Kína, konungasynir,
þar var Friðrik Danaprinz og margt annað
stórmenni.
— Frá hinni miklu keisarahöll íKreml
er gerð brú, 2 álna há og 10 álna breið,
klædd purpura, til dómkirkjunnar í Moskva.
í sjálfri höllinni safnast saraan allt stór-
menni Rússlands og tignir aðkomumenn,
sem eiga að vera við krýninguna. í miðri
höllinni eru 2 hásæti, sett gulli og gim-
steinum; þangað eru 10 tröppur upp að
ganga, og gylltar grindur í kring. Þar
sezt keisari og drottning hans, en öll höll-
in er skipuð tignu fólki, konum í fornum
rússneskum búnaði, og körlum í einkenn-
isbúningi. Þar voru prestar og biskupar
næstir hásætinu, í hvítum og svörtum bún-
ingum, með mítur, sett perlum og gim-
steinum. — A tilteknum tíma gaf keisar-
inn merki, og skrúðgangan hófst. Fyrstir
fóru ýmsir embættismonn við hirðina, þá
hershöfðingjar, og báru sumir öndvegis-
liimininu, on aðrir sessuruar, öndvegissúl-
urnar og annað slíkt, þá kammerjunkarar
og — herrar, marskálkar og yfirmarskálk-
ar. Þá kom keisari og kona hans. Hún
var í hvítu silki, silfurofnu, fór laushár
og Haut hárið um herðarnar. Næst þeim
fór foringi fyrir lífverðinum með alvæpni
og brugðið sverð. Þá hver að öðrum, sendi-
menn og embættismenn, Kósakkar og rnargir
aðrir — yfir tvær þúsundir manna. En
er fylkingin steig á brúna, skein sólin, og
segja blöðin, að þá hafi verið því líkast,
sem hverjum manni hefði verið sökkt í
Reykjavík, föstudaglnn 12. júní 1896.
bráðið gull; kirkjuklukkurnar glumdu og
húrrahrópin og fallbyssuskotin.
í dómkirkjunni var hásæti reist gegnt
altarinu, þar settust hjónin. Biskupinn úr
Kænugörðum gekk fyrir þau, og skoraði
á keisarann að segja fram trúarjátninguna;
Nikulás keisari þuldi hana hárri röddu.
Þá var borin fram krýningarskikkjan, og
keisarinn færður í hana, þá tók hann kór-
ónuna, af glóandi gulli og gimsteinum, og
setti á höfuð sér, þá tók hann ríkiseplið
og veldissprotann og settist í hásæti, en
klukknahljómur og fallbyssuskot boðuðu
lýðnum, að nú væri keisarinn krýndur.
Hann stóð strax upp aptur, lagði af sér
epli og sprota, tók af sér kórónuna, bar
hana að enni drottningarinnar, og setti
hana síðan upp aptur. Siðan var drottn-
ing vígð á sama hátt, nema að keisarinn
setti á hana kórónuna. Þá settust þau í
hásæti undir sálmasöng.
Nú var hin heilaga smurning eptir.
Keisarinn er smurður á enni, augu, munn,
brjóst og hendur með hinni heilögu olíu;
drottningin að eins á ennið. Þegar það
var búið, hvarf keisarinn inn í það allra-
helgasta og meðtók altarissakramentið, að
því búnu settist hann í hásætið hjá drottn-
ingunni.
Þá var það seinasta eptir: keisarinn
féll á kné, en allir aðrir stóðu —: þaðátti
að tákna kristilega auðmýkt; þegar hann
stóð upp, féll allur mannfjöldinn á kné—:
það átti að tákna viðurkenningu um, að
hann væri æztur maður yfir kirkju og
ríki á Rússlandi.
Seinna um kveldið var Moskva ljósum
prýdd, og hafði það verið fögur sjón, að
sjá raflogin á hinum gullnu hvelfingum í
Kreral.
En sögunni er ekki með öllu lokið.
Þessari glæsilegu og dýrðiegu krýningu
fylgdu voðaleg eptirköst.
Á víðum völlum fyrir utan Moskva
átti að gefa alþýðufólki gjafir: blikkbolla
með fangamarki keisarans, kökubita, bjúga
og bjór; þar að auki átti að skemmtaþví
með leikjum og hljóðfæraslætti. Þeg-
ar þetta heyrðist streymdi þangað múgur
og margmenni daginn áður, og lá á völl-
unum um nóttina. Kl. 5 um morguninn
Nr. 29.
tók lýðurinn að streyma þangað úr borg-
inni, og segja menn að þar væri saman-
kominn um 400,000 manns. Hundrað
manns voru settir til að afhenda gjafirn-
ar, og sérstakt lögreglulið var sent út
þangað. Fyrir framan gjafabúðirnar var
djúpur skurður.
Vagnar fóru í gegnum mannfjöldann í
sólarupprás, fullir af ýmsum hlutum. Þeir
sem með fóru urðu hræddir, köstuðu út
því sem þeir höfðu meðferðis — og voru
þegar troðnir undir.
Sem eldur í sinu fór sú fregn, að nú
væri byrjað að skipta gjöfunum; allir
geystust til tjaldanna, þeir sem fjarri voru
ýttu þeim, sem fyrir þeim voru, þeir lirundu
aptur frá sér, og nú varð geysiþröng. Lög-
gæzluliðið réði ekki við neitt og sendi ept-
ir hjálp. Þeim semnæstir stóðu gryfjunni
var hrundið í hana, og tróðst múgurinn
yfir á mannabúkum. Þá var óp og vein
um alla völluna og orrahríð, því að hver
barðist fyrir Iífi sínu. En er þröngin barst
að búðunum, brotnuðu veggirnir og féll
þar fjöldi manns, þar var löggæzlumaður
á hesti og tróðst undir bæði hestur og
maður.
í þeirri svipan kom Kósakkasveit og
reið í mannfjöldann, og varð hlé á. En
er múgurinn sá vegsummerki og vitkaðist
svo að hann fann blóðlyktina, trylltust
margir af ótta og flýðu sem fætur tog-
uðu, en aðrir tíndu upp bein hinna hel-
troðnu, og könnuðu valinn, þar lágu um
3000 manna dauðir eða limlestir, eptir því
sem yfirvöldin segja. Líklega eru þeir
langtum fleiri.
Þeir verða jarðaðir á kostnað keisar-
ans, og hvert bú, sem misst hefur fyrir-
vinnu sína fær 1000 rúblur.
Löggæzlustjórinn reyudi að ráða sér
bana. Keisarinn fór og leit yfir valinn,
og grét. Allir góðir menn fylltust sorg
og meðaumkvun en hjátrúarfullur lýðurinn
ótta og skelfingu og ætlar þetta fyrirboða
stórra tíðinda.
Þar sem krýningardýrðin stóð, fer
líkfylgd og 1300 svartar kistur innan
fárra daga.
Samsærl með írum. Það hefur kvis-
azt, að Feniar séu komnir á kreik, og ætli