Þjóðólfur - 12.10.1896, Qupperneq 2

190
fólk rakaði, en aðrir voru að breiða drýli,
er var hingað og þangað á sléttunui. Þá
er sunnar dró (nær Mannheim), tóku við
tóbaksakrar, og var þar verið að vinna að
uppskeru. — Frá Mainz til Heidelberg er
2 kl.st. ferð með hraðlest.
Bærinn Heidelberg liggur við fljótið
Neckar, og eru afarháar skógi vaxnar hæð-
ir umhverfis. Gengum við þar upp á eina
hæðina, og var þaðan fagurt útsýni yfir
fljótið og bæinn. Það er einkennilega fall-
egt í Heidelberg, enda hefur fleirum þótt
svo en okkur.
Frá Heidelberg fórum við kl- 1 í dag
og komum hingað til Stuttgart eptir 4 kl.-
st. ferð. Þær eru ekki lengi að hlaupa
með mann, járnbrautirnar, því að þær fara
opt harðara en góður íslenzkur hestur á
stökki, — í dag hefur verið rigning, og
er það fyrsti rigningardagurinn, sem við
höfum fengið á ferðinni.
vn.
Miinohen 8. sept.
Eg lauk þar síðast máli mínu, er við
félagar vorum nýkomnir til Stuttgart, höf-
uðborgar Wurtembergsríkis, laugardags-
kveldið 5. þ. m. Var rigning allmikil þann
dag, eins og fyr er getið um, og þá er
minnst varði, skall á ógurlegt þrumuveður
um kveldið. Var allur himininn í einum
leipturloga, en hver þórdunan rak aðra,
svo að það var eins og samfelld stórskota-
hríð, en steypiregn fylgdi þrumunum, og
þóttumst við heppnir að vera í húsum inni.
Þá er veðrinu slotaði, ókum við út í bæ-
inn til að skyggnast um. Fengum við
inngöngu í konungshöllina, því að konung-
ur var ekki heima. Þótti okkur fallegt
um að litast þar inni í herbergjum hans,
og datt mér í hug, að eigi mundu laun
landshöfðingjans á íslandi, þótt mikil séu,
hrökkva langt til að greiða ársleigu af
slíkri íbúð, því að í höllinni eru 365 her-
bergi og flest afarskrautleg með geysi-
stórum málverkum, er taka yfir heila veggi,
þar á meðal mörg eptir Gegenbaur (f 1876).
Þar eru og margar marmaralíkneskjur,
sumar ljómandi fallegar, einkum eptir hinn
fræga ítalska myndasmið Canova. Þar
eru og mörg minningarteikn um Napoleon
mikla m. m., er oflangt yrði að telja. —
Daginn eptir gengum við út í hallargarð-
inn, og tekur hann yfir afarstórt flæmi.
Eru þar tjarnir millum trjánna með fögr-
um gosbrunnum, en marmaralikneskjur
allt umhverfis og svo hingað og þangað
við gangstígana, einkum margar Venus-
myndir eptir hina frægustu myndasmiði.
í Stuttgart sáum við fyrst rafmagnsspor-
vagna, og renna þeir mjög hart eptir göt-
unum. Eru Þjóðverjar komnir miklu lengra
á leið í notkun rafmagnsins en Englend-
ingar eða Frakkar. Einnig eru Þjóðverj-
ar teknir að leggja rafmagnsjárnbrautir á
ýmsuiii stöðum, og er rafmagn miklu ódýr-
ara hieyfiifl en gufan, svo að telja má
víst, að þtð útrými henui með tímanum
að me.-4u leyti.
Fra Stuttgart fórum við með járnbraut-
inni hiugað til Miiuchen í fyrra dag. Ligg-
ur leiðin um bæinn Ulm, er stendur á
nyðri bakka Dónár, eu Nýja-UIm hinum
megin á syðri bakkanum, og er hún miklu
minni en gamli bærinn. Við stigum þar
ekki út úr járnbrautinni, en sáum að eins
turninn mikla á dómkirkjunni þar gnæfa
yfir öll hús, og annað markvert er naum-
ast þar að sjá. — Þá er suður á Bayern
kemur, eða frá Dónárbökkum við Ulm alla
leið suður til Múnchen, má heita, að landið
sé marflatt, það er séð verður, en fer
auðvitað smáhækkandi, eptir því sem nær
Alpafjöllunum dregur. Nam járnbrautar-
lestin litla hríð staðar í Augsburg, er
stendur á sléttu allmikilli á vestri bakka
árinuar Lech, er kemur sunnan úr Alpa-
fjöllum og rennur norður í Dóná. Augs-
burg er nafnkunnur bær í sögu siðbótar-
innar, því að þar var ríkisdagurinn hald-
inn 1530 og Ágsborgarjátningin afhent,
eiis og mönnum er kunnugt. En eigi
kveður nú mikið að þessum bæ.
Hér í Múnchen, höfuðborg Bajaralands,
er margt markvert að sjá. Eru hér mörg
skrautleg stórhýsi, enda spöruðu þeir kon-
uugaruir Lodvík 1. og Lodvík 2. ekki
skildinginn til að skreyta bæ þennan, og
þótii mörgum við of og eigi með fullri
skynsemd, enda lauk svo æfi Lodvíks 2.,
að hann drekkti sjálfum sér og Gudden
lækni í Stamborgarvatni, eins og kunnugt
er. Og nú ber vitskertur maður konungs-
nafn í Bayern, en þykir ofbrjálaður til að
hafa stjórnarstörf á hendi, og stjórnar því
annar landinu í lians nafui. Við sáum
ekki þennan konung, því að hann er lát-
inn vera einhversstaðar fyrir utan bæinn.
En við þorðum ekki að spyrja mikið um
hann, því að við voruin smeikir við að
komast ef til vill í klærnar á lögreglunni,
ef við létum á öðru bera, en að konung-
ur landsins væri með fullu ráði.
Eitthvert hið einkeunilegasta minnis-
merki, er Lodvík 1. hefur reisa látið í
Múnchen, er „Bavaria". Er það afarstór
kvennmannsmyud úr járni, er á að tákna
sigurgyðju eða vonargyðju Bajaralands.
Er hún hol iunan og liggur stigi upp eptir
henni. Gengum við allt upp í hausinn á
henni og geta 5 menn setið þar uppi. Er
þaðan hið bezfa útsýni yfir bæiun gegnum
glugga eða göt á höfðinu. Þótti okkur
allkyulegt að sitja þar innan í nefinu á
stúlkumynd þessari. í súlnahöll þar hjá
eru marmaramyudir af frægum bajerskum
mönnum. Eg leiði alveg minn hest frá að
lýsa málverkasöfnunum hér í Múnchen,
enda mundu fæstir lesendur „Þjóðólfs“
hafa mikið gagn af því, þótt talið væri
upp eitthvert hrafl af stórkostlegustu mál-
verkunum t. d. i „Altes Pinakotck". — í
gær heimsóttum við Konrád gamla Maurer,
sem mörgum íslendingum er kunnur af
ritum sínum um íslenzka réttarsögu að
fornu m. fl. Tók hann hið bezta við okk-
ur og var hinn málhreyfasti, en eigi þótt-
ist hann geta talað islenzku, kvaðst vera
orðinn svo stirður í henni. Sagði hann,
að nú væru flestir kunningjar sínir á ís-
landi dauðir, nema Jón rektor Þorkelsson,
dr. Björn Ólsen rektor og dr. Þorv. Thor-
oddsen. Kvaðst hann nú ekki geta ferð-
ast lengur og til lítils fær vera fyrir elli-
sakir, enda er hann nú 73 ára gamall.
Þó er hann allern að sjá. Bað hann okk-
ur að skilnaði að bera kveðju sína til
gamla íslands og kunningjanna þar.
Búnaöarritiö,
10. árg., útgefandi Hermann Jónasson, er
nýkomið, og hefur inni að halda margar
og nokkrar mjög góðar ritgerðir.
Fyrsta ritgerðin er „Um vatnsveiting-
ar“ eptir Aðalstein Halldórsson. Skýrir
höf. þar frá því, hve afar-þýðingarmikið
það sé, að gera vatusveitingar, þar sem
því verði vel við komið, þar eð það sé undir-
staða kvikfjárræktarinnar, en hún aptur
aðalatriði landbúnaðarins. Getur höf. þess,
hve þekking vor á vatnsveitingum sé á
lágu stigi, og er eg fullkomlega sam-
dóma um það, euda er sú vanþekking
eðlileg, þar sem lítil reynsla er fengin, en
staðlegar ástæður valda því, að vér getum
ekki vel notað þekkingu þá, sem aðrar
þjóðir hafa fengið í þessu efni. Höf. lýsir
jarðveginum og vatninu og getur þess, að
það hvorttveggja hafi mjög mikla þýðingu
fyrir vatnsveitiugarnar. Þá lýsir höf. þeim
tveim greinum, sem vatnsveitingin skiptist
í, nfl. stýfluveitu og seitlveitu. Þar sem
svo hagar til, að seitlveita er gerð, er
bezt að engið sé slétt, og ef svo er ekki,
þá er nauðsynlegt að taka þúfurnar burt;
til þess beudir höf. á eiukar hentugt verk-
færi: „þúfnaskerann“, sem hann lýsir ná-