Þjóðólfur - 10.06.1898, Side 2

Utlenda^r fr^tir.
Khöfn. 30. maí.
Hér í Danmörku gengur allt stórálysa-
lítið. Miðlúngar hafa haldið aðalfund hjá
foringja sínum Frede Bojsen, og var þá helzt
uppi á teningnum hjá þeim, að sleikjá sig
upp við vinstrimenn og réyna að kóma sér
í mjúkinn þar, og hafa nú blöð þéirra skraf-
að um þetta fram ög aptur síðan og iátið
all-drýgindalega, rétt eins óg þeir réði lof-
um og lögum; það er eins óg þeir gleymi
því, að þeir eru ekki nema rúmir 20 í þjóðþing-
inu, þar sem vinstrimenn eru yfir 60; þykj-
ast blöð vinstrimanna sjá það, að allur þessi
fagurgali stefni að því, að reyna að sprengja
flokk þeirra, og segja miðlungum óspart til
syndanna. — Kristján prins er kominn hér
með konu sína, og var honum fagnað á sama
hátt, og vant er, er þess háttar fólk á í hlut:
fallbyssuskot, flögg, sendisveitir með gjafir
og ávörp og — last not least — troðfullar
götur af „snobbum" — 3. þ. m. lézt hér
Carl Möller rithöfundur, sem margir munu
kannast við.
Frá stríðinu eru engar nýungar, enginn
veit með vissu, hvar flotarnir eru, og til bar-
daga hefur ekki slegizt síðan við Manilla á
Filippseyjum; annars er ekki hægt að botna
neitt í þessu strfði enn þá, því þeir ljúga
hvor í kapp við annan Jónatan og Spán-
verjinn.
Hinn 19. maí — á uppstigningardag —
andaðist gamli Gladstone, 88 ára að aldri; varð
þá almenn sorg um allt enska ríkið; í fyrra-
dag — 28. f. m. — var hann jarðsettur á ríkis-
kostnað í Westminster Abbey með mik-
illi viðhöfn, sem við var að búast, er slíkt
stórmenni átti í hlut. — Það þykir heldur
brydda á því, að þeir séu að nálgast hvorir
aðra, Ameríkumenn og Englendingar, og ekki
ólíklegt, að úr því verði vopnasamband. —
Þeir Salisbury og Chamberlain hafa haldið
sína ræðuna hvor opinberlega, og þótti sér-
staklega Chamberlain tala ófriðlega einkum
í garð Rússa.
Á Frakklandi eru þingkosningar nýlega
um garð gengnar, og fækkaði stjórnarliðinu
töluvert, svo að efasamt þykir, hvort ráða-
neyti Melines muni sitja öllu lengur að völd-
unum. — Enn þá einu sinni hefur Zolamál-
ið verið á prjónunum, og var nú málið haf-
ið fyrir dómstól í Versailles, en Labori mála-
færslumaður Zola kvað þann dómstól
enga heimild hafa til þess að fjalla um mál
þetta, þar eð ákærugrein Zolas hefði komið
út i París, og skaut því til úrskurðar æðri
réttar, og við það situr.
Allt gengur á tréfótum í Ítalíu, herinn
ræður lögum og lofum; borgurunum (öllum
nema stjórnarliðum auðvitað) varpað hrönn-
um saman í fangelsi, og á meðan stjórnin
fleygir út ógrynni fjár til hersins og til þess
að »halda reglu (!) í landínu«, þá sveltur lýð-
urinn.
Hinn 16. maí var fiskisýningin í Björgvin
opnuð, og þykir mikið til hennar koma; sérstak-
lega kváðu grænlenzka verzlunin og Færey-
ingar bera af öðrum þar, en — enginn hefur
minnzt á íslendinga; eg veit ekki, hvernig
það er, það er eins og þeir hafi ekld vit á
106
því enn þá, hve mikils virði það er að láta
bera á sér við þess háttar tækifæri.
Nú erú 400 ár síðan Vasco da Gama
fann sjóleiðina til Indlands, og minnast
Portúgalsmenn þess með miklum hátíðarhöld-
um þessa dagana.
Viðauki. Eptir enskum blöðum, er
ná til 2. þ. m. eru eigi nein frekari tíðindi
af ófriðnum að segja, er henda megi reiður
á. Floti Spánverja hafði undir forustu Cer-
verós admiráls haldið inn á höfnina við Santi-
ago á Kúba, og lá þar inniluktur, því að
Bandamenn voru á verði fyrir utan. Eigi
eru þó Spánverjar auðsóttir á höfn þessari,
því að innsiglingin er á einum stað örmjó
og skotvígi þar til beggja handa á landi, en
sprengivélar lagðar neðansjáfar í þessi þrengsli.
Þó ætla menn, að á þessu svæði muni til
skarar skríða með Bandam. og Spánv. en
dregízt getur það fram eptir sumrinu, að ó-
friður þessi verði til lykta leiddur, eptir því
hve slælega hann hefur verið háður af beggja
hálfu hingað til. Bandamenn hafa ekki þor-
að að gera landgöngu á Kúbu, en munu ætla
sér að ná eynni Portorico frá Spánverjum
og höfðu stefnt nokkru af flota sínum þang-
að, er síðast fréttist, og jafnvel komin fregn
um, að þeir hefðu þegar náð eynni á vald
sitt, en það ætla menn ofhermt. — Á Fil-
ippseyjum rekur hvorki né gengur síðan or-
ustuna við Manila 1. maí, og Dewey admiráll
sagður fremur illa staddur, því það hefur
gengið seint með sendingu landgöngu-
liðsins frá San Francisco, er hann krafðist
að íá sem allra fyrst, og þykir Bandaríkja-
stjórn nokkuð silakeppslcg í snúningum í
öllum sínum hernaðaratgerðum. Yfirmaður-
inn á einu spánverska skipiriu, er gafst upp
á Manillahöfn hefur verið sko'cinn og Mont-
ojo admirálnum spánverska hefur verið stefnt
fyrir herrett, og jafnvel búizt við, að hann
verði dæmdur til dauða og skotinn.
Dr. Þorvaldur Thoroddsen hefur fengið
5000 kr. styrk af Karlsbergssjóðnum til að
gera jarðfræðis uppdrátt af íslandi.
Trúloýud eru íKaupmannahöfn Jón Svein-
björnsson stud. jur. (son L. E. Sveinbjörns-
son háyfirdómara) og ungfrú Ebba Schier-
beck (dóttir Schierbeck fyr landlæknis).
Suður-Þingeyarsýslu 19-maí.
Þessi vetur, sem nú er liðinn hefir mátt heita
góður hér um slóðir. Snjólétt mjög allt fram i
þorralok og frost mjög litil. Þó var löngum
stormasamt og umhleypingar frá nýári og allt fram
til páska; en góan var snjóasöm og hörð í horn
að taka. Vorið hefur verið stór-áfellalaust, en
fremur kalt og má svo heita, að enn sé gersaml.
gróðurlaust, enda hafa nú gengið hálfsmánaðar
kuldar og norðaustanátt, sem þó er nú lokið fyrir
fáum dögum.' Heybirgðir reyndust af skornum
skammti hjá æðimörgum og tók að brydda á þvý
jafnvel í góulok. En þó voru hinir miklu fleiri;
sem höfðu hér um bil fyrir sig, enda gátu fáeinir
hjálpað til mikilla muna. Skepnuhöld munu vera
í meðallagi og ekki betri. Ohreysti hefur lagzt í
féð, pest drap nokkrar kindur á ýmsum bæum,
þar sem hún hefir aldrei gert vart við sig fyrfi
t. d. í Laxárdal og sótt hefur gengið víðsvégár.
Hún byrjaði á góu. En ekki verður ineð vissu
vitað um orsakir hennar. En líklegt þykir að
hún stafi af því, hve jörðin var ber fyrri hlutg
vetrarins. Mold og óþverri ýmiskonar hefir þá
rökið á jurtirnár og borizt þannig í rrteltingarfæri
fjárins. En afleiðingarnar komu svo fyrst í Ijós,-
þegar tekið var að gefa alveg inni á góunni.
Sjálfsagt hefðu almenn vandræði orðið hér
með heyföng, ef vorið heíði orðið hart. Þó er
víst ásetningur mikið betri nú, en hann var fyrir
mannsaldri síðan. En meðferðin á fénu er svo
miklu betri, að slikt er ekki berandi saman. Kýr
mjólka nú þriðjungi meira og jaínvel helmingi o.
s. frv.' En það er víst, að bændur gæta þess ekki
nægilega, hve miklu meira þarf að ætla hverri
skepnu af fóðri nú. Anriars er það vorkun í aðra
röndina, þó sett sé nokkuð djarft á. Lífsþarfirnar
eru svo margar og miklar að ærið ervitt er að
fullnægja þeim, þó beitt sé allra bragða að hafa
fénaðinn sem flestan. Gamall málsháttur segirað
visu, að betri sé ein kráka í hendi en tvær í skógi.
En annar málsháttur segir líka, að enginn hafi það,.
sem hann hættir ekki til.
Hitt og þetta.
Hugrökk greifafrú. Frakkneskur greifi
nokkur Jurac-Coutras að nafni, er lézt í Paris-
23. júlí f. á., haíði kvænzt fyrir tveim árum for-
kunnar fríðri stúlku af lágum stigum, er verið haíði
í sölubúð í París og erfði hún allar stóreignir greifans,
þar á meðal höfðingjasetur ættarinnar skammt
frá Epinal í Austur-Frakklandi. Eptir látmanns
síns, fór ekkjan að skoða lendur sínar, er hún
eigi hafði fyrri séð, en henni þótti dauflegt á
höfðingjasetrinu og bjó sig á brott aptur til Par-
ísar. Kveldið áður en hún fór burtu fékk hún pen-
inga mikla hjá ráðsmanninum og gekk inn í svefn-
herbergið, þar sem héngu ýms málverk, og
þar á meðal eitt 4 álna breitt af einhverjum grá-
skeggjuðum forföður mannsins hennar sáluga.
Ekkjufrúin flutti spilabörðið að þessu stóra málverki,
setti lampann á borðið, og fór að telja peningana
sína, og leggja þá 1 smáhrauka. Svo reiknaði hún
saman, hversu mikið þetta væri, og er hún taldi
á fingrunum leit hún snöggvast á málverkið og
sá þá, að stór tár runnu niður eptir kinnunum á
andlitsmynd gamla greifans. Þessari snarráðu
stúlku kom eigi til húgar, að hinn gamli ættfaðir'
væri að gráta af harmi yfir því að sjá búðarstúlku
frá Párís gramsa þarna í fjármunum ættarinnar,
og hún kallaði heldur ekki á hjálp, en lét eins
og hún hefði ekki séð tárin, og hin deplandi augu,
og hélt áfram að telja í hægðum sínum, unz hún
stóð upp og mælti hátt:» Ó, eg hef gleymt arm-
bandinu mínu niðri, það tjáir ekki að láta það
liggja þar í nótt«. Svo gekk hún hægt út úr her-
berginu niður stigann og út úr aðalbyggingunni,.
og varð svo heppin að hitta ökumanninn, hesta-
hirðinn og garðyrkjumanninn saman á tali þar
úti fyrir. Þeir fengu sér allir verjur, eptir því
seiri föng voru á, og hún gekk á undan þeim upp
í svefnherbergið, lét færa málverkið úr stað og
fann á bak við það svipljótan, tötralega búinn
mann, er óðar var tekinn, bundinn og settur í
gæzlu. Hann hafði leynzt á bak við málverkið, til,
þess að geta rænt greifafrúna um nóttina. Hann
hafði einhverju smni lesið í gömlu blaði frásögn
um innbrotsþjóf, er hafði skorið augun út úr mál-
verki, leynzt á bak við það og horft í gegnum götin
á þann, sem hann ætlaði að stela frá. Nú ætlaði
þessi að hafa sömu aðferðina, en hitinn af þrem-
ur Ijósum 1 Ijósastjakanum hafði komið út á hon-
um tárunum og það varð honum til falls samfara
snarræði greifafrúarinnar, er hélt þessvegna pen-
ingum sínum óskertum. Urðu sum Parfsarblöðin
svo hrifin af þessu hugrekki hennar, að þau fluttu
jafnvel ljósmyndir af henni.
Norski rithöfundurinn Árni Garborg segir, að
hinn heilagi Ágústfnus kirkjufaðir segi einhvers-
staðar í ritum sínum, að konan eigi aldrei að
hafa fleiri en einn mann, en aptur á móti sé það
eðlifegt, að karlmaðurinn sé ekki við eina fjölina
felldur, og kirkjufaðirinn sanni orðsín á þessa leið.
„Maðurinn er guð konunnar, en það er ekki
leyfilegt að dýrka marga guði: Á hina hliðina
er þvf svo varið, að konan er í hæsta lagi eng-
ill mannsins, en að guð hafi marga engia, jafnvel
svo þúsundum skipti, það er í fullu samræmi við
hin helgu rit, sbr, Opinberunarbókina",
Ilann: Áður en eg læt yður í ljósi ást mfria,