Þjóðólfur - 24.06.1898, Blaðsíða 4

cö
03
>
L.
a
03
4->
05
S—
æ
4->
05
ÖD
c
03
J
S
Þ
W
OD
W
<1
M
£
Þ
H
05
W
fe
Þ
r»
s
I 13
's M
dT M
3 rj
b/l
o
vo
IO
u.
<D
>
E
3
C/3
w
:0
"o
3
b/D
o
s
Þ
W
Þ
œ
>
w
M
Ö
D
H
Q
<U
p
b/)
í-4
:0
6
bÆ
o
Frímerki:
Munið eptir að enginn gefur meira fyrir
íslenzk frímerki en
Ólafur Sveinsson
gullsmiður, Rvík.
Hænsnabyg'g' fæst í verzlun
Síurlu Jónssonar.
ii6
Hollenzkir vindlar og hollenzktreyk-
tóbak (2 stjörnur) ásamt ýmsum öðrum teg-
undum af tóbaki er nýlega komið í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Hattar, húfur, Waterproof-kápur,
Regnhlífar og m. fl. nýkomið í verzlun
Sturlu Jónssonar.
RÓnir og' órónir sjóvetlingar keypt-
ir hæsta verði í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Brjóstsykur, ótal tegundir, hvergi jafn
ódýr og í verzlun Sturlu Jónssonar.
Ostur, allskonar tegundir, nýkominn í
verzlun Sturlu Jónssonar.
Guðjón Sigurðsson,
úrsmiður. Austurstræti M 1 4.
Mikið íirval af YASAÚRUM af öllum sortum í Gull-, Silfur- og Nikkelkössum„
er seljast vandlega aftrekt með fleiri ára ábyrgð.
stofu-úrin fallegu og góðu. — Regulatorar — sem enginn sér eptirað hafa
keypt. Kapsel Og Úrfestar af öllum mögulegum teg. — Verð 65 aur. til 75 kr.
Enn fremur Skrautgripi hina hentugustu til tryggða- og vingjafa svo sem:SIÍfS-
nálar, Broscher, Armbönd, Manschettuhnappar, Steinhringir og síðast, en ekki sízt:
TRÚLOFUNARHRINGiR, — nafn ókeypis —
aí öllum stærðum, gerðir úr skíru gulli.
Allskonar sjónfæri; Gleraugu, Stækkunargler og Kíkirar, mjög margar
teg. — Verð 5 til 30 kr.
Hita- og loptþyngdarmælar, hinir vönduðustu og m. fl.
STÁLSAUMAVÉLARNAR viðurkenndu komnar aptur.
iígr' Alit selt fyrir lægsta verð, einungis mót peningum út í hönd.
OTTO MÖNSTED’S,
n ^ráðleggjum vér öllum að nota. Það er hið bezta og ljúffeng-
ÍLJ AJlA.'Cxasta smjörlíki, sem mögulegt er að búa til.
Biðjið því ætíð um:
OTTO MÖNSTED’S margarine,
er fæst hjá kauþmönnunum.
Eigandi og ábyrgðarmaður: Hannes Þorsteinsson, cand. iheol.
Prentsmiðja Dagskrár.
78
getur það átt sér stað, að eg geti talað núna, þar sem eg hef
þó sjálfur séð greinilega, að veslings sálin mín hefur verið rifin
út úr brjóstinu á mér“.
>Hann hefur fengið hitasóttjna aptur«, sagði kona Kornel-
íusar lágt.
„Nei", sagði læknirinn og gekk að rúminu og þreifaði á
slagæðinni á málaflutningsmanninum, »í þetta skipti er það ekki
hitasótt, veslings maðurinn er búinn að missa vitið«.
»Þér hljótið sjálfur að vera brjálaður*, sagði Kornelíus og
leit svo hvasst á lækninn, að hann hörfaði þrjú skref aptur á
bak. „Eg veit vel, hvað eg segi. Scipio hefur tekið sál mína
og hann átti rétt á henni, því eg hafði selt honum hana. En
það, sem eg undrast mest er, að eg skuli enn þá vera lifandi
eptir þetta allt saman«.
»Hvað ertu að tala um Scipio, elskan mín?«; spurði kona
hans. »Hann er nú dauður, veslingurinn. Hann dó á meðan
þú lást“.
»Dauður? Hann Scipio dauðurl Látið þið nú ekki svona,
hann hefur að eins látizt deyja. Ha, ha! Hver mundi ímynda
sér, að kölski færi að deyja! “
»Hvers vegna haldið þér, að karlskepnan hafi verið kölski?«
spurði læknirinn.
»Hvers vegna? Það skuluð þér fá að vita undir eins. Eg
hafði ætlað mér að segja öllum það, áður en eg dæi og eg
mundi sannarlega hafa gert það, ef sál mín hefði ekki verið
tekin svo fljótt af mér«.
„Jæja, við skulum þá tala dálítið um þetta“, sagði lækn-
irinn, þegar Kornelíus hafði sagt alla sögu sína. »Þér hafið sagt
okkur alla söguna í samanhengi og með jafnmikilli skynsemi,
79
eins og áður en þér misstuð sál yðar. Haldið þér að þér hefð-
uð þá getað sagt betur frá henni ?“
»Það héld eg varla og eg verð að játa, að eg er alveg
hissa á því, hvað mikla skynsemi eg hef þó enn þá“.
»En hvað munduð þér segja, ef yður væri sýnt fram á,
að allt það, sem þér haldið að hafi orðið eptir samningi við
kölska, væri alveg náttúrlegt?"
»Eg mundi verða himinlifandi glaður. En hvernig farið'
þér að sýna mér fram á það, að það hafi ekki verið eptir samn-
ingi, að eg fékk arfinn þegar sama daginn ?“
»Gætið einungis að því, að frændi yðar var dauður viku
áður og arfleiðsluskráin gerð fyrir tíu dögum".
»Það er alveg satt! En segið mér nú, hvernig á því stóð,.
að tengdafaðir minn, sem áður hafði verið alveg mótfallinn því„
að eg gengi að eiga dóttur hans, fleygði henni nú í faðm mér?«
»Ekkert er hægra en það, kæri tengdasonur", svaraðí
tengdamóðir hans. »Sá maður, sem við höfðum ætlað oss að
hún skyldi eiga, eins og allir vissu, dró sig allt í einu í hlé og
með því að dóttur okkar hafði ávallt litizt vel á yður, þá höfð-
um við ekkert á móti því, að hún giptist yður«.
»Jæja, það gleður mig. En — hvernig stóð á allri þessarr.
makalausu heppni minni og hver var það, sem hjálpaði mér og
leiðrétli skjölin á nóttunni?"
„Það var enginn annar en þú sjálfur, elskan mín«, sagði:
kona hans. »Eg hef lengi tekið eptir því, að þú gengur í svefni,
en eg hef ekki viljað tala um það við þig, því eg hélt að þér
mundi leiðast það«.
Þaðan f frá var Kornelíus laus við þessar ímyndanir, sem
höfðu mörg ár gert honum lifið súrt, og með því að þaðhafði
fremur verið sál hans en líkami, sem hafði verið sjúk, varð