Þjóðólfur - 28.10.1898, Síða 3

199
°g hósmóðir, guðrækin og göfuglynd, og er henn-
ar því sárt saknað af eptirlifandi börnum hennar,
sem öðrum er henni kynntust. (E. G.)
Hitt og þetta.
Hið saltasta vatn í heiminum er i Ur-
umiavatninu í Persíu, sem liggur xooo fet yfir
sjávarflöt. Það er miklu saltara en vatnið í
Dauðahafinu. því að í því er nærri 22% af salti,
€r í Dauðahafinu aðeins 8r/a. Urumiavatnið er
12 mílna langt og allur norðurhlutinn er alþak-
iun þéttu saltíagi, sem er hvítgljáandi í sólskin-
inu. Þrjú hin söltustu vötn í heiminum eru Ur-
umiavatnið, Dauðahafið og hið mikla saltvatn í
fnorrnónalandinu Utah í Norður-Ameríku.
Biekupinn vann. Á skemmtigöngu
“fyrir utan bæinn hitti biskup nokkur einhverju
sinni nokkra verkamenn, sem sátu á barminum
á skurði einum.
„Hverju eruð þér að skemmta ykkur með þarna
á skurðbarminum" sagði hinn háæruverðugi bisk-
up vingjarnlega.
„Með því að Ijúga" sögðu þeir í einu hljóði.
Af þvi að biskupinn varð hissa á þessu skýrði
einn af verkamönnunum honum frá, að þeir hefðu
fundið gömul stígvel á leiðinni og ákveðið að sá þeirra
sem væri snjallastur að ljúga, skyldi fá þau.
Biskupinn varð gramur, sýndi þeim fram á,
hversu viðbjóðsleg synd lygin væri og sagði að
síðustu, að hann hefði frá blautu barnsbeini haft
hinn megnasta viðbjóð á lyginni, og hann vissi
fyrir víst, að hann hefði einungis einu sinni logið
á allri æfi sinni.
„Það er ágætt; við skulum láta hann fá stíg-
vélin" kallaði einn af verkamönnunum.
Biskupinn þagði og hélt áfram leiðar sinnar.
Fallbyssur úr pappir. Meðal hinna
inörgu kynlegu hluta, sem nú eru búnir til úr
pappír, má einnig nefna fallbyssur, sem Krupp
garnli hefnr smíðað handa þýzka fótgönguliðinu,
Fallbyssukjapturinn er 5 centimeter(tæpir 2 þuml.)
að ummáli, og fallbyssan er svo létt, að hermað-
Ur getur borið hana fyrirhafnarlaust, en mótstöðu-
hrapturinn er meiri heldur en í stálfallbyssu af
sömu stærð. Það er þó ekki tilætlunin, að þessar
pappírsfallbyssur komi í staðinn fyrir þær, sem
nú eru notaðar, heldur á aðeins að nota þær á
þéim stöðum, þar sem stórskotaliðið kemst ekki
að. Mönnum finnst auðvitað hálf kynlegt að
heyra talað um pappírsbrynjur á vígvellinum,
en í raun og veru er það ekkert óeðlilegra held
ur en að hjólin á járnbrautarvögnunum eða vatns-
fötur geti verið búnar til úr pappír.
Sitt af hverj u. Englendingur, er Ham-
ilton hét, dó fyrir skömmu í grennd við Vínarborg
og lét eptir sig nokkur markverð söfn, svo sem
t. d. 20,000 hnappa af einkennisbúningum um all-
an heim, safn af rándýratönnum og loks 352
blævængi, sem hinar fegurstu konur heimsins
höfðu átt.
Finkennileg erfðaskrá. Fyrir nokkr-
um árum dó ríkur pólskur jarðeigandi Zal-
isky að nafni, er lét eptir sig mjög einkennilega
erfðaskrá og hefur hún fyrst nýlega komið mönn-
um íyrir sjónir. Auðæfi hans voru 100,000 rúblur
og erfðaskrá hans fannst vel umbúin í forsigluðu
umslagi, sem á stóð: „Má ekki opnast fyr en 6
vikum eptir dauða rninn". Menn biðu með þol-
inmæði í 6 vikur og opnuðu síðan umslagið, en
innan í því var annað forsiglað umslag, sem á
var ritað: „Má fyrst opnast einu ári eptir dauða
minn;“ og þannig gekk það þangað til tíminn var
orðinn 5 áf, þá 'loks var komið inn að erfðaskránni,
sem auðvitað bar einnig vott um sérvizku manns-
ins. Hann arfleiddi þann erfingja sinn, er flest
börn átti, að helmingi eigna sinna, en hinnhelm-
inginn átti að láta á vöxtu í 100 ár og átti síðan
að útbýta honum ásamt rentunum til ættingja
hans.
Flókiii spurning. Professorinn (við
prófí sögu): Hvenær og hvar, eptir hvaða bar-
daga og í hvaða ófriði, með hvaða skilmálum og
milli hverra var pessi friður saminn.?
Fagrar hendur. Það er kunnugt, að
írskar konur hafa skarpasta sjón, mestan skilning
og fegurstan litarhátt, en þær hafa einnig hinar
fegurstu hendur í öllum heiminum. Hendurnar á
enskum konum eru of stórgerðar, á amerískum
konum of langar og mjóar, á þýzkum konum of
breiðar og þykkar, á spánverskum konum mjög
ófagrar og illa hirtar, en á írskum konum eru
þær aptur á móti bæði fagrar að lögun og lit.
Raddir ýmsra þjóða. Það er mælt
að Tartarar hafi sterkasta rödd og Þjóðverjar veik-’
asta. Kínverjar og Japanar hafa mjög veika rödd
og yfir höfuð hafa Evrópubúar skærri og fegurri
rödd heldur en -íbúar hinna álfanna.
í London lifa 10,000 menn og konur af vasa-
þjófnaði.
Svefn og heilsa. Sú spurning hefir
komið fram, hvort ekki væri hyggilegast að sofa
eins lítið og unnt væri, til þess að geta unnið þvl
meira. Hinn mikli rafmagnsfræðingur Nikola
Tesla hefir svarað þessu þannig: „Eg er sann-
færður um, að það er mjögjröng skoðun, að menn
eigi að sofa eins lítið og unnt er; ef menn gætu
sofið mikinn hluta af deginum, gætu menn án
efa orðið 200 ára gamlir. Blámennirnir, sem sofa
mjög mikið verða venjulega fjörgamlir. Eg vil
því ráða mönnum til þess að spara líf sitt með
því að sofa eins opt og menn hafa tækifæri til þess".
Fimmtíu ára afmælisblað
Þ»jó;ðólfs
kemur 5. nóvember% eins og auglýst hefur
verið. Verður sent út um land með póstun-
um snemma í desember.
Þeir sem eiga óborgaðan Þjóðólf, œttu
að borga hann sem allrafyrst úr þessu.
Nýir kauþendur að Ji. \ðrg. gefi sig
fram sem fyrst. Þeir fá ókeypis 10 síðustu
bl'óð pessa árgangs ásamt afmœlisblaðinu
og myndunum, ef þeir borga fyrirfram.
Notið nú tœkifœrið.
120
drengurinn, sem eg hafði síðast lagt eins og sveskju eptrr 6V4
tnínútu. Já, því líkt! að þessi drengur hefði sigrað „Kanada.
Karl"! Já, það var hlægilegt! En þetta stóð í blaðinu með
stórum stöfum, svo að hver maður gat lesið það. Mér fannst
sem eg sæi gesti mína og vini gjóta hornauga til mín, eins
°g eg væri einhver gortari, sem hefði aðeins getað talið þeim
trú um sigurvinningar mínar. Ha! ha! Enginn þeirra hafði
þá verið í Berlín. Loks sagði kona mín í einfeldni sinni: „Karl!
Þann hefur víst ekki leyfi til þess að prenta það, þegar það eru
ósannindi?"
Atti eg nú að láta mér þetta lynda?. Eg haíði með
heiðri og sóma áunnið mér nafnið, „glímukóngur heimsins" og
að þessi drenghnokki skyldi ætla að stela því af mér. Það var
sannarlega, að ráðast á æru mína.
Eg fór strax til leikhússtjórnarinnar og krafðist þess, að
auglýsingin yrði apturkölluð. — Þeir sýndu mér bréf frá Plötz,
Sem auglýsingin var í. Þeir báðu mig því um að koma aptur
sfðar. Hinn 15. mundi Plötz koma til Berlínar og þá gætum
við gert út um þetta. Hið bezta og heppilegasta væri, að eg
r!taði mig sem mótstöðumann fyrsta kveldið.
Eg roðnaði og ritaði nafn mitt og þar undir »Kanada-
Karlt.
„Plötz skal ákveða veðféð", sagði eg, „því eg hef nóga
Peninga"
Þegar eg var kominn heim og orðinn rólegri, og konan
111 ín tók að spyrja mig, þá vissi eg ekki, hvað eg átti að segja,
en eg sagði henni ekki frá því, að eg hefði ritað nafn mitt,
®en> mótstöðumanns Plötz í leikhúsinu og tók nú að æfa mig
kyrþey. Mér féll það ekki neitt sérlega þungt, en eg var þó
■°rðinn töluvert stirður. Eg er nú líka 52 ára gamall. En eg
117
þegar mótstöðumann minn, lagði hendurnar á honum niður með
hliðunum og fleygði honum síðan niður.
Auðvitað æpti fólkið, en eg fékk tíu pundin og það voru
þó 180 kr. Hinn vann eg síðar, að vísu var hann örðugri við-
fangs, en eptir sjö mínútur var hann fallinn. Síðan var eg ráð-
inn með góðum kjörum sem verðlaunaglímumaður í Ameríku.
Og þarna, hinumegin við hafið, var eg í fimmtán ár og
fór um öll Bandaríkin, og hvar sem eg kom sigraði eg alla, t. d.
Nigger-Jim, Le Benoit, Colderidge, Bill Jones, Kentucky-Bob,
mestitzan Miquel, Passado, og Suður-Ameríkukappann.
Eg byrjaði starf mitt í Kanada og var eg því kallaður
Kanada-Karl. Að síðustu sigraði eg f hinni miklu glímu í San
Francisko, O. Necle glímumeistara heimsins. Að 41 mínútu
liðinnihafði eg sigrað hann, og hinn 14. júní 1868 varð eg glímu-
meistari heimsins.
Eg hefi sagt yður allt, og eg krefst þess að það sé bók-
að, svo að það sjáist, að eg er ekki neinn flautaþyrill, sem glími
á sunnudögunum fyrir 10 krónur, svo sem nú er orðin alvenja.
Starf mitt er örðugt, mjög örðugt. Sífellt er maður hræddur
um, að úti sé um allt. Ótta hef eg að vísu ekki þekkt, en
geðshræringar. Eptir því, .sem maður eldist verðúr maður æfð-
ari, því að fyrrum, þegar eg byrjaði að glíma, voru menn ekki
eir.s duglegir og nú. En hinir ungu hafa lært ýmislegt og
þá ríður á að vera ekki smeikur. Nú eru þeir komnir fram úr
oss, maður eldist og kemst af bezta skeiðinu. Á þrítugsaldrin-
um er maður enn ófullkominn, á fertugsaldrinum er maður á
bezta skeiði, en á fimmtugs aldrinum fer manni að hnigna. Mað-
ur ferðast auðvitað ekki einn. Maður verður að hafa einhvern
með sér, sem maður geti æft sig við, og maður glímir við hann
til þess að stirðna ekki.