Þjóðólfur - 27.01.1899, Blaðsíða 3

4
Eyrarbakka 15. jan.
Nú er ágætur afli, þegar á sjó gefur og er
™ mjög vel stundað á Stokkseyri, en miklu
miður hér, eins og vant er, utan vetrarvertíðar-
1Qnar og er þó synd að segja, að fólk hafi miklu
annríki að gegna um þessar mundir. Einstöku
^ttn eru líka svo hyggnir að vilja ekki lána skip
s*n upp á nokkra róðra og fyrir það sama verð-
Ur niargur fátæklingurinn að sitja í landi og fara
^ ttis við björgina. Sannleikurinn er sá, að hér
getur ekki heitið, að sjór sé stundaður nema á
vetrarvertíðinni og Stokkseyringar eru miklubetri
sJómenn en Eyrbekkingar yfirleitt, þó það eigi
s^r auðvitað undantekningar.
i’að lítur út fyrir, að menn verði að fara að
..hátta í björtu", heyrist sagt hér um þessar mund-
lr> því steinolía fæst hvergi í verzlunum hér aust-
anfjalls, það menn vita, og er það bagalegt svona
Snemma á vetri. Hefur það og sjaldan hent
Lefoliisverzlun fyr, að verða uppiskróppa með
no-udsynjavöru, því eins og menn vita, hefur opt-
ast lengst balað á henni með þær. Væri nú þörf
h, að mannvinir þeir, sem sýnt hafa mestan ötul-
'eik sinn og ósérplægni í því, að sækja marga
hestburði af brennivíni til Reykjavíkur á vetrum,
■°pt í afarillu veðri og ófærð, vildu nú snúa við
blaðinu og flytja steinolíu á ankerum sínum, í
staðinn fyrir brennivín, þó dýrmætt sé alltaf að
eiga það, þegar eitthvað fæst í soðið úr sjónum.
Ný Good-Templar stúka var stofnuð hér á
fýjársdag og gera menn sér góðar vonir um
hana, enda kvað hún fjölga meðlimum og vera
'skipuð mjög nýtum mönnum.
„Skuggasveinn" og „Æfintýri á gönguför"
hafa verið leikin hér öðruhvoru á vlxl í vetur, til
hgóða fyrir hið alkunna góðgerðafélag, Kvenn-
félagið og að hálfu leyti til ágóða fyrir Lúðrafé-
'agið og hefur verið gerður góður rómur að báð-
nm sjónleikunum. Einnig voru þeir leiknir á
•Stokkseyri í sama tilgangi, um síðustu helgi, í
vörugeymsluhúsi hr. kaupm. Olafs Arnasonar og
voru vel sóttir. Hafa leikendurnir gert mikið
Orð á því, hve hr. Olafur Arnason og kona hans
frú Margrét Árnason hafi tekið sér vel og verið
rS
þeim hjálpleg með allt, sem þá vantaði og enga
borgun tekið fyrir húsið og fleira, er þeir þurftu
að fá lánað hjá þeim. Hjón þessi fá almennings
lof fyrir lipurð slna við alla, æðri og lægri, og
láta sér annt um að styrkja hverskonar gott og
þarflegt málefni og eru laus við sýtingssemi og
smásálarskap. Aptur á móti höfðu einhveijir
sýnt leikendum smá ónot, svo sem að kæra þá
fyrir að hafa tekið upp á því að leika þar aust-
urfrá, en haldið er að minna hafi orðið um ár-
angurinn af því, en til var ætlazt.
Taugaveiki kvað vera í þrem mönnum á
Stokkseyri eða þar í grennd' og læknir hefur
bannað samgöngur við þau heimili, sem veikin
er á, og kennslu í barnaskólanum þar um tíma.
I dag dó úr lungnabólgu Sigurður bóndi
Eyjólfsson á Kaðlastöðum -'ið Stokkseyri, 65 ára
gamall, mjög heppinn sjósóknari um langan tíma
á fyrri árum, mesta ljúfmenni og ráðvandur mað-
ur. Hann var giptur eptirlifandi ekkju sinni, Þóru
Jónsdóttur frá Oseyrarnesi og bjuggu þau saman
á Kaðlastöðum í full 30 ár, þau eignuðust 4börn
og eru 3 þeirra á lífi, öll uppkomin og mann-
vænleg.
Mannalát.
í Austur-Landeyjum létust 2 merkii bænd-
ur síðastl. haust: Markús Þórðarson á Lágafelli
31. okt. og Guðmundur Guðmundsson frá Hallgeirs-
ey, er lengi bjó á Voðmúlastöðum og Kirkjulandi.
Hann lézt 1. nóv. úr lungnabólgu, 65 ára gamall
talinn „einhver hinn læknisfróðasti ólærðra manna
þar í sýslu, og hjálpaði opt og vel bæðimönnum
og skepnutn“.
Látinn er 23. þ. m. Björn Jóhantisson bóndi
á Þúfu í Ölfusi, eptir langa legu. Þrein dögum
áður ándaðist systir hans Anna Jóhannsdóttir
ekkja Gísla heit. Hannessonar, er bjó á Kotferju.
Hér í bænum andaðist í gær Jóhannes Han-
sen kaupmaður, eptir þunga og langá legu, rúml.
fertugur að aldri. Hann var danskur að ætt, en
hafði alið mestan aldur sinn hér á landi. Var
lengi verzlunarstjóri fyrir H. Th. A. Thomsen
kaupmann hér í bænum, og gat sér almennings-
lof fyrir lipurð, dánumennsku og drenglyndií við-
skiptum. Hann var kvæntur og á mörg börn
á lífi.
Almennur safnaðarfundur, mjög fjölsótt-
ur, var haldinn hér í bænum 24. þ. m. til að ræða
um nýtt kirkjugarðstæði, er kirkjustjórnin vildi fá
suður á Melunum, eins og skýrt var frá í 2. tölubl.
þessa blaðs. Eins og vænta mátti voru allir á
einu máli um, að kirkjugarðstæði þar suðurfrá
væri öldungis óhæfilegt, bæði sökum vatnsaga í
jarðveginum mestin hluta ársins o. fl., og var í
einu híjóði skorað á kirkjustjórnina að útvega
annan hentugri stað. Var í umræðunum skýrt
tekið fram, að Melshúsalóðin væri lang heppileg-
astur og langbeztur staður fyrir grafreit, eins og
vikið var á í Þjóðólfi. Samkvæmt þessum úrslitum
mun bæjarstjórnin synja kirkjustjórninni um kirkju-
garðstæði á Melunum, svo að þessi flugamunþann-
ig dauð, og Melarnir því lausir til annarar notk-
unar fyrir bæjarfélagið í framtíðinni. Munu fá-
ir vera samdóma einum bæjarfulltrúanum (dr. J.
Jónassen) um það, að þar sé svo „hryllilega ljótt(!)«
að staðurinn sé meðal annars fess vegna óhæfur
fyrir kirkjugarð, þá er allir vita, að útsýni er það-
an hið fegursta í allar áttir. F rá þeirri hlið skoðað
eru Melarnirhið ákjósanlegastaskemmtigarðsstæði,
auðvitað með nokkrum tilkostnaði, en tiltölulega
þó margfalt minni, en til þess þyrfti að gera þar
viðunanlegan kirkjugarð.Þar er sinn háttur á hvoru.
5 Nýja Öldln«, blaðið, sem stofnað var
eptir þinglausnir 1897, sællar minningar, er nú
að kveðja, eptir i'/4 árs útivist, og munu flestir
segja henni að »fara í friði«, En hún kvað eiga
að endurfæðast í alþýðlegu tímariti, og er von-
andi, að nokkrar arkir af þvl verði að minnsta
kosti prentaðar fyrir næsta þing, sem sýnishorn
handa fulltrúum þjóðarinnar.
tsiand var og í þann veginn að taka
andvörpin nú um áramótin, en nokkrir
»brjóstgóðir menn« hafa lagt á það líkn-
arlófana í bráðina, svo að það á fyrst um sinn
að korna út að eins einu sinni í hálfum mánuði
og í nokkru minna broti en fyr. En hvað sem
segja má um það blað og ritstjóra þess, þá er
það ekki neitt sérlega göfugmannlegt, að sparka
1 keppinaut sinn, er hann liggur flatur í
fjörbrotunum, á þann hátt, sem »Isafold« hcfur
gert það.
4
Hann er ef til vill veikur — eða ef til vill dauður" sagði hún hægt
■°g andvarpaði þungan.
„Er langt síðan að þú hefur frétt af honum?“
„Já, það er mjög langt síðan".
„Þá býr hann víst langt í burtu héðan?“.
„Já, í Bischafrode".
„I Bischafrode!" kallaði Arnaldur upp'yfir sig, „þar hef eg
ktuð í fjórar vikur og þekki hvert mannsbarn i bænum“. „Hvað
heitir hann “ ?
„Henrik — Henrik Vallgutt", sagði stúlkan, hann er son-
'Ur skólameistarans í Bischafrode".
„Nei!“, sagði Arnold, „eg heimsótti skólameistarann á hverj-
úm degi, en hann hét Burlitig, eg veit ekki af neinum í bænum
Sem heitir Vallgutt".
„Hvernig getið þér þekkt alla menn í bænum"? sagði stúlk-
atl með glettnislegu brosi, sem fór henni enn betur, heldur en
^ryggðarsvipurinn áður.
„En frá Bischafrode geta menn gengið hingað á tveim eða
Þrem klukkustundum".
„Og þó kemur hann ekki, þótt hann hafi lofað mér því
sbátt og stöðugt" sagði stúlkan og andvarpaði.
„En hann kemur víst" sagði Arnaldur til þess að hugga
^afia, »því ef hann hefur lofað þér því, þá hlyti hann að hafa
sí:einhjarta, ef hann efndi það ekki — og Hinrik þinn hefur það
vfst ekki.“
»Nei«, sagði stúlkan, »en nú þori eg ekki að bíða lengur
ePtir honum, því eg a að vera heima við miðdegismatinn, ann-
ars ávítar faðir minn mig«.
»Hvar býr þú«?
Þorpiö horfna.
Eptir Fr. Gerstdcker.
Haustið 188— gekk ungur maður, glaður og kátur, með
liðsmaunatösku á bakinu og staf í hendinni, í hægðuin sínum
eptir akveginum, sem liggur á milli Marisfeld og YVichelhausen.
Það þurfti ekki annað en að líta á hánn til þess að sjá,
að hann var ekki iðnaðarpiltur, sem flakkáði um til þess að
leita atvinnu, því að allt bar vott um, að hann væri listamaður.
Uppmjói hattuánn hans, langa bjarta hárið, rnikla skeggið, og
jafnvel flauelsjakkinn, sem var töluvert slitinn, skýrði frá því,
að hann væri listamaður. Hann hafði hneppt frá séi jakk-
anum, svo að það sást inn á hvíta, laglega skyrtu, sem var
bundin saman með svörtum silkiklút, með stórri borðalykkju á.
Þegar hann var farinn að nálgast Marisfeld, var hringt til tíða,
svo að hann staðnæmdist, hallaðist fram á staf sinn og hlust-
aði á klukknahljóminn, sem ómaði svo fagurlega í blíðviðrinu.
Það var nú hætt að hringja, en þó stóð hann þarna kyr
og horfði hugfanginn upp til tjallanna; hugsanir hans dvöldu
við hið litla og vingjarnlega þorp, heima hjá móður hans og
systrum og það komu ósjálfrátt tár fram í augu hans. En hinn
glaðværi hugur hans gat ekki lengi dvalið við daprar hugsanir;
hann tók brosandi af sér hattinn og heilsaði með hjartanlegu
brosi í áttina til heimkynnis síns; síðan þreif hann stafinn og
hélt hratt áfram eptir þjóðveginum,