Þjóðólfur - 18.01.1901, Blaðsíða 3

i5
(á grammófón) og sungin ýms sönglög. En er borð-
haldið var úti (um kl. 87») var gengið í Goodtempl-
arahúsið og sungin 4 lög (Lofið guð, nú ljómar
dagur, lag eptir Rolle, þrjár alþýðuvísur, lagept-
ir Mendelsohn, Lilla Stina (Wallin) og íslandslag
(Pacius); því næst var leikinn gamanleikurinn:
»Frænka Charlesarc og sungin á eptir 4 lög: (Ó.
guð vors lands, Þá eik í stormi hrynur háa, Skóg-
argildi (Weber) og ísland: Þú álfu vorrar yngsta
land eptir H. Hafstein með nýju lagi eptir Jón
Laxdal verzlunarstjóra. Að því loknu var aptur
gengið til bæjarþinghússins um kl. 11 og þar
skemmt sér við ræðuhöld, hljóðfæraslátt, dauz,
leiki o. fl. fram á nýju öldina. Er svo að sjá,
sem hátíðahald þetta hafi verið allfjörugt og til-
komumikið. Kvæði H. H. og »prógram« fyrir há-
tíðahaldinu, hvorttveggja sérprentað mjög smekk-
lega í prentsmiðju St. Runólfssonar.
Jaröarför Steingr. Johnsen’s söngkennara
fiór fram hér 1 bænum 11. þ. m. með allmikilli
viðhöfn, og var líkfylgdin einhver hin fjölmenn-
asta, er hér hefur sést. Séra Þórhallur Bjarnar-
son hélt húskveðjuna, og var þá sungið eptirfar-
andi kvæði eptir Bjarna Jónsson frá Vogi:
Sú þögn er eins döpur og þungbúin nótt,
er þagnar fagur söngur og allt verður hljótt.
En þyngri er sorgin, er söngvarinn deyr
og sundur brostinn strengurinn hljómar ei meir.
Sú þögnin er sárari' en svartasta nótt,
í sölum auðum verður svo grátlega hljótt.
Nú grúfir hér yfir oss þögnin svoþung,
þvl þögnuð er nú röddin, sem jafnan var ung.
Og söngvarinn horfinn sem hljómur, er deyr,
og hjartans strengur brostinn og titrar ei meir.
Hann vinunum var eins og ljúfasta lag,
það lag er orðið minningar bergmál í dag.
Og autt er í sölum og sorgin er þung,
en sífellt vakir minningin fögur og ung.
Hún syngur um líf hans með hugljúfum hreim,
sem hverfur trauðla burtu í ómælisgeim.
Og vinunum léttir hún hugstríð og harm,
og hjúfrar beztu svaldögg í ástvina barm.
Nú söngvarinn hvarf oss, og hljótt er í sal,
í hugum orðstír prúðmennis lifa þó skal.
í kirkjunni voru sungin fögur söngljóð, er
Einar Benediktsson hafði ort undir lagi, er
landshöfðingjafrú Olufa Finsen hafði samið fyrr-
um og sungið var við jarðarför Jóns Sigurðs-
sonar. »Sólóc (sopran) í ljóðum þessum söng
frk. Elizabet Steffensen og þótti takast mjög
vel, en »sóló« (bas) söng Jón Jónsson sagnfræð-
ingur; fór allur söngurinn vel úr hendi, enda
«fður söngflokkur karla og kvenna, er hélt hon-
um uppi. Þá sungu lærisveinar lærða skólans
kveðju, er Jóh. G, Sigurðsson skólapiltur hafði
ort. Eptir að sálmurinn »ó, blessuð stund* var
sunginn, og áður en líkið var hafið út úr kirkj-
unni lék. hr. Brynjólfur Þorláksson á »harmóníum«
hið nafnfræga sorgargöngulag eptir Chopin, og
mun það vera í fyrsta skipti, sem þetta fræga
listaverk hefur verið leikið hér við jarðarfarir.
Var öll athöfnin einhver hin hátíðlegasta og virðu-
legasta, sem hér hefur fram farið við slík tæki-
færi.
Skraddaraþankar um jarðarfarir.
Þjóðólfur minn! Svo er mál með vexti, að
eg kvfði því, að útför mín geti orðið einhverjum
að fjörtjóni. Eg er, ef satt skal segja, heldur
glldur og breiður um búkinn, en nú eru, eins og
mönnum mun kunnugt, kirkjudyrnar í Reykjavík
svo hraparlega mjóar, að smiðurinn virðist ann-
aðhvort hafa ætlazt til, að stórvaxnir og gildir
menn væru alls ekki bornir í kirkju, eða að hinn
dauði risi upp aptur og héldi á kistugreyinu á
bakinu út úr kirkjunni eða þá að kistan færi
sjálfkrafa út. Eg hef einu sinni komizt í að bera
kistu, sem var nokkru breiðari en þær gerast, ut-
ar eptir kirkjunni; þegar eg kom í innri dyrnar
stóð eg þar fastur og gat hvorki hreyft legg né
lið og mundi sjálfsagt hafa orðið þar til, ef með-
burðarmenn mínir hefðu ekki aumkvast yfir mig
og skotið kistunni einhvem veginn á ská, svo
eg slapp úr kreppunni. Nú vil eg biðja þig
Þjóðólfur minn, að hlutast til um, að annaðhvort
verði kirkjudyrnar víkkaðar svo, að hægt sé að
bera breiða kistá í gegnum þær eða að sjá um,
að eg og mínir líkar að gildleika séu alls ekki
bornir í kirkju; því að hinn dauði er ekki bætt-
ari með það, þótt hann kremji llftóruna úr ein-
um eða fleiri mönnum við úthafning síná.
Skyldi eg deyja á vetrardegi vil eg biðja
góða menn að standa ekki 7-t stundar eða 7»
stund yfir gröf minni og hafa ef til vill upp úr
því niðurgang, garnakvef, lungnabólgu eða eitt-
hvað annað þvílíkt góðgæti. Þetta er ósiður, sem
tíðkast ekki í neinu landi nema Islandi. Þegar
búið er að syngja eitt eða tvö vers eða leika
stutt lag á lúðra (choral), og presturinn er búinn að
kasta rekunum á, þá fer líkfylgdin burtu og þá
fyrst taka líkmennirnir til starfa sinna að moka
niður í gröfina. Að síðustu skal eg geta þess,
að eg ætla f erfðaskrá minni að stofna tvær dán-
argjafir, aðra handa presti, sem les yfir mér bóka-
og blaðalaust, hina hánda manni, sem hefur dugnað
í sér að koma upp líkvagni til þess að flytjalík-
in á suður í kirkjugarð. Að svo mæltu kveð eg
þig Þjóðólfur minn og bið þig að birta almenn-
ingi þetta.
Mannvinur.
Úr Mjóaflrði eystra er skrifað 7. des. f.
á. »Tíðin góð og fiskafli töluverður: stór ýsa
og þorskur. Ekki hefur gufuskipaútgerðin
getað borgað sig hér eystra. Þeir hafa 3 gert
hér tilraun með það nokkur undanfarin ár: Wathne
og svo erfingjar hans með 3 skip, danskt hlutafé-
lag, sem stórkaupm. Thor Tulinius var víst fram-
kvæmdarstjóri fyrir með, 2 skip og Konráð Hjálm-
arsson kaupmaður með 1 skip, alls 6 skip. Það
er sagt, að öll þessi gufuskipaútgerð
hætti og skipin verði seld; sum er þegar
búið að selja. Allir þessir menn hafa haft held-
ur tjón en ábata af útgerðinni og öfluðu þó
Wathnesskipin opt mætavel. Svo fór um sjóferð
þá. Með þessum tilraunum sýnist vera nokkur
reynsla fengin fyrir því, að gufuskipaveiðar muni
ekki borga sig hér við land með þessu fyrirkomu-
lagi sem hér tíðkast, nfl. að salta og verka fisk-
inn hér upp á gamla háttinn. En alls ekki er
víst fyrir því, að gufuskipaveiðar geti ekki borg-
að sig hér sé fiskurinn fluttur út nýr eða sé hægt
að selja hann nýjan t. d. til Englands, eða ann-
að, þar sem nýr fiskur er vel borgaður«.
Maður varð úti á Kerlingarskarði föstu-
daginn næstan fyrir jól (21. des.), Jón Þórðar-
s o n að nafni, vinnumaður frá Hofstöðum í Mikla-
holtshrepp, lætur eptir sig ekkju og 5 börn öll
ung. Hann var á heimleið úr Stykkishólmi, hreppti
blindbyl með hörkufrosti og var enn ófundinn 10.
þ. m. Á sama fjallvegi varð maður úti í fyrra
vetur og sá þriðji nokkrum árum áður. »Þetta ætti
að vera næg hugvekja til þess að vegur þessi yrði
varðaður sem fyrst, þar sem hann er bæði mjög
fjölfarinn og þar að auki landsjóðsvegur nú orð-
inn« segir fréttaritari úr Miklholfthreppi.
Maðup drekkti sér á Akureyri síðastl.
gamlárskveld: Gísli ljósmyndari Benediktsson
(Jóhannssonar prests á Kálfafellsstað Benedikts-
sonar). Var fluttur þangað fyrir skömmu frá Sauð-
árkrók. Hann var ungur maður og rak iðnsína
með dugnaði, en sagt er, að hann hafi verið tek-
inn að sýkjast af holdsveiki, og muni þessvegna
hafa fyrirfarið sér.
Skjalafölsun. Maður nokkur að nafni
Jóhannes Jóhannesson skipstjóri á Sauðárkrók,
sveik 600 kr. lán út úr sparisjóðnum á Akureyri
seint í nóv. undir nafni annars manns (bónda 1
Skagafirði); hafði falsað öll lántökuskjölin, og
strauk svo með peningana norður í Þingeyjar-
sýslu. Komust svik þessi upp af tilviljun og var
manninum veitt eptirför, náðist hann í Sandfells-
haga í Axarfirði, og var fluttur til Akureyrar; ját-
aði hann brot sitt, en meiri hluta peninganna
hafði hann eytt eða komið undan, sagði að þeim
hefði verið stolið, þar sem nann hefði falið þá.
Veöurátta hefur verið mjög vætusöm það,
sem af er nýju öldinni: stöðugar rigningar að kalla
má, en hlýviðri óvenjulega mikið um þetta leyti árs.
Hús c. 10X11 úlna (eða nálægt
þeirri stærð, má vera heldur minna) óskast til
kaups strax við Laugaveg eða Lindargötu.
Rvk. 16. jan. 1901.
Einar B ene dikts son
yfirréttarmálafærslumaður.
B ANN.
Að gefnu tilefni, banna eg öllum, að festa
upp auglýsingar á hús mitt (nr. 7 í Aðalstræti)
og á girðingarnar milli húsanna og umhverfis
vörugeymsluhúsið.
Reykjavík 16. jan. 1901.
B. H. Bjarnason.
Þegar við urðum fyrir því mikla mótlæti í fyrra
haust, að einkadóttir okkar, Filippía, veiktist svo í
fæti, að hér var þrátt fyrir alla góða viðleitni lækn-
anna hr. Ásg. Blöndal og hr. Guðm. Guðmundsson-
ar, ekki unnt að fá þá lækningu, er með þurfti, urðu
fjölda margir góðir menn og konur til þess að rétta
okkur hjálparhönd, svo að við gætum Ieitað læknis-
hjálpar í Reykjavík. Viljum við sérstaklega geta
þess, að mikill og vandaður samsöngur var haldinn
hér til ágóða fyrir okkur, fyrir tilhlutun og með að-
stoð þessara manna: frú E. Nielsen, frú K. Blöndal,
frk. Ragnh. Blöndal, frk. Guðm. J. Nielsen. frk.
Halldóru Guðmundsd., hr. Guðm. Oddgeirss., hr.
Gísla Jónss., hr. Jóns Pálss., hr. Guðm. Guðmundss.,
og hr. Sig. Eiríkss. og í sama sinn hélt hr. prestur
Ólafur Ólafsson í Arnarbæli fyrirlestur í þessu skyni.
Kvennfél. á Eyrarbakka gaf okkur nm 5 krónur og
auk þess studdu ýmsir einstakir menn okkur með
fjárframlögum, svo sem: hr. próf. Valdimar Briem,
hr. prestur Ólafur Sæmundss., verzlunarm. hr. Guðm.
Sigmundss., og hr. kaupm. Konráð Hjálmarss. Mjóa-
firði; ennfremur þessi hjón: hr. verzlunarstj. P. Niel-
sen, og E. Nielsen, hr. bóksali Guðm. Guðmundss.
og Ástríður Guðmundsdóttir, hr. organisti Jón Pálss.
og Anna S. Adolphsdóttir o. fl. Fyrir alla þessa
höfðinglegu hjálp og hluttekningu í okkar bágu kjör-
um, þökkum við af hrærðu hjarta, sömuleiðis hr.
Guðna Þorbergssyni á Kolviðarhóli og konu hans,
hr. Erl. Zakaríassyni og konu hans, hr. Jóni Ein-
arssyrfi Mundakoti og konu hans, svo og frú Rósu
Jörgensen, frú Önnu Magnúsdóttur í Reykjavík, og
síðast en ekki sízt, hinum góðfrægu höfðingshjón-
um Guðm. lækni Magnússyni og frú hans, fyrir
dæmafáa nærgætni og hjálpsemi við okkar elskuðu
dóttur, er nú sendir þeim og öllum öðrum, er reynd-
ust henni hjálpsamir og huggandi í hinum miklu
þrautum hennar, hjartans kveðju sína og þakklæti
fyrir allt og allt. Óskum við síðan að lyktum, að
öllum nauðlíðandi mönnum mætti ávallt hlotnast að
geta með réttu fagnað jafnalmennri og mikilli hjálp-
semi og hluttekingu náungans, eins og við nú getum
gert.
Mundakoti á Eyrarbakka 5. jan. 1901.
Margrét Filippusdóttir. Árni Jónsson.