Þjóðólfur - 17.10.1902, Blaðsíða 3

16y
verður að lokum hálfringlaður. Margar
einstakar lýsingar í bókinni eru góðar, en
í heild sinni eru atburðirnir fremur óeðli-
legir, og mjög dularfullur (mystiskur) blær
yfir flestum persónunum, er naumastvirð-
ast geta átt heima í nútíðinni. En með
þessu marki brenndar eru fleiri sögur þess-
arar skáldkonu. Þung reynsla sjálfrar
hennar frá æskuárunum, þar á meðal kynni
hennar af einum nafnkunnum íslendingi,
sem nú er látinn fyrir fáum árum, virðist
hafa markað sér djúp spor í sálarlífi henn-
ar og gert hana að einskonar málsfærslu-
manni eða varnaraðila ungra stúlkna, er
verða léttúðugum, vel ættuðum stúdentum
að herfangi í sakleysi æskunnar.
3. Snorri Sturluson: Gylfngynning. Over-
sat af Finnur Jónsson. Köbenhavn
(G. E. C. Gad.) 108 bls. 8™ með skýr-
ingum og registri.
Þýðing þessi, sem landi vor dr. Finnur
hefur gert, virðist vera vel af hendi leyst,
og skýringarnar aptan við eru til mikils
skilningsauka fyrir danska lesendur. Gylfa-
ginningu sérstakri hefur áður verið snúið
á dönsku bæði af Nyerup og af E. Jesssen,
auk þeirra þýðinga, sem gerðar hafa ver-
ið af Snorraeddu allri, en dr. Finni þykja
þær þýðingar að ýmsu gallaðar, og ekki
sem nákvæmastar.
Sorgarheimilið.
Eg kom inn ! hús þar sem sorgin sat
og svörtu var stóll hennar búinn,
því heimilisvonin var borin á braut
og burt var þess hamingja snúin.
Þargægðist fram hvarvetna minning svo mörg
sem mildandi hönd á mig lagði.
og móðirin gekk þar svo grátin og þreytt
þótt glaðleg hún væri í bragði.
Mér fannst sem eg hitta þar framliðna sál
án frændsemi tengda við mfna,
og hvar sem eg lauk þar upp blaði’ eða bók
hún benti á minningu sína.
Eg hugsaði með mér: hve sæl ert þú, sál,
þú sér það sem myrkrið nú skýlir,
og þegar eg horfi’ á þín hérvistarspor,
minn hugur í faðmi þér hvílir.
Mér finnst eins og ýfast mín eldgömlu kaun
er einhvern eg sé þann er grætur,
því eg geng á brennandi bröndum hvern dág
og bölið mig faðmar um nætur.
En þegar eg sé yfir sorginni bros
og sárin með stillingu borin,
þá finnst mér sem lífsaflið lifna á ný —
því legg eg svo opt hingað sporin.
# *
Lausn frá prestskap
hefur séra Jón Þorláksson á Tjörn á
Vatnsnesi sótt um vegna heilsubilunar.
Dáinn
er 29. f. m. Magnús Asgeirsson
læknir á Dýrafirði, tæplega fertugur að aldri
(f. 6. jan. 1863) útskrifaður úr skóla 1884,
tók próf í læknisfræði við háskólann vor-
ið 1896, var svo settur aukalæknir 1 efri
hluta Árnessýslu um haustið s. á., en auka-
læknir í Vestur-ísafjarðarsýslu 1899 og fékk
veitingu fyrir Þingeyrahéraði 1900, og nú
í haust var honjttm veitt Flateyjarhérað í
Barðastrandarsýslu, en var ekki fluttur
þangað. Hann mun hafa látizt úr lungna-
tæringu. Var kvæntur Magneu Isaksdótt-
ur, ættaðri af Eyrarbakka,
Húsbruni
varð nýlega á Sauðárkrók enn einu sinni.
Brann þarniður til grunna íbúðarhús Popps
kaupmanns, en verzlunarbúðina tókst að
verja með naumindum. Þeir fara að ger-
ast nokkuð tíðir þessir eldsvoðar f kaup-
túnum hér. Er hætt við, að eptirlit með
ofnum og eldfærum sé ekki eins gott og
nákvæmt, eins og æskilegt væri. Þetta
mun vera 3. eða 4. húsbruninn á Sauð-
árkróki á næstl. 2—3 árum.
Landakotsspítalinn
katólski var vígður á hádegi í gær, og
voru margir bæjarbúar staddir við þá at-
höfn, og skoðuðu spítalann á eptir. Er
hús þetta hið vandaðasta, og útbúnaður
annar eptir því sem tíðkast á sjúkrahús-
um erlendis. Hafa nú læknarnir hér loks-
ins fengið spítala, er nokkurnveginn mun
samsvara kröfum tímans. En óneitanlega
hefði verið viðkunnanlegra, að landið
hefði reist slíkt hús. En ei að síður er
það gleðilegt, að hér er þó komið á fót
sjúkrahús, er getur veitt sjúklingum öll
þægindi, sem veitt verða. Hvað sem trú-
arbragðakreddunum líður, þá getur enginn
neitað því, að líknarstofnun St. Jósefs-
systranna, sem spítali þessi er kenndur við,
er hin virðingarverðasta. Eru þær og
hvarvetna viðurkenndar ágætar hjúkrunar-
konur. 6 sjúklingar eru nú þegar komn-
ir á spítalann, en hann mun geta rúmað
um 40 alls.
Verð á sláturfé
hefur verið allhátt hér í bænum í haust,
bezta kjöt 22—23 a. pd. og stundum jafn-
vel 24—25 a., hið rýrasta naumast farið
niður úr 20 a., mör 25 a. pd., en gærur
að jafnaði ekki meira en 22 a. pd., og
láta seljendur lakast yfir því verði. Afar-
margt fé hefur komið hingað til bæjarins
úr ýmsum áttum, þar á meðal nokkur
hundruð austan af Síðu, en ávallt er þó
eptirspurnin söm og jöfn, því að markað-
ur á fé er orðinn hér harla mikill, sakir
hinnar hraðfara stækkunar bæjarins ásíð-
ustu árum.
Veðurátta
hefur verið ágætlega góð það sem af er
haustinu, framhald af hinu fágæta sumri,
svo að menn muna ékki eptir jafngóðri
tfð samfleytt síðan um sumarmál að kalla
má. Enginn snjór fallinn enn hér í fjöll.
Skarðsheiði t. d. alauð úr Reykjavík að
sjá, nú eptir miðjan október, og hefur þar
ekki sést hvítur díll í fjallinu síðan seint
í sumar, og þykir Reykjavíkurbúum það
fágætt.
Safarmýri.
I fréttabréfi úr Rangárvallasýslu hér í
blaðinu 3. þ. m. getur fregnritinn þess með-
al annars, að sagt sé, að Safarmýri hafi
verið »að mestu teigslegin« í sumar. En
nú hefur nákunnugur maður skýrt oss frá
að þetta stafi af ókunnugleika fréttaritar-
ans, setn býr austarlega í sýslunni. Sá
hluti mýrarinnar, sem sé eign jarðarinnar
Bjólu og Vetleifsholtshverfisins hefur ver-
ið sleginn að mestu upp, en mikill hluti
mýrarinnar, er Þykkvabænum heyrirtil, hafi
ekki orðið sleginn sakir vatns, og muni
ekki ofreiknað, að það sé um 20,000 hesta
engi. Störin á því svæði hafi t. d. náð
manni í öxl, en ómögulegt að ná þessu
mikla grasi sakir vatnsaga. Taldi maður
þessi ekki annað fyrirsjáanlegt, en að vest-
urhluti Utlandeyja og Þykkvibærinn yrði
óbyggilegt svæði og legðist í auðn sakir
vatnaágangs úr Þverá og öðrum ám, er
þar ægir saman og flóa yfir allt. Sagði
hann, að enginn tryði þeim vandræðum,
sem ekki væri þessu kunnugur.
Til þeirra sem neyta hins ekta
Kína-lífs-elixírs.
Með því að eg hef komizt að raun
um, að þeir eru margir, sem efast um,
að Kína-lífs-elixírinn sé jafnáhrifamik-
ill sem fyr, vil eg hér með leiða at-'
hygli manna að því, að elixírinn er
öldungis samskonar sem fyr. og selst
með sama verði sem áður nfl. 1 kr.
50 a. flaskan, og fæst hann alstaðar
á íslandl hjá hinum háttvirtu kaup-
mönnum. Ástæðan fyrir því, að hann
er seldur svona ódýrt, er, að það voru
fluttar til íslands allmiklar birgðir af
honum, áður en tollhækkunin gekk í
gildi.
Neytendur elixírsins eru alvarlega
beðnir um sjálfs síns vegna, að gæta
þess, að þeir fái hinn ekta Kína-lífs-
elixír með hinu skrásetta vörumerki á
flöskumiðanum: Kínverji með glas í
hendinni og firmanafnið Waldemar Pet-
ersen Frederikshavn, ennfremur að á
flöskustútnum standi í grænu
lakki. Fáist elixírinn ekki hjá kaup-
manni yðar eða heimtað sé hærra
verð en 1 kr. 50 a. fyrir hverja flösku
eru menn beðnir um, að skrifa mér
um það á skrifstofu mína Nyvej 16,
Kjöbenhavn.
Waldemar Petersen
Frederikshavn.
Notið Tækifærið.
Jörðin BJARNARHÖFN í Helga-
fellssveit í Snæfellsnessýslu með hjáleigun-
um Efrakoti og Neðrakoti og Ámýrum og
eyðijörðunum Guðnýjarstöðum, Hrútey og
Hafnareyjum (sjá nákvæmari lýsingu í 36.
tbl. Þjóðólfs þ. á.), sem er alþekkt ágætis-
jörð, er til sölu með góðum kjörum. Menn
snúi sér til hr. faktors Richters í Stykkis-
hólmi eða cand. juris Hannesar Thor-
steinsson í Reykjavík.
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Prentsmiðja Þjóðólfs.
48
Sama þögn sem fyr.
„Ó, þér ættuð að svara skipstjóranum, ungfrú!" mælti matseljan.
Stúlkan fór að gráta og sneri við mér bakinu. Eg gekk út og spurði
eptir Bulstrode skipstjóra. Eg hitti hann í káetu hans og sagði honum
alla söguna um ungfrú Minnie.
„Eg mundi aldrei taka að mér, að gæta ungrar stúlku", sagði hann
brosandi, þótt hann væri hálfhissa. „Eg hef haft dálitla reynslu fyrir
mér í þeim efnum, og skal segja yður frá þvf í annað skipti. En ger-
ið þér boð eptir stýrimanninum, og vitið hvað hann hefur sér til málsbóta".
Aiken kom að vörmu spori. Hann var fölur útlits, en djarfmann-
legur á svipinn og ósmeikur að sjá. Eg var ekki lengur yfirmaður hans.
Skipið var sokkið og Aiken þurfti ekki framar að hlýða mér, sem hús-
bónda sfnutn. í nafni og umboði Mills vinar míns skoraði eg á hann,
að segja mér hreinskilnislega, hvernig sambandi hans og ungfrú Minnie
væri háttað, hvort hann hefði hjálpað henni við þessa sjálfsmorðsbrellu
hennar, hvar hann hefði leynt henni í skipinu, og hvað hann ætlaðist
fyrir. Mér virtist Bulstrode horfa á hann með ánægjusvip, og eg verð
að kannast við, að Aiken var óvenjulega fríður maður.
„Cleaver skipstjóri! “ ávarpaði hann mig einbeittlega og horfði beint
framan í mig. „Mér er fullkomlega ljóst, herra minn, að eg hef ekki
breytt rétt. En hvort sem um það er rætt lengur eða skemur, þá er
því svo varið, að eg og ungfrú Minnie erum ákaflega ástfangin hvort í
öðru, og ætlum að giptast".
„Hversvegna sögðuð þér mér ekki frá þessu ?“ spurði eg.
Hann horfði á mig kýmnislega og eg fann, að eg roðnaði.
„Gott og vel", sagði eg, „en þér vitið að það var hreinasti óþarfi
fyrir hana að þykjast hafa drekkt sér, og fyrir yður að halda henni leyndri".
„Eg bið yður afsökunar — þér gáfuð nokkra ástæðu til þess —
þér munið eptir um nóttina —“.
„Það var hreinasti óþarfi", sagði eg með mikilli áherzlu.
„Hvar leynduð þér henni f" spurði Bulstrode skipstjóri.
„Eg hliðra mér hjá að leysa úr þeirri spurningu", svaraði Aiken og
45
báðir upp á þilfar. Eg var naumast kominn upp, þá er skipið rakst á,
svo að brakaði 1 öllu. Það tók voðalega veltu á aðra hliðina, svo að
það myndaði allt í einu nálega 50 gráða horn við sjáfarflötinn, en hræði-
leg, hrollvekjandi óp gullu alstaðar við út um opna káetugluggana, inn-
an um bresti og brothljóð í skipinu sjálfu. Hávaðinn og ysinn afþessu
öllu saman var svo mikill, að því verður ekki með orðum lýst.
Eg hljóp út að borðstokknum og sá, að stórt gufuskip hafði rekizt á okk-
ur. Það var hjólgufuskip, eitt hinna fáu slíkra skipa, er fyrrum voru höfð
í förum millum Englands og Indlands, þá er leiðin var lögð um Góðrar-
vonarhöfða. Eldgneistarnir, er glitruðu innan um þykkan reykinn upp
úr reykháf skipsins sýndust mynda stjörnur á himninum. Það var bjart
um allt skipið, og hver káetugluggi glitraði eins og sjáaldur í öskuvondu,
mannýgu nauti.
Eg beygði mig út yfir borðstokkinn, varpaði kveðju á skipstjórann,
og bað hann um að halda stefni skips sfns kyrru í skipi mínu, þangað
til eg hefði rannsakað, hve skemmdirnar væru miklar. Því næst hrópaði
eg á stýrimanninn, en fékk ekkert svar. Eg grenjaði þá enn hærra og
skipaði Wickham að hringja skipsbjöllunni. Farþegarnir ruddust allir
saman í hnapp aptur í skutnum. Eg sagði þeim, að engin hætta væri
á ferðum, og þótt svo færi, að vér yrðurn að ganga af skipinu, þá biði
hitt skipið við hliðina og tæki okkur öll, ef á þyrfti að halda.
Mér var sagt, að 2 feta djúpt vatn væri komið í skipið, og sá eg
þegar, að því varð ekki við hjálpað, og það væri ekki til annars, en
þreyta menn, ef farið væri að dæla það. Eg kallaði því aptur yfir á
gufuskipið, er lá másandi á bugspjóti voru og gnæfði með stefninu yfir
okkur. Eg sagði skipstjóranum frá, hvernig ástatt væri og bað hann um,
að taka fólkið á skip sitt.
Vér hleyptum þegar í stað niður skipsbátunum og komust allir far-
þegarnir á „Heklu" með þeim í tveim ferðum. Eptir beiðni minni hélt
ókunna skipið stefni sínu föstu í okkar skipi meðan á þessu stóð. Um
þetta leyti var vatnið í „Heklu" orðið 7 feta djúpt. Það var mjög dimmt
yfir, svo að vér urðum að nota ljósbera. Nú sá eg stýrimanninn meðal