Þjóðólfur - 02.01.1903, Blaðsíða 4

4
SKÁLDRIT
GESTS PÁLSSONAR
tm~ Takið eptir!
ÞJÓÐÓLFUR 1903.
Allar sögur hans, og það sem til er af ljóðmælum hans ásamt æfisögu
alls um 24 arkir
kemur út eptir nýárið, verður sent út um land til allra bóksala, með fyrstu
strandferðum í vor, í bandi.
Reykjavík 30. desbr. 1902.
Sigfús Eymundsson
Varde klæðaverksmiðja
býður langbezta kosti öllum þeim, sem
senda ALULL (eða ull og tusk-
ur) til að vinna úr FAXAEJFNI.
En þau vinna sér alltaf meira og
meira ólit fyrir að vera falleg,
haldgóð og með ekta lit.
Sérhver hyggin húsmóðir kemur sín-
um ullarsendingum sem fyrst til um-
boðsm.
Jón Helgason kaupm.
Aðalstr. 14.
1J^~ Góðar ísl. vörur keypt-
ar af umboðsm.
VÁTRYGGINGARFÉLAGIÐ
,SUN‘
í Lundúnum (stofnað 1710) tekur að
sér með sanngjörnum kjörum ábyrgð
á húsum, allskonar áhöldum og inn-
anstokksmunum, fénaði, er inni brenn-
ur og skipum, sem í höfn eru eða á
land eru sett.
Adalumboðsmaður á lslanði
Dr. Jón Þorkelsson yngri
í Reykjavík.
Til neytenda hins ekta
KÍNA-LÍFS-ELIXÍRS.
Með því að eg hefi komizt að raun
um, að margir efast um, að Kína-lífs-
elixírinn sé eins góður og áður, skal
hér með leitt athygli að því, að elix-
írinn er algerlega eins og hann hefur
verið, og selst sama verði og fyr, sem
sé X kr. 50 aur. hver flaska, og fæst
hjá kaupmönnum alstaðar á íslandi.
Ástæðan til þess, að hægt er að selja
hann svona ódýrt, er sú, að allmiklar
birgðir voru fluttar af honuni til ís-
lands, áður en tollurinn var lögtekinn.
Neytendurnir áminnast rækilega um,
að gefa því gætur sjálfs síns vegna,
að þeir fái hinn ekta Kína lífs-elixír
með merkjunum á miðanum: Kínverja
með glas í hendi og firmanafninu Valde-
mar Petersen, Friderikshavn, ogvJ. p‘
í grænu lakki ofan á stútnum. Fáist
elixírinn ekki hjá þeim kaupmanni,
sem þér verzlið við, eða verði krafizt
hærra verðs fyrir hann en 1 króna
50 aurar, eruð þér beðnir að skrifa mér
um það á skrifstofu mína á Nyvej 16,
Köbenhavn.
Waldemar Petersen
Fiederikshavn.
Nýir kaupendur að þessum 55. árgangi blaðsins fá
r
OKEYPIS
um leið og þeir borga árganginn tvenn sögusöfn blaðs-
ins sérprentuð (1 1. og 12. hepti), rúmar 200 bls. með
ágætum skemmtisögum.
Nýir útsölumenn, er útvega 5 nýja kaupendur og standa skil á andvirð-
inu, fá ennfremur auk venjulegra sölulauna í þokkabót:
eitt eintak af íslenzkum sagnaþáttum,
er annars kosta 1 kr. 50 a. fyrir kaupendur Þjóðólfs, en 2 kr. fyrir aðra.
Sögurit þetta er mjög skemmtilegt, og fróðlegt, mjög hentugt ti! upplesturs
á vetrarkveldum í sveit.
Blaðið kostar að eins 4 krónur árgangurinn. Gjalddagi urn miðjan
júlí. Ýmiskonar íslenzkur sagnafróðleikur niun birtast í blaðinu við og við.
Allir þeir, sem íslenzkum fróðleik unna, eru beðnir að senda blaðinu
smásögur eða þætti, helzt um einstaka menn, er að einhverju leyti hafa verið
einkennilegir (aflraunasögur og harðfengis, galdrasögur, kýmnissögur, fyrirburði,
fjarskyggnisgáfur o. s. irv.) eða þá um einstaka atburði, er gerst hafa og lifa
í munnmælum. Einkum væri mjög mikilsvert að heyra gamla menn og fróða
skýra frá hinu og þessu, er þeir hafa séð eða haft sagnir af, lýsa mönnum,
er að einhverju leyti hafa skarað fram úr o. s. frv. Slíkar mannlýsingar geta
verið mikilsvirði, og mjög fróðlegar.
Menn eru beðnir að gæta þess, að nú hefst í blaðinu mjög skemmtileg
neðanmálssaga eptir hinn fræga rússneska rithöfund Stepniak. Menn
ættu að lesa hana með athygli.
Leiðarvísir til lífsábyrg'ðar
fæst ókeypis hjá ritstjórunum oghjá dr J.
Jónassen, sem einnig gefur þeim, sem vilja
tryggja líf sitt, allar nauðsynlegar upplýs-
ingar._____________________________________
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Prentsmiðja Þjððólfs.
^RÚKUÐ FRÍMERKI
frá íslandi eru keypt háu verði. Verð-
iisti ókeypis.
N. S. NEDER GAARD.
Skive — Danmark.
70
búsettur þarna, og Þorsteinn sat kyr og kinkaði kolli; það var eins og
hann væri að japla á einhverju.
„Þætti þér nokkuð varið í að erfa nafn mitt?“ spurði hann aptur,
„því að eg skal segja þér, að eg á búgarð, en engan til að erfa hantr,
og með því að þú ert svo sterkur, þá — en Norðmaður verður þú að
vera, karl minn, Norðmaður verður þú —“
Hann gat ekki lokið við setninguna, því að verkjarhviða kom yfir
hann, svo að hann varð að bíta á jaxlinn.
Svíinn vissi ekki, hvað hann átti að segja, en svo stóð hann upp
og ætlaði að þakka fyrir sig.
„Ha, ha, ha, ha!“ og Þorsteinn hló eins og hann þoldi, „ja, gabb-
að hef eg Svíann í þetta skipti, því að ekki skal Svíinn geta sagt, að
hann hafi jarðvarpað Norðmanninum, því að nú ert þú Norðmaður, góð-
urinn minn — Pétur Hogland, það veit trúa mín, að hann erNorðmaður.
Og Þorsteinn hló enn, tók fast í hönd Svíans og deplaði vingjarn-
lega augunum. Svo fékk hann verkjahviðu að nýju, beit á jaxlinn og
kreisti höndunum utan um borðplötuna.
„Þú verður nú að hjálpa mér til að komast heim Pétur!“ mælti
hann með alvörusvip, og leitaðist við að standa upp, „því að eg finn,
að eg er vesall".
Nágrönnunum varð allstarsýnt á það, er þeir sáu Svíann koma löðr-
andi sveittan upp brekkuna, og Þorstein sitja sainanhnipraðan á herðum
hans. Og áfram var haldið, alla leið upp að bæ Þorsteins
Þorsteinn var lagður aptur í rúm sitt, og þá lét hann senda eptir
prestinum. Er hann kom sagði Þorsteinn við hann:
„Það var gott, að þú komst, prestur minn, því að nú er eg á förum.
— Þú verður að vera vitundarvottur að því, að þessi þarna á að vera
sonur minn og erfingi, því að hann hefur krapta í kögglum, það hefur
hann. Svo á hún mamma gamla, að vera hér kyr á bænum, meðan
hún lifir og með sömu kjörurn, sem hún hafði hjá mér. Svo er allt
klappað og klárt, og eg þakka ykkur öllum fyrir mig“.
Þorsteinn lá enn nokkra daga, hlustaði rólegur á allt, setn presturinn
7i
las yfir honum og þótti þp.ð gott og blessað allt saman og svo dó hann.
Svíinn stóð yfir greptri hans og grét, og er hann kom heim, hélt hann
stóra erfidrykkju og bauð helmingi sveitunganna í hana. Var þar margt
rætt um Þorstem, og kom öllum saman um, að hann hefði verið glæsi-
menni. Svo voru sagðar sögur um allar þær brellur, er hann hafði fram-
ið, öll þau hreystitök, er hann hafði sýnt, meðan hann var uppi. Og
svo var hlegið, og allir voru harla glaðir, drukku erfiminni Þorsteins og
óskuðu syni hans allrar hamingju.
Á flótta.
Eptir Stepniak.
Næturhraðlestin þaut áfram, hún átti að fara til borgarinnar S. Það
er einhver stærsta borgin við fljótið Volga, og nú voru tíu mílur eptir
þangað. Ljósin í þorpunum, sem á leiðinni voru, voru löngu slökkt, og
allt hið slétta víðlendi á hægra fljótsbakkanum var sorta sveipað. Myrkr-
ið huldi kornakra, engi og afarstóra skóga. Lágir kofar með oddmjó-
um þökum lágu á víð og dreif eins og mauraþúfur. Það voru býli fá-
tækra bænda við Volga — og á bak við þá voru háir hlaðar af nýupp-
skornu korni; var í myrkrinu lít.t hægt, að greina þá frá kofunum.
Tunglið var enn ekki komið upp. Frá hinu stóra fljóti kom hlý
gola, sem hreyfði hin gráu himinský. Allt var döggvað úða.
Seinfara ferðalangur, er sneri heim á leið frá bænum, gat naumast
eygt hinn dimma, hlykkjótta veg. Hann kastaði frá sér beizlistaumun
um og gaf hestinum á vald, að rata veginn. Hesturinn var gætinn og
fótviss, hann gekk lrægt og starði hvað eptir annað á hið lága járn
brautarrið, sem lá yfir hið dimma sléttlendi þvert og endiiangt, og sem