Þjóðólfur - 24.01.1908, Qupperneq 4

i6
ÞJÖÐOLFUR.
Gasljósin heimsfrægu.
NYJASTA á Fróni NYTT!
Nýjustu endurbætur á þessum ljósum eru kenndar við Margreth’s
Weetlight Feuerheerd & Co. Hamborg, sem eru í því fólgnar,
að engin sprengingarhætta getur átt sér stað. Ljósker
þessi ern af öllum tegundum, t. d. götuljósker, búðarljós,
verkstæðislampar, mótorljós, og sérstaklega er ein tegund
þeirra mjög hentug við alla útivinnu, ómissandi fyrir
brandliðið, uppskipun o. s. frv.
Verðið er óheyrilega lágt, og eyðsla af brennsluefninu
sárlítil. Annars mæla ljósin bezt með sér sjálf, en þar
að auki eru fjöldamörg vottorð til sýnis um ágæti þeirra
bæði írá Þýzkalandi og Englandi, þar sem þau eru mikði
notuð.
Ljósin ávallt til sýnis og reynslu, ef þess er óskað.
Virðingarfyllst
lEílöiidlalil & Einarsson.
Læbjargötu (». Reykjavík.
Aðalumboðsmenn fyrir Island og Færeyjar.
Saumastofa
6uðm. Sigurðssonar er á íaugaveg 38.
Tekur á rnáti allskonar karlmannafötum til sauma. Ódýr-
ustu vinnulaun, fljót afgreiðsla, og ábyrgst ad fötin fari
vel Einnig kenni eg slú/kum að sníða og taka mál.
Laugaveg 38.
Á síðastl. hausti var mér dregið hvítt
gimbrarlamb með mínu marki: sneiðrifað
apt. h., boðbíldur apt. v. Lamb þetta á eg
ekki, og getur því réttur eigandi vitjað þess
og samið við mig um markið.
Hólum í Biskupstungum 3/, 1908.
Guðjón Bjarnason.
Þingvallarétt
í Árnessýslu verður færð og byggð upp
að nýju. Aðvarast því allir þeir, er fjár-
von eiga 1 áðurnefndri rétt, að hafa dilka
sína tilbúna fyrir næstu réttir.
Þingvallahreppi 14. jan. 1908.
Hreppsnefndin.
Til almennings.
Eins og almenningi mun kunnugt, hefur síðasta alþingi samþ}rkkt
lög um, að af Kína-lífs-elixír þeim, sem eg bý til og alstaðar er viður-
kenndur, skuli greiðast skattur, er samsvarar 2/3 af innflutningstollinum.
Sökum þessa ósamsvarandi háa skatts, er mér kom öldungis óvart
og vegna mikillar verðhækkunar á öllum efnum elixírsins, sé eg mig
því miður knúðan til að hækka verðið á Kína-lífs-elixír upp í 3 kr. fyrir
flöskuna frá þeim degi, er fyrnefnd lög ganga í gildi, og ræð eg því
öllum neytendum Kína-lífs-elixírsins vegna eiginhagsmuna þeirra, að
birgja sig upp með hann um langan tima, áður en verðhækkun þessi
gengur i gildi.
Waldemar Petersen.
íiyvej 16. Köbenhavn V.
Llfsafi,
og þar með framlenging mannsæf-
innar, — sem í flestum tilfellum er
alt of stutt, — fæst með því að neyta
daglega hius heimsfræga heilsubitt-
ers Hjna-lífs-elixírs.
Krainpi ojf taiiyaveiKlun.
Eg undirrituð, sem í mörg ár hef
verið þjáð af krampa og taugaveikl-
un og þeim öðrum lasleika, sem því
eru samfara, og árangurslaust leitað
margra lækna, votta með ánægju,
að eg hef fengið ósegjanlegan bata
við það að neyta hins fræga Kína-
lífs-elixírs frá Waldemar Petersen, og
finn, að eg má ekki án hans vera.
Agnes Bjarnadóttir.
Hafnarfirði, íslandi.
MóöursýKi og: KjartveiKi.
Eg undirrituð hef í mörg ár ver-
ið þjáð af móðursýki, hjartveiki og
þar af leiðandi tauga-óstyrkleik. Eg
reyndi Kína-Iífs-elixír Waldemars
Petersens, og þegar eg var búin að
neyta að eins úr 2 flöskum, fékk eg
bráðan bata.
Ólafía Guðmundsdóttir.
Þurá í Ölfusi, íslandi.
Steinsótt.
Eg undirritaður, sem í 14 ár hef
verið þjáður af steinsótt og árang-
urslaust leitað margra lækna, reyndi
síðastliðið sumar hinn heimsfræga
Kína-lífs-elixír Waldemars Petersens,
og með því að neyta 2 matskeiða
af honum daglega, er eg nú orðinn
hressari og glaðari en um langan
undanfarinn tima og get stundað
störf mín bæði úti við og heima.
Carl Mariager,
Skagen.
twjetíö þess vel, að hver llaska
sé með mínu löghelgaða vörumerki,
sem er Kínverji með glas í hendi og
v'pP' í grænu lakki á flöskustútnum.
Líkkistur.
Undirritaður hefur nú sett á stofn
líkkistuforðabúr og geta menn þar
fengið líkkistur af allri stærð og
gerð. Vandaðar og ódýrar. Kist-
urnar má einnig panta hjá herra
kaupm. Matthíasi Matthíassyni.
Haraldur Möller.
Cggcrí Qlaassan
ylrréltariálaflutningsiaDur.
Pósthússtrætt 17.] Venjulega heima kl.
10—11 og 4— 5. Tals. 16.
Eigandi og ábyrgðarm.:
Hannes Þorsteinsson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
94
I hverju horni hékk vagnljós, en í miðjunni stórt hesthússkriðljós. Kaðall var
borinn inn og fjórir menn látnir halda honum strengdum milli sín.
»Hversu mikið svigrúm ætlið þér þeim ?« spurði móðurbróðir minnjackson.
»Tuttugu og íjögur fet, með því að báðir eru stórir vexti«.
»Það er gott, og þá líklega hálf mínúta milli umferðanna ? Eg skal vera
dómari, ef hr. Lothian Hume vill einnig vera það, og þér getið haft gát á tímanum,
Jackson«.
»Með miklum hraða og nákvæmni leystu þessir þaulvönu menn undirbún-
inginn af hendi. Tveir gamlir hnefleikamenn, Mendoza og Samúel hollenzki,
skyldu vera Berks til aðstoðar, en Belcher og Harrison hinsvegar Jim til að-
stoðar. Njaðarvettir, þurkur og dálítið at brennivíni í blöðru var handlangað
upp yfir áhorfendurna til afnota fyrir aðstoðarmennina.
»Hérna er maðurinn okkar«, kallaði Belcher.
»Komdu nú Berks, annars komttm við og sækjum þig«.
Jim gekk inn íyrir véböndin, nakinn ofan að mitti, með dökkleitan dúk
vafinn um mjaðmirnar. Áheyrendurnir létu í ljós aðdáun sína, er þeir sáu, hversu
fagurlimaður hann var, og eg dró heldur engar dulur á, að eg dáðist að honum.
Vinna hans við steðjann hafði þróað handleggsvöðva hans feikilega mikið, og
hið heilsusamlega sveitalíf hafði gert hörund hans hvítt sem fílabein, og svo
gljáandi, að það kastaði frá sér ljósinu af Ijóskerunum. Afl og sjálfstraust lýsti
sér greinilega í hinu glaðlega andliti hans, og hörkulegt bros lék um varir hans,
bros, sem eg opt hafði séð á unglingsárum okkar, og vissi hvað merkja átti: að
sjálfstraust hans var óbifanlegt og að skynsemi hans mundi frekar bregðast hon-
um en hugrekkið.
Nú var Joe Berks einnig kominn inn á glímusviðið, og stóð með kross-
lagðar hendurnar mtlli aðstoðarmanna sinna í horninu andspænis Jim. Andlit
hans bar ekki vott um, að hann tæki neitt verulega eptir hlutunum í kringum
sig, og ókunnugir menn gátu jafnvel þegar séð af hinum nábleika hörundslit
hans og hinum djúpu hrukkum utan á rifjunum, að hann var ekki því vaxinn,
að heyja hnefleik án æfingar. En hann var nafnkunnur fyrir afl sitt, svo að nú
var veðjað þremur gegn einum, að hann mundi bera sigur úr býtum.
Gauragangurinn, meðan veriö var að gera út um veðjanirnar, keyrði svo
fram úr hófi, að annað heyrðist alls ekkl. Hr. John Lade, er stóð beint fram
undan mér, öskraði upp, að hann veðjaði allmikilli fjárupphæð gegn Jim.
»Eg hef séð Berks berjast«, sagði hann við Berkeley Craven. »Enginn
sveitabjálfi getur sigrað slíkan afreksmann«.
»Það getur vel verið, að hann sé sveitabjálfi«, sagði hinn, »en eg hef jafnan
95
verið talinn fær um að dæma allt, hvort sem það gengur á tveimur fótum
eða fjórum, og eg segi yður það, hr. Lade, að eg hef aldrei séð íturvaxnari
mann. Veðjið þér enn gegn honum?«
»Þrjá gegn einum«.
»Eg veðja hundrað«.
»Gott og vel, Craven! Nú byrjar það! Berks! Berks! bravó! Berks!
Berks! Eg býst við, að eg þurfi að ónáða yður með útborgunina á þessu
hundraði, Craven!«.
Báðir keppinautarnir stóðu nú andspænis hvor öðrum. Jim rétti vinstri
handlegginn beint út, en hélt hinum hægri á brjóstholinu neðanverðu, en Berks
hélt báðum handleggjunum útréttum til hálfs. Þeir virtu hvor annan fyrir sér
örlitla stund, en svo setti Berks hausinn undir sig og þaut áfram, um leið og
ltann veifaði höndunum kringum sig og sló Jim niður í hornið. Hann rann
fremur aptur á bak, en hann dytti fyrir högginu, en það sást dálítil blóðrák
í öðru munnvikinu. í sömu svipan höfðu aðstoðarmennirnir hlaupið til og
flutt hvorn á sinn stað aptur.
»Hafið þér nokkuð á móti að tvöfalda veðféð?« spurði Berkeley Craven.
»Fjóra gegn einum fyrir Berksl« var kallað upp.
»Þér sjáið, að veðféð hefur hækkað. Viljið þér leggja undir fjóra gegn
einu hundraði?«
»Já, gjarnan, hr. Lade«.
»Yður virðist lítast betur á hann, af því að hann datt á gólfið«.
»Honum var hrundið um kell, en hann bar af sér hvert einasta högg, og
mér geðjaðist vel að svipnum á honum, er hann stóð upp«.
Nú byrjuðu þeir aptur og eg hoppaði fram og aptur á kirnunni minni af
eintómri geðshræringu. Það var bersýnilegt, að Berks ætlaði sér að leiða bar-
dagann til lykta undir eins, en Jim, er hafði tvo reyndustu menn á Englandi
sem ráðunauta, virtist hugsa sér, að honum væri hyggilegast að láta hinn verða
örmagna af þreytu. En Berks var engu síður slunginn en ofsafengur. Smátt
og smátt króaði hann Jim upp í horn, sem ekki var unnt að sleppa úr og
hljóp svo á hann eins og tígrisdýr. Það sem nú gerðist varð nteð svo skjótri
svipan, að eg gat ekki fullkomlega áttað mig á því, en eg sá Jim skjótastundir
handarkrikann á Berks og í sömu andránni heyrði eg harðan skell. Kom þá
Jim dansandi fram á mitt glímusviðið, en Berks lá á gólfinu með hendur
fyrir augum.
En þau 6p! Hnefleikamennirnir, heldri mennirnir, prinzinn, hestasveinarnir
og veitingamaðurinn, allir grenjuðu hver í kapp við annan, en þeir Jim og
Berks voru þegar fluttir hvor á sinn stað. Þar þvoði annar aðstoðarmaðurinn