Þjóðólfur


Þjóðólfur - 18.02.1910, Qupperneq 1

Þjóðólfur - 18.02.1910, Qupperneq 1
62. árg. Til kaipda Pjdðölfs. Með þessu tölublaði fylgir til allra kaupenda blaðsins athugasemdir og andsvör Landsbankastjórnarinnar við skýrslu rannsóknarnefndarinnar. Rannsíktiarnejnðar- skýrslan. (Frh.). ---- Um orsakir tapsing er síðasti hluti kaflans, og er það langur vefur sem að mestu er þýð- ingarlaus og hefir engin áhrif á sak- argiftirnar. Nefndin byrjar þessar hugleiðing- ar þannig: ^Það má sti-ax taka það fram, að slæmu árferði er ómögulegt að kenna þetta tjón, hvorki að meira eða minna leyti«. Vér búumst við því, að hver maður, sem kominn er til vits og ára, viti það, að þessi ummæli eru röng, vísvitandi röng, því hverju er það að kenna öðru en slæmu ár- ferði og erfiðri verslun, að fleiri menn hafa orðið gjaldþrota síðustu 2 ár en nokkur önnur, og ber ekki vöruleysið í nærfelt öllum verslun- um kringum alt landið vott um það, að síðustu ár hafa verið erfið ár fyrir landsmenn ? Nefndin segir að trygging fyrir ýmsum lánum hafi rýrnað. En af hverju hefir hún rýrnað ? Engu -öðru en því, að efnahagur margra manna hefur versnað síðustu ár, og það er fyrst og fremst árferðinu að kenna. Siðan fer nefndin að bollaleggja um það, hverjum lána eigi og hverj- um elcki eigi að lána. Eignamönnum vill hún lána. Það vilja allir. Skilamönnum vill hún lána. Enginn hefur neitt á móti því, en sá galli er á því, að þeir eru vana- tega ekki auðkendir með neinu merki, frá öðrum mönnum. Það er fyrst reynslan, er verður að skera úr því, hvert þeir eigi það nafn skil- ið eða ekki. En nefndin virðist þar vera öllum öðrum vitrari, því ein af syndum bankastjórnarinnar er að hafa lánað »óskilamönnum«. En áfellingaratriði virðist það ekki vera, nema hægt væd að þekkja þessa flokka sundur við fyrstu sjón Ann. ars er þetta atriði næsta hlægilegt, því versti óskilamaður, trassi, er lætur afsegja á sig víxla, getur ver- ið efnamaður, þótt þennaan galla hafi. En tryggingin er víst fydr öllu! En eitt atriði er enn i kafla þess- um, er allir liljóta að mótmæla. Nefndin er þar að áfella fydr að veita »lán til manna, til að byrja fyrirtæki eða taka að sér störf, sein þeir bera ekkert skynbragð á og Reykjavík, Föstudaginn 18. Febrúar 1910. J* 7. Sjó f omonn: Þið fáið hvergi betri eða ódýrari Rúmteppi, en hjá H|F Kloeðaverksmiðjnnni ,3innn‘, Reykjavík. hafa engin efni eða getu á að reka«, meira að segja »fyrirsjáanlegt, að líði stórtjón við afskifti sín af at- vinnuvegi þessum«. Þessu er fyrst að svara þvi, að það hefur hingað til verið talin tvi- mælalaus skylda bankans (sömul. skylda íslandsbanka), að styðja inn- lend fyrirtæki, og jafnmikil nauðsyn eins og hér er á ýmsum þörfum og nytsömum framkvæmdum, ætti það að vera fyrsta skylduverk bankanna, að styðja að þeim, ekki eingöngu með því að veita lán, heldur og með því að kaupa hlutabréf (sem er ekki leyfilegt nú) og gefa fvrir- tækjunum. Hið annað er það, að það er víst eigi gott að segja fyrir, hvort N. N. sé fær til að reka þessa atvinnueða ekki. Það hafa margir byrjað versl- un hér á landi, sumir hafa verið verslunarfróðir og haft nokkur efni, en farið samt á höfuðið, aðrir hafa byrjað með nærfelt ekkert, og varla getað skrifað nafnið sitt og þó stór- grætt. Og hvernig á bankastjórn, hver sem hún er, að segja um það af viti og með rjettu, að öllu óreyndu, að t. d. Jón Jónsson, sem er ágæt- is-trésmiður og einkar fróður um alt, er þar að lýtur, sé ekki fær um að setja á íót húsgagnavinnustofu eða sögunarsmiðju. Og svona er um alt. Hverjir sem í bankastjórastöðu sitja, þá geta þeir aldrei um það dæmt, hverjir »fyrirsjáanlega« séu ekki færir um það. Þeir hljóta því að styrkja þá alla, ef tryggingin er sæmileg. Því hvert slíkt þarfafyrirtæki, er hér kemst á, er ágóði fyrir þjóðfé- lagið. Og banki þjóðarinnar á meira að hugsa um heill hennar, en sinn eiginn hag. Orsakir þær, er nefndin kemur með, eru þvi ekki réttar. Þar er ekkert hægt að tína til annað en ár- ferði. Það eitt er orsökin. Yarasjóður Landsbankans er þar næsta atriði, sem búið er að rita margt um, og sem hver og einn ætti að gera gert sér ljósa grein fvr- ir. Að sinni skal ekki frekar út í það farið, en að eins vakin athygli á því, að samkvœmt skýrslu nejnd- arinnar lá ekki þetta atriði fyrir ráð- herra 22. nóv., og kemur því gerð- um hans ekkert við, og að banka- vaxtabréf þau, er send voru Land- mandsbankanum með bréfi *°/io 1906 eru seld, og svo mun og vera um bréf þau, er send voru l2/i2 ’06. Ummæli nefndarinnar um þau eru þvi þýðingarlaus. Ennfremur má benda á það, að við nýár skuldaði Landsbankinn Landmandsbankanum lítið sem ekkert, svo þótt nefndin hefði liaft rétt fyrir sér með veðsetninguna á bréfun- um, þá voru þau þá laus úr veðinu. Skýrslur um verðbréf Landsbankans við árslokin 1908, 1907 og 1906 taka þá við. Er það nákvæmur útreikningur um trygg- ingarféð fvrir veðdeildunum oghversu mikið það eigi að vera, og kemst nefndin að þeirri niðurstöðu, að oft- ast hafi fremur vantað til, en stund- um hafi það þó verið of mikið. En við þennan reikning virðist það vera að athuga, að ekki sé gætt að af- borgunum i veðdeild, bæði auka- afborgunum og ársgjöldum, og reikningurinn því allur rangur. Ann- ars er þetta svo mikið »formelt lapperi«, að vér höfum ekki nent að athuga það nákvæmlega. Yeðdeildin er næst, og hefur nefndin engar sér- stakar athugasemdir um hana. Reikningur Landsbankans 30. apríl 1908 tekur ,þá við. Er reikningurinn tekinn eftir höfuðbók bankans, og fátt um hann að segja, en á eftir honum eru athugasemdir nefndarinnar við reikninginn. Nefndin tekur það fram, að við samanburð hafi hún orðið vör við skekkju, »er hún telur útreiknings- villur eða ritvillur« í A, C og B lán- um. Um þetta atríði er því að svara, að ritvillur geta víða komið fyrir, og við talding dönsku banka- mannanna stóðu lán þessi heima. Þessi lán hafa alt af verið gerð upp við liver árainót og er það vor- kunnarlaust fyrir hvern meðalfæran mann að finna það á skömmum tíma, ef rilvilla eða útreikningsvilla hefur komið fyrir. Að gera lánin upp oftar er auðvitað gott, ef bank- inn hefir mannafla til þess, og vill eyða fé til þess, en það getur ekki á nokkurn hátt liaft hina minstu þýðingu fyrir bankann. Þá finnur nefndin það, að 6241 kr. vanti á víxlaeign bankans. Þetta er ekki rétt. Sú upphæð, er vantar, er ekki einu sinni helmingurinn af þessari upphæð. Nefndin hefur því ekki getað gert rétt upp víxlaeign bankans, þótt liún hafi gert margar tilraunir til þess. í sambandi við þetta kemur nefndin með dylgjur um það, að starfsmenn bankans hafi ef til vill týnt víxlunum. Slíkar aðdrótt- anir eru með öllu ósa5.milegar; það mætti alveg eins segja, að nefndin hefði týnt víxlunum; svo mikið Cggert Qlaassan ylrréttirmilaflntDiMsiMöiir. Pósthússtrntl 17.. Venjulega heima ki. lo—ii og 4—?. Tals. 16. grautaði hún í þeim, og það án þess, að nákvæmt eftirlit væri haft. Annars eru allar slíkar aðdróttanir ósæmilegar. Það vita allir, að skekkja sú, er hér á sér stað, stafar af ein- hverri reikningsskekkju — en það er rétt hjá nefndinni, að það hefði átt fyrir löngu að stryka út upp- hæð þessa úr reikningunum eða gera gangskör að því, að finna villuna. Sama er að segja um 1435 kr. á ávísanakonto. En stórvægilegt er þetta atriði ekki, því verið var að leita að þvi. af hverju misuunur þessi staíaði. Þá finnur nefndin að því, að ekki sjáist á reikningum bankans, hvað mikið af verðbréfum hans séu bund- in, t. d. tryggingarfé veðdeildanna. Einkennilegt er það, að Indriði Einarsson, sem svo mjög hefur ver- ið riðinn við reikning viðlagasjóðs, skuli gera athugasemd þessa, því þar hefur altaf verið fylgt sömu reglu og bankinn hefur fylgt, og sömu reglu fylgja allir sjóðir. Þá fárast og nefndin þar yfir þvi, að ekki skuli vera strykað yfir greidd lán; hún virðist hafa ánægju af að sjá bækur krassaðar og illa færðar, en annar kostur fylgir ekki yfirstryk- uninni en sá, að bókin verður Ijót- ari að öllu útliti, og að sá, er við lánin er, getur stundum verið fljót- ari að finna lán, en ella. Efmaðui t. d. hefir haft fimm lán, en er bú- inn að borga fjögur þeirra, þá flett- ir hann máske fyrst upp í þeim. En þetta er ekki svo mikils virði, að það borgi sig að »krussa« allai bækur þess vegna. Þá segir hún, að registur yfir lán- takendur hafi verið í óreglu, en það er algerlega rangt, og það hefur aldr- ei borið við, að viðskiftamenn bank- ans hafi þurft að bíða til þess aö fá að vita um skuldir sínar. Loks minnist nefndin á tapaða féð, og ruglar þar alveg sainan »töp- uðum« lánum og þeim, er hún tel- ur tvisýn. Annars hefur áður ver- ið minst á þetta atriði nefndarinu- ar, og sýnt, að mat hennar er að engu hafandi.

x

Þjóðólfur

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.