Þjóðólfur - 21.09.1917, Síða 4

Þjóðólfur - 21.09.1917, Síða 4
90 f’JOÐOLFUR Listi H e [: 111 yfir ýrnsar nýkomnar vörur tii Kaupfélagsins viðskiftamönnum til athuguna áður en þeir fara i haustferðalög. i úiýlanémörur: H®00#®®®®®®®#|I00#®®#0®#®®#SÍ Hhfitaétirvömr Kaffi, kaffibætir, rúsínnr, syeskjnr, eliocolade,"brjóst- margskonar, svo sem: ípj sykur, vindlar, rulia, ostur, eldspítur, kerti, græn j|| Léreft (ileiri teg.), tvisttau, sirz, strigi, stormfatai súpa, sólskinssápa, handsápa, möndlur, súkat, lárvið ||| efni, alullar fatacfni (isienzk vinua), clieviot, kam- arlauf, lieill pipar, muskat, kardemommer, sítronolía, ( garn, nærfatnaður, kápur, rekkjuvoðir, vatt-teppi, gerduft, eggjaduft, borax, vaselin, svampar, allru' rúmábreiður, vefjargarn, axiabönd, sokkabaudatcgja handa, blástelnn, inargar teg. af ullarlit, baðlyf o. fl m og mjórri tegja. [5ÍÍJl[SMSJllfljllíl]Í](sílJl]Íͧ]ll§ÍMa] MatYÖrur; 0 0 I ^raftfóður rúgmél, hveiti (tvær iteg.), hafraniél, salt- fiskur, tvíbökur, kringlur, skonrok. Lampav0rur, mikið úrvai. ^ Síld i oliufötum, f síldarmél, lýsi. díH Saumavélar — Taurullur @ mjiÉmiimiíiii w tUM51ElHl51|[?nHfFg||[?i]gjg] a®®®®®>®aB®®oi»®®®®®®®®®>®a SRöfatnaéur || ^ kvenna og karla — skóreimar áburður. Smávorur 7N m Saltpétur * Vasahnífar, fiskhnífar, rak- cTil smiéa: || ^ , _ ..... .* <§ véiar, axir, þvottabretti, Plankar og borð — zinkhvita — kitti — biýlivita r fernis — hrátjara — koltjara cylinderolip — eldfastur lcir. skflvínduolia m 1 þríkveikjur, vasaljós, ketkvarnir, o.m mmæám^œmmmmmmmmŒm^m Furug“arðar. Eftir I. Bing. Skamt fyrir sunnan Þrándheim er bóndabýli, sem Furugarð- ar nefnist. Bæjarhúsin voru nöiiiul, en ekki var ætt Jéorleifs yngri, því að forfeður hans höfðu húsað bæinn, og þótt vel væri honum við haldið, hafði honutn ekkert verið breytt um langt skeið, því að það sem faðirinn hafði unað við, þótti syninum sér líka fullvel sæma. En eins og bairinn stóð altaf óbreyttur eins og hann hafði verið bygður í upphafi, eins voru tigendur hans allir í sama mótinu steyptir. En þetta mót var klúrt og óþjált, lestir að vísu ekki miklir, en brjóstgæði og mannúð enuþú minni. Enginn bar hlýjan hug til þeirra, en mörgum stóð beigur af þeim. Auðæfum rökuðu þeir saman ár frá ári og sá auður gaf þeim vald og yflrráð í hendur, og þessa valds neytti Porleifur ef einhverjum vaið yflr- sjón á, og hann neytti þess ósleitilogá svo þeim varð minnisstætt sem fyrir urðu. Svona varð Forleifur þegar á æekualdri, og ekki mýktust geðsmunir hans með árafjöldanum. Honum þótti euginn sér fremri, en mat sjálfan sjg mest, og þá sem undir hann voru gefnir virti h$nu ekki meira en maðkana setn skiiðu á jörðunni, og þótti litlu skifta þótt haun træði þá undir fótuni sór. 55 Foreldrar Þorleifs dóu þegar hann var 18 ára. Húsfreyjurn- ar á bænum þeim voru aldrei vanar að kemba hærurnar. Ung- •ar og glaðar komu þær þam að, en með brúðkaupsdeginum var gleðinni lokið. Ástin átti engan þátt í þeim hjónaböndum, og við köld og þurleg skylduverk urðu þær að una, en það var þeim ofurefli, því að eins og blómið þrífst ekki án sólargeislanna, eins dafnar konan ekki i ástarsnauðu hjónabandi. Þorleifur hafði aldrei haft at öðru nó betra heimilislífl að segja, en því sem faðir hans hafði lifað. Það hefði þurft mikinn kvenskörung til þess að leysa hann af þeim kfafa, sem fornar venjur höfðu á hann lagt, pg lyfta huga hans að æðra og göf- ugra marki. , Sú kona hefði orðið að unna honum mikið, fiafa vit á að vægja þegar _við átti, en vera þó föt^t í lund og þétt fyrir. Nú haíði íorsjónin hagað því svo, að haun eignaðist konu sem var bhð og gæflynd og hafði gert það að vilja föður sins að ganga að eiga Porleif. Hún var veiklynd eins og barn ög liuga hennar og hjarta átti annar maður. é.orleifi var vel kunnugt um þetta, en hann hafði aldrei ver- ið að sækjast eftir ást stúlkunnar; hann vildi fá stúlkuna sjálfa, hana fékk hann og með það var hann ánægður. Ilia fórst honum ekki við konuna: hann var strangur við alla, en aldrei ranglátur við neinn. I’að sem rétt var átti fiam að ganga; lrann ætlaðist ekki til þess, að neinn sýndi sér miskun- semi, en hann vildi heldur okki sýna iiana öðrum. Hefði hon- um sjálfum. orðið það á, að fionaja lagabrot, mundi hann fyrstur manna hafa orðið til þess að ákæra sjálfan sig, og þess vegna var alt fólkið á bænum hrætr, við hann, en enginn þó hræddari en Ingiríður kona hans. Hún gerði aidrei neitt sem misjafnt var, en þó skalf hún al ótta þegar hún sa haim koma þungstig- ann og harðlegan á svipinn. Aidrei hafði glens oða gamanyrði

x

Þjóðólfur

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.