Þjóðólfur - 26.10.1917, Qupperneq 3

PJOÐOLFUR
169
Hinn 31. október þ. á. eru 400
ár líðin síðan siðbót Lúthers hófst
á Fýikalandi, en upphaf hennar
er talið það, er Lúther festi hinar
nafnfrægu 95 greinar sínár á háll-
arkirkjudyrnár í Wittenberg. Sið-
bótarafmsðlisins verður að sjálf-
sögðu minst með hátíðahöldum í
öllum lútherskum löndum, því
aldrei skilja menn betur en nú,
hvað mikið þeir eiga að þakka
Lúther og siðbótinni, og hvilíkt
fejrkilegt viðreisnarstarf hefir
sprottið upp af henni á öllum
avæðum og í öllum löndum, líka
þar sem hún þó ekki náði að ryðja
sér til rúms.
Hér á íslandi er svo ráð fyrir
gert, að hátiðaguðsþjónusta verði
haldin í minningu siðbótarinnar,
sjálfan siðbótadaginn (31. okt.) þar
sem því verður við komið, en í
öðrum kirkjum næsta sunnudag
eða sunnúdaga. Til þess að þessi
guðsþjónustu geti verið i sem lík-
ustum búningi um alt land, hefir
biskup, að tilhlutun Synodusar,
valið teita og sálma.
Óákandi er, að veður verði svo
gott þessa daga, að siðbótarguðs*
þjónustan verði sem fjölsóktust
um alt iand, og að íslenzk þjóð
sýni með því, að húh hafi rænu
á að meta svo stórkostlegan og
heillaríkan atburð, og þann mikla
márin, sem gerðist forgöngumaður
hans.
Sem teetUr fer, er ástandið nú
annað í kirkjunni yflrleitt, en var
á siðbótartímanum. Nú liður að
því, að hinar mismunandi kirkju
deildir og trúarbragðaflokkar hljóta
að meira eða minna leyti að taka
samvinnunaá stefnuskrá sína.
En hinsvegar skiija menn það bet-
ur nú en nokkru sinni fyr, hvað
mikið vér eigum að þakka þeim,
sem brotíð hafa af mönnum hina
ándlegu tjötra og rutt braut frels
inu, sem aftur verður hinn sanni
og heilbrigði grundvöllur allrar
samvinnu.
Ófriðuriim.
Áf vesturvígstöðvum litlar fróttir,
enda ill veður þar að undanförnu,
þó er talað um að Bretar sæki á
í Norður-Frakklandi og að áköf
stórskotahríð sé í Belgíu. fað
vinst lítið á hverja viku þar vestra.
Sundurlyndi í þýzka þinginu.
Tirpíts flotaforingi með flokk
Stór-Þjóðverja að baki sér vill í
engu slaka til um friðartkilmála
og þá væntanlega halda einhverju
af löndum þeirn sem Pjóðverjar
hafa á valdi sínu, en flokkur þeirra
er í minni hluta. á þinginu; meiri
hlutinn vill semja frið með hóflegri
kröfum og jafnvel án landaukn.
ingar, þykir Michaelis kanziari taka
of mikið tillit til Stór Þjóðverja
og hefir Schumann þingmaður
heímtað að hann viki sæti og
komið sé á þingræðisstjórn. —
Von á nýjum friðartilboðum frá
þýzku stjórninni.
Af vígstöðvum ítala engar frétt
ir, og af Balkan þær einar, að
Búlgarar hafi eitthvað hörfað und-
an suður á Strumarsléttu.
Á aústurvígstöðvuðvunum hafa
Þjóðvei-jar náð á sitt vald þremur
eyjum utarlega í Rigaflóa austan-
verðum, heita þær Ösel (Eysýsla
íorna), Dagö og Mohn. Veittu Rússi
ar þar viðnám og söktu 4 tundur-
bátum fyrir RjóðVerjum, en urðu .
að hörfa undan og 2400 þeirra
tóku F’jóðverjar höndum. Floti
Rússa hefir hörfað austur á við.
Ffá eyjunum ér örstutt til meg-
inlands á Estlandi, og þá efu Þjóð-
veijar komnir að baki varnarstöðv
um Rússa fyrir austan Riga og
Pótursborg í voða.
Ástandíð á Rússalndi herfilegt.
Herinn duglaus og vill ekki berj-
ast. Uppreisnir og róstur á Suði
ur^Rússlandi og Kákasús, og það
sem lakast er, duglegasti maður
Rússa, Kerensky, veikur. Auk
þess eru Japanar að færa sig úpp
á skaftið í Asíudðndum Rússa,
þótt þeir þykist veía bandamenn
þeirra, og góðum tökum hafa þeir
náð á Kína.
Stjórn Rússa heíir lýst yfir áð
Sauma-
vélar
með tvðföldu
hjóli og kassa
injög sterkar
fást hjá
Finnland skuli verða lýðvéldi og
hafa sjálfstæða löggjöf, stjórn og
forseta, og va'ld yfir eigin málum.
SÍÐARI FRÉTTIR: Síðuitu
símskéyti ségja Baadameön háfa
nýlega náð einhverri skák á vesti
I urvígstöðvunum.
Þjóðverjar hafa komið liði sftltt
frá Dagö og 0sel yflr á megim
landið á Esthmdi, og «er þá hffitt
við að lið Rússa, sém verst fýriir
austan Riga og Dýnaborg vérði að
hðrfa aftur lengra inn á Rússiand.
Þýski flotinn hefir élt fiota
Rússa, sem hafa hörfað undan og
jafnvel búist við að hann muni
reyna að flýja inn á sænska hófti
svo Svíar leggi hald á hahn, hétó-
en láta Þjóðverja eyða honum eða
hertaka hann. Engar friðarhorhir
og engar likur til stjömarbyltingár
á Fýzkalandi. — Ósatt aö Rjöð-
verjar hafi tekið Pétursborg.
---———’•—
Mannalát.
Nýlega er dáinn i Reykjavík,
Ingimundur Gamalíelsson frá Tjarn-
arkoti á Stokkseyri. Hann var
einkasonur foreldra sinna, Gama-
líels Jónssonar og Ingunnar Magm
úsdóttur. Ingimundur var orðinn
þrítugur að aldri, vandaður maður
og bezta mannsefni og er fráfall
hans hið mesta sorgarefni foreldr-
úm hans og vinum.
Tryggvi Gúnnarssón, fyrrúm
bankastjóri 'dó áðfaranótt sunnu-
dags. H&ns veiður Hánál- getíð'
I síðár.
?6
skildi þarna eina eftir, af ótta við að hann myndi þá bresta kjark
til að brjótast áfram þá braut sem hann hafði einsett sér að
halda, og þegar ofan af fjalli kom og hann fór að nálgast baM
sagði háún í hálfum hljóðum víð sjálfan sig:
.Rángað til eg sæki hana ofan eftir til mín8.
Þe'gar Guðleifur var komin úr augsýn, reis Sigríður á fætur
og gekk heim að seli í hægðum sínum.
Búrverkin fóru ekki sem best úr h.endi hjá henni þann dag
og morguninn eftir fór hún snemma á fætur og flýtti sér fram
á heiðarbrekkuna þar sem hún hafði hitt Guðleif daginn áður.
Þykkir skýjabólstrar skygðu ný fyrir sólu og köld þoka lá á fjöll-
«m og — Guðleif sá hún ekki.
vV-
Éegar móðir Sigríðar dó, fékk hún að erfðum eftir hana llt-
ið og hrörlegt hús með lélegum innanstokksmunum. Húsið stóð
autt, þvi það var svo fornfáiegt að enginn vildi búa þar, en fyrir
framan húsið var dálítill jurtagarður með trjám sem skyldu fyr-
ir sólaihita, og þennan garð elskaði Sigríður, því að við hann
voru bundnar endurminningar frá bernsku hennar, en nú hafði
enginn skeytt um garðinn í mörg ár, því að sjálf var Sigríður
annara hjú. En þá sunnudaga, sem henni var leyft að fara frá
selinú og lyfta sér upp, fór hún aldréi lgngra en að þessu húsi.
Þar rifjaði hún upp fyrir sér bernskustundir sínar og gat unað
við það þangað til kvöldaði og hún fór heim með blómvöúd úr
garðinum sínum í hendinni. Þetta var öll sú skemturi sem hún
lét eftir sér að njóta. Henni féll ekki 1 geð, að vera með jafn-
ðldrum sínum; þeir skildu hana ekki af því að hún stóð þeiih
miklu framar að sálarþroska og andlegu atgervi, og því var það,
að henni var einveran kærust.
73
„Það er satt", sagði hann, „og með langan skínandi bjartan
dag fyrir höndum og langa-langt til kvölds".
„Já, en þreyttum fótum færir dagurinn erfiði, en kvöldið
hvild, svaraði hún.
„Nú ferðu að verða alvörugefin aftur“, sagði hanD, „mér
fellur illa þessi ógnar alvara hjá barnungri stúlku; ef þú hristir
hana ekki af þér, verð eg að hafa einhver ráð til þess að ná
hanni úr þér.
Þau voru nú kömin að selinu.
Dyrnar eru opnar og bjóða þig velkominn inn fyrir“, sagði
hún, og á matnum skal ekki standa lengi".
„Hvað heitirðu annars stúlka", spurði Guðleifur þegar hann
var sestur að borðum.
„Eg heiti Sigríður*, svaraði hún, „en hvað heitir þú“?
„Guðleifur*, sagði hann. „Guðleifur og Sigríður! Pau nöfn
eiga vel saman“.
„Já“, sagði hún, „hann afi minn hét Guðleifur og amma
mín Sigríður".
„Eg held þau sómi sér þá bærilega saman", sagði hann og
leit til hennar.
„Hvernig stóð á því, að þú fórst að fara hingað upp að
seli“? spurði hún.
„Eg veit það nú varla“, svaraði hann, „jú, eg ætlaði að fá
mér vinnu einhversstaðar".
„Yinnu er hægt að fá fiérna í næstu sveit“, sagði hún, „þér
yrði tekið tveim höndum á bænum sem eg á heima á, því aö
piltarnir úr sveitinni eiu flestir farnir til Ameríku og seinastl
vinnumaðurinn okkar fór í gær“.
„Þá ræð eg mig þar einhversstaðar í daglaunr.vinnu, því að