Þjóðólfur - 30.04.1918, Qupperneq 4

I
24 ÞJÓÐÓLFUR
Reglugjörð
I um
ráðstafanir til að tryggja verslun
landsins.
Samkvæmt heimild í lögum nr. 6, 8. febrúar 1917, um heimild
handa landsstjórninni til ráðstafana til tryggingar aðflutningum til
landsins, eru hér með sett eftirfarandi fyrirmæli.
1. gr.
Meðan samningar standa nú yfir milli Bretastjórnar og sendi-
manna landsstjórnarinnar ísienzku um verðlag á íslenzkum afurðum
árið 1918, er bannað að selja til útlanda eða gera samninga um sölu
til útlanda á íslenzkum afurðum, sem framleiddar hafa verið eða fram-
leiddar verða á yfirstandandi ári.
2. gr.
Brot gegri ákvæðum 1. gr. reglugjörðar þessarrar varða sektum
alt að 500,000 krónum. Bæði sá, sem seiur eða lofar að selja vörur
þær, sem greindar eru í 1. gr. og á þann hátt, er þar greinir, og sá,
sem kaupir eða lofar að kaupa þær, skal sekur talinn við ákvæði
þessarrar reglugerðar. Hið selda eða umsamda er sð veði fyrir
sektunum.
3- gr-
Með mál út af brotum gegn reglugerð þessarri ska! fara sem
almenn lögreglumál.
Áður en dómari úrskurði sektir, án þess að mál fari fyrir dóm,
skal málið borið undir stjórnarráðið.
4- gr.
Reglugjörð þessi öðíast gildi þegar í stað.
Þetta er birt öllum þeim til eftirbreytni, er hlut eiga að máli.
í stjórnarráði íslands, 22. apríl 1918.
Sigurður Jönsson.
Oddur Hermannsson.
Auglýsing.
í sambandi við reglugerð þá um ráðstafanir til að tryggja verzl-
un landsins, sem gefin hefur verið út í dag, auglýsist hérmeð, að
landsstjórnin vegna laadssjóðs getur ekki tekið neina ábyrgð á afleið-
ingum af ráðstöfunum eða söiusamningum rnanna á miiii hér á iandi
um íslenzkar afurðir til útflutnings, sem framleiddar hafa verið eða
framleiddar verða á yfirstandandi ári.
í stjórnarráði íslands 22. apríl 1918.
Sigurður Jönsson.
Oddur Hermannsson.
FERÐAMENN!
f*egar þið komið til Iteykjavíkur og;
ykkur yanhagar iim
iatnað 09 vefnaðarvörur
þá skuliið þið athuga verð og gæði
á þessum vörum í AllSturstr. 1
Asg. G. Gunnlaugss. & Go.
Austurstrœti 1.
Jörðin Stakkavik,
ásamt eyðijörðinni Hlíð í Selvogs-
hreppi, er laus til ábúðar í næstu fardög-
um. — Semja ber við umráðamann jarðarinnar
Pál Grimsson í Nesi.
95
Ingiríður roðnaði við og sagði: „Það verður of einmana-
legt fyrir þig að vera uppi í seli, því að þú ert gefin fyrir að
vera í margmenni. Eg held það sé bezt, að þú verðir kyrr heima,
en eg láti einhverja roskna stúlku fara upp eftir“.
„Það held eg líka“, sagði Sigríður. „Það ætti ekki að láta
Míru fara þangað".
„Og því þá ekki, ef hana langar til þess“? sagði Þorleifur
og leit upp.
Sigríður vissi ekki, hverju hún átti að svara. Það greip
hana ótti, þegar hún hugsaði til þess, að Míra færi burtu og hún
gæti ekki haft gætur á framferði hennar. Hún varð því að láta
sér þetta lynda, en hét því að vera við engu varbúin.
Daginn eftir fór Míra upp í sel, og enginn maður á heimil-
inu nefndi hana á nafn framar.
Þorleifur var iðinn við vinnu sína þann dag, og kom ekki
heim fyr en orðið var áliðið dags. Þá hófst Hans upp úr eins
manns hljóði og sagði: „En hvað hún Míra blæs vel í smala-
lúðurinn. Það getur komið út á manni tárunum að hlusta á
það. Komdu með mér hérna upp fyrir, Þorleifur, og heyrðu
sjálfur, hvort eg segi ekki satt“.
Þorleifur gekk út á eftir honum í hægðum sínum, og kom
ekki aftur heim fyr en seint um kvöldið; og kvöldið eftir, um
sama leytið, fór hann aftur burtu.
Þótt Sigríður vissi vel, hvar Þorleifs var að leita, læddist
hún þó út á eftir honum, og það fór eins og hana grunaði;
Þorleifur sat uppi í fjallshlíð og hlustaði niðurlútur og angurvær
á hljóminn úr lúðrinum hennar Míru. Nú sá Sigríður, að hún
var að missa aftur tökin, sem hún hafði náð á Þorleifi. Sökn-
uðurinn eftir Míru var að yfirbuga hann, og hvernig sem hún
reyndi að telja um fyrir honum, fann hún, að hann veitti því
94
Hann fór að ná aftur sínu rétta eðli. Honum fanst sjálfum eins
og einhver önnur og ókunn sál hefði búið í sér síðan Míra kom
á bs^inn, en nú þóttist hann vera búinn að ná tökum á sjálfum
sér, og það skyldi enginn leika sér að því aftur, að leiða hann
í tjóðurbandi, hugsaði hann, hrokaíullur að vanda.
En Sigríður var svo skarpskygn, að hún gat lesið í hug
hans, hverju þar fór fram, og enginn í allri sveitinni skildi bet-
ur skapsmuni Þorleifs en hún. Gjarna hefði hún viljað lækka
ofurlítið í honum drambið, en henni var það Ijóst, að ef henni
átti að takast að sannfæra hann um, að hann væri ekki eins
alfullkominn og honum sjálíum fanst hann vera, varð hún að
koma þvi til leiðar, að hann yrði að játa, að einhver annar eða
aðrir hefðu yfirburði yfir hann og væri honum fremri. En eins
og nú stóð á, sá hún, að Þorleifur þurfti á öllu sínu sálarþreki
og stórmensku að halda, og hún mátti því fyrir engan mun rýra
trú hans og traust á því, að hann væri óskeikull og stæði skör
hærra en aðrir menn, því að misti hann trúna á það, yrði hon-
um aldrei bjargað úr klóm Míru, því að Þorleifi var svo varið,
að ef Míru hefði tekizt að leiða hann í hrösun, mundi það hafa
hvílt svo þungt á samvizku hans, að það hefði riðið honum að
fullu.
Þá bar það við eitt.kveld, að Hans kom heim og hafði orð
á því, að stúlkunni, sem var uppi í seli, færist illa úr hendi að
gæta búsmalans, og brýn þörf væri á að senda aðra stúlku þang-
að upp eftir.
Míra stóð óðara upp og sagði ofur-spaklát við Ingiríði:
„Ætli það sé ekki bezt, að eg fari upp í sel í staðinn fyrir
hana Önnu? Fólkinu hérna er, hvort sem er, ekki um mig gefið
síðan hún Sigríður kom, en eg hugsa, að enginn fari að öfunda
mig af því að vera þar upp frá“.