Þjóðólfur - 07.09.1918, Page 3

ÞJOÐOLFUR
69
Arni Eiríksson. [
[
Hcildsala
Smásjila.
1
Talsími: 265.
Pósthólf 277.
Vefnaðarvörur, Prjónavörur
mjög f jönircyttiu’.
i
®'S
SaumaTélar
með hraðhjóli. p
Verksmiðju- p
ábyrgð til 5 ára. ||
Smávörnr er snerta saumavinnu og hannyrðir.
Þrotta- og lireinlætisvörnr, beztar og ódýrastar.
\
Gosdrykkia og aldinsafagerðin
,SANITAS‘
í Reykjavík
mælir með vörum sínum. Notar að eins ný
aldini og beztu efni.
Alt vatn er dauðhreinsað og jafnan gætt hins
mesta hreinlætis í hvívetna.
Guðm. Björnson, landlæknir, er eftirlitsmaður.
Spyrjist fyrir um verð og biðjið um sýnishorn.

sjálfstæði að nafninu til — undir
yfirumsjá Breta.
Gyðingar víðsvegar um heim,
hafa á síðari árum komið á hreyf-
ingu nokkurri sín á meðal til að
nema landið sitt forna á ný og
mynda þar sjálfstætt Gyðingaríki.
Virðast Bretar hessu fremur hlynt-
ir, þótt þeir enn þá hafi eigi
kveðið upp úr með það opinber-
lega, í sambandi við það sem nú
var sagt, er það og skoðað sem
viðurkenning frá þeirra hálfu á
kröfum Gyðinga til landsins, hversu
þeir láta sér ant um að rétta við
hag Gyðinga þar austur, sem eigi
voru víst of vel haldnir af Tyrkj-
um.
Nýlega hafa Gyðingar þar, haf-
ist handa til að stofna sérstakan
Gyðingaháskóla í Jerúsalem. Komu
þar saman sendinefndir Gyðinga
úr ýmsum nálægum löndum til
að vera viðstaddir þegar hyrning-
arsteinarnir yrðu lagðir að háskóla-
byggingunni. Gerðu Bretar sitt til
að sú athöfn gæti orðið sem há-
tíðlegust. Allenby yfirhershöfðingi
Breta þar austur, tók þátt í há-
tíðinni með þarveru sinni, ásamt
fjöida háttstandandi herforingja úr
liði Frakka og ítala. Voru við það
tækifæri lagðir niður tólf horn-
steinar og áttu þeir að tákna
hinar tólf fornu kynkvíslir Gyðinga.
jVaterland*1).
Þýzka línuskipið „Vaterland"
nota Bandaríkjamenn nú til vöru-
flutninga milli Ameríku og Norð-
urálfunnar. Þetta er eitt af allra
stærstu skipum heimsins og gerðu
Bandaríkjamenn það upptæktásamt
fjölda annara skipa Þjóðverja, þeg-
ar þeir sögðu sundur friði við þá.
„Vaterland" flytur 12000 her-
menn ásamt öllum útbúnaði þeirra
í hverri ferð yfir Atlantshafið.
Segjast Bandamenn jafnvel geta
bætt einu þúsundi við ef þeir kærðu
sig um, eða þætti nauðsynlegt.
Aðeins fjóra daga tekur það að
afgreiða skipið — skipa herliðinu
á land, ásamt herbúnaði og taka
um borð kol til næstu ferðar o. s.
frv. Er það eigi svo illa áfram
haldið.
Þjóðverjar haida úti stórum
kafbátaflota, sem hefir það eitt
starf með höndum að trufla her-
flutninga Bandaríkjamanna ef færi
gefst, en þau hafa verið fremur
fá til þess að gera og árangurinn
lítill. Sérstaklega er þeim umhug-
að um, að sökkva' „Vaterland" og
öðrum þýzkum stórskipum, sem nú
eru á valdi Bandamanna og eru nær
eingöngu notuð til herflutninga.
Eigi alls fyrir iöngu söktu þeir
skipi sem „Justitia" hét. Réðust
■margir kafbátar að því í einu og
þykjast Bretar hafa sökt þeim
flestum í þeirri viðureign. En
Þjóðverjar höfðu vilst á skipum
og kafbátar þeir, sem heim kom-
ust, þóttust hafa ráðið niðurlögum
„Vaterlands". Vakti það fögnuð
meðal þeirra; er sagt að þeim
hafl gramist mjög er þeir urðu
þess varir að „Vaterland" var enn
ofansjávar.
1) J u r t i t i a var eign White Star
línuunar og bar 32,000 ton. Var öllum
farþegum bjargað þegar því var sökt,
en 11 manns af skipsböfninni fórust.
Stóð orustan við kafbátana yfií í heil-
an sólarhring og eittlivað um 11—12
tundurskeytum var skotið á það áður
en það sökk. Bretar handtóku þar einn
kafbát þýzkan í þeirri viðureign ásamt
áhöfn.
Vaterland eða Leviathan, eins og
það heitir nú, er 54,000 ton að stcerð.
Alment
bera menn sig illa út af grasleys-
inu, þó eru undantekningar frá
því, eins og vísa þessi ber vott
um, sem bóndi einn hér úr ná-
grenninu stakk aö Þjóðólfi um
daginn.
Held eg réttu höfði enn —
huga létt kann stilla —,
þó að glettist guð við menn
og grasið spretti illa.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Magnús Björnsson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
10 7
Nú brá fyrir í augum hans sama glampa, sem áður hafði
verið í augum hennar, — svipnum, sem hafði sigrað hann.
Eldhafið, sem veltist æ nær þeim, var eigi bjartara eða heitara
en þessi glampi. „Áfram þá, vina mín, hvað sem við tekur",
mælti hann, og þau keyrðu hestana áfram — áfram.
Langt að baki, á rinda nokkrum, höfðu eltingarmennirnir
frá Guidon Hill numið staðar um augnablik. Þeir horfðu þögulir
með ótta og undrun á mann og konu, er riðu mikinn út í ið-
andi eldhafið, til að sjá sem dökkar, ægilegar, vofur, er bar hátt
við bjarmann, er sléttueldurinn varp á dimman næturhimininn.
„Eg má til að fara einn þangað, sem eg kann að verða að
fara".
Nú gat hann ekki horft í augu henni, og leit undan. Hann
vonaði svona hálfvegis, að hún hefði ekki skilið sig.
„Seztu“, bætti hann við. „Eg ætla að segja þér ævisögu
mína“.
Hann hélt, að ef hann segbi henni söguna, eins og hann
hefði einsett sér að segja hana þá mundi liún verða þrumulostin af
skeifingu, og ástareldurinn mundi slokna í augum hennar.
Hvorugt vissi, hve lengi þau sátu þarna, meðan hann sagði með
hlífðarlausri nákvæmni frá því, hve illu lífi hann hefði lifað. Hún
sat og spenti greipar, og einu sinni eða tvisvar fór hrollur um
hana, svo að hann þagnaði; en hún bað hann í ákveðnum róm
að halda áfram.
Þegar sagan var á enda, stóö hann upp. Hann gat ekki séð
framan í hana, en hann heyrði hana segja:
„Þú hefir gleymt mörgu, sem ekki var ljótt. Lofaðu mér að
segja frá því". Hún nefndi ýmislegt, er til sæmdar hefði verið
betra manni en honum. Hann stóð þannig, að tunglsljósið
skein á hann inn um gluggann. Hún gekk til hans; hendur henn-
ar skulfu nokkuð, er hún rétti þær fram í móti honum: „Ó,
Pierre*, sagði hún. „Eg veit, hvers vegna þú hefir sagt mér alt
þetta; en það er alveg — alveg gagnslaust. Eg skal koma með
þór, hvert sem þú f«rð“.
Hann greip um hendur henni. Nú var hún sterkari en hann.
Augnaráð hennar sigraði hann. Hann rak upp lágt hljóð og greip
hana í faðm sér," nærri því ofsalega. „Pierre, Pierre", var hið
eina, er hún sagði.
Hann kysti hana á munninn hvað eftir annað. En meðan
hann var að því, heyrði hann úti fyrir fótatak og hljóðskraf.