Norðri - 24.01.1857, Blaðsíða 5

13
bera heyife afe niestu eba öl!u leyti upp. Mörg-
ura verbur líka þa& á, ab taka ofstórt stykki af
tóptinni fyrir undir líti?) hey, svo þaí> afvatnast
naumast í fyrstu, og því síöur þegar rigningin og
bleytan ganga í þab, en vib þessu er hægast ab
sjá meb því, ab geyma heyib í göltura vel vörb-
um, þangab til ab nóg hey er komib til góbs upp-
burbar. j»ar sem grjót er fáanlegt ættu þessar
lreyjatóptir ab minnsta kosti ab vera hlabnar úr
einu saman grjóti ab innan, og möl ab berast í botn-
inn, eba ab steinleggjast; bezt væri þó ab þær
væru lilabnar úr einu saman grjéti utan og innan,
svo þjett hlöbnu, ab ekki fennti í gegnum vegg-
ina, ættu þeir ab hallast frá heyinu á alla vega;
færi þá betur, ab þurrt hnausalag væri efst. Sjeu
tóptirnar svona búnar til, mega þær vera svo
djúpar, ab litla sem enga veggseta þurfi ab hafa,
svo torfib nái ofan á tóptarvegg ab minnsta kosti
á sígnu heyinu, en svo djúpar tóptir eru óhafandi
úr torfi og grjóti, og því síbur úr einu saman torf-
efui, grjót-tóptirnar yrbu einar hinar beztu heyja-
stæbur og hentugar á vebrajörbum.
Hvab heyhlöbum vibvíkur, þá er ab þeim
hin mesta hægb og gagn sumar sem vetur, og
lýsir þab sjer ekki sízt í heyþurrkinum. þegar
í útihey þarf ab bera, er þab einatt í votviirum,
ab menn geta ekki borib heyib upp sama daginn
sem þab þornar, og verbur því ab bíía þangab
til, ab þurr hægvibrisdagur kemur, og verjast nýrri
vætu; en í hlöburnar verbur hverri heytuggunni
snarab jafnótt og hún þornar, en opt hættir því
heyi vib ab myggla, sem opt og lítib er í einu
fyrsta i Hvítasnnnuí kirkjunní hjá Artenay, sem lá nærri
því mílu frá bænum. pab sem hin glaba systir var eink-
um { vandræbum meb var þab, hvernig hún ætti ab koma
brúbur sínum, sem ckki þoldi neinn hristing í vagninum
yfir hina ósljettu steinlögbu götu ( gegnum bæinn sem var
á kirkjuleibinni; en svo hafbi hitt vinnufúlkib komizt vib af
þessum systnrlega kærleika hennar, ab allur vegurinn var í
dögtin á helgidagsmorguninn, þegar til kirkjunnar átti ab
fara, lagbur meb hálmi, svo þykkt, ab hinn sjúki kenndisjer
einkis moins. Frá níuudu stund nm morguninn stúb allur
þorri bæjarbúa beggja megin vib kirkjuveginn til ab sjá
systurina, sem ekki vildi iáta neinn taka þátt í því ab aka
brúbur sínum til kirkjunnar, sem hún og gjörbi svo lag-
lega og hægt, ab engiun hefbi getab gjört þab eins vel,
En hún varb feimin og eius og utan vib sig, þegar hinir
gúbn nágrannar litu til hennar blíblega, og bábu systkyuun-
utu ailra virkta.
borib inn; er mygglan ætíb óþokkagestur og skemnul
í heyjum, því hún spillir bæbi gagnsmunum af
skepnum og heilsufari þeirra og heyjamannsins
meb, og liefur suraum ribib þab ab fullu; hún fylg-
ir optast vætutíb, því jafnabarlega kemur hún í
illa þurrt og hrakib hey, sem langvinnur hýru-
seybingur liggur í, eba sem ekki hefur magn til
ab rybja sig, er menn kalla. Auk mygglunnar kem-
ur ofan á heyib í hlöbunum bleytuskán eba stakk-
ur, þessu er ekki gott ab verja, en minnka má
stakkinn og stytta má hitann meb því móti, ab bera
töluvert hærra í mibjuna en vib veggina, svo
ætíb sje þur hæbst, þó í heyinu hitni, því komi
bolli ofan í mibjuna fer hitinn seint úr, þó stakk-
urinn sje tekinn, sem ætíb á ab nemast burt og
hirbast sjer í lagi, sje hann ekki ónýtur meb öllu.
Menn hafa og reynt ab tyrfa hey í hlöbum, helzt
töbu, meb vel þuiru torfi eba leppum, og sumir
bera fornt hey ljett ofan á til ab taka vib stakk-
inum. Opt verbur þab ab libi ab ætla svo til,
ab-í hröktu heyi orni svo mikib, ab vatnssúrinn
þorni í burt af hitanum, því þá verbur mygglan
minni, en nokkub er þab undir von, ab ekki orni
um of, eba verbi hins vegar ab uppþyrrkingi. Sölt-
un lieyja bætir bezt úr vondri mygglu, og eru sölt-
ub hey bæbi holl kvikfjenabi, og gefa sjálfsagt af
kúm meiri arb.
Hin fyrsta söltun heyja hjer í landi er ab
líkindum sú, sem 0. Stefensen stiptamtmabur reyndi
á Innrahulmi; eru menn nu farnir aí) brúka hana
vib og vib, ætla margir ab þab sje mátuleg sölt-
un heyja ab miolungi, ab 2 kiitar salts gangi í kýr-
Eq þaí) sem einkum fjekk á hjarta hennar var hve hinn
a?rnver<bi prestur tók henni vel £ angsýn allra. Haun talaí)i
um hana fyrir sóknarfólki sínu eins og fyrirmynd í kristileg-
um kærleika og systurelsku, og bætti vií) mo% heitum or?)um
bæn yflr systkynunum, og sagí)i ab endingu vií) hana blíí)-
lega: „Vertu hughraust, dóttir, Drottni er starfl þinn geí)-
felldur, og hann mun vernda þig“.
þaí) var gott fyrir veslings stúlkuna, aí) þessi uppörf-
unarorí) voru töluft til hennar, ekki af því aí) húu þyrfti
aí) láta minna sig á skyldu sína heldur af því, aí) hún sá
þá aí) a^rir álitu líka a() hegbun hennar heffci verií) lofs-
verí). Ilin systurlega ást henuar styrktist því vifo orí) prests-
ins, og hún tók þab eins og laun fyrir áhyggjur sínar og
næturvökur. En mest laun vorn henni þó augu bró?)urs-
ins sem stókn full af tárum, og sem ba<b heitt a<b Hanu
sem hefí)i skotií) henni í brjóst, ab reynast sjer slík systir,
vildi endurgjalda henni þa'b.