Norðri - 24.01.1857, Blaðsíða 7

15
sinni 21 TS iófe frá þriggja Ij'sipundaldiíii, og hjelt
jeg rnjer því hoilara ab skera beima.
Jafnvel þ(5 a& þessi frjcttaglaumur haíi niá-
ske veriö helber dsainiindi, þá samt ættum vib ab
Iáta hann kenna okkur eins og líka árlegur
matvöruskortur í kaupstö&um — a& keppast ekki
svo mjög eptir a& ltoma kjöti okkar út af land-
inu, en lofa heldur lönclum vorum a& sitja fyrir
því, sem ósjaldan ganga me& peningana í hönd-
unum, sárbi&jandi um kjöt, og borga máske fullt
svo ríflega sem kaupmenn vorir.
@veitas?maSuip.
Af því a& jeg veit, a& það er árí&andi fyrir
kaupmenn vora a& hafa nákvæmt eptirlit á þjón-
um sínum, svo a& þeir ekki me& órábvendni komi
því óor&i á verzlun þeirra, sera hún annars ekki
á skilið, hefi jeg ekki viljab neita línum þessum
iuntöku í bla&ib. Ábm.
Um verzlun Ior5:nauiict uæstllftið
siamar.
Vjer höfum minnst lítið eitt á verzlun hjer
á norlurlandi hjá hinum föstu kaupmönnum í ár,
en vjer höfum ekki getið neitt um Nor&menn, er
komu hingafc til verzlunar niest á austurkaup-
síö&um og hjer á Akureyri. Ilinn helzti nf þeirn
var kaupma&ur Bruu frá Kristjaníu, og hann haf&i
stærst skip, og flestar vörutegundir. þa& mun
hafa gjört Norbmönnum allmikinn ska&a ab þeir
komu svo seint einkum hingafc nor&ur, a& menn
höf&u lagt inn mestar vörur sínar. Hjer varlít-
„Iioyntiu ab lata koma jjjer þangafc, gó&urtrin niinn,,
sag&i liinn gamli herma'tmr Tingjarnlega, „og jeg skal ábyrgj-
ast ab jiú ver&ur alheill".
„A& komast aptur á fætnr, geta unnib ab hinni giimlu
handitn minni, nnnií) fvrir mjer og, hjálpab systur minnil
Nei nei! Siík sæla gettir mjer ekki hlotnazt sag&i unglirjg-
nrinn, j)v( honnm ofbaufc vegaleng&in.
„Hv»b þá, vinnr minn, þú ætlar a& sleppa voninni! pú
ert eins og þeir sen> ekki trúa neinni lækningn fyrri en þeir
sjá þa& meb eigin augum. pjer er óhæt.t ab treysta á a&
sjóböbin iækna þig, Jeg hefi sjafc þau lækna marga a&ra
en mig. Jeg er engiuu lækuir, en þú ert nngnr, og mjer
þykir líklegast, a& þjer geti batnab, því (sjúkdómur þinn
líggur í taugunum. Vertn kátur Manricel Jeg var alveg
læknaímr um flmmtngsalúnr, og því þarftu ekki ab örvænta.
„En þjer gætib ekki afc því, afc jeg get ekki farifc á
neinum vagni, því jeg lífc í öugvit, hvafc lítifc sem vagninn
i& um trjávifc á sumum verzlunarstöbunum, en þó
gekk þeim æ&i lregt a& seija. Kom þa& einkuin
af því, a& vi&ur sá, sem Bruu haf&i hjer, þótti
lftt nýtur og óhentugur, því bor&viíurinn va|all-
ur me& mikiura vanköntum, enda hjeldu þeir hon-
um einlægt f háu verbi eptir vi&argæ&unum. A&r-
ar vörur, sem þeir höf&u, seldu þeir viblíka og í
iandi, en matvara þeirra þótti betri en hjá föstu-
kaupmönnnnum. Menn vildu hjer víst alstafcar á
nörbur- og austurlandi hlynna ab verzlun þeirra
og hæna þá ab sjer, og margir keyptu af þeim
fyrir nokkur hundrub dali í þessu skyni. þab
sem vjcr einkum höfum heyrt fundib a& verzlun
þeirra var þafc., a&(þeir höffcu svo a& kalla sitt
ver&lagib á hverjum verzlunarsta&num, þar sem
þeir komu, en Iandar vorir fundu þa& fljótt, og
gjör&u því sitt til a& þoka prísunum ni&ur. þann-
ig var& þa&, a& austflr&ingar fengu verst verb hjá
þeim, en Mývetningar og abrir sem skiptu vib
þá á Húsavík, fengu miklu lægra verb á ö!!u,
sem þeir keyptu, því þar komu þeir seinast. Ann-
ar galli á verzlun þeirra var sá, ab þeir höffcu
svo fáar vörutegundir, ab engir gátu verzlafc vib
þá eingöngu; en vjer vissum til, a& þeir ætl-
ufcu sjer a& bæta úr því þetta ár, og eins munu
þeir sjá um ab hafa vi&inn betur Vanda&an næst,
því varla þurfa þeir a& búast vi&, a& menn kaupi
opt af þeim annan eins vi&, þegar betri vi&ur er
í Iandi, þó hann sje nokkru dýrari.
Vjer óskum þess, a& Nor&inenu haldi áfram
a& verzla vib oss, því vifcarvcrzlun þeirra ætti aö
geta verib oss mjög hentug; en þeir verfca ab
hristist. Nei þafc er gufcs vilji afc jeg verfci krypplingur alla
æfl mína', og jeg vil einnngis bifcja hann afc stytta lífdaga
mína til afc ljetta raunum mínnm og annara“.
Mefcan á þessari vifcræfcu stúfc hlnstafci Genevieve
nákvæmlega eptir, og heffcn þeir sem tölufcu ekki haft hng-
ann á öfcru, heffcu þeir getafc lesifc í andliti hennar fastan á-
setning Hún tók hinn gamla hermann á eintal til afc fá
hjá honum nákvæma iýsingn á þessnm ágætn sjóböfcnm, nm
hvafca tíma árs ætti afc brúka þau, hvafc langur skemmsti
vegur til þeirra væri, og hvar bezt og ódýrast væri afc fara;
og þegar húrr haffci hugsafc sig um allt þetta, leitafci hún
undir eins afc framkvæma ásetning siun.
Hún leit yflr allar torfærur, og haffci nú fastráfcifc afc
draga sjálf brófcur sinn í kerru siuni alia leifc úr mifcju
Frakklandi til Boulogna. pegar hún um kvöldifc sat hjá
Maurice og horffci á hann sjúka, gat húu ekki dulifc
tiiflnningar síuar, heldur túk afc gráta,