Norðri - 26.05.1857, Blaðsíða 4

60
írui laiknir Kyfjíirð.
dáinn 1. apríl 1854.
1. Eitt siiin þíi röíull gckk ránar a? iljiípi
reikaöi’ eg líti uin aptanskeiíi hljótt,
leit eg til austnrs þar luínileituni lijópi
himininn sveipaiu koldimraa nótt;
á liugfleygum Ijóss-vænguni vcik þal&an dagur
til vesturs hann geislandi dýrb sinni brá,
kvöldroöinn sló sjer um hvelfingu fagur
unz kransar hans cldraubir fjellu í dá.
íi. þ>;í vdx meÖ skyndi dimnian í döhun
dreifbust um hiinininn grátþrungin ský,
nöldru?u sorghljób i fjalltindum fölum
eg fjekk ckki skiliö hvafe valdife gat þvi;
dökldeltan skýílóka einn þá eg eygöi
upp hvar e& fierÖist á sjóndeildarhnng
frá vestri til austurs meb Ilýtir sjer (leygbi
frostköldum helrósum settur iim kring.
I 7. Eg sakna þíu vinur! en sje þig í anda
j sólfagran skfna guÖs hástóli nær;
j eg kætist afe vita þjer konina til handa
j kórónu lífsins þar blessunin grær;
frainhalda niiintu á frifcarins landl
i
í í fegurstu skofeun, og lielgri mefe lyst
j í eilíffear hásölum engilblikandi
j illiýru málfæri vegsama Krist.
8. Vife niunm finnast á vorinu sæla,
j og vinskapar minnast á fornkvcfein heit,
| þar sem afe linnir ei líf vort inndæla
j og Ijúfust vifekyniiing mefe heilagra sveit;
j þar miinum glei~jast nm eilífar aldir
| og unafei sefejast gufes dýrfearlieiin f,
I þar niunn kvefeja oss vinir útvaldir
j og vife aptur gefejast hver öferum á ný
J. <4.
3. Til mín íír skýinu rödd ein svo rasfeir:
„Reikul og skammvinn er hjcrvistin manns,
daufiun í aldingarfe- lífs opt sjer læfeir,
og laufeikum frjófgustu sviptir burt hans;
þannnig er mennta- og - maniivlnur iiinn
mörgum alkunnur afe hrcinskilni’ og dyggfc
hann Arni Jónsson læknir burtlifeinn
líf hans hjer upprætti dáufeans helsigfe“.
4. Skýíiókinn hvarf mjer eg horf.i þá iiissa
Iijalandi þannig vife sjálfan mig lágt:
„Sárt cr þig vinur! úr veröld afe missa
var þjer nú ákvörfeufe helstund svo brátt;
hví ertu Arni svo hrafela bnrt hrifinn
hjefcan af æskunnar glánsandi braut?
hví ertu helkaldri dökkmófeu drifinn
daufeans, og lagfeur í Fjörgínar skaut?
5. En — orfestírþ’nn lifir og mannkosta minning
inoldu þó hjúpafeur líkaminn sje,
efeallund gufchiædd og ærutilfinning
cign þín var stöfeug sem betrivarfje;
kurteysa hegfcun og málfærife mjúka
myndufu gáfurnar tilgjörfearlaust,
hönd þín var nákvæm v fe sára og sjúka,
siimife frá skorti mefe árvekni brauzt.
G. Skáldmæltur, glafevær og eldfjörgur andi
upplífgun gjörfei og skcmmtun afe Ijá,
lijartab og svipurinn sífcllt brosandi
saklcysis búnhigi ijeku sjcr á;
líf þitt var ofvaxife líkamans kröptum
og langvinnri sambúfe vife liann hjer á jörfe,
sálin því leystist úr hjervistar liöptum
hcnnar var frclsuniu bráfe’cga gjörfe.
(A fe s e n t).
þafe mnmi nllir .játa, afe oss fslemtingmn sje mikil
naufesyn á afe fara vel mefe efni vor og hagnyta sem bezl
þá hlnti, sein vjer eigum sjálítr og öfliiin, og verja þeirn
heldiir ti) eigin hiigsnilina cn seija Jiá öfernm Jljófemn
fyrir iítife verfe,
Kitt af því, sem jeg ætln <»■ vœri hollara afe notasjálf-
mn liehinr on selja þafe lítlmnlom er skinnavara vor. Vjer
fániii varia nieira af heiini á ári hverjo, en vjer þyrflnm sjáif-
ii vife, og getnm notafe oss á ýmsan hátt, ef vjer kynnuin
biefei afe verka þan á rjettan hátt, og eeldmn »vo iöinJmn
vorum þau til ýmislegs hagræfeis, rr þeir þyrftn mefe, og
gíetu haft betra af heldtir en kaupa þenna varniitg af lít-
lendinn dýru verfei.
Skinnavöni þurfmn vjer til skæfeí, sjókhcfea, skimisokka
og-skiunleista, iíka vairi ■kinnavaran hin þartlegasta, ef vjer
lairfeuni afe vorka skitinin vel og hafa þan til ýmislegra nt-
nnhafnar fata, t. a. m. í ntanhafnarbiixnr, lílpiir og peisnr,
og er þafe öll fnrfen, afe íslendingmn skuli varla liafa hogs-
azt afe nota neitt af skinnavörii simii þannig. Líka má
verka skimiin til belgja og margs amiars, t. a. m. bókfells,
og úr nantshúfeiini getum vjerbiíife oss ti! gott lefeur til reife-
færa, beislistanma og alls, er söfelarar þurfa afe hafa vife hand-
ifeu slna, og værii skinn vor vel borgnfe mefe helniingi þess
er söfelarar þnrfa afe gefa fyrir þess konar skinn bjá út-
lendum. pafe væri því ekki lítill hagur fyrir alþýfen alla efea
einstaka niemi í hverri sveit afe vita hvernig verka n á
skinn, svo afe þan geti orfeife hæfileg til áfeurtaldra afnota.
Aliir vita, afe þan skinn, seni ætlufe eru til skæia efea
sjófata verfea haldbetri og ófúagjartiari, og þafe) svo miklu
munar, ef afe þau eru börknfe efea eirlitnfe. Til skinna-
börkunar er almennt liaffeur eikarbörkur, en í hans stafe)
getnm vjer notafe) birkibiirk og sortiilyng, en þegar þetta
fæst eigi, má nota aferar jnrtir og Jurtarætnr, »em hafa bark-
audi bragfe, t. a. m. burrii (græfeirót; P h o I y p o d i u m), blá-
gresi mefe) rót þess, sem vífea á bTifciirlandi er notafc til litar-
gjörfcar í stafc sortnlyngs (Oe ra n i u m s y) v a t i c nm) fjail-