Norðri - 10.11.1860, Blaðsíða 7

103
saníafáir í þá daga. f>á voru nú húsakynni á
liöfía nb bczta leyti f bærilegu kotmannslagj;
en nýir sibir koma me& nýjutn berrum. öísli
Hjálmaisson kom þan«a&.
G f s 1 i H j á 1 m a r s s o n. þ>a& var ma&nr,
sem var at> lesa vib iiáskólann, þegar jeg var
ungiingur. Hann ko>n inn examenslaus, og var
ab fást vid hekningar, og keypti ti! þess ieyfi,
at> jeg íiefl heyrt sagt, fyrir dýra dóma, af dönsk-
um Isekni, sem þávará Austurlandi. Hann þessi
nýmóbins skottulæknir settist a& bjá föfmr sín-
um ab Haliormsstaí). Hann reisti þar *tórt og
velgjört hús, hvernig sem nú kann ab vera bú-
if) að níila þab ni&ur, og haffeist svo vib eitt ár.
Hann hafíi svo mikib ab vinna þetta ár, ab bann
* hefir víst langab tii ab hafa heldur rjett til ab lækna
en torfengib leyfi eitt saman. Hann gekk þvf ab eiga
unnuatu sína, er lengi hafbi bebifc hans, Gublaugu
dóttur Guttorms sáluga Pálssonar, sigldi aptur og
kom út kandidat meb laude oglæknir á Austfjörb-
um 1843 eba 44 ab mig minuir. Hann settist
•þá ab hjá tengdaföbur sínum Guttormi ab Valla-
ne«i, og bera þar stofa og babstofa meiijar hans
enn. þ>á var uú lcikriir á Austfjörbuni, þegar
G'sli síób f hlóma sínum ; og fáar hekniogar heti
jeg heyrt getib um jafnheppilegar og mikilfenglegar
eine og þar, sem hann gjörbi, enda var a!ú?in og
dugnaburinn frábær, og maburinn afbragb ab fjlgja
sjer tit hvcrra slitferba. Gísli sá nó, ab stntt niundi
dvö| stn á prestssetri þessu, og botur þyrfti hann nin
sig ab búa, og fór því frá Vallanesi ab llöfba,
sem gamail og teruverbur velgjörbamabur lians
Sigurbur á Freyshólum byggbi honum. þar tiefir
Gísli búib síban sem læknir Austfirbinga, þangab
til hann fjekk lausn írá embætti næstlibib vor,
og þar býr hann enn. Hver sem sá Höíba, eins
og hann var, þegar Gísli kom þangab, og sjer
hann nú, hann hefir fyrir augum gott sýnishorn af
því, hverjum stakkaskiptum jörb getur tekib á
stuttum tíma þegar kraptmabur býr á henni, sem
bæbi hefir vit, vilja og krapta ab gjöra henni til
góba. þ>ví eins og Gísii var afburbarmabur sem
læknir, eins var liann frábær í því ab vilja ganga
á undan öbrum meb alls konar stórmennsku í
búskapnum. Hann var jafnvel sjálfur orblagbur
herserkur til allra vinnu á skólaárum sínum.
Og þá er ekki minna varib í sjálfan manninn
persónulega. Hann er hár mabur vexti, herbi-
breibur og ab öllu hinn karlmannlegasti og gild-
mannlegasti. Ar.dlitib er mjög einkennilegt, og
svipurinn einhver hinn mikilmannlegasti sera jeg
hefi sjeb, svo jeg get varla fmyndab mjer, ab
nokkrum geti andlit luns úr minni li'ib, sem
einu sinni hefir sjeb hann. Rómminn »r hár og
snjali og talsgáfan ágæt, og hvab se<n hann tai-
ar uin þá kemur þab fram meb slíku fjöri og á-
kafa, ab aubsjáanlegt er ab hugur fylgir máli.
þab er sárt ab vita. ab sMkur ágætismabur, sem
sannarlega hefir svikalaust unnib dagsverk sitt,
og ber nú sjúkan Iíkaina eptir fribwra eljun f
föburiandins þarfir, skuli hafa rýrt og ónógt
uppheldi á elli árumsínum. En ef honnm
blessast, þab sem hann helir, eins og heiMaóskir
hinna mörgu standa ti!, er hann næst gubi hefir
fejálpab til heilsu og lífs, þá nœgir honum þab,
þangab til hann getur þau stærri laun, er hann
hefir til unnib.
Miiði'iKlalslieidi og Mödnidatur. Jeg
er búinn ab lieilsa og kvebja á austurlandi, brób-
ur minn og systur og hlessub börnin, vini og
kunningja. Jeg er búinn ab vera iengi ab heim-
an l'rá konunni, og lengúr en jeg gjör&i ráb fyr-
ir; hún fer a& undrast um mig; jeg er orbinn
næ-ita heimfús. Viimr minn og ríki presturinn
fylgja mjer. Ekkert vekur glebiua og losar
tunguna betur en vínib — og vinur minn
veitti eins ve! og vinátian var sterk, og prestur-
inn eins höfbingleg r og hann var ríkur til, en jeg
glabur eptir vinafundi — því drakls jeg vínib ó-
tæpt og var hinn kátasti, en þess vegna kom jeg
nokkub síb dags a& Möbrudatsheibi. iiún er nú
sporadrjúg helbin sú, og lei&inleg og seinfaiin væri
hún ef vegurinn væri ekki vfbast hvar hinn bezti.
Jeg vildi ekki taka náitstab undir heibinai, þvíþá sá
jeg, ab jeg kasmist degi seinni heim. Kunnugur og
góbur ma&ur fylgdi mjer, og allt fór nú vel fyrst.
En nok*ub tilefni skal til hverrar sögu ; svo varb
hjer. iieimfýsin og viljugir hestar, sem jeg rak
og reib, og vínib, allt þetta hvatti migáfram, eri þung-
ir og feitir hestar úr haga komnir og annar í taurni
drógu eamferbamanu minn aptur úr. Hann var
kunnugur; jeg þóttist gamalkunnugur, og brábum fal
sýn á milli. Jeg reib samt áfram kembinginn og
bugbist mundi ná í Mö&rndal; en kapp er bezt
meb forsjá, eins og máltækib segir. Jeg rei& nú
lengi lengi, eins og segir í alþýbusögunum, en allt
í einu tók jeg eptir því, ab hestarnir höfbu farib
einhversta&ar af veginum þar sem hanu var óljós,
en þab er hann allví&a, og nibaþoka var skoil-
in á fyrir löngu. Jeg reib aptur á bak og áfram a&