Norðri - 10.11.1860, Blaðsíða 3

99
utn saman á bænum 02: í djúpnin htiRsunum. jpeg-
ar ab bann beitti nú huganum meb slíkuiu á-
kafa ti! ein» efnis, en var sjáifur hrifinn at'brenn-
anili ábuga á því,var þab ekki ab undra, þá ab
þetta hefbi mikil áhrif á líkatna hans, enda hafbi
hann sjúnir og gekk svo setn í leibslu. Einn nf
þeiro, er gkrifab hafa sögu hans, segir svo, ab
hann hafi í samfieytta 6 roánubi dreymt um þab
er hann hafbi í huganura í vöku, og ab liann hafi
enga vitneskju Iiaft utn blutina í kringum sig og
legib stunduin eins og í dái.
Kadidscba, sem stundum fylgdi honnm f ein-
véru hans, varb rajög hratdd og angisíarfull, er
hún sá þessi flog, og bab bann segja sjer orsök
þess, en Iiann hlibrabi sjer hjá ab svara spurn-
ingum bcnnar eba svarabi þeitn meb dularfulium
orbum. Nokkrir af óvinum Itaits sögbu, ab þetta
væri afieibingar af niburfalissótt, en gubhrteddir
Mtíhamedstrúmenn segja þetta áhrif spádómsand-
atis, því fyrirhugun hins æbsta tók. þegar hjer
var ko'mib, ab biitast í sáiu han^, er fylltist hugs-
aná, sem eru ofvaxnar tuannlegri skynsemi. þab
sem hingab tii hafbi eiíiungis hvatflafc fyrir liug-
arsjónum bans í draumi, segja þeir, þab birtist
bonum nú skýit og greinilega, því engil! ílutti
hofium hinn' gubdómlega bofcskap.
þegar þessi. vífcfræga opinberun birtist hon-
utn var hann á fértngasta ári. Hann var — segja
rithöfundar Moiianíeds trúmanna — mánubinn
Kvamadan“ í heliinum á fjallinu Hara, og reyndi
þar meb föstum, bænum og íhugunum í einveru
afc gjöra anda sinn htefilegan til »b skilja bin
gufclegu sannindi. {>ab var þá nótt, sent Arabar
kalla „A1 Kader“ (hina pufcdómlegu skipan), og
segir í Kkoramn“, afc englar stigi þessa riótt nib-
ur af himni á jörfcina, og Gabrfel komi þá meb fkip-
anir drottins. þessa nótt er frifcur á ailri jörfcu og
heiiög rósemi hvíiir yfir allri náítúrunni allt til
mórguns.
þar sem núMobamedláf kápti sinni um hina
þögulu nótt, heyrfci hann rödd setn kallabi á liann.
Eann varpabi kápuitni frá höffci sjer ogstreymdi
þá svo mikil birta inn íhellinnog mefc svo eterku
skini, afc hann fjell í ómegin. þegar hann rakn-
áfci vib,sá hann engil í mannsmyed nálægjast og
benda á silkidúk, setn var aliur þjettskrifabur.
„Lestul“ sagbi engiliinn til hans. rJeg get
ekki lesib“, svarafci Mohairied. „Lestul* sagfci
engillinn aptur „léstu 1,í nafni þess drottins , sem
skapab hefir alla hluti, og sem skapabi maniiirm
af blób'ifur! Lestu í nafni hins hæsta, sem iiefir
kennt ntanniiium ab nota pennann, ssm liellir
geisla þekkiugarinnar í sál hans og kennir hon-
um þab sem hann ekki áfcur vi»si!“
þá fann Mohamed allt í einu vit sitt skír-
ast af hirnnesku ljósi, og las þab sem skrifab
stóö á silkidúknum, og voru þafc bofcorb gufcs þann-
ig sem þau enn standa f bók Mohameds. þeg-
ar hann haffci lesib þau til enda, mæiti hinn hitnn-
eski sendibofci til hans: „Mohamed, þú ert sann-
arlega gufcs spámabur og jí'g er engilíinn Gabríel.
Urn morguniun segjá menn, afc Mohamed haíi
komifc skjálfaiidi og injög hrærbur til Kadidschu.
ílann vissi ekki, bvort þab sem hann iiaffci heyrt
og sjeb, hafbi birzt honutn í raun og veru, hrort
bann væri sá spámabur, sem ætlafcur væri til aö
koma í vcrk hinni eptirþrábu trú.trhót, ebá hvort
þetia iieffci verib vitrun ein eba sjónltverfing eba
þá vetn vena vani, ab einbver vondur andi hefbi
hirzt lionittn.
En Kadidscha tók þetta allt meb trúarinnar
attgura og meb trúgirni þeirri, sem konunni ér s>o
nsttúrieg þegar bdn elskar. Hún áieit þetta á-
vöxtlnn af ósktim manns síns, og ætlafci ab lijer
mundi endir á flognm og meiniætuin hans. Glefci-
leg er sú frjett,“ sagii hún, „sem þii f.erir mjer.
Jeg sver þab vib þann, sem hefir sál Kadidscliu
í hendi sinni, ab jeg frá þessUm tíma skal álíta
þig spámann þjófar okkar. „Glebstu“ sagfci itún
enn fremur. „drottinn tiran ekki iáta þig tii skamm-
ar vetba. Ert þp ekki gófcur skyidmennum þfn-
um, viugjarnlegur vib granna þína, velgjörbamab-
ttr fátækra, gestrisinn vib vini þína? Heíir þu
ekki ætíb verifc orblteidinn, og varib satmieikann ?
Kadidscha flýtti sjsr ab Ista Wareka frænda
sinn vita þcib er hún hafbi heyrt. Og hann fjellst
þegar á þessa undariegu trúarhoiun. „{>ab veit
sá sem heíir í hendi sier sál Wareku,“ mælti
liann „afc þú segir satt Kadidscha,. „Sá gttfcs eng-
ill, sem birzt hefir ntanni þínum er hinn satnj
sem í fyrndinni var sendur til Móses. þab sem
hann bofcar er satt. Mabur þinn er sannarfegur
spámafcur“. {vafc er mseit, ab þab hafi stutt mjög
til afc nema allan efa úr littga Mohanteds, er hinn
lærbi Wareka varb þessu samsinnandi
Um stundarsakir sagbi Mohamed einungis
skyidfáiki sínu frá vitrunúm sínum. Einhver hinn
fyrsti, er abhylliist trú þessa, var þrtcil hans Seid
Arabi einn af ættinrii Ka1b. þæssi uiiglingur varfc
eitt sinn hernuma á ránfcrbum Koreisch-ættar og