Norðri - 20.11.1860, Blaðsíða 5

109
hrerja sfik hefir mjer verio fJrnfært; þá munn i
hin*r eilffu bækur ligífja opnar, himininn mun |
eybileggjast eins og pergamentsblab, lielvíii loga |
upp og una&semdir paradísar munn koma í Ijós.
Á þeim degi skal hrer sál skýra frá því, sem
hún hefir gjört.“
„Sannarlega — jeg sver y&ur þaf) vib stjörn-
ur himinsins, sem hafa skjóta göngu og hverfa í
ljóma lólarinnar, vi& myrkur næturinnar og dags-
ins apturelding — eru þetta ekki or& vonds anda,
heldur or& þess engils, sem mikill.er regsemd
og vgldi, sem hefir traust drottins, og virtur er
af þeim englum er undir hans skipun standa.
Ekki er heldur bróbir ybar Mohamed vitskertnr;
hann heíir sjeb sendibo&a himinsins f skseru ljósi,
og þau orb, sem honum hafa birt verife, eru^gjörb
öllu sköpufm til áminningar“.
Hif) ör&ugasta, sem Mohamed átti vif) ab stríSa
fyrst á spádómsárum línum varaflhláturinn. þcir,
sem höfbu þekkt hann frá barnæsku, þeir sem
böffm sjeb bann scm dreng á strætunurn f Mekka,
og síftar gegna venjulegum lífsstörfum, hæddust
. ab postuladæmi hans. þegar hann gekk um borg-
ina, bentu menn á hann háfslega og sögfm :
Tf>arna gengur sonar sonur hans Abd al Motal-
, l*b«, sem segist vita hvaf> á himnum gjörist!“
Nokkrir, sem sjeí) höftiu liann, þegar andinn hreif
h»nn, álitu hann vitskertan, abrir hjeldu hann
djöfulóban og margir kváíu hann töframann. þ>eg-
ar hann sást á borgarstrætunum hRddist lýfmr-
inn af> honum, þegar hann vildi telja trú fyrir
mönnum gjörbu þeir óp og óhljób svo ekkert
heyr&íít og þegar hann var á bænum í Kaaba-
musterinu köstufm þeir skarni á hann.
þab var nú ekki eingöngu einföld og ófrób
alþýba, sem gjör&i gis a& Mohamed. Einhverhinn
háskalegasti af mótitöbumönnum hans var ungur
mabur Amru a& nafni, er seinna varb víbfrægur
í sögu Mohame&s trúarmanna. Ungmenni þelta
var af náttúrunni gæddur mikilii skáldskapargáfu
og var illskRÍdinn mjög. jþegar Mohamed tók ab
boba köllun sína, gjörbi Amru um hann hábkvæbi
og níbvísur, er Aröbum líkubu næsta vel og hver
mabur Iærbi, og urbu þær Mobameds trú meir
til fyrirstöbu en ailar ofsóknir.
þ>eir sem, stobu rnðti þessarL nýju kenningu
meb meiri aivöru, heimtubn ab Mohamed skyldi
1 sanna köiiun sína á yfirnáttúrlegan hátt. „Móses
og Jesús,“ sögbn þeir, „og abrir spámenn hafa
| gjört kraptaverk tii ab sanna, ab þeir ræri af gnti
sendir. Ef þú ert í rauninni meiri 6pámafur,
þá gjör þú líka kraptaverk.“
Svar Mohameds upp á þetta eru eigin orb
hans í koranin: „Hvert stærra kraptaverk getib
þjer öblast en sjálfa koranin ? þab er bók, sein ó-
iærbur mabur helir opinberab, samin á svo háfleygu
máli og mei svo óbifanfegum ástæbum, ab þó
ab menn og djöflar iegbu alla kunnáttu sína sam-
an, gseti þeir ekkert búib tii, er kornizt gæti í sam-
jöfnub.vib hana. Hverja betri ástæfu viijib þ)er
fá fyrir því, ab hún sje komin frá gubi sjálfum ?
Koranin er f sjálfu sjer kraptarerk.“
En þeir heimtubu áþreifanlegar sannanir.
Mohamed svarabi þvf stundum meb ástæbum
stundum mcb hótunum. Hann viidi efcki þykjsst
annab en spámabur af gubi scndur. „Ef ab engl-
arnir,“ sagbi hann, „gengi hjer um á jörbunni,
þá hefbi þessi sending verib falin engl! á hend-
ur, en þá hefbi líka allir, sem ekki viUlu trÚK hon-
um, undir eins hlotib ab verba fordæmdir. Gub þarf
engan engil til ab stabfesta köllun mína, hann er
nægt vitrii milli mfn og ybar. þeir, sem hann
lætnr sannfærast, munu sannaricga trúna oblast;.
en þeir, sem liann lætur halda áfram í villu sinni,
munu engan gela fundib, er bæti úr vantrú þcirra.
Á degi upprisunnar skulu þeir vera blindir og
'mál- og heyrnarlausir og snúa nibur ásjónu sinni,
og þeir skulu búa f eilífum helvftis eldi. þetta
skal vera hegningin fyrir vantrú þeirra.“
„þjer heimtib kraptaverk- Gub gaf Móses
vald til ab gjöra kraptaverk, og hver var árang-
urinn ? Paraó skeytti ekki um kraptaverk hans, kvab
Móses rjölkynngismann og reyndi til a& reka hann
meb þjób sinni úr landi, en Faraó drukknabi og
allur lians her. Viljib þjer freista gubs ab gjöra
kráptaverk og liætta ybur undir líka hegningu
og Faraó?“
A1 Maaleni, einn af rithöfundum Araba, seg-
ir, ab nokkrir af lærisveinum Mohameds hafi einu
sinni orbib á sama máli og alþýba. og bebib hann
ab sýna hina gubdómlegu köllnn sfna meb ab
gjöra Sefafjallib ab gulli. þegar þeir voru nú ab
nauba á honum um þetta, lagbist hann á bæn,
og þegar hann hafbi lokib bænagjörb sinni, sagbi
hann þeim, ab engiliinn Gabriel hefbi birzt sjer,
og látib sig vita, ab ef gu& Ijeti þetta kraptaverk,
sem um væri be&ib, koma fram, þá mundu allir
nnar. því liafbi sá únáttfirlegi sibur vibgsngist a& fórna
gobuiinm mevbörmim, eba kviksetja þau.