Norðri - 23.03.1861, Blaðsíða 7

23
«em v*r stdrt, ritvtwi* og megringS'anit, en hraust
mjólkurfjé, og koiniS upp öhru feitlæiínara, sein
er smeerra, miklu kvillasamara og hörkuminna.
Fyrir ailt |)etta Voru ílestir hjer ófairir ab taka
móti þessura hörfcu árum ; því hefir orfeifeafeeyfea
fjcnu svo miöjr, og fjöldi fjell f vor efe var af bjarg-
arskorti og harfeindum í mörgum sveitum og vor-
lömbin fækkufeu alstafear. Fyrir mörgnm írum
sáu tnenn fyrir þessar ófarif, sem liljótast mundu af
ráfelatisri ásetningu á heyin. Fóru því gófegjarn-
ir menn afe reyna afe koma á einhverjum samtök-
mn til lagfteringar. Jieir komu því lagi á f mörg-
um sveitum, afe hyggnir bdendur og gófegjarnir,
litu eptir lieyhyrgfeum manna á haustin og rjefeu
þeim livafe setja míetti á. Sumir vildu ei heyra
neitt umþetta,en flestir tóku því vel, en fóru þó
aldrei eptir ráfeleggingunum, heldur sjálfræfei sínu
og gefeþótta, svo eriginn efea nærri enginn varfe
árangur þessarar rifeleitni. Nokkru seinna skip-
ufeu sýslumenn þetta sania, eptir fyrirmælum amt-
mnnns, afe vahlir menn skofeufeu á haustum fjen-
afe manna, heyhyrgfeir og liirfeingu og rjefeu rnönn-
nm heiiræfei tun ásetningar og annafe. Var þetta
reynt hjer 2 haust, en árangurinn varfe hinrí sami
o' áfeur. j>á fór allra verst, þvf óárife var þá
komife yfir.
Jeg veit margir segja, til hvers er þessi um-
kvörtun og ádeila fyrst þú rfifeur enga bót á,
neinu? Vife höfum heyrt þetta svo optáfeur. J>á
svara jeg: Enginn getur gjört kraptaverk á ykk-
ur efea aldarhættinum. Enginri getiir-afiná' í einu
þafe ólag. sem á er komife, efea breytt iilum und-
irbúningi lifenu áranna. j>ó jeg gæti ráfeife.ykk-
ur hin beztu heilræfei, þá haíife þife heyrt þvíiík
áfeur og lítife hirt tim ab fylgja þeim. Og þafe
er þó ekki lasfandi afe gófegjarnir menn finni afe
því sem okkur er til tjóns og ógæfu og leggi okk-
ur gófe ráfe. Vjer vitum allir, afe þafe er bezt í
gófeárunum afe fara sparlega mefe öll efni sfn og
eyfea ekki í óþarfa, verja verkum og ágófea til
afe auka atvinnuvegi sína; bæta jarfeir sínar, girfea
sjer tún og rækta sem mesta töfeu, bseta engjarn-
ar mefe vatnsveitinguin, áburfei og siægjum, afla
sem mest afe kostur er á af vel hirtu fóferi og
setja svo t-cí á, afe allar skepnur verfei vel haldn-
ar,hvafe liart st m reynist og hirfea íjenafeinn vel.
j>afe er eflaiaust bezta ráfe til afe auka málnyiu,
afe geía áin töfeu á útmánufeum og vorum, en til
afe auka mör og hold á saiFurn frá sjó, afe gefa þeim
setífe sém bezt hey, þó ekki sje tuikife gefife. Til
afe auica nll á fjenaíi er, fyiir utan gott fófenr,
beata ráfe afe langa liveija kind þegar hún er rú-
in & vorum í tóbakslög. J>ó þetta kosti noíittufe,
margborgar þafe sig. Hafa suinir hjer reynt
nokkor ár afe láia tóbaksiiig 1 bakife á kindunum
á hauslin og fengife fyrir þafe betri ull og nokkru
meiri; kemst þó iögurinn mefe þessu lagi aldrei
meir en um kindjna hálfa, nema jafnframt sje
helit í báfear hlifear. Vife eigum afe halda áfiam
ásetningu á haustura og vcra hyggnari en hing-
afe li! afe fylgja gófeum, ráfeum og hjálpa ekki fyrr
enn í sífeustu lög þeim sem einkis virfea heilræfei
gófegjarnra manna.
J>eir sem búa vife sjó, eiga afe kosta ka^ps
um, afe leita sjer bjargar af bonum raefe gófeúm.
samtökum og meiri forsjá en hingafe til, sem
reynslan mun hafa sýnt þeim afe ekkí hefir rerið
í bezta l*gi. — Allir eigum vife *fe leitast vife
afe gjöra okkur verzhmina sem arfesamiasta mefe
góferi vöi uverkun, skilvísi og gófemn samtök-
um, og læra afe láta engan peniog, sem vife eiguin,
liggja arfelausan.
J>etta og margt þvílíkt er þó efalaust hed-
ræfei, sem gutt er afe iyigja ti) undirbúnings und-
ir hörfeu árin. En iil þess vife gctuin fylgt þeim
rífeur allra mest á, afe vife lagfærum svo sem vife
getum heimilastjórn okkar, höiduua þjónustufólkinu
til ifeni, hirfeuscmi, dugfiafear, sparsemi og trú-
mennsku, okkur og því sjálfu tii gagns og gófea,
ölum æskulýfeirin upp tib sifesemi og hlýfeni, ifeju-
semi og skylduræktar, svo hann verfei hæíiiegur
til afe hjáipa okkur til afe búast vel undir hörfeu
árín og standast þau og sífean nytsamnr sjálfur
f stjett sinni. Og þegar óárin ern komin eigum
vife ekki afe láta hugfallast, heldur sirífea mefe dugn-
afeá, forsjá og sparse.ni, læra hyggindi og neita
vits og krapta, sem okkur eru gefnir, tilafestanda
mefe sóma í stjett okkar og gjöra hver fyrir sig
þaí>, sem hann megnar til ab bæta úr almennri
neyfe — vitandi, afe gufe bjargar þeiin, sem sjer
vill bjarga.
Skrifafe á gamlaársdag 1860.
SS. 4.
(Afesent). J>ann 17. deseruber andafeist Björn
| bóndi Erlendsson á Stórabúrfelii, 32 áraafealdri.
1 Hann var hife mesta nettnicnni bæfei til líkama oj