Ingólfur - 23.09.1853, Blaðsíða 1

Iiandsyíirrjettardómur
í sökinni Nr. Orgariisti P. Gudjohnsen
skipaður sóknari gegn Siguröi bónda As-
mundarsyni á Skriðufelli í Arnessþingi.
Kringumstæður sakarinnar voru þessar:
Haustið 1851 klagaði bóndinn Magnús Sí-
inonarson á Reykjavöllum það fyrir sýslu-
manni sínum, að lrvítur haustgeldingssauður,
2 vetur, senr honum hefði verið vantaf fjalli
baustinu áður, mundi vera niðurkominn bjá
ákjærða. Yið rjettarhöld um þetta málefni,
virðtust nokkrar líkur að benda að því að
svo væri, sem Magnús hjelt, því stjúpsonur
ákjærða, Árni Jónsson, sem er vinnumaður
hjá sambýlismanni hans, Jóni Sigurðarsyni,
bar, að sjer hefði „sýnst“ hvítur haustgeld-
ingur vera í fje ákærða um baustið, með sneið-
rifað aptan, standfjöður framan bæði, sem er
mark Magnúsar, en kvaðst þó aldrei hafa
handleikið sanðinn, og að sami sauðurinn hefði
um veturinn eptir veturnæturnar verið með
marki ák., stúfrifað bæði, stanðfjöður framan
bæði, og drepist seinna um jólaleitið úr fjár-
pestinni, og verið hirtur af ák. Sambýlis-
ma^urinn, Jón Sigurðarson, þóttist hafa sjeð
sama sauðinn um haustið í Skriðufells fjenu,
með hrúður ofan á eyrunum, sem nýmarkaður
hefði verið, og eptir að sauðurinn drapst um
veturinn, tók hann með sjer afbæarmann, og
fór inri í skemmu ák., hvar höfuðið hjekk, og
skoðuðu þeir það í fjærveru ák.; og var það
meining þeirra og álit, að gjört hefði verið
stúfrifað úr sneiðrifað á sauðnum um haustið;
þeir þóktust sjá leifar af sneiðíngu eptir á
öðru eyranu, en kváðu rifurnar og fjaðrirnar
iarnbmarkaðar. Ák. karinaðist strax við, að
hann á sauðnum, hvörn hann hefði uppalið,
hefði um haustið lagfært stýfinguna á öðru
eyranu, því sjer hefði sýnsthún hallast. Jó-
hannes Jónsson, sem gjörði sauðinn til, þeg-
hann drapst, og seinna bróðir þessa, Bergur
Jónsson, sem bjálpaði til þess, báru, að sauð-
urinn hefði frá upphafi verið eign ák. og af
honum uppalinn. Árni Jónsson kannaðist
einnig við, að ák. hefði átt sauð haustgeltan
á sama aldri og með sama lit, sem vafasauð-
inn. Sýslumaðurinn í Árnessýslu, kammer-
ráð 5- Guðmundsen lagði þann 23. dec. 1852
þann dóm á sökina:
„Hinn ákjœröi, Siguröur Asmundsson á
Skriöufelli, á af rjettvísinnar frekari á-
kjcerum í sök pessari sýkn aö vera, en
borga allan af sökinni löglega leiöandi
kostnað“.
Ákærði skaut þessum dómi til landsyfirrjett-
ar, og eptir að fleiri upplýsingar voru fengn-
ar í sökinni, að landsyfirrjettar ályktun frá
11. apríl þ. á., við hvörjar sýkna hins ák.
enn betur skýrðist, dæmdi landsyfirrjetturinn
11. júli seinastliðna, liinn ák. að öllu leiti
sýknan af gefinni sök, oglagði kostnað henn-
ar á hið opinbera.
Ijandsylirrjettardómur
í sökinui Nr. Organisti P. Guðjohnsen
skipaður sóknari gegn þorgeiri bónda Sig-
urðarsyni og Margrjetu Einarsdóttur á Hofi
í Rangárþingi.
Bóndinn Jiorgeir Sigurðsson á Hofi og
kona hans Margrjet Einarsdóttir höfðu, að
amtsboði, verið lögsókt í hjeraði, hann fyrir
að hafa skammyrðt og jafnvel barið föður
sinn, Sigurð, og hún fyrir að hafa verið manni