Ingólfur - 23.09.1853, Blaðsíða 3

63 '
mál kenmr fyrir á al{>ingi, sem bæði þingið
og þjóðina varðar miklu, og sem að vísu hefur
ekki lagabókstafinn með sjer, eins og ekki
heldur á móti sjer, eins og vjer ætlum að
verið hafi um kosningu Olsens, er það þá rjett
af þinginu að hanga svo í bókstafnum, að
það hans vegna hafni verulegu þjóðgagni?
Eða hvað ætli hinum Tíu mönnum hafi gengið
t.il þess, að greiða Ólsen at.kvæði til þingsetu?
Tóm heimska? Tómt lagaleysi? Tómt tilfinn-
ingarleysi fyrir þvi sem rjett var? Ætli það
hafi ekki líka með frain vakað fyrir þeim
aðrar, víst öldungis rjettar og siðferöislegar
ástæður, sem engan Jón þurfti til að taka
fram fyrir þeim, að þingið ætti ekki að láta
lagabókstafinn spilla verulegu þjóðgagni, allra
sízt gjöra sjer far urn að leita þann bókstaf
uppi, þegar hann var ekki til? Jetta hlýtur
að vera sannfæring vor að minnsta kosti í því
máli, sem hjer ræðir um. Og þó herra Jóni
hafi ekki tekizt að telja oss trú um annað, þá
þökkum vjer honum samt fyrir það, að hann
sem þingmaður Skaptfellinga hefur nú viljað
hreinsa alþing vort af þeim ósóma, sem hann
hafði áður beint að því sem ábyrgðarmaður
Jjóðólfs. Og vjer gefumhonum þá hugvekju
út af öllum þessum atvikum, að koma heldur
ætíð fram eins og einhleipingur, enn „um-
lileypingur“, það er að skilja: rita ætíð svo,
að hann geti verið þekktur fyrir orð sín, hvort
sem hann er ábyrgðarmaður, þingmaður eða
eintómur Jón - maður.
Ilið annað atriði, sem tekur sig- nokkurn
veginn ljóst út í þessum sex dálkum, er mót-
spvrna ábyrgðarmannsins gegn valdstjórnar-
ráðstöfun amtmannsins fyrir norðan, út af
þingfararbanni Skaptasens. Vjer viljum ekki
neita því, að það liefði verið betra fyrir amt-
manninn, til að æsa ekki upp á móti sjer
hina ráðgefandi samkundu, ef liann strax á
fyrsta fundi hefði slakað til við hana, og með
tilhlýðilegri auðmýkt skýrt henni frá ástæðun-
um fyrir þingfararbanni Skaptasens. En þeg-
ar tveir seigir mætast, eins og lijer mátti segja
um hina Ellevu og amtmanninn, þá rekur
optast að hinu gamla „hart á mótihörðu!" Og
vjer getum alls ekki láð amtmanninum, þó
hann fylgdi eins fast fram því, sem hann á-
leit sig hafa rjett til, eins og Ellevu menn-
irnir hinu, sem þeim þókti sjer heimilt. Apt-
ur, þegar mál þetta kom seinna fyrir á þing-
inu og var þar borið upp á löglegan hátt, þá
er auðsjeð, og það á sjálfum ^jóðólfi, að amt-
maðurinn hefur snúizt miklu betur við þvi enn
áður. jiað er þannig vonandi, að þó jjjóð-
ólfi sje nú i nöp við amtmanninn fyrir norð-
an út af þessu, og liver veit, hverju? þá
muni hann eins sættast og semja vopnahlje
við hann, eins og við amtmanninn fyrirsunn-
an og amtmanninn fyrir vestan. Viti menn:
Jjóðólfur rjeði Trampe til að fara úr landi,
og stakk upp á því um Melsteð, að afsegja
hann sem konungsfulltrúa, og er þó nú orð-
inn bezti vinur beggja. Jó hann þá komi
upp með það, að setja Hafstein niður í Gríms-
ey, heldjeg amtmaðurinn fyrirgefi honum það,
eins og hinir hafa gjört, og meti slíkar uppá-
stungur, eins og má, miklar í munni, minni
í gerðinrii.
í Jbjóöólfi, bl. 130 fær heilbrigSisstjórnin, sem sett
er fyrir Hiifnarfjörð, ámseli fyrir það að hún ekki hati
gætt skyldu sinnar, þegar skip kaupinanns Panlsens
kom þángað þann 6. þ. m. frá Kaupmannahöfn, því
lögreglustjórinn hafi, segir hann, setið kyr þar inni í
Vík, skipinu verið lagt inná legu, fólk farið út i það
og aptur í land, og flutt með sjer hrjef og annað, ineð
fleiru þar að lútandi, sem hann tilgreinir, og segir höf.
það sjeu ekki fyrstu lögin, sem yfirvöldin hjerna geri
svona ógyldog þýðingarlaus.
Illutaðeigandi heilhrigðisstjórn finnur sjer skylt að
hera af sjer þetfa ámæli, og getur hún þá fyrst þess,
að einn af þeim þreinur mönniim, sein amlið hcfur
skipað í ofannefnda heilhrigðisstjórn, er verzlunarftill-
trúi, herra Jversen i Hafnarlirði, og þessi fór, undir eins
og sást lil skipsins og fyrstur manna út í það; en þegar
hann varð þess vísari, að skipið var húið að vera 23
daga á leiðinni frá Kaupmannahöfn og hafði hvergi
koiniðvið, nje haft samgaungu við kólerusjúka menn
frá því það lagði á stað frá Kaupmannahöfn, leyfði
hann skipinu að hafna sig og skipverjum að fara i land;
og virðist ekki betur enn að þetta sje öldungis sam-
kvæint þvi, sem fyrir er mælt í opnu hrjefi frá 28.
marz 1832, sámanber opið hrjef 22. júlt 1849 og um-
burðarbrjef frá stjórnardeild innanríkisinálanna frá 5.
júlí 1851 ; því eptrr þessu tilvitnaða lagahoðí má
ekki banna skipi, sein kemur frá þeim stað, hvar
kólerusóttin geingur, samgaungu við landshúa, ef
það er búið, þegar það tekur höfn, að vera 10 dög-
um leingur á leiðinni, og að öðruieyti ekki hefur haft
á leiðinni samgaungti eða mök við sjúka menn, eða
skipyerjair verið veikir á leiðinni; en skipið, sem hjer-
ræðir um, var eins og þegar var sagt, húið að vera