Íslendingur - 12.04.1861, Blaðsíða 6

14
1 Bilboa: í sept. 450 skpd. frá 1860 . 18rdd. 64 skk.
- — 200 — - — . 14 — 80 —
- — 800 — - 950 — voru óseld. 20 — 64 —
í Barcelona: í sept. 830 — . 15 — 16 —
og annar flskur, sendur nmboðs-
mönnum til sölu, að meðaltali 17 — » —
verður þá hvert skpd. að meðalt. 17 rdd. 53 skk. ♦
Að því er útlendar vörur snertir, þá var gott kaffl,
er selt var í senn 50 — 100 sekkir, livert pund selt fyrir
27 Vá skk. og þaðan af meira, með því forðinn- er mjög
lítill fyrir, þar sem kaffi er rœktað, og því er engin von
til, að það muni lækka í verði erlendis, hvert sem sölu-
verð þess verður hjer á landi.
Herra málaflutningsmáðurinn nefnir að eins »korn-
vara«, og hið lægsta verð hennar, rjett eins-og allt það
korn, sem flutt er hingað til landsins, væri illt og vott,
þótt hann bæði gæti og ætti að vita, að einungis einstakir
menn flytja slíkt korn hingað til landsins, og að hann því
verður að gjöra mun á þessu t. a. m. þetta árið, þar
sem tunnan af þurrknðu rúgi er 1 rd. 64 skk. — 2 rdd.
dýrari en af óþurrkuðu; óþurrkað rúg kostar að eins 5
rdd. 32 skk., og mest 5 rdd. 48 skk. hver tunna, þar
sem tunnan af góðu þurrkuðu rúgi kostar 7 rdd. — 7 rdd.
24 skk., og þegar hjer við bœtist milligöngumannskaup,
flutningskaup, leiga, ílutningur að og frá skipinu, þáverð-
ur rúg miklu dýrara í ár en í fyrra, og það því fremur,
sem örðugt er að fá peninga, og eigi fyrir minni leigu
en 7-—10 af hverju hundraði.
Góð grjón munu og hljóta að verða dýr, þar eð þau
eru næstum ófáanleg, sökum þess, að byggið skemmdist
svo af rigningum í fyrra.
Jeg hef nú með fáum orðum skýrt frá vöruverðinu,
eins og það í raun og veru er, og þœtti gaman að sjá,
að þjóðólfur gæti hrakið það, sem jeg hef sagt; en það
mun veita honum örðugt, ef hann vill satt segja.
Kaupmaður.
IJtleiiílar frjettár frá lokum októhermánaðar
1860 til 1. d. marzm. 1861.
Ítalía. (Framhald) Viktor konungur gjörði ýmsa
nýja skipun á um stjórn í Napólíborg, og setti ráðgjafa
sinn Farini landstjóra á Púli. Eptir heimsókn á Sikiley
27
jól, að maður kom fannbarinn með grímu inn á gólfið,
greip beztu ána og leiddi út; ekkjan þóttist kenna bak-
svip mannsins, og ætlaði vera Jón Hjarnason; varð lienni
það að orðum og angráðlega: »Guð hjálpi mjer! því
gjörir þú mjer þetta, Jón?« svaraði hann engu, og hvarf
út í heiðina með ána. Nær liálfum mánuði síðar var það,
að maður kom inn á gólf í Tungu á belghempu síðri,
með slapahatt; sá ógjörla í andlit honum; gekk hann að
paliinum og þreif yngsta barnið, er þórunn hjet, stakk
undir hempu sína og hvarf á burtu; harmaði ekkjan það
mjög, og vissi ei, hverju "sætti, og þótti það miklu sárara,
en ærtakan; taldi hún sjer harm allan í skap, og það með,
að mærin var fáklædd eða nær nakin, en frost var á mik-
ið, og svo hvað kyniega aðþettahefði aðborizt, hljóp ofan
og út með kalli og gráti, og sá það eitt, að maður reið
óðfluga frá bœnum, en það varð hert síðan, að maður
þessi var Jón Bjarnason; ól hann mærina upp og bœtti
svo ærtökuna; var það þórunn sú, er liann kenndi bezt
að ríða og temja hesta, sem orðlagt var. Áttu þau Snjá-
laug, kona Jóns, og hann ei barn, en mörg börn tók Jón
bjelt hann aptur heim til Túrínarborgar; þótti ferð hans,
sem von var, hin bezta, og var honum fagnað með mestu
dýrð og viðhöfn af borgarmönnum. Umsátin um Gaeta
byrjaði l.nóv.; var Cialdini hershöfðingi foringi fyrir um-
sátursliðinu. fljer var eigi greitt aðgöngu, er herfloti
Yiktors konungs mátti eigi komast í skotmál við kastal-
ann, því Frakkar lágu þar fyrir, og lengi þótti mönnum
tvísýni á, að borgin yrði unnin, meðan svo stœði. Frans
konungur sendi hvert eggjunarávarpið á fœtur öðru frá
sjer til þjóðarinnar, að hún skyldi reka af hendi sjer Sar-
dininga, verjaþjóðarfrelsi sitt, og vænta hvers konar heilla
og bagsælda, er hann næði aptur ríki sínu, ogþáerFrakk-
ar og Bretar rjeðu honum til að gefa upp vörnina, svar-
aði hann, að hann væri þess albúinn, að láta fyr múrana
hrynja yfir sig en hætta vörninni. Drottning konungshef-
ur fengið mikinn orðstír fyrir hugrekki og þrautgœði; hún
gekk í skjaldmeyjarbúningi hversdagslega á tal við her-
menn þá, er á verði voru, og eggjaði þá til hreysti og
harðræðis. 8. dag janúar var gjört vopnahlje að fortöl-
um Napóleons keisara. En fyrir þá sök, að ekki dró til
neins samkomulags, og Cialdini sá, að konungsmenn not-
uðu griðatímann til þess, að bœta vígin, var því bráð-
um upp sagt. 19. jan. kvaddi Napóleon keisari flota
sinn bdrt frá borginni, en Sardiningar lögðust að i stað-
inn; þóþeim eigi ynnist mikið á í fyrstu, varð vörnin þó
miklu erfiðari við þetta. Bráðum fór að gjörast meir og
meir á um tjón og spjöll í kastalanum. Skothríðin óx
með degi hverjum, svo konungur og skuldalið hans varla
gat fundið óliultan stað til að láta fyrir berast. 13.febr.
var borgin upp gefin; var setuliðið (11 þús. að tölu og
25 hershöfðingjar) hertekið, en konungi og hyski hans
látin frjáls burtförin, og var hann fluttur á frakknesku
skipi til Civita Veccliia. Hann er nú i Rómaborg, en
sagt er hann muni ætla til mágs síns, Bæjarakonuugs.
Enn þá eru tveir kastalar eptir, Messína á Sikiley og Civita
del Tronto í Abrúzzahjeraði (í grennd við páfaríld). Að
fyrirskildu ritaði Frans konungur hershöfðingjum þeim, er
vörninni ráða í köstulunum, að þeir nú skyldu gefast upp,
en þeir hafa eigi farið að því; og varnarforinginn í Mes-
sína, Fergola að nafni, kveðst fyr munu hleypa kastalan-
um með púðri í lopt upp, en selja hann í hendur Sardin-
ingum. Sje honum alvara, þá eru líkur til, að hann
mæli feigum munni, því allir segja, að hann geti að eins
skamma stund varizt. Skrykkjótt hefur gengið með stjórn
og samkornulag á Púli. í borginni liafa verið gjörðar
28
af volœði og ól upp fyrir alls ekkert, og unni þeim, sem
sjálfur ætti; var og Snjálaug góð kona og ljct ei sitt eptir
liggja að fóstra þau.
5. Frá Iteykstrendingum og lát Bjarna.
þá er Jón bjó í Kálfárdal, átti sá maður jörðina, er
Bjarni hjet, son auðugs bónda, er Gísli bjet, á Ingveldar-
stöðum á Reykjaströnd; voru þeir brœður Bjarna, Gísla-
synir, Jón og Ólafur. Jón bjó á Skálárhnjúk; átti Iiann
Guðnýju Guðmundsdóttur, systur Gunnars á Skíðastöðum
í Laxárdal; voru þeirra börn mörg, og dóu flest í harðind-
um nemaBjarni, er hverjum manni var djarffœrari í Drang-
eyjarbjargi, svo hann fjekk leyfi að fara sjer einn um
bjargið og veiða fugl í speldum, og svo var þá dirfska
lians mikil, að hann svaf á skútahyllu, þar alleina er svo
tæpt, að hann mátti liggja aflangur, með skrínu sína við
höfðalag en fuglakippu til fóta, en þaðan erþverhnípt nær
fertugt í sjó ofan; vissu þá engir slíka dirfsku, og þá
aðra, að Sveinn hjet fósturson Magnúsar prests Árnasonar
á Fagranesi, er gekk á smánöglum upp í Gíslahelli í
Heiðnabjargi, rak þá í bjargið, er hann fór upp, en dró