Norðanfari - 01.04.1862, Blaðsíða 1

1363
NORBAMM
M 1,—8. Apríl.
Sumarkoma 1862.
f&ósfaynr mwgiwoJinn *kín
riiautl b/ikar d himintvengi;
þi i »kal jcf hi eeia slyrda tirenyi
d ttordarjndri ad yainni min.
Fjallkunan þó tje fnilin hvitum
hiiiiislaklci, tetn vjer allir littiin;:
ttrrymir nnd tve'li Ijóshld lynd,
IwdÍKt þoka nm fjallatind.
Mjer tamt i huya vakir von,
vortint blida ost teinna tkini
oy knldanædinys dayar dvini;
tem yfirganya fggjarkvon.
Gtctnkar þd faynr fjalla-dahtr,
fieyyist um grnndii stidlavalur,
glébjartur fifill, gyllir tún,
gljdir d kind vid dalabtún,
liruna ad uniii brcidar ér,
hglur í gljéfrum, fossimn stridi,
grösin litfögru Ijóina' i hlidi,
jökiillinn blikar liiinin húr.
F’itkatnir, iitnst í ýjördum raka,
l'1"g/arnir, hefja sfínginn spaka,
lida skip >Jfi>' dfíkkva driifn,
drifthvitan skaula fald ad hfífn,
Yorsins ylgeisla ýrida fjöld,
fróini og miad, þauka vekur,
vetrarins dvala drungan hrekur,
aý haudri burt, vid hinnsta kvfíld.
Yiiinum pví medan diigur drottnar,
— «71= dýrdlcg tumarblidan þrotnar —
vetrar svu kfíld þd kemur nótt
kunnum ad hfa, gladir rótt,
V.
þess verður getið, sem gjört er.
I»ab er nú or'in heyrum knnnug óánægja sú, sem ab Hof-
staba- oj Plugumýrarsúknarmenn í Skagafjarbarsýslu hafa
liítib í ljósi útaf því, ab súknir þessar, eru nú eptir Stjúrn-
arúrskurbiabskiltlar og sameinafear ö&rum preataköllum, önn-
tir Vibvikur- og Uúlaprestakalli, eu hin Miklabæjar - og
Silfrastabaprestakalli.
þ>ú aö sumir æili nú ab úánægja þessi sje meb ölla
ástæbulans, og jafnvel þú nokkrir þeirra, sem lilut eiga ab
máli, og hverjum þai stúb næst, ab reyna til ab færa
heldur mál þetta f lag, en úr lagi hafí látib sjer um munn
fara, ab þessi úánænja bætidanna og sum hin niiöur hyggi-
lega abferb þeirra í máli þessu, sje ekki til annars en ab
hláturs, þá getum vjer enganvegin vcrib þvf samdúma,
því vjer vsrburn ab álíta allt úlag, sem er eba kemst á
kristilegt kirkjufjelag, miklu Iieldur gráts en hláturs efni;
en þú vjer sjeum nú ekki samþykkir áliti og abgjörbiim,
eba, ef til villj rjettara sagt abgjörbarleysi slíkta hötbingja
f máli þessu, þá keinur þab ekki til af því, ab þykurasts
liafa fulia ástæíu til ab ámæla stjúrninni fyrir sarn-
einingu þessa, því hún nitin itafa úrskurbab hana sam-
kvæmt beinum upp á stungum stiptsyfirvaldanna, en stipts—
yfirvöldin nninu hafa stnngib upp á þvf, ab undirlagi prp-
fas.tsins í Skagafjaibarsýslu ásamt nokkurra presta og eins
eba tveggja bænda, sem höfbu átt fund meb honum, utrt.
almennt brauía sameiningarmál í sýslunni, vjer getum þv*
ekki annab sjeb, en ab stiptsyfirvöldin hafi haft talsverba
ástæbu til ab mæla fram meb þessari sameiningu, en þab
liyggjutu vjer, ab þú hafi vantab, ab prúfastur hafi leit-
ab nokkurs álits utn þcttab ntál hjá söfnubunum í Hofstaba-
og Flugumýrarsúknum, og hafi því stiptsyfirvöldin um þetta
leyti ekki fengib neitt álit frá söfnubum þessum, hvorkj
meb nje móti sameitiingunni. Og þú vjer vitnm ekki til,
ab þab sje fullkomin laga skylda kirkjustjúrnendanna, ab
Icita samþykkis lilutabcigandi safnaba um sameiningu brauba,
eins og, t. a. m. um fiutning kirkna, þá vcrbura , vjer ab
álíta þab hyggilegra. ab hafa slfkt fyrir abalreglu, þegar
49
Brjefdúfan.
(Niburlag). Samkvæmt því er Bernarb sálugi hafbi sagt
mjer, var jeg sannfærbur um, ab enginu hafbi vissu fyr-
ir, ekki kon* hans, ab skrínib væri f mfnum vörzlum, og
þvf næ8t reiddi jeg mig á mitt vel útvegaba gúba mann-
ojrb um, ab jeg væri rábvandur mabur, og ab jeg ekki
byrfti hib minnsta ab úttast fyrir, ab nokkur grunur um
úrábvendni eba svik hvíldi á mjer. Æ herra minn 1 þab
er úmögnleet ab geta nerri hvab jeg hefi haft ab bera,
síban hinn úliamingjusami dagur leib yfir mig. Jeg hefi
þá og þá ætiab ab iáta hugfallast, en samt sem ábur þú
ekki haft kjarka f mjer til þess ab gjöra mig bcrann ab
illvirki þessu, og heldur ekki tii ab færa mjer þab f nyt
til hagsmuna. Skifuib hefir enn ekki verib opnab, og jeg
hcfi ekki einusinni komlb ofan f jarbhúsib siban, er vib
Bernarb heitinn vorum þar. þab var cins og einhver ú-
sýnileg hönd varnabi mjer þess. Allt þetta er satt herra
minni jeg svcr þab fyrir augiiti Ðrottins, undan hvers
rjattlæti hinúm seka er úraögulegt ab flýja. Og þareb jeg
nú hefi kannast vib glæp minn og sagt ybur upp alla
50
þessa mútlætis sögu nrfna, eins og hún hefir gjörzt, svo
særi jeg ybur, herra minn! vib lifandi Gub og allt þab
sem heiiagt er, ab þjer ekki steypib mjer og fjölskyldu
minni í kvalir, smán og volæbi.
Standib á fætur og úttist ekki, mælti hinn gúbi öld-
ungur, meb tárin f augunum. Einn einasti þistill getur
þú ekki skemmt heilan akur. Allt ab þeim degi og þjer
Ijetub djöfulinn freista ybar, hafib þjer verib valinn og
virtur, og þjer hafib síban haldib áfram ab vera þab. Eitt
einasta misstigib spor, skal þú ekki eybilcggja heibarlega
fjölskyldu.
Auk þessa á alvarleg og einlæg ybran, ogjeger sann-
færbur um, ab ybar er slík, ab beygja manninn og vekja
hjá honum hinn einbeytta vilja og áform, ab láta afhinu
iila, cn kappkosta ab stunda hib gúba; þá fyrst getur
mabttrinn vaent sjer nábar hjá Gttbi.
Látum nú hjeban af allt vera gleymt, sem áhrærir skrínib.
þab skal jeg nú, mælti aubmaburinn, samstundis af-
hcnda ybur. í því hann lagbi höndurttar um háls Jerúme.
Og jeg, segir Jerúine, skal aptur standa skil á því tij