Norðanfari - 13.07.1867, Blaðsíða 2

— 54
hans ef aS bljiígir leitum vjer,
btít hverju böli’ og meini.
Ástvina missir þykir þrátt
þyngstur af öllu vera;
en fyrir Ðrottins mikla mátt
megnum vjer bann ab bera,
þegar sig beygir angruí) önd
undir volduga Diottins hönd,
eins og hún á a& gera.
Sífellt munum viS sakna þín,
sonur okkar hinn kæri,
allt þangab tjl a& ælin dvín,
eptir þó löng hún væri.
GuS, sem þig bæ&i gaf og ttík,
glc&i meb því og sorgir jók,
hug okkar huggun næri.
Mikib vel hafíi Gtifc þig gert
aö gáfum og frítlcik bæfci;
þafe er í sannleik þakkar vcrt,
þvílík nær veitast gæfci;
en dyggfcir þínar og dagfar gotf,
Drottins náíar og gæzku vott
möttum er mest aí) kvæ&i.
Okkur, foreldrum þínum, þú
þjónkun af alút) veittir,
sem óskabarn af ást og trú
f öllum hiutum breyttir,
cins vií) metsystkyn út í frá,
alia hegtun — þati sanna má —.
skærum manndyggtmm skreyttir.
Lausnarans dæmi ljeztu þinn
Leitarþráb jafnan vera,
eins og gntsbörn í sjerhvert sinn
sannautnijúk vilja gera;
heimurinn þó þar hætist at>,
hjartanlega þau girnast þat:
meb Kristi kross ab bera.
Miklu þolgæti met) þú lcitst
mótlæti er Drottinn sendi,
stundar þeirrar met> st'illing beitst,
strftsdaga sera var endi.
Fljótiega Drottinn frelsti þig
frá hörmunganna þröngum stig.
alinátlkri hjálparliendi.
0, hversu sæl er sála þín,
sonar Gutis fatmi vafin,
laus vi& ails konar eymd og pfn
til eilífs Iri&ar hafin,
kærleik og helgun æfist í,
eptir Gu&s vilja a& sinna því,
nú ei af nokkru tafin.
þ>ó okkur bljóti’ a& sví&a’ um sinn
sakna&ar-undin djúpa;
þó i&ulega’ utn cymda kinn
angurstár ver&i’ a& dijúpa:
f trú og autmýkt viljum vi&
velja þa& gó&a blutskipti&,
til fóta Krists a& krjúpa.
Fyrir hans bló& og bitran dey&
blikar sú vonarstjarna:
a& vi&, nær þrýtur æíiskei&,
til okkar sælu barna
fribarins hafn'r flytjumst í,
og finnum vini þar á ný,
okktir á undan farna,
þar til upp rennur þessi stund,
þolinmó& viljum bí&a,
og livert sem gle&st e&a grætist lund
grátfegin Drottni hlý&a.
Eilífa gæzkan almáttug!
undir Krists merki’ a& vilja’ og dug,
styrk þú okkur a& strí&a.
Eptir hjervistar alla raun
eflanst þá vænta megum,
á fri&arins landi’ a& fá þau laun
fyrirheitin sem eigum.
A dau&astundn legg þú Ii&,
liknsami Gu&! þá förum við
hje&an me& hug ódcigum.
Einar Hannesson. Sigurlaug Eyjólfsdóttir.
GRAFLETRIÐ:
Hjer er lag&ur lík,
langt fjærri sínum,
H a n n o 8 Einarsson
húnvetnskrar ættar.
Fæddur 4. sept 1844,
dáinn 18 maí 1865.
Syrgja foreldrar,
frændur og vinir,
látinn hugljúfa
og Hstamanns efni.
Ogleyraanlegs
og elska&s niðja,
minnast þannig
í mannraun sinni:
E. tlannesson
S. Eyjólfsdóttir.
f GUÐRÚN ELDJÁRNSDÓTTIR.
Að auga eli syrtir
ei blundar væran dúr,
og þankar fríti lirrtir
mjer íljúga hjarta úr;
þeir lljúga en þreytast brá&um
því koma aptur hcim,
þó ná þeir engum ná&um
nei, slíkt er bannu& þeim.
En Gu&i’ er gott a& treysta
sem gefur blítt og strítt,
og einn má hugann hreysta
og hjálpráð veita nýtt.
Ef liarmar þeliö þreyta
hinn þunga skiinað vib,
til hans niinn hugur lcita
a& huggun stytk og frib.
Til hans minn hugur leita
að horfnum vinum mjur,
ílug skaltu þangað þreyta
hvar þrautin sigrub er,
og Drottins dýr&arstraumar
svo dau&a benda á svig,
a& mannlieitns rnyrkvu draumar,
ei mæ&a lengur sig.
þig sem jeg sárast harrna
systir og nal'na niín,
f frelsis fri&arbjarma
jeg finn og kem til fiín.
þú sem uin þyrnibrautir
hi& þunga háðir stiíö,
en sein vib allar þrautir
þó æ varst stillt og blíð.
Guðsólti, hugarhreysti,
hógvært og jafnlynt geð,
þa& band æ betur treysti
Gu&8 bh&um anda með,
sem liver ein sála bundin
vib sjálía Drottinn er,
og gjörði andlátsblundinn
til yndis handa þjcr.
Ilýrt útlit herma rjc&i
a& lireina geyrndir sál;
æ kveikti ást og gle&i
þitt una&s sæta mál.
|>a& mjer æ fögntið fær&i
t>ig finna systir kær,
en sorgum aptur sær&i
þig sjá mjer þokast íjær.
Já mjer var yndi’ og æra
ab því á lífsins stig,
a& sjá þinn andatui skæra
f or&um birta sig
Til gleli, gagns og sóma,
þú gekkst um vegu lijer,
það allir ætí& róma
sem eitthvab kynntust þjer.
Einn friðarengill frí&ur
a& frelsa anda manns
úr ljósa heimi lí&ur
af landi frelsarans.
Hann sveif til þín, og segir:
þú 8ál! jeg koininn er,
a& líkams limir deyi
en líf þitt fylgi mjer,
A& sæhiheima sölum
þín sál ntí komin er,
frá öllum frclsuð kvölttm
er fyir þig sær&tt hjer.
En þó á dauðadegi,
þín dæi fölva brún,
þín dyggð htín dó samt eigi
því Drottins eign er hún.
þig syrgi’ eg systir kæra
me& sorg því b!& jeg bjer,
til þess a& vær&in væra
mjer veitist eins og þjer.
þig unga ö&ru sinni
jeg aptur hitti þá,
aisæla í eilff&inn!
þú ei mjer hverfur frá.
Að auga eli syrtir
svo opt í táradal,
en bráðum aptur birtir
í bli&um stjörnusal.
Gu&s ástar æ&sti kraptur
ástvini míiia þá,
mjer gefur alla aptur,
sein á&ur lók mjer frá.
7.
FRIÐRIKA IIELGADÓTTIR,
dáin í desembeimán. 1865.
pú (jekkst í œginn gh'disúlin hhj,
ó tind! þá s/öklctir iiiiaíl lijarman/t heiló-
Hiímar ab augum hnfpnar brá
blífailaus grátinn ntá jeg standa,
svífur a& brjósti svölum anda
Nöldursöm gjóla norfcan frá;
æ þú ert heifin be&jan blí&a!
buga&i dan&ans afli& strí&a,
öruggan þrótt og þolugt fjör
þa& voru bitur nau&a kjör.
Ilverr hreppti dýrra hnoss en þig
mín hei&ursverða elsku kvinna?
og be/.ta mó&ir barna þinna
er Ijettutn sporum líísins stig,
fetaðir trúföst fram til enda
fríjari sál eg aldrei kennda,
þú virtir lífið vel sem bar
en vendir sjón í hæ&irnar.
Geisla&i þinna gáfna Ijós
Gu&s og skyldunnar bo& þú virtir,
um lof nje álas lítib hiitir
því meta kuimir Iteirnsins hrós,
íircinskilni þín og hjartað fróma
þjer hilli jók og ávann sóma;
þafc fyrirheit ei fyrnast má,
a& fær þú Drottins auglit sjá.
firotið er yndi þú ert fjær
en þína minning hjartab geymi,
aldan rís hátt og yfir streymir
bölsær&an mig og börnin kær.
Hann setn á ólgu hafsins kalda
hasta&i fyrr og kyrrð natn vaida,
Megnugur er a& niýkja þrá
miskunn lians skulum treysta á.
Æ far þá vel á fri&ar land
fagna&ar þar sem blórain gróa,
J>a& skal mjer aumum yndi þróa
a& sjá í trú þitt sælu-stand;
vottaiir þú me& vilja djörfum,
vi&kvæmni, tryggb og þrek í störfunb
og alls liins bezta unntir mjer
jeg ann og hiinna sælu þjer.
Eilíf&ar rö&ull una&sskær
uppljómar hjartað skyni giæstu,
því vind jeg segl a& lulniim liæstu
í byljum líl's þá báran slær.
Senn Ijóma fagrar fielsis tífir
jeg finn ástkæra! þig um sí&ir
í dýr&arsöltim Drotini hjá
dimman hjervistar hverfur þá.
J II.
f Á mc&al þeírra mörgu sem dóu f Nor&'
fir&i næstl. ár 1866, var Sveinn Stefánsson
þórtinn Magnúsdóttir, hjón á Hólum. Hón d<5
15. maí 69 ára, en hann 16. júlí 71 árs gau5'
all. þessi hjón höfðtt verið allan sinn aldor
hjer í Nor&fir£i, og búi& þar mjög lengi iiie®
hei&ri og sóina, þau voru bæ&i sjerlega rá&'
vönd, dygg&ug og beztu mannkostum búiuí
gu&rækin, Irómlyrid og mannelskufull, gestris'
in, og gó&gjör&asöin vi& fáfæka og þurfand'
menn; stjórnsöm og mjög reglusöm í ölli,n|
síntim tifna&arliáttum; ge&prý&i og si?prý^
þeirra, þótti eptiibreytnisvert.
þau áttu nokkur börn sem þati ólu UpP
í dygg&um og mannkoslum; þau tóku I!l<®
nokkur fósturbörn nnina&arlaus, og fóru mc"
þau, ein8 og beztu foreldrar. þau höf&u fyr'r
nokkrnm árum hætt búskap, fóru til baru®
sinna og dótt hjá þeini. þeirra minnast all'f
me& hci&ri og vir&ingu. H.
______________________________________________
Eit/aii/H' <\g ályrgtlannadnr Björn JónSS011'
Prenta&ur í prentsm. i Akureyri. J. Sveiusson.