Norðanfari - 18.12.1868, Síða 2

á því aS, rýra álit clómstóls þessa í augnm
Iandsmanna er hann ílytur málin fyrir. þ>a&
niá því í sannleika vera óþægilegt fyrir yf-
ivdóminn, a& hafa slíkan málaflutningsmann;
óþ-ægilegt fyrir landsmenn ab vera neyddir
* ti! -þ'es3 af stjórninni a& flýja til hans me&
mál sínog óþægilegt væri þa& fyrir mála-
ílutningsmanninn sjálfan, ef hann heffci tii-
hlý&iiega næma velsæmistilíinningn, ah vera
a& flytja mál fyrir þcim rjeiti, er hann er
aí> reyna til aí> sverta og útata, því aí>
hann cr þá í sannleika eins og „fugiinn
versti, sem í sitt eigife hreifur
Svo jeg nú taki eitt dæmi af hinum mörgu
þvi til sönnunar hve einskisveríar útásetn-
ingar Jóns Gu&mundssonar cru, þá vil jeg
tilgreina þann stað á 36. bl. þjóí). 143. bls.
jþar sem er ab ræba um framhurS E Waages,
sem var annar kaupvotturinn, þá er facíor
Jonassen seldi kaupmanni S. Jacobsen liúsiB nr
1 í Læknisgötu. T landsyfirrjettardóminum
stendnr svo: „þó þeir (kaupvotíarnir) hafl
eigi treyst sjer til aí> ákveba nákvæmlega tím-
ann (þegar afsalsbrjefib var UNDIRSKRIFAÐ),
þá hafi annarr þeirra (E, Waage) lýst því yfir,
a& ekki geti hann betur munab
enabundirskriftinhafi átt sjer
stal um haustib 1866 fyrirburt-
f ö r k a u p m a n n s J a c o b s e n s h j e í> -
an af landi“. Nú hefir J G. kvartils-
langa athngasemd, er á aí) sýna,. hversu rangt
og ó a a 11 hjer sje skýrt trá í dóminum, en
sem hann þó endar mef) því ab segja af> þessi
liinn samickanpvottur liafi borib: „ab harin
muni eigi tímann — þegar factor Jonassen
SELDI kaupmanni Jakobsen húsib —, en
hann h a 1 d i ■ e & a m i n n i aí> þ a f> h a f i
veri& á&ur en Jacobsen fór hjeb-
a n f r á 1 a n d i t f y r r a h a u s t (þ. e.
haustib 1866). Mismunurinn á frásögn yfir-
•dómsins og frambur&i kaupvottarins E Waagcs
er þá einungis sá, ab í ástæ&um yfirdómsins
standa þessi or&: „af> undirskriftin
hafi átt sjer staf> nm haustif) 1866“, en í fram-
burfi E. Waages „af> þaf> (húsib) hafi verib
selt um haustib 1866“. En þetta er ab eins
orbamunur, en eigi efnismunur, Ebur má jeg
spyrja lögspekinginn J, G : hverr munur er á
ab selja fasteign, ebur gefa afsaisbrjef und-
irskrifab fyrir henni? Ebur álítur lögspekingur-
inn, útgefandi þjóbóifs, — fulltrúi Vesturskapt-
feilinga, alþingismabur, uppgjafaumbobsmabur,
uppgjafaforseti, og uppgjafavaraforseti alþing-
is, uppgjafalimur klábanefndarinnar, málafiutn-
ingsmafur— herra J. G, ab mafur geti keypt
fasteign ab lögum án þess ab fá lögiegt kaup-
brjef fyrir henni, ebtir meb Öfrum orbum, ab
seijandi jafnskjótt og kaupin fram fara gefi út
afsalsbrjef fyrir fasteigninni, og hvort þetta
afsalsbrjef hljóti þá eigi ab vera um leib und-
irskrifab af hlutabeigendum vib votta? Ann-
aíhvort verSur nú ab vera ab iögspekingurinn
álíti ab þetta sje eigi eitt og hib sama, ebur
' hann hlýtur ab játa ab ,k vart i I slanga at-
hugasemdin sín sje eintóm markleysa og þvætt-
ingur. Rembstu nú í kút og k v a r t i 1, herra
J. G,, ab iýsa þinni lagavizku í þjóbólfi um
þetla efni.
Athugaserrrdin undir 1, í síbara dálki sömu
blabsífcu þjóbólfs er ab eins sönnun fyrir því
er sngir í dóminum, og því óþarfleg meb öllu,
nema ef hún á ab vera ti! þess, ab láta fá-
fróba menn, cr varia nenna áb lesa, því sífc-
ur afc hugsa, en trúa J G, ! blindni, Iiaida ab
þarna sje eittbvab bogibhjá landsyíirrjettinum,
sem hinn hvasseygbi iögspekingur iiafi komið
aúga á. Athugascmdin undir 2, í sama dálki
er eins marklaus, hún er bara sandrik til ab
gjöra volabar sálir stcinblindar. Sama er ab
segja um athugasenHlina á 144. bls., svo sem
þegar hann þar er ab segja ab orb P. G. sje
„of orbfyllt í dómstextanum“- Efcur lálumoss
sjá: í dómnum standa atrifcisorbin „framandi
eigendur væri fram komnir“; en einmilt sömu
orfcin: „væri fram kotnnir framandi eigendur“
standa líka í athiigasemdinni. Ei ur er nokk-
ur efnismunur á því, hvort orfcin „væri fram
komnir“ standa á undan efcur ú eptir orbun-
um „framandi eigendur“?
Jeg get því eigi aitlab þab á rökum byggt,
er þjóbólfur segir í 1. athugasemd sinni á
143, b!s., þar sem hann stabhæfir ab þeir
Anderson hafi hreift mótmælum gegn afsals-
brjeflnu efcur rjettara dagsetningu þess þegar
vib fógetarjetíinn 1. júií 1867 ; en kemur eigi
meb neina sönnun eba tiivitnun úr fógeta-
gjörbinni, heidur ab eins vísar tii hennar. Herra
J, G,! þú mátt eigi taka mjer þafc illa upp,
þótt jeg trúi þjer eigi, þegar þú eigi svo
mikifc sem reynir afc færa sönnun á mái þitt,
þegar þjer er svo sjaldan trúandi, þótt þú
roynir þab og rembist vib, En þab sje þjer sagt
tii liugguwar, ab hvort sem þjer heíir nú gleymzt
ebur eigi gleymzt ab koina frarri meb mótmæli
þessi fyrr en vib yfirdóminn, þá gjöibi þab
hvorki til nje frá ; heldur gjörir hitt allt um,
hvort þau voru á rökum byggb ebur eigi, og
þab liafa þau víst eigi veiifc, hvort sem þau
svo hafa komib fram fyrr ebur sífcar.
X.
NORÐURLANDSPRENTSMIDJAN.
Eins og kunnugt er, reistu Norfciendingar
fyrir nokkrum árum mefc sóma og dugnafci
a i l s h e r j a r prentsmibju í umdæmi
sínu, sem ab vísu getur kallast „fárra manna
eign“, af því ab Island er svo fámennt. Eins
og sjá má af hinu ágæta ágripi um prentsmifcj-
ur á Islandi eptir herra Jón Borglii'bing, sem
hverr mafcur ætti ab eiga, heiir prentsmi&ja
þessi hingaö til meb sínum iitlu f'rumbýlings-
efnum afkaslab ótrúiega miklu, og næsta mjög
aubgab bókmenntír ísiands meb margvíslegum
cinkar fjölskrúfcugum ritum, en Nor&leridingar
hafa iiingab til raeb óþreytandi clju og áhuga
bæfci í ræbn og riti, bæbi á málfundum í hjerabi
og á alþingi barizt gogn átumeini þessa brjósta-
barns síns, þab er ab segja, einqkuu landsprent-
smibjurinar, í öruggri trú til þess fyrirheitis
ab sannleikurinn muni aldrei til skatnmar verfca.
En öll þeirru vibleitni hefir þó fram til þessa
sífcasta alþingis borifc litla sem enga ávexti
ncma gófcar samvizkur forvígismannanna, en
nú þokafci máfinu nokkufc 'áleibis. Afc vísu
unnust eigi liin margþrábu rjettindi, ab vísu
ieiddu mótstöbumenn hennar enn venjuleg rök
til, ab rjettindi þessi væri ab nokkruleyti rang-
indi og ab nokkru'eyti liugarburfcur, og ab þetta
átumein iiennar væri cigi eins banvænt eins og
sörinum Norbiendingura hlýtur ab vera ijóst, afc
þab sje ; engu ab síbur fjellst þó alþingi á þafc
viturlega bragb, ab ieggja málib um stundar-
sakir í háveiborib og háæruverbugt salt—sbr.
„þjer erub salt jarfcar" —, svo ab þessari þjób-
stofnun Norfclendinga yrbi ab sinni enginn háski
búinn af einokun landprentsmibjunnar, og svo,
ab hin margræddu rjettindi hvorki rotnubu í
subrænum skrifstofuhita, nje uppþornubu í nor-
rænum vindi, ef svo inætti ab orfci kvefca Jeg
vona fyllilega, ab Nor&lendingar verfci eigi svo
vanþakklálir a& þeir eigi sendi þinginu næst
einhverja þakkargctu fyrir ab hafa ráfcib mál-
inu svo spakiega til lykta og afc þeir eigi gjöri
þiriginu þab ómak a& endursalia þab.
Gamail Vestlirfcingur.
i SÍRA SIGURÐUR SIVERTSEN.
í Baldri (1. júlí þ. á.) og þjóblfi (23. júnf
þ. á), hefii' þess verib getib, ab 15. júuí næstl.
andabist í Kirkjuvogi a&sto&arpresturinn Sig-
urbur Sivertsen frá Utskálum á 26. aldursári.
Einn af vinura lians, er þekkti hann gjör!a„
Iiefir í brjefi til ritstjóra Norfcanfara, farifc uu»
hann þessum oi&um:
„þab er varla ofmælt, a& þjóffjeiagi vorir
hafi verifc mikiil missir a& síra Sigur&i sáluga.
Hann var efni í gófcann fjeiagsmann. Hann
haffci mikinn áhuga á veiferfc þjófcarinnar, og
hann varfci margri stund ti! afc hugsa um liag
hennar, og hvernig hann fengi eflt hann. Á-
hugamái þjóbarinnar voru áhugamá! hans, og
liann var eigi sjaidan áhyggjufuiiur útafhinni
drottnandi ljettúb margra í þeirri grein. þab
var eitthvert hans mesta yndi a& ræba um,
hvernig spovna mætti vib ómennskti og óregiu
þessara tíma, vekja nýtt líf iijá þjófcinni og
efla bæbi veimegun liennar og vísindaiegar
framfarir, og þab var hans einiægur ásetning-
ur ab stufcia til alls þess eptir megni, er þjób
vorri mætii sómi efca gagn a& ver&a, og hann
haf&i endrum og sinnum haft færi á ab sýna,
þótt lítifc bæri á, a& hjarta hans og hönd voru
jafnfús til þess. Hann skorti hvorki vitsmuni
nje einurb til ab vinna ættjörfu sinni gagn,
heffci honum endst Iíf tii, en hann hugfcist liílu
múndu fá afkastab, þó a& hann heffci viljab
koma fram sem nokkurs ltonar fram fara post-
uli, sízt á því reki sem hann var, áfcur enn
hann gat sýnt þa& í verkinu, hve betur mætti
fara, og áfcur enn ætiandi var, a& mcnn mundi
bera mikib traust til lians.
Síra Sigurbur sálugi var einarbur mafcur
og einbeittur og líidegur til mikilia fram-
kvæmda, höffcingiegur í iund og framgöngu,
reglusamiii' og lireinn í öllum vi&skiptuin, haffci
blífcar og vifckvæmar tilfinningar, og var efni
í lijartnæman og snjallan kennimann*.
ÁVARP TIL M E.
Hci&rafci ritstjori! þjer hafib heyrt máitæk-
ib, hvort sem þab er satt e&a ekld, a& bóu
fylgi brjefi hverju. Látib því sjá! og berib
kvebju vora í hlafci yfcar honum Magnúsi Eiríks-
syrii, og segifc honum, a& þótt iiann sje búinu
a& gjöra vei, meb því ab gefa út ekki ailfáar
trúarfræbisbækur. og hafi verifc svo hugsunar-
satnur um oss ianda sína ab hafa ab minnsia
kosti tvær þeirra á voru máli, þá vrerbi hanu
þó ab gjöra cnn belur, ef duga skal, og gcfa
út biflíu, sem hann Iíklega mundi treysta sjer
til sjáiftir ab semja samhljófca trúarfræfcinni frá
honum; cn samt kvífcum vjer fyrir því, afc þeg-
ar sKkt grundvailarrit væii hjá honum hiaup-
ib af stokkunum, kynni svo ab fara, ab brók-
in — eins og liann sjálfur afc orbi kvebur —,
sýndíst cigi bæta þor um fyrir bolfötunum.
Annars, þegav tii alvörunnar kemur, þá segib
lionum, hvernig sem honum líkar þab, afc þab
sje fast áform vort og full aivara afc Iiaida Oss
vib þafc eitt, er biflía sú, er vjer nú höfum,
kennir oss eba þcir gubfræbingar, er á henni
byggi og byggt hafa trú sína og vora. ]>ótt
Magnús þreytist ekki f a& nofna þetta óskyn-
samiegt, vitlaust efca enn verra, þab getum vjer
ekki skipt oss af, því þab væri ab berjast vib
skuggan sinn. En livab sem hann dæmir um
skynsemi vora cba skynsemdarleysi, höfum vjer
hana þó svo mikia, afc vjer munum eigi liafa
skipti á ebur hafna þeirri trú, sem oss hefir
kennd verib og setn vjer unnum ogunum oss
vib, ti! þess ab taka aptnr í skar&ifc fyrir hana
tníarfræbi og biflíu þýfcingar Magnúsar Eiiíks-
sonar, er oss finnst, a& mætti Iíkja vifc þab, cr
sagt er síbast um Glám í Grettissögu, áfcur